Deel 28

O28

Hoewel hij zijn redenering zeer steekhoudend vond, had Richard helemaal niet de indruk dat Kahlan overtuigd was. Ze leek zelfs niet voor rede vatbaar te zijn. Ze leek voornamelijk kwaad.

`Heb je Zedd verteld over... haar?' Kahlan gebaarde verhit naar Du Chaillu. 'Heb je dat gedaan? Je moet er toch iets over gezegd hebben tegen hem.'

Hij begreep hoe ze zich voelde. Hij zou het ook niet leuk vinden om te ontdekken dat ze nog een andere echtgenoot had, over wie ze niets had gezegd, hoe onschuldig ze ook was, zelfs als de zaak zo onbeduidend was als zijn verbintenis met Du Chaillu.

Maar dit ging om heel wat belangrijkers dan een of andere gecompliceerde voorwaarde waaronder Du Chaillu zijn eerste vrouw was. Dit ging over iets uiterst gevaarlijks. Dat moest Kahlan toch begrijpen. Ze moest inzien dat ze ernstig in de problemen zaten.

Ze hadden al kostbare tijd verspild. Hij bad tot de goede geesten dat hij haar de waarheid kon doen inzien van wat hij haar vertelde zonder dat hij haar volledig zou hoeven onthullen waarom hij wist dat het waar was. `Ik heb je al gezegd, Kahlan, dat ik er tot op heden helemaal niet meer aan heb gedacht doordat ik het destijds niet serieus heb genomen en dus niet heb beseft dat het hier enige invloed op kon hebben. Bovendien, wanneer had ik het hem moeten vertellen? Juni is gestorven voordat we de kans hebben gehad om echt met hem te praten, en toen heeft hij dat verhaal over de Loer bedacht en ons op deze onzinnige missie gestuurd.' `Hoe wist hij het dan? Om ons voor de gek te kunnen houden, had hij het toch eerst zelf moeten weten. Hoe wist Zedd dat ik wel degelijk je derde vrouw ben, ook al is het alleen maar volgens een of andere...' Ze balde haar vuisten. `... Een of andere stomme oude wet die je zo handig vergeten was?'

Richard hief zijn handen ten hemel. 'Als het 's nachts regent, hoef je de wolken in het donker niet te kunnen zien om te weten dat de regen uit de lucht valt. Als Zedd wist dat iets een feit was en dat dat een probleem betekende, zou hij zich niet druk maken over hoe het zo gekomen was, maar over hoe hij het lek in het dak kon repareren.'

Ze kneep in haar neuswortel en ademde diep in. 'Richard, misschien gelooft hij echt wat hij ons heeft verteld over de Loer.' Kahlan wierp een koele blik op zijn eerste vrouw. 'Misschien gelooft hij het omdat het waar is.'

Richard schudde zijn hoofd. `Kahlan, we moeten het onder ogen zien. We maken het erger als we de waarheid negeren en onze hoop vestigen op een leugen. Er gaan nu al mensen dood.'

`De dood van Juni bewijst niet dat de akkoorden echt los zijn.'

`Het is niet alleen Juni. De aanwezigheid van de akkoorden in deze wereld heeft ervoor gezorgd dat die baby dood geboren is.'

`Wat!'

Gefrustreerd haalde Kahlan haar vingers door haar haar. Richard begreep dat ze graag wilde dat het de Loer was en niet de akkoorden, omdat ze voor de Loer, in tegenstelling tot de akkoorden, een oplossing hadden. Maar iets graag willen betekende nog niet dat het waar was. `Eerst vergeet je dat je al een vrouw hebt en nu ren je achter een waanidee aan. Richard, hoe heb je die conclusie bereikt?'

`Omdat de akkoorden in deze wereld op de een of andere manier de magie vernietigen. De Moddermensen hebben magie.'

Hoewel de Moddermensen een geïsoleerd en eenvoudig leven leidden, waren ze anders dan alle anderen; alleen zij hadden het vermogen om de geesten van hun voorouders op te roepen in een bijeenkomst en met de doden te praten. Hoewel ze zichzelf niet beschouwden als mensen die over magie beschikten, konden alleen de Moddermensen een voorouder terugroepen van de andere kant van die buitenste cirkel van de Gratie, door de grens van de sluier heen de binnenste cirkel van het leven in, ook al was het maar voor even.

Als de Imperiale Orde de oorlog won, zouden de Moddermensen, evenals vele anderen, uiteindelijk allemaal worden afgeslacht omdat ze over magie beschikten. Nu de akkoorden los waren, zouden ze misschien niet lang genoeg leven om met die mogelijkheid geconfronteerd te worden. Richard zag dat Chandalen, op een afstandje, ingespannen luisterde. 'De Moddermensen hebben het unieke magische vermogen tot de bijeenkomst. Elk van hen wordt met dat vermogen geboren, met deze magie. Dat betekent dat ze allemaal kwetsbaar zijn voor de akkoorden.

