58

‘Hé!’ riep Jack.

Sammy en hij waren net de supermarkt in het centrum van Channing uitgekomen toen Jack zag dat iemand zijn gereedschapsriem uit het laadruim van de pick-up griste en ermee aan de haal ging. Jack en Sammy renden achter hem aan, Jack een paar stappen voorop. Hij zag de man een zijstraat in rennen, ging de hoek om en zette er nog meer vaart achter, op de voet gevolgd door Sammy. De zijstraat kwam uit op een steegje. Toen waren ze het steegje door en kwamen in een bredere ruimte. Maar het leidde tot niets; tegenover hen was alleen een muur. Ze bleven hijgend staan.

Jack besefte op hetzelfde moment als Sammy wat er aan de hand was.

‘Een val,’ zei Jack.

‘En we liepen erin als een paar stomme scholieren.’

Ze keken achter zich. Vijf grote mannen kwamen met honkbalknuppels achter een vuilcontainer vandaan. Jack zag dat de voorste man dezelfde was die hij kort na hun aankomst in Channing tegen de zijkant van een pick-uptruck had gegooid.

De mannen kwamen naar voren en Jack en Sammy gingen achteruit tot ze tegen de muur stonden. Jack deed zijn riem af, rolde hem voor een deel om zijn hand en bleef staan. Sammy stroopte de mouwen van zijn werkoverhemd op en nam een verdedigende houding aan. Hij wenkte hen met zijn hand naar zich toe.

‘Oké, wie wil als eerste naar het ziekenhuis?’ zei hij.

De grootste man rende met een schreeuw naar voren en bracht zijn knuppel omhoog. Jack haalde uit met zijn riem, en de metalen punt trof de man op zijn arm, die meteen werd opengehaald. De man gaf een schreeuw en liet de knuppel vallen. Sammy stampte zijn voet in zijn maagstreek en bracht hem daarmee op de knieën. Toen nam Sammy de nek van de grote man in een ijzeren greep.

‘Ik verspil mijn tijd niet aan het kleine grut.’ Sammy verbrijzelde de kaak van de man met een keiharde stoot van zijn rechterhand. De man viel languit op het asfalt. Toen keek Sammy weer op. ‘Eentje neer, nog vier te gaan. Wie is het volgende slachtoffer?’

Twee andere mannen, onder wie degene die al eerder door Jack in elkaar was geslagen, renden schreeuwend naar voren. Jack greep de honkbalknuppel van de man vast en trok er hard aan terwijl hij zich bliksemsnel omdraaide. De man vloog hem voorbij, klapte tegen de muur, stuiterde terug. Verdoofd als hij was, kwam hij net op tijd overeind om door een stoot van Jacks vuist op zijn kin tegen de vlakte te worden geslagen.

Sammy schopte de voeten onder de andere man vandaan, trok de knuppel uit zijn handen en sloeg hem ermee op zijn hoofd. De man was buiten westen. Toen Jack en Sammy opkeken, waren de overige mannen verdwenen.

‘Oké, dat was leuk,’ zei Sammy.

Even later verdween zijn glimlach toen sheriff Tammie door het steegje kwam aandraven, op de voet gevolgd door een magere hulpsheriff. Tammie wierp een blik op de mannen die op de grond lagen en op Jack en Sammy met de honkbalknuppels in hun handen, en trok toen zijn pistool. Zijn gezicht stond duister en woedend.

‘Leg die knuppels neer. Jullie staan allebei onder arrest.’

‘Zij vielen ons aan!’ riep Jack uit terwijl hij en Sammy de knuppels neerlegden.

‘Hoe komt het dan dat zij uitgeteld op de grond liggen en jullie de knuppels hadden?’

‘Omdat ze voor geen meter konden vechten,’ zei Sammy. ‘Kunnen wij dat helpen?’

Jack wees naar een van de mannen die op de grond lag. ‘Kijk, dat is dezelfde met wie ik eerder heb gevochten. Hij en een stel maten van hem kwamen achter ons aan om de rekening te vereffenen. We hebben ons alleen maar verdedigd.’

‘Dat mag de rechter uitmaken.’

‘Ga je ons echt arresteren?’ zei Jack. ‘En die andere kerels dan?’

‘Die gaan ook de cel in.’

‘Nou, dat is tenminste een beetje gerechtigheid,’ snauwde Sammy.

‘En wij laten de raderen van justitie draaien. Zoals het hoort,’ zei Tammie.

Jack en Sammy kregen handboeien om, werden in de politiewagen gezet en naar het bureau gebracht. Jack liet zich achter in de cel op een bankje zakken, maar Sammy zei: ‘Hé, we mogen toch een advocaat?’

‘Dat heb ik gezegd toen ik jullie je rechten voorlas,’ antwoordde Tammie.

Tammie stond Jack een telefoongesprek toe.

Hij zei: ‘Jenna, met Jack. Eh, ik zit een beetje in de problemen.’

Tien minuten later liepen Jenna en Charles Pinckney vlug het politiebureau in. Ze werden naar de arrestanten gebracht.

‘Allemachtig, Jack, wat is er gebeurd?’ zei ze.

Hij vertelde alles wat er in het steegje was voorgevallen.

‘Ik heb de sheriff gevraagd jullie vrij te laten onder persoonlijke borgtocht,’ zei ze.

‘Dus we kunnen gaan?’

‘Voorlopig wel, maar het ziet ernaar uit dat de mannen aangifte doen. Tenminste, dat zegt Tammie.’

‘Maar het is hun woord tegen het onze?’ zei Sammy.

‘Evengoed komt het voor de rechter.’

‘Maar we hebben niets verkeerds gedaan.’

‘Sorry, Jack,’ zei Jenna, ‘ik doe mijn best.’

Zijn woede trok weg. ‘Dat weet ik. En ik stel het op prijs dat je hier zo snel bent. We wisten niemand anders die we konden bellen.’

‘Nou, voorlopig zijn jullie vrij. Ik ga de sheriff halen.’

Twee dagen later klopte een man in een pak op de deur van het Palace.

Jack deed open.

‘Jack Armstrong?’

‘Ja. Wie bent u?’

De man stopte Jack enkele papieren in handen. ‘Dit is een dagvaarding.’

De man liep weer weg en Sammy kwam bij Jack in de deuropening staan.

‘Wat is dat?’ vroeg hij hem. ‘Wat voor dagvaarding? Gaan die klootzakken uit het steegje echt tegen ons procederen?’

Jack las de juridische documenten vlug door.

Toen hij opkeek, zat er zowel angst als woede in zijn ogen.

‘Nee, het is veel erger. Bonnie wil tegen me procederen om de voogdij over de kinderen.’