7

De volgende morgen nam Bonnie de leiding. Ze kwam naar Jack toe, met Fred achter zich aan. ‘Dit wordt niet gemakkelijk, Jack,’ waarschuwde ze, ‘maar we hebben niet veel tijd.’ Ze trok haar schouders recht en deed blijkbaar een poging hem met medeleven aan te kijken. ‘De kinderen komen natuurlijk op de eerste plaats. Ik heb met Becky gepraat, en ook een paar keer met Frances.’

Frances en Becky waren Lizzies oudere zussen, die aan de westkust woonden. Hun enige broer, Fred junior, was ongetrouwd en woonde in Europa. Hij had niet naar de begrafenis kunnen komen.

‘Becky kan Jack junior nemen, en Frances heeft gezegd dat Cory bij haar kan komen. Dan blijft alleen Michelle nog over.’ Bonnie had haar nooit Mikki genoemd.

‘Alléén Michelle nog?’ zei Jack.

Bonnie keek hem even geschrokken aan. Toen ze weer sprak, deed ze dat minder autoritair, meer verzoenend. ‘Dit is moeilijk voor ons allemaal. Je weet dat Fred en ik van plan waren volgend jaar naar Tempe te verhuizen, als Lizzie en de kinderen weer in hun gewone doen waren. We hadden dit jaar al willen gaan, maar toen werd jij ziek. En wij bleven, want dat doet familie in zulke situaties. We hebben ons best gedaan voor jullie allemaal.’

‘We hadden het zonder jullie niet gered.’

Die woorden deden haar blijkbaar goed. Ze glimlachte en pakte zijn hand vast. ‘Dank je. Dat betekent veel voor me.’

Ze ging verder: ‘Wij nemen Michelle in huis. Omdat Jack junior bij Becky in Portland zal wonen en Cory bij Frances in Los Angeles, zijn ze dan tenminste allemaal op of bij de westkust. Ze zullen elkaar vast wel vaak zien. Het is de enige haalbare oplossing die ik zie.’

‘Wanneer?’ vroeg Jack.

‘De kerstvakantie is bijna voorbij, en we denken dat we alle kinderen volgende maand kunnen overbrengen. Om allerlei redenen leek het ons niet goed om tot het najaar te wachten. Over het geheel genomen is dit beter voor hen.’

‘Voor jullie ook,’ zei Jack. Zodra hij het had gezegd, wilde hij dat hij dat niet had gedaan.

De verzoenende uitdrukking verdween van Bonnies gezicht. ‘Ja, ook voor ons. Jack, we zullen voor alle kinderen zorgen. Ze komen in huis bij mensen van wie ze houden en die van hen houden. Daar kun je toch niet op tegen zijn?’

Jack tikte tegen zijn borst. ‘En ik?’

‘Ja, nou... Daar kwam ik natuurlijk nog op.’ Ze stond op, maar keek hem niet aan. In plaats daarvan keek ze naar een punt recht boven zijn hoofd. ‘Een hospice. Ik regel alle details.’ Ze keek hem nu aan en Jack moest toegeven dat ze er niet blij mee leek. ‘Als we voor je konden zorgen, Jack, in de tijd die je nog overhebt, zouden we het doen. Maar we zijn niet meer de jongsten, en nu we Michelle ook nog opnemen...’

‘... en Lizzie is gestorven,’ voegde Fred eraan toe.

Jack en Bonnie keken hem even aan. Blijkbaar verbaasde het hen allebei dat de man er nog was, laat staan dat hij iets had gezegd. Bonnie zei: ‘Ja, en nu Lizzie niet... eh, ja.’

Jack haalde diep adem en verzamelde zijn krachten. Hij zei: ‘Míjn kinderen. Míjn beslissing.’

Fred keek eerst Jack en toen zijn vrouw aan. Maar Bonnie had alleen oog voor Jack.

Ze zei: ‘Jij kunt niet voor de kinderen zorgen. Je kunt niet eens voor jezelf zorgen. Lizzie deed alles. En nu is ze er niet meer.’ Haar ogen glinsterden; haar stem klonk weer scherp.

‘Toch is het mijn beslissing,’ zei hij uitdagend. Hij wist niet hoe hij verder moest, maar de woorden waren als vanzelf over zijn lippen gekomen.

‘Wie anders neemt drie kinderen op? Als we niets doen, wordt de zaak ons uit handen genomen en komen ze in een pleeggezin terecht. Dan zien ze elkaar waarschijnlijk nooit meer terug. Wil je dat?’ Ze kwam naast hem zitten en bracht haar gezicht dicht naar hem toe. ‘Wil je dat echt?’

Hij zoog weer zuurstof in zijn longen. Tegelijk met zijn energie nam zijn wilskracht af. ‘Waarom kan ik hier niet blijven?’ zei hij. Hij ademde weer diep in. ‘Totdat de kinderen weggaan?’

