Deel 68

Er was een tijd geweest dat al deze pracht en praal hem veel plezier zou hebben gedaan. Plezier in wat hij had gepresteerd, in wat hij had bereikt, in waar hij was gekomen.

`Dalton, wees alsjeblieft niet teleurgesteld, maar Bertrand verwacht me morgenmiddag.'

Dalton haalde zijn schouders op terwijl hij haar zacht op het bed legde. `Nou ja, we hebben vanavond, en morgenochtend ook. Goed?'

Ze straalde. 'Natuurlijk, lieveling. Vannavond, en morgenochtend. 0, Dalton, ik ben zo blij dat je begrijpt dat de Soeverein me nodig heeft.' `Dat doe ik, schat. Het klinkt misschien vreemd, maar in zekere zin vind ik het... opwindend.'

`0 ja?' Ze grijnsde schalks. 'Dat vind ik een leuk idee. Dat je opgewonden bent, bedoel ik.'

Ze keek toe hoe hij haar kamerjas openschoof en haar borsten kuste. Hij tilde zijn hoofd op om adem te halen.

`Te weten dat de Soeverein zelf mijn vrouw uitkiest, mijn mooie Tess, en nog wel op het rechtstreekse bevel van de Schepper, is het grootste compliment dat een loyale Anderse man ooit zou kunnen krijgen.' `Dalton; zei ze, buiten adem van zijn kussen en liefkozingen. `Zo heb ik je nog nooit gezien.' Ze trok hem dichter tegen zich aan. 'Het bevalt me. Het bevalt me uitstekend. Kom hier en laat me je bewijzen hoeveel.' Voordat ze dat deed, trok ze haar hoofd naar achteren.

`Dalton, Bertrand was ook tevreden. Hij zei dat je houding hem beviel. Hij zei dat hij het ook opwindend vond.'

`We hebben onze Soeverein allemaal nodig om ons de toekomst in te leiden en ons de woorden van de Schepper te brengen. Ik ben heel blij dat jij kunt helpen de spanning van de Soeverein in dit leven te verminderen.'

Ze hijgde nu. la, Dalton, dat doe ik ook. Dat doe ik echt. Het is zo... ik weet niet, zo geweldig om zo'n grootse roeping te hebben.'

`Vertel me er alles over, schat, terwijl we vrijen. Ik zou het graag allemaal willen horen.'

`0, Dalton, daar ben ik zo blij om.'

Dalton gunde zichzelf een paar dagen om bij te komen nadat hij met Tess was geweest. Het was een ervaring geweest die hij eens als een hoogtepunt in zijn leven zou hebben beschouwd. Eens zou het een bron van vreugde zijn geweest.

Maar na die ervaring moest hij zichzelf Tess een paar dagen ontzeggen om de staat van grote behoefte te bereiken die hij nodig had voor de taak die hij nu moest vervullen.

De gang buiten haar appartement en kantoren was verlaten. Bertrand was in de andere vleugel, met Teresa, om de spanning van zijn hoge ambt kwijt te raken. Dalton had een tijdstip gekozen waarop Teresa bij Bertrand was. De gedachte daaraan zou hem helpen zich te concentreren op het werk dat hem te wachten stond.

Bertrand en zijn vrouw zorgden ervoor dat ze elkaar maar zelden tegenkwamen. Het hielp dat ze elk een appartement in een andere vleugel hadden.

Maar soms bezocht ze hem. Hun schreeuwende ruzies waren legendarisch onder het personeel. Op een dag verscheen Bertrand met een snee boven zijn oog. Meestal kon hij de voorwerpen die ze naar hem gooide ontduiken maar die ene keer had ze hem ermee verrast.

Gedeeltelijk vanwege Hildemara's populariteit, maar vooral vanwege haar gevaarlijke connecties durfde Bertrand niet tegen zijn vrouw in opstand te komen, haar de voet dwars te zetten of haar uit de weg te ruimen. Ze had hem gewaarschuwd dat hij maar beter niet kon hopen dat ze door natuurlijke of andere oorzaken plotseling zou overlijden, want dat zijn eigen gezondheid het dan ook weleens zou kunnen laten afweten.

Het was een dreigement dat Bertrand niet licht opvatte. Meestal ontweek hij haar gewoon. Maar er waren momenten waarop zijn neiging tot het nemen van risico hem ertoe aanzette onverstandig commentaar te leveren of haar op een andere manier in verlegenheid te brengen, en dan zocht ze hem op. Het deed er dan niets toe waar hij was, in zijn bed, op zijn privaat of in een vergadering met rijke financiers. Bertrand probeerde over het algemeen moeilijkheden met haar te vermijden door voorzichtig te zijn, maar soms lokte hij toch haar toom uit.

Het was een relatie die al jarenlang op dit vreemde niveau werkte, en waar een dochter uit was voortgekomen om wie ze geen van tweeën iets gaven. Dalton had haar nog maar kort geleden voor het eerst gezien, toen ze haar van haar internaat hadden gehaald om naast hen te staan bij openbare gelegenheden waarbij ze de gruwelen van een onverschillige Meester Rahl en Biechtmoeder aan de kaak stelden.

Nu was Meester Rahl door het volk afgewezen. Nu was de Biechtmoeder... Nou, hij wist niet precies wat er van haar was geworden, maar hij was er vrijwel zeker van dat ze dood was. Het had Dalton wat goede mannen gekost, maar in een oorlog leed je altijd verliezen. Hij zou hen vervangen als dat nodig was.

Serin Rajak was ook gestorven — aan een vreselijke infectie die zijn blinde gezicht had veranderd in een etterende massa — maar Dalton kon niet zeggen dat hij daar erg rouwig om was. Zijn treurende volgelingen meldden dat het een langzame en pijnlijke dood was geweest. Nee, daar was Dalton absoluut niet rouwig om.