Zedd heeft ons verteld, en ik heb het ook in Kolo's dagboek gelezen, dat de zwaksten het eerst worden getroffen.' Richards stem werd zacht van verdriet. 'Wat kan er zwakker zijn dan een ongeboren kind?'

Kahlan raakte de steen aan haar ketting aan en wendde haar blik af van zijn ogen. Ze liet haar hand langs haar zij vallen en leek te proberen haar woede te verbergen onder een laagje geduldige logica.

`Ik kan mijn kracht nog steeds voelen, net als altijd. Zoals je zei zouden de akkoorden, als ze rondwaren, ervoor zorgen dat de magie faalde. We hebben geen bewijs dat dat gebeurt. Als het waar was, denk je dan niet dat ik het zou merken? Denk je dat ik zo jammerlijk onervaren ben in het herkennen van mijn eigen kracht?

Richard, we moeten geen overhaaste conclusies trekken. Er worden voortdurend kinderen dood geboren. Dat bewijst niet dat de magie faalt.' Richard wendde zich tot Cara. Ze stond niet ver bij hen vandaan en luisterde terwijl ze naar de vlakte, de Moddermensen en in het bijzonder de Baka Tau Mana keek.

`Cara, hoe lang is jouw Agiel al onbruikbaar?' vroeg hij.

Cara deinsde achteruit. Ze zou nauwelijks erger geschrokken kunnen kijken als hij haar onverwachts een klap had gegeven. Ze deed haar mond open, maar er kwamen geen woorden.

Ze hief haar kin, niet van plan om zo'n nederlaag toe te geven. 'Meester Rahl, hoe komt u erbij...'

`Je trok Chandalens mes. Ik heb je nooit eerder de voorkeur zien geven aan een ander wapen boven je Agiel. Geen enkele Mord-Sith zou dat doen. Hoe lang, Cara?'

Ze bevochtigde haar lippen. Ze sloot verslagen haar ogen en wendde zich af.

`De laatste paar dagen kan ik u niet zo goed meer voelen. Ik merk geen verschil, behalve dat het steeds moeilijker wordt om te voelen waar u bent. In het begin dacht ik dat het niets was, maar blijkbaar wordt de band met de dag zwakker. De Agiel verleent zijn kracht aan de band met onze Meester Rahl.'

Als de Mord-Sith binnen een redelijke afstand waren, wisten ze door die band altijd precies waar hij was. Hij veronderstelde dat het verwarrend moest zijn om dat gevoel plotseling te verliezen.

Cara schraapte haar keel terwijl ze naar de donderwolken in de verte staarde. Er glinsterden tranen in haar blauwe ogen.

`De Agiel is dood in mijn vingers.'

Alleen een Mord-Sith zou lijden onder het verlies van de magie die haar pijn bezorgde elke keer dat ze het wapen aanraakte. Zo was de aard van deze vrouwen en hun onvoorwaardelijke plichtsbetrachting.

Cara keek hem aan en het vuur kwam terug in haar gelaatsuitdrukking. `Maar ik blijf mijn eed trouw en zal doen wat nodig is om u te beschermen. Dit verandert niets voor de Mord-Sith.'

`En voor het D'Haraanse leger?' fluisterde Richard toen hij de omvang van hun problemen besefte. Het D'Haraanse volk ontleende zijn wilskracht aan de band. `Jagang komt eraan. Zonder het leger...'

De band was een vorm van oeroude magie die hij had geërfd omdat hij een Rahl met de gave was. Die band was in het leven geroepen om bescherming te bieden tegen de droomwandelaars. Zonder die band... Zelfs al geloofde Kahlan dat het de Loer was en dat het niet de akkoorden waren, Zedd had hun verteld dat ook die zou maken dat er een einde kwam aan de magie. Richard wist dat Zedd ervoor had moeten zorgen dat zijn verhaal niet te veel afweek van de werkelijkheid, om hen om de tuin te leiden.

Hoe dan ook, Kahlan zou het verrotten van de vruchten van de stervende boom der magie begrijpen. Haar vingers raakten geruststellend zijn arm aan.

`Het leger voelt misschien de band niet zoals vroeger, Richard, maar het is op andere manieren aan je gebonden. De meesten in het Middenland volgen de Biechtmoeder, en zij zijn niet door enige vorm van magie aan haar gebonden. Op dezelfde manier volgen de soldaten jou, omdat ze in je geloven. Je hebt jezelf tegenover hen bewezen, en zij hebben dat tegenover jou gedaan.'