‘Een hospice is veel goedkoper. Ik weet dat het gevoelloos klinkt, maar er is niet veel geld. Er moeten harde beslissingen worden genomen.’

‘En dus sterf ik in mijn eentje?’

Bonnie keek haar man aan. Het was duidelijk aan Freds gezicht te zien dat hij in dit opzicht aan Jacks kant stond.

Fred zei: ‘Het lijkt me niet goed om de kinderen zomaar weg te halen, Bonnie. Na alles wat er is gebeurd.’

Jack wierp zijn schoonvader een waarderende blik toe.

Bonnie maakte nerveuze bewegingen. ‘Daar heb ik over nagedacht.’ Ze zuchtte. ‘Jack, ik wil niet harteloos zijn. Ik geef om je. Ik wil dit niet graag doen.’ Ze zweeg even. ‘Maar ze hebben net hun moeder verloren.’ Bonnie zweeg, maar ging niet verder.

Het begon Jack langzaam te dagen wat ze bedoelde.

‘Je wilt niet dat ze mij ook zien sterven?’

Bonnie spreidde haar handen. ‘Maar je hebt gelijk. Jij bent hun vader, en dus laat ik het aan jou over. Zeg jij maar wat ik moet doen, Jack, en dan doe ik het. We kunnen de kinderen hier houden tot... tot jij overlijdt. Ze kunnen naar je begrafenis, en dan kunnen we daarna hier weggaan. Ze kunnen tot het eind bij je blijven.’ Ze keek Fred aan, maar die had daar blijkbaar niets aan toe te voegen.

Jack was dan ook verrast toen Fred zei: ‘We doen het zoals jij het wilt, Jack. Oké?’

Jack zweeg zo lang dat Bonnie ten slotte opstond, haar trui strakker om haar schouders trok en zei: ‘Goed dan, we kunnen interne verpleging nemen. Lizzie had een levensverzekering. We kunnen dat geld gebruiken om...’

‘Neem de kinderen mee.’

Fred en Bonnie keken hem aan. Jack zei opnieuw: ‘Neem de kinderen mee.’

‘Weet je dat zeker?’ vroeg Bonnie. Ze klonk oprecht, maar Jack wist dat er op deze manier een grote last van haar schouders werd genomen.

Met enige moeite zei hij: ‘Zodra het kan.’ Het zal niet lang duren, dacht Jack. Nu niet meer. Niet nu Lizzie dood is.

Bonnie maakte aanstalten om weg te gaan, maar verstijfde opeens. Mikki en Cory stonden in de kamer.

Nerveus zei Bonnie: ‘Ik dacht dat jullie boven waren.’

‘Denk je dat dit ons niet aangaat?’ zei Mikki zonder omhaal.

‘Ik vind dat de volwassenen moeten uitmaken wat het beste is voor de kinderen.’

‘Ik bén geen kind!’ snauwde Mikki.

Bonnie zei: ‘Michelle, dit is moeilijk voor ons allemaal. We doen het beste wat we onder de omstandigheden kunnen doen.’ Ze zweeg even en voegde eraan toe: ‘Jullie hebben jullie moeder verloren en ik heb mijn dochter verloren.’ Met overslaande stem voegde Bonnie eraan toe: ‘Dit is niet gemakkelijk, liefje.’

Mikki keek naar haar vader. Hij voelde de woede die zijn oudste kind uitstraalde. ‘Jullie zijn allemaal sukkels!’ riep Mikki uit. Ze draaide zich om en rende het huis uit. De deur gooide ze achter zich dicht.

Bonnie schudde haar hoofd, wreef over haar ogen en keek toen Jack weer aan. ‘Dit is een groot offer voor ons allemaal.’ Ze verliet de kamer en Fred liep haar gehoorzaam achterna. Cory stond zijn vader alleen maar aan te staren.

‘Cor,’ begon hij, maar zijn zoon draaide zich om en rende naar boven.

Een minuut lang lag Jack daar. Hij voelde zich net een schildpad die op zijn rug lag.

‘Jack?’

Toen hij opkeek, stond Bonnie een meter bij zijn bed vandaan. Ze hield iets in haar hand.

‘De politie heeft dit gisteren gebracht.’ Ze hield het omhoog. Het was de zak met Jacks medicijnen. ‘Ze hebben het in de auto gevonden. Het is heel jammer dat Lizzie er die avond weer op uit moest. Als ze dat niet had gedaan, zou ze nu natuurlijk nog in leven zijn.’

‘Ik zei tegen haar dat ze niet moest gaan.’

‘Maar ze ging. Voor jou,’ antwoordde ze.

Terwijl de tranen over haar wangen rolden, liep ze vlug de kamer uit.