50

Mikki en Liam waren net klaar met eten toen hij zich excuseerde om naar het toilet te gaan. Even later zag Mikki tot haar stomme verbazing Blake Saunders naar haar tafel lopen.

‘Wat doe je hier, hufter?’ snauwde ze.

‘Ik werk hier.’

‘Werk je hier?’

‘Tafels afruimen. Zweetstad, zoals ik al zei.’

‘Goh, geeft die lieve kleine Tiffany je geen toelage?’

‘Hé, ik weet dat je kwaad bent, en daar heb je ook alle reden voor.’

‘Je vergist je, Blake. Als ik kwaad was, zou dat betekenen dat ik iets om je gaf, en dat is niet zo. Je hebt je stomme pleziertje gehad, maar Liam had ernstig gewond kunnen raken.’

‘Ik heb twee idioten van hem af getrokken, voor het geval het je niet is opgevallen. Ik zat boven op hem om hem te beschermen. Het was niet de bedoeling dat er iemand gewond zou raken. Maar toen sprong jij op mijn rug en krabde je zo ongeveer de ogen uit mijn kop.’

‘Hé, laten we niet vergeten dat dat allemaal niet gebeurd zou zijn als jij me niet in de val had laten lopen. Waarom deed je dat?’

Blake sloeg zijn ogen neer. ‘Om wat je met Tiff had gedaan. Ze was heel erg kwaad. Ze wilde het je betaald zetten.’

‘En jij doet alles wat Tiff zegt? Dat vind ik zielig.’

‘Ja, misschien is het dat wel,’ gaf Blake toe.

‘Zeg, je kunt wel doen alsof je spijt hebt, maar mij neem je daar niet mee in de maling. Oké? Dus bespaar je de moeite.’

‘Heb jij lijm op haar autozitting gedaan?’

‘Ik weet niet waar je het over hebt.’

‘Nou, voor het geval je het je afvroeg: ze was woedend. Ze moest haar broek uittrekken om uit de auto te komen. En ze had niet de moeite genomen ondergoed aan te trekken. Ze moest de trap naar haar huis op rennen. Maar ze gleed uit en viel in de struiken, zodat ze nu grote schrammen op haar achterste heeft. Tenminste, dat zei mijn moeder. Ik denk dat het hele personeel er later hard om gelachen heeft.’

Toen Mikki dat hoorde, kon ze een grijns niet onderdrukken. ‘Altijd leuk om te horen dat slechte mensen slechte dingen overkomen.’

‘Ik hoorde dat je meedoet aan de talentenjacht.’

‘Ja. Liam en ik. Je zult daar vast wel zitten te duimen voor je dierbare Tiff.’

‘Nou, eigenlijk hoop ik dat jullie haar inmaken.’

Hij draaide zich om en liep weg.

Toen Liam en Mikki het restaurant hadden verlaten, reden ze naar het strand, parkeerden, trokken hun schoenen uit en liepen over het zand.

‘Voordat ik hierheen kwam, had ik de oceaan nog nooit gezien,’ zei Mikki. Ze ging dicht genoeg naar het water toe om het over haar voeten te laten komen.

‘Mijn moeder en ik hebben altijd dicht bij het water gewoond. Nou ja, tamelijk dichtbij.’

‘Ik ben hier heel graag. Omdat ik altijd in de stad heb gewoond, dacht ik dat het me hier niet zou bevallen, maar het bevalt me wel.’

‘Ik moest me een beetje aanpassen, maar het kan cool zijn.’

‘Toen jij naar het toilet was, kwam Blake Saunders naar me toe in het restaurant.’

Liam keek niet geërgerd, alleen nieuwsgierig. ‘O ja? Wat wilde hij?’

‘Zich verontschuldigen omdat hij Tiffany had geholpen mij te overvallen. Hij zei dat hij je probeerde te beschermen, dus dat hij je geen kwaad wilde doen.’

‘Weet je, ik geloof hem.’

‘O ja?’

