38

Sammy wendde zich tot Jack en zei: ‘Het is tijd om af te nokken. Het is bijna middernacht.’

‘Ga jij maar. Ik maak nog een paar dingen af.’

Ze waren in de vuurtoren. Nadat ze het grootste deel van de afgelopen drie dagen in het huis van Anne Bethune hadden gewerkt, hadden Sammy en Jack haastig gegeten en daarna vier uur aan de vuurtoren gewerkt. Ze hadden al het hout van de ingestorte trap weggehaald en een steiger gebouwd tot aan het platform bovenin, dat ook gerepareerd moest worden. Het nieuwe hout uit de doe-het-zelfzaak van Charles Pinckney stond buiten in keurige stapels klaar.

‘Jack, je hebt vandaag zestien uur gewerkt. Je moet rusten.’

‘Dat ga ik ook doen, Sammy, over een halfuurtje.’

Sammy schudde zijn hoofd, liet zijn gereedschapsriem op de laagste verdieping van de steiger vallen, strekte zijn pijnlijke rug en liep langzaam naar het Palace.

Jack zette een paar steigerpijpen wat beter vast, klom naar de top en liep het looppad op. Hij probeerde zich voor te stellen hoe Lizzie als klein meisje over het uitzicht had gedacht.

‘Was je in het begin bang, Lizzie? Dacht je dat je misschien zou vallen? Of hield je meteen van het uitzicht toen je het zag?’ Hij keek naar de donkere zee en liet de frisse wind over zijn gezicht strijken. Toen keek hij naar de lucht, op zoek naar de plek waar de kleine Lizzie dacht dat de hemel was. En waar haar tweelingzusje heen was gegaan.

En waar jij nu bent, Lizzie.

Op zee zag hij lichten van schepen die langzaam over het water bewogen. Hij sloot zijn ogen en ging in gedachten terug naar dat bevroren kerkhof vier dagen na Kerstmis, toen ze Lizzie in de grond hadden gelegd. Ze was daar nu in haar eentje, in het donker.

‘Niet doen, Jack,’ zei hij. ‘Niet doen. Uit zulke gedachten kan niets goeds voortkomen. Denk aan Lizzie toen ze nog leefde. Denk niet op die manier aan haar.’

Hij keek naar rechts en zag tot zijn verbazing iemand over het strand lopen. Toen de persoon dichterbij kwam, zag hij dat het Jenna was. Ze hield haar sandalen in haar hand en liet ze langzaam heen en weer zwaaien terwijl ze dicht langs het water liep. Hij keek op zijn horloge. Het was bijna één uur ’s nachts. Wat deed ze daar?

Ze keek plotseling op en zag hem in het maanlicht. Ze zwaaide en begon naar de rotsen toe te lopen.

‘Nog laat aan het werk?’ riep ze naar hem omhoog.

‘Alleen een paar dingen afmaken,’ zei hij. ‘Het verbaast me je op het strand te zien.’

‘Soms maak ik na sluitingstijd van de Little Bit nog een strandwandeling. Dat helpt me tot rust te komen.’ Ze keek naar de vuurtoren. ‘Ik hoorde dat je hem aan het opknappen was.’

‘Ik probeer het. Het zal wel vreemd overkomen,’ voegde hij eraan toe.

‘Het lijkt me een goed idee,’ zei ze tot zijn verbazing.

‘Waarom?’

‘Het lijkt me gewoon een goed idee. Dat is alles.’ Hij zei niets. ‘Trouwens, jullie hebben geweldig werk geleverd met die geluiddichte muren. Ik hoor niets meer. Het heeft de kwaliteit van mijn leven met duizend procent verhoogd. En nu hoef ik mijn enig kind niet te vermoorden.’

‘Ik ben blij dat ik heb kunnen helpen.’

‘Nou, dan ga ik maar eens terug.’

Jack keek uit over het donkere strand vanwaar ze gekomen was. ‘Zal ik met je mee teruglopen? Het is daar nogal donker.’

‘Nee, ik red me wel. Het is hier veilig. En jij ziet eruit alsof je nog wat te overdenken hebt.’

Voordat hij iets kon zeggen, had ze zich omgedraaid en was ze weggelopen. Hij klom langzaam over de steiger omlaag. Toen hij beneden was, liep hij naar buiten, draaide zich om en keek naar het met de hand beschilderde bord.

‘Ik krijg het licht weer aan,’ zei hij. ‘Lizzie, ik beloof je dat het licht weer zal werken. En dan kun je vanuit de hemel naar beneden kijken en het zien.’

En misschien zie je mij dan ook.