52

Jenna keek op van het buffet van de Little Bit en zag Jack staan.

Ze glimlachte. ‘Ik hoorde dat Liam en Mikki het fantastisch vonden.’

‘Ja, Mikki kan er nog steeds niet over uit.’

‘Wil je iets eten? De steaksandwich is de specialiteit van vandaag.’

‘Nee, ik hoef niets. Zeg, ik vroeg me af of je tijd had om vanavond met me uit eten te gaan.’

Jenna kwam achter het buffet vandaan.

‘Uit eten? Goed. Wat had je in gedachten? Niet hier. Zelfs ik krijg genoeg van het menu.’ Ze glimlachte en werd toen serieus. ‘Hé, ik kan voor je koken.’

‘Ik wil niet dat je dat moet doen.’

‘Ik kook graag. Het is therapeutisch. Maar dan moet jij als mijn souschef fungeren.’

‘Wat betekent dat?’

‘Vooral snijden en fijnhakken.’

‘Dat kan ik wel. Maar kun je hier weg?’

‘Ja, wel één avond. Het restaurant draait tegenwoordig bijna uit zichzelf, en mijn zoon zal er zijn, samen met jouw dochter. Ik denk dat ze mij niet eens meer nodig hebben. Zullen we zeggen om ongeveer halfacht?’

‘Ja, goed.’

‘Is er iets bijzonders waarover je wilt praten?’

‘Een heleboel dingen.’

Toen Jack die avond bij Jenna’s huis kwam, stond de muziek aan, was er wijn ingeschonken en brandden er geparfumeerde kaarsen.

‘Laat je hierdoor niet afschrikken,’ zei ze toen ze hem binnenliet. ‘Ik maak het gewoon graag gezellig. Het wordt geen ‘‘Sex and the City’’.’ Ze keek hem aan. ‘Je ziet er goed uit.’

Hij keek naar zijn nieuwe spijkerbroek, zijn gestreken witte overhemd en de nieuwe instappers die aan zijn voeten knelden. Toen keek hij haar aan. Ze droeg een gele zomerjurk met een geschulpte kraag en was op blote voeten.

‘Niet zo goed als jij,’ antwoordde hij. ‘En mag ik ook op blote voeten? Die nieuwe schoenen zijn niet uit te houden.’

Toen hij naar haar voeten keek, glimlachte ze. ‘Doe maar. Toen ik een kind was, moest mijn moeder me dwingen schoenen te dragen. Ik vond het geweldig om gras onder mijn voeten te voelen. Misschien is dat wel een van de redenen waarom ik naar het zuiden ben verhuisd: hier zijn veel mensen die geen schoenen dragen.’

Ze leidde hem naar de keuken en wees naar een snijplank met daarnaast een berg groenten en tomaten. ‘Je werk ligt te wachten.’

Jack sneed en hakte, terwijl Jenna de rest van de maaltijd klaarmaakte.

‘Je houdt van koken?’

‘Ik wilde er zelfs mijn beroep van maken.’

‘Maar in plaats daarvan werd je advocate?’

‘Ja, dat was een van de gekke zigzagbewegingen die het leven maakt. Toen Liam ouder werd, volgde ik een kookcursus. Toen ik erover dacht ander werk te gaan doen, leek een restaurant me wel geschikt. Het menu van de Little Bit is beperkt, maar ik heb alle gerechten zelf gemaakt.’ Ze zette een schaal met kip in de oven. ‘En thuis maak ik pas echt indruk op mensen.’

‘Dan verheug ik me erop onder de indruk te komen.’

Een uur later gingen ze aan tafel. Na een paar happen hief Jack zijn glas wijn om haar een compliment te maken over haar talenten in de keuken. ‘Ik ben niet bepaald een expert, maar dit is heel lekker.’

Ze liet haar glas tegen het zijne tikken. ‘Het komt vast allemaal door de manier waarop je de groente hebt gesneden.’

‘Ja, dat zal wel.’

Ze zette haar glas neer en keek hem aan. ‘Oké, praten we nu over dingen of bij het dessert en de koffie?’

‘Wat zou je zeggen van ná het dessert en de koffie?’

‘Waarom?’

Hij keek schaapachtig. ‘Omdat ik het enorm naar mijn zin heb.’

‘En je denkt dat de pret wordt bedorven door wat jij gaat zeggen?’ zei ze een beetje geschrokken.

‘Nee, zoiets is het niet, maar het zal wel verandering brengen.’

Na het toetje en de koffie liepen ze over het strand. Jack slenterde langzaam en Jenna paste zich daarbij aan.

‘Mikki zei dat jij en zij hebben gepraat.’

‘Ze is een heel slim kind. Ze begrijpt het, Jack. Echt waar.’