‘Blake is geen vechtersbaas, Mikki. Eigenlijk is hij wel een aardige jongen. Oké, hij gaat te veel met Tiffany om, maar ik heb nooit problemen met hem gehad. Op school was hij aardig voor me. We gingen zelfs wel met elkaar om.’

‘Dat wist ik niet.’

‘Hmm.’

Het begon te regenen, en ze renden naar een oude reddingspost, waar ze schuilden onder een afdak.

‘Je moeder is heel cool, Liam.’

‘Ja. Ik kan me mijn vader niet eens herinneren. Hij is kort na mijn geboorte weggegaan.’

‘Dat moet erg zijn geweest.’

‘Nee. Hoe kun je iets missen waarvan je nooit hebt geweten dat je het had?’

‘Misschien niet. Ik mis mijn moeder heel erg.’

Liam sloeg zijn arm om haar heen. ‘Dat is volkomen normaal, Mikki. Natuurlijk mis je haar. Ze was je moeder. Ze heeft geholpen je op te voeden. Ze hield van je, en jij hield van haar.’

‘Dat zijn nogal gevoelige uitspraken voor een jongen.’

Hij glimlachte. ‘Ik ben musicus. Het zit in ons bloed.’

Hij legde zijn armen weer om haar heen, en ze kusten elkaar terwijl de regen en de wind heviger kwamen opzetten en de golven harder tegen het strand beukten.

Mikki zei: ‘Je moeder praatte laatst met me over mijn vader. Het heeft me aan het denken gezet.’

‘Wat bedoel je?’

‘Toen mijn vader ziek was, heb ik de dingen niet goed aangepakt. Eigenlijk heb ik het grondig verknald.’

‘Hoe?’

‘Als mensen in nood verkeren en hun hand naar je uitsteken, kun je zelf ook je hand uitsteken of je terugtrekken, en ik trok me terug. Ik was lastig voor mijn moeder. Ik hielp mijn vader niet. Ik ging hem zelfs uit de weg. Ik was opstandig, ging tot het uiterste, deed allerlei onzin waardoor het nog moeilijker voor hen werd.’ De tranen liepen over haar wangen. ‘En weet je waarom ik dat deed?’

Liam keek haar aan. ‘Omdat je bang was?’

Ze keek terug. ‘Ik vond het verschrikkelijk om mijn vader te zien doodgaan. In plaats van te proberen de tijd die hij nog overhad zo prettig mogelijk te maken, rende ik bij hem weg. Ik kon het niet aan. Ik wilde hem niet kwijtraken, en in zekere zin haatte ik hem omdat hij ons verliet. Omdat hij míj verliet.’ Ze snikte even. ‘En nu kan ik er niet tegen dat mijn moeder is doodgegaan. Ik moet er steeds weer aan denken dat ik haar aan het eind het leven zuur heb gemaakt. Ik heb me vreselijk slecht tegen haar gedragen.’

Terwijl ze huilde, hield Liam haar vast. Hij maakte zijn manchetknoop los en hield haar zijn mouw voor, zodat ze die als zakdoek kon gebruiken. Toen ze eindelijk was uitgehuild, wreef ze met zijn mouw over haar ogen. ‘Dank je.’

‘Het geeft niet, Mikki. Die dingen zijn moeilijk. Er zijn geen gemakkelijke oplossingen. Het is niet als muziek. De noten zijn er, je speelt en je voelt je goed. Gezinnen zijn veel moeilijker.’

‘Je moeder zei dat ik met hem moest praten.’

‘Ik denk dat ze gelijk heeft. Dat zou je moeten doen.’

Het hield bijna op met regenen, en ze renden naar de auto. Liam bracht haar naar huis. Toen ze uit de auto stapte, zei ze: ‘Bedankt voor een geweldige zestiende verjaardag.’

‘Hé, jij maakte het gemakkelijk.’

‘Ja, op je schouder uithuilen. Lekker makkelijk.’

‘Ik dacht altijd dat dat bij vriendschap hoort.’

Ze boog zich weer naar binnen en kuste hem. ‘Ja. En jij bent een vriend.’