68

Toen Mikki haar ogen opendeed, zag ze eerst haar vader. Meteen daarna zag ze Liam, die gespannen over Jacks schouder keek.

‘Er is echt niets met me aan de hand, jongens,’ zei ze een beetje suf.

Jack glimlachte en keek Liam aan. ‘Wil je ons een beetje tijd geven?’

Liam knikte. Hij grijnsde Mikki geruststellend toe en verliet de kamer.

Jack pakte haar hand vast en ze kneep terug. Mikki zei: ‘Sorry voor alle opwinding die ik heb veroorzaakt. Het was heel dom.’

‘Ja, dat was het,’ beaamde hij, ‘maar we stonden onder grote druk.’

‘Dus de vuurtoren deed het eindelijk?’

Hij slaakte een diepe zucht. ‘Ja. Als hij het niet had gedaan...’ Zijn stem stierf weg, en vader en dochter huilden samen. Ze hielden elkaar stevig vast en hun lichamen trilden van emotie.

‘Ik kan bijna niet geloven hoe weinig het scheelde of ik had je verloren, schatje.’

‘Dat weet ik, pa, dat weet ik,’ zei ze zachtjes.

Ze lieten elkaar nu eindelijk los.

‘En wat nu? Gaan we evengoed naar oma?’

‘Nee, jullie blijven hier bij mij.’

Mikki gaf een gil van blijdschap en sloeg haar armen weer om hem heen.

‘Weet Liam het al?’ zei ze opgewonden.

‘Nee, dat wilde ik aan jou overlaten.’ Hij stond op. ‘Ik ga hem halen.’

Toen hij zich omdraaide, zei ze: ‘Pa?’

‘Ja?’

‘Wat er ook in mijn leven gebeurt, jij zult altijd mijn held zijn.’

Hij bukte zich en raakte haar wang even aan. ‘Dank je... Michelle.’

Later, toen hij in de deuropening stond en zag hoe de twee tieners opgewonden praatten en elkaar omhelsden, glimlachte Jack eerst. Meteen daarop sprongen de tranen in zijn ogen, en toen glimlachte hij weer. Ze was duidelijk geen klein meisje meer. En Jack zag nu in hoe snel haar leven en het zijne in de komende jaren zouden veranderen.

Later, toen Jack over het strand liep, riep een stem: ‘Ik zal jullie Armstrongs missen als jullie naar Ohio teruggaan.’ Hij draaide zich om en zag Jenna naar hem toe lopen.

‘Nee, dat zul je niet,’ zei Jack, ‘want we blijven hier.’

Ze kwam naast hem lopen. ‘Weet je dat zeker?’

Hij glimlachte. ‘Nee, maar we blijven toch.’

Ze haakte haar arm achter de zijne. ‘Ik ben blij dat het goed is afgelopen.’

‘Zonder jou had ik het niet voor elkaar gekregen.’

‘Je bent veel te royaal met je lof.’

‘Serieus, Jenna, je hebt ons heel erg geholpen. In veel opzichten.’

‘Wat gaan we doen aan de ontluikende romance?’

‘Wat?’ vroeg hij geschrokken.

‘Van onze kinderen.’

‘O.’

Ze lachte, en hij grijnsde schaapachtig.

‘We moeten één dag tegelijk nemen, denk ik.’ Hij keek haar recht aan. ‘Klinkt dat goed, Jenna?’

Ze kuste hem op zijn wang. ‘Dat klinkt heel goed, Jack.’