‘We hebben met elkaar gepraat toen ze terugkwam van haar avondje uit. Ze zei dat je in feite tegen haar hebt gezegd dat ze de dingen vanuit mijn perspectief moest bekijken.’

‘Dat leek me belangrijk.’

‘Ik kan me voorstellen dat ze kwaad was.’ Hij bleef staan en schopte in het natte zand. ‘Toen ik de kinderen terug had, verviel ik in mijn oude gewoonten. En Mikki maakte daar een punt van.’

‘Waarvan?’

‘Dat ik niet wist hoe je een gezin moet leiden.’

‘Wie wel? We doen er allemaal maar een gooi naar.’

‘Het is aardig van je om dat te zeggen, Jenna, maar nu doe je me te veel eer aan.’

‘Je zet jezelf zo onder druk. Dat deed je in het leger vast ook.’

‘Het is de enige manier om te overleven. Je oefent in perfectie. Je hebt een missie, je bereidt je grondig voor en dan doe je het. In de bouw is het net zo. Je maakt een plan, je haalt je materialen en je bouwt volgens plan.’

‘Oké, maar verliepen alle missies en alle bouwprojecten volgens plan?’

‘Nee. Zo gaat het nooit.’

‘En wat doe je dan?’

‘Dan improviseer je. Je doet wat je het beste lijkt.’

‘Ik denk dat je daarmee het ouderschap goed hebt samengevat.’

‘Geloof je dat echt?’

‘Geloven is een te zwak woord. Ik lééf daarnaar.’

‘Je zou toch denken dat ik dat inmiddels moest weten, met drie kinderen.’

‘Alle kinderen zijn anders. Ze hebben niet allemaal dezelfde aanpak nodig. Ik heb alleen Liam, maar ik had vijf broers en zussen. We dreven mijn ouders tot waanzin, ieder op zijn eigen manier. Het gaat niet soepel. De helft van de tijd is er geen touw aan vast te knopen. Het ouderschap is de moeilijkste, meest slopende baan die je ooit kunt hebben. Maar de beloning is ook het grootst.’

‘Wordt het gemakkelijker?’

‘Eerlijk gezegd sommige dingen wel, maar die maken dan plaats voor andere dingen die juist moeilijker zijn.’ Jenna pakte zijn schouder vast. ‘Tijd, Jack. Tijd. En kleine stapjes. Je bent bijna doodgegaan. Je hebt de vrouw verloren van wie je hield. Je bent naar een andere stad verhuisd. Dat is heel veel.’

‘Dank je, Jenna. Ik had er behoefte aan dit te horen.’

‘Ik sta altijd klaar om raad te geven, al is het meestal verkeerde raad.’

‘Ik denk dat het meestal goede raad is, in elk geval voor mij.’

Ze haalde langzaam haar hand weg. ‘De dingen kunnen in heel korte tijd heel ingewikkeld worden, Jack. Ik geloof er heilig in dat je de tijd moet nemen.’

‘Ik geloof dat ik dat zo langzamerhand ook inzie. Bedankt voor het eten.’

Ze gaf hem een kus op zijn wang. ‘Bedankt voor het vragen. Maar waarom dacht je dat het iets tussen jou en mij zou veranderen? Ik denk dat je alleen maar geruststelling nodig had, misschien een beetje troost.’

‘Maar dat zijn belangrijke dingen voor mij. Ik praat niet met anderen over zulke dingen. Daarvoor ben ik te veel een eenling. Toen Lizzie nog leefde, praatte ik met haar.’

‘Je zielsverwant?’

‘En mijn beste vriendin. Er was niets waarover we niet konden praten.’

Jenna zuchtte berustend. ‘Daarmee geef je precies een beschrijving van mijn beeld – nee, mijn dróóm – van de volmaakte relatie.’

‘Het was niet volmaakt. We hadden onze problemen.’

‘Maar die losten jullie samen op?’

‘Eh, ja. Daar is een huwelijk toch voor?’

‘Zo zou het moeten zijn. Maar ik geloof dat steeds minder. Mensen geven elkaar veel te gauw op. Ze denken dat het gras achter de heuvel groener is.’

‘Het verbaast me dat je nooit hertrouwd bent. Je hebt vast aanbiedingen genoeg gekregen.’

‘Dat is zo,’ gaf ze toe. ‘Maar zoals ik al eerder zei: ik denk dat de juiste aanbieding nooit is gekomen.’

Toen ze naar het huis terugliepen, vroeg ze: ‘Hoe gaat het met de vuurtoren?’

‘Niet zo goed,’ gaf hij toe. ‘Ik denk dat ik het licht tijdens mijn leven niet aan de gang krijg.’

Toen hij later wegreed, keek Jenna hem met een bezorgd gezicht na vanaf de veranda.