`De Biechtmoeder heeft gelijk,' zei Cara. 'Het leger zal trouw blijven omdat u hun leider bent. Hun ware leider. Ze geloven in u, net als ik.' Richard zuchtte. 'Dat waardeer ik, Cara, heus waar, maar...'

`U bent Meester Rahl. U bent de magie tegen magie. Wij zijn het staal tegen staal. Dat zal zo blijven.'

`Maar dat is het juist. Ik kan de magie tegen magie niet zijn. Zelfs al was het de Loer, in plaats van de akkoorden, dan werkt de magie niet.' Cara haalde haar schouders op. 'Dan zult u een manier bedenken waarop ze wel werkt. U bent Meester Rahl; dat is wat u doet.'

`Richard,' zei Kahlan, 'Zedd heeft ons verteld dat de Zusters van de Duisternis de Loer hebben opgeroepen en dat daardoor de magie faalt. Je hebt geen bewijs dat het eigenlijk de akkoorden zijn. We hoeven alleen te doen wat Zedd ons heeft gevraagd, en dan kan hij iets tegen de magie van de Zusters doen. Zodra we in Aydindril zijn, zal alles weer goed komen.' Richard kon zich er nog steeds niet toe zetten het haar te vertellen. 'Kahlan, ik wou dat het was zoals je zegt, maar dat is het niet,' zei hij alleen. Haar laagje geduld begon scheuren te vertonen. 'Waarom hou je eraan vast dat het de akkoorden zijn terwijl Zedd ons heeft verteld dat het de Loer is?'

Richard boog zich naar haar over. 'Denk eens na. Mijn grootmoeder —Zedds vrouw — heeft haar dochtertje, mijn moeder, blijkbaar een verhaal verteld over een kat die Loer heette. En één keer heeft zij dat weer aan mij verteld, maar Zedd kon niet weten dat ze dat heeft gedaan. Het was zomaar iets dat mijn moeder me heeft verteld toen ik klein was, net als honderden andere troostende woordjes of zinnetjes, of verhaaltjes waarom je moest glimlachen. Ik heb het er nooit met Zedd over gehad. Om de een of andere reden wilde Zedd de waarheid verbergen. Omdat hij ooit een kat heeft gehad die zo heette, was "Loer" waarschijnlijk gewoon het eerste dat bij hem opkwam. Wees eens eerlijk, vind je de naam "Loer" niet een beetje... eigenaardig, als je erover nadenkt?'

Kahlan sloeg haar armen over elkaar. Ze trok met tegenzin een grimas. `Ik dacht dat ik de enige was die dat vond.' Ze hervond haar vastberadenheid. 'Maar dat bewijst het niet echt. Het zou toeval kunnen zijn.' Richard wist dat het de akkoorden waren. Ongeveer op dezelfde manier als hij had gevoeld dat de kip geen kip was en graag had gewild dat Kahlan hem zou geloven, wenste hij nu ook vurig dat ze hem hierin zou vertrouwen.

`Wat zijn dat voor dingen, die akkoorden?' vroeg Cara.

Richard draaide zich af van de anderen en staarde naar de horizon. Hij wist niet veel van ze, maar van wat hij wel wist ging zijn haar overeind staan.

`De mensen in de Oude Wereld wilden een eind maken aan de magie, ongeveer zoals Jagang dat nu wil, en waarschijnlijk om dezelfde reden: zodat ze gemakkelijker met behulp van het zwaard konden heersen. De mensen in de Nieuwe Wereld wilden dat de magie zou blijven bestaan. Om de overwinning te behalen, creëerden de tovenaars aan beide zijden onvoorstelbaar gruwelijke wapens, vertwijfeld hopend dat die een eind zouden maken aan de oorlog.

Veel van die wapens — de mriswith, bijvoorbeeld — waren van mensen gemaakt door Subtractieve Magie te gebruiken om bepaalde eigenschappen bij een persoon weg te halen en Additieve Magie om een andere, gewenste, eigenschap of kwaliteit aan hen toe te voegen. Aan anderen werd alleen een vermogen toegevoegd dat ze wenselijk achtten. Ik denk dat droomwandelaars zulke mensen waren, mensen aan wie een capaciteit werd toegevoegd, mensen die door de tovenaars duidelijk bedoeld waren als wapens. Jagang is een afstammeling van die droomwandelaars uit de grote oorlog. Nu is het wapen zelf verantwoordelijk voor het voeren van de oorlog.

