19

Mikki stond op de veranda op hem te wachten. In haar hand had ze een ander roddelblad met een soortgelijke kop. Ze trilde van woede en kwam op hem af zodra hij was uitgestapt. ‘De hele school weet hiervan. Hoe kon je mama dwingen die avond naar buiten te gaan? En hoe kon je zelfs maar denken dat ze je zou bedriegen?’

Jack riep uit: ‘Dat verhaal staat vol leugens. Ik heb je moeder nooit van iets beschuldigd. Ik zag haar Bill Miller een klap geven. Zij en ik hebben erom gelachen omdat hij dronken was. En ik heb haar niet gedwongen die avond naar buiten te gaan. Ik heb zelfs tegen haar gezegd dat ze het niet moest doen.’

‘Ik geloof je niet.’

‘Mikki, het is de waarheid. Dat zweer ik. Die roddelbladen verzinnen van alles. Dat weet je.’

‘Dit zou nooit zijn gebeurd als je niet aan dat stomme verhaal over de Wonderman had meegewerkt. Dat was jouw schuld.’

‘Oké, daar heb je gelijk in. Ik wilde dat ik het niet had gedaan, maar...’

‘Dus nu denkt iedereen dat mama een slet was en dat jij een klootzak bent. De rest van het schooljaar praten ze achter mijn rug.’

‘Wil je nou even naar me luis...’

Voordat hij kon uitspreken, was ze naar binnen gevlucht. Ze smeet de deur achter zich dicht. Toen hij achter haar aan het huis wilde binnengaan, hoorde hij het slot klikken. Cory keek door het zijraam naar hem. Hij wierp zijn vader een woedende blik toe en rende weg.

Uiteindelijk ging Jack met Cory en Jackie naar de Chuck E. Cheese voor Jackies derde verjaardag. Jack droeg een honkbalpet en een bril met donkere glazen om niet herkend te worden. Hij had een half opgegeten kaaspizza en een verjaardagstaart uit een fabriek voor zich op tafel. Terwijl Jackie met een triljoen andere kinderen door de ballenbak buitelde, zat Cory ineengezakt in een hoek te kijken alsof hij liever door haaien zou worden aangevallen dan dat hij daar zat. Jack wist niet eens waar Mikki was. Er was in zijn leven maar één moment erger geweest dan dit, en dat was het moment waarop de politieagent hem kwam vertellen dat Lizzie dood was.

Toen ze later naar huis terugkeerden, speelde Jackie met de grote vrachtwagen die Jack de vorige avond in allerijl voor hem had gekocht. Cory was naar de achtertuin ontsnapt.

‘Vind je de vrachtauto mooi?’ vroeg Jack zachtjes.

Jackie maakte diepe vrachtwagengeluiden en reed ermee over de schouder van zijn vader.

Ik heb tenminste nog één kind dat niet de pest aan me heeft.

Jack droeg zijn jongste zoon de trap op en keek in Mikki’s kamer. Die was klein en werd verlicht door maar één plafondlamp die een zwak schijnsel wierp. Haar kleren lagen overal op de vloer. Op een kist stond een halfleeg potje Nutella. Haar gitaar en keyboard stonden in een hoek. Op de vloer stond een apparaat om muziektracks te mixen. Overal lagen stapels bladmuziek. Op een metalen klaptafel die ze als bureau gebruikte lag een oude gedeukte microfoon.

Jack zette zijn zoon neer, liep de kamer in en pakte iets van de bladmuziek op. Het waren in feite lege vellen papier waarop met potlood notities waren gemaakt, blijkbaar door zijn dochter zelf. Jack kon geen noten lezen en wist niet wat de tekens voorstelden, maar ze zagen er ingewikkeld uit. Als ze zoiets kon maken, waarom haalde ze dan nooit een goed cijfer voor wiskunde of natuurkunde? Aan de andere kant: hij was zelf ook geen uitblinker geweest op school, behalve in de vakken die hem interesseerden.

Hij pakte Jackies hand vast en liep de slaapkamer in die de jongens met elkaar deelden. Die was veel voller dan die van Mikki, omdat hij kleiner was en er twee mensen in leefden in plaats van één. De bedden stonden bijna tegen elkaar aan. Er was een kleine inbouwkast boordevol speelgoed, boeken en de troep die jongens verzamelden. Cory had nette stapeltjes van zijn kleren gemaakt op het bureautje dat Jack derdehands had gekocht. Jackies kleren lagen boven op het andere bureau.

Jack zag een doos vol papieren naast Cory’s bed op de vloer staan. Hij keek erin. Toen hij het bovenste papier zag, begon hij ook de rest door te nemen. Het was uitgeprinte informatie over zijn ziekte. Hij zag in Cory’s handschrift aantekeningen op de pagina’s.

‘Hij dacht dat hij misschien een middel kon vinden waardoor je kon genezen.’

Jack draaide zich met een ruk om en zag Mikki staan.

Ze kwam naar voren. ‘Hij wilde je redden. Dom, hè? Hij is nog maar een kind. Maar hij bedoelde het goed.’

Jack stond langzaam op. ‘Dat wist ik niet.’

‘Nou, eerlijk gezegd was je in die tijd niet helemaal bij de les.’ Ze ging op een van de bedden zitten, terwijl Jackie meteen op haar af kwam rennen en haar de vrachtwagen liet zien. ‘Die is heel mooi, Jackie.’ Ze knuffelde haar broertje en zei: ‘Gefeliciteerd met je verjaardag, grote jongen.’

‘Grote jongen,’ herhaalde Jackie met een stralende glimlach.

Ze keek haar vader even aan. ‘Het is een mooi cadeau.’

‘Dank je.’ Hij keek naar haar terug. ‘Hoe gaat het nu verder?’

‘Dit is het moment waarop we stomme dingen zeggen en elkaar omhelzen en dan tranen met tuiten huilen, en dan is alles goed en klinkt er domme muziek. We doen één dag tegelijk. Dat is het leven. Sommige dagen zullen goed zijn en andere zullen rot zijn. Op sommige dagen zal ik me kwaad voelen als ik je zie; op andere dagen zal ik me beroerd voelen omdat ik kwaad op je ben geweest. Op weer andere dagen zal ik niets voelen. Maar je bent nog steeds mijn vader.’

‘Weet je, ík had dood moeten gaan, niet je moeder. Dat zou ik hebben geaccepteerd. Maar toen ging je moeder dood. En op de een of andere manier werd ik beter. Zo had het gewoon niet moeten gaan.’

‘Maar het is precies zo gegaan. Jij bént hier. Mama niet.’

‘Dus nogmaals: hoe gaat het nu verder?’

‘Vraag jij dat aan mij?’

‘Blijkbaar weet jij meer van dit gezin dan ik.’

Zijn mobieltje ging. Hij keek op het schermpje. Het was Bonnie. Wat nu weer? Had ze nog niet genoeg schade aangericht?

‘Hallo,’ zei hij, en hij zette zich schrap voor een heftige woordenwisseling.

Het was Fred. Hij klonk moe, en hij sprak met een vreemde stem. Jack verstijfde meteen.

‘Fred, is er iets mis?’ vroeg hij.

‘Ja, Jack, er is iets mis.’

‘Wat is het? Toch niet Bonnie?’

‘Nee.’ Fred zweeg even. ‘Het is Cecilia. Ze is ongeveer twee uur geleden gestorven.’