In tegenstelling tot Jagang, die alleen een eind aan onze magie wil maken, zodat hij de zijne tegen ons kan gebruiken, probeerden de mensen in de Oude Wereld gedurende de grote oorlog echt een eind aan de magie te maken. Aan alle magie. Dat was waar de akkoorden voor bedoeld waren, om de magie weg te halen uit de wereld van het leven. Ze werden opgeroepen uit de onderwereld, de wereld van de Wachter, van de doden. Zoals Zedd heeft uitgelegd, zou zoiets dat is opgeroepen uit de onderwereld als het eenmaal is ontketend niet alleen een einde kunnen maken aan de magie, maar daarmee ook het leven zelf kunnen uitroeien.'

`Hij heeft ook gezegd dat Ann en hij het konden verhelpen,' zei Kahlan. Richard keek over zijn schouder achterom. 'Maar waarom heeft hij dan tegen ons gelogen? Waarom heeft hij ons niet in vertrouwen genomen? Als hij het echt kan verhelpen, waarom heeft hij ons dan niet gewoon de waarheid verteld?' Hij schudde zijn hoofd. 'Er is meer aan de hand.' Du Chaillu, die lang had gezwegen, sloeg ongeduldig haar armen over elkaar. 'Onze zwaardmeesters kunnen met één houw een eind maken aan die vuile...'

`Ssst!' Richard legde zijn vinger op haar lippen. 'Zeg er geen woord meer over, Du Chaillu. Je begrijpt dit niet. Je weet niet wat voor problemen je zou kunnen veroorzaken.'

Toen Richard er zeker van was dat Du Chaillu haar mond zou houden, draaide hij zich weer van iedereen af om naar de opklarende hemel in het noordoosten te staren, in de richting van Aydindril. Hij was het redetwisten beu; hij wist dat het waar was dat de akkoorden los waren. Hij moest nadenken over wat ze daaraan moesten doen. Er waren dingen die hij moest weten.

Hij herinnerde zich dat hij, terwijl hij als een bezetene Kolo's dagboek had doorzocht op andere informatie, passages was tegengekomen waarin Kolo het over de akkoorden had, temidden van een heleboel andere zaken. Tovenaars zonden voortdurend boodschappen en verslagen terug naar de Tovenaarsburcht in Aydindril, niet alleen met informatie over de akkoorden, maar ook over allerlei andere angstaanjagende en potentieel rampzalige gebeurtenissen die plaatsvonden.

Kolo schreef over die berichten, in elk geval over die welke hij interessant, belangrijk of curieus vond, maar hij citeerde ze niet volledig; hij had geen reden om ze helemaal over te nemen in zijn persoonlijke dagboek. Richard betwijfelde of het ooit Kolo's bedoeling was geweest dat iemand het dagboek zou lezen. Het was Kolo's gewoonte om de relevante informatie uit een boodschap kort te noemen en er dan commentaar op te leveren, dus was de informatie die Richard over de berichten had gelezen frustrerend schetsmatig... en gekleurd door Kolo's mening. Als hij bang was, schreef Kolo de informatie vollediger uit, alsof hij zijn dagboek gebruikte als een manier om een probleem te overdenken in een poging er een oplossing voor te vinden. Er was een periode geweest dat hij erg bang was geweest voor wat de berichten meldden over de akkoorden. Op verschillende plekken had Kolo opgeschreven wat hij in verslagen had gelezen, bijna alsof hij zijn angst wilde rechtvaardigen, zijn redenen voor ongerustheid voor zichzelf wilde benadrukken.

Richard herinnerde zich dat Kolo de tovenaar had genoemd die op pad was gestuurd om af te rekenen met de akkoorden: Ander. Huppeldepup Ander; Richard kon zich zijn voornaam niet herinneren.

Tovenaar Ander kon bogen op de bijnaam 'de Berg'. Blijkbaar was hij groot geweest. Maar Kolo mocht de man niet en noemde hem in zijn persoonlijke dagboek vaak spottend 'de Morele Molshoop'. Richard maakte uit Kolo's dagboek op dat Ander nogal een hoge dunk van zichzelf had gehad.

Richard herinnerde zich duidelijk dat Kolo zich in een bepaald fragment verontwaardigd toonde over het feit dat de mensen de Vijfde Wet van de Magie niet correct toepasten: Let op wat mensen doen, niet alleen op wat ze zeggen, want daden zullen een leugen verraden.

Kolo had verbolgen geleken toen hij opschreef dat de mensen, door niet te letten op wat hij allemaal deed, de Vijfde Wet niet correct toepasten op tovenaar Ander. Hij klaagde dat als ze dat wel hadden gedaan, ze onmiddellijk ontdekt zouden hebben dat de ware loyaliteit van de man volledig bij zichzelf lag en niet bij het welzijn van zijn volk.

`IJ hebt nog steeds niet verteld wat de akkoorden zijn,' zei Cara. Richard voelde de hardnekkige bries aan zijn haar en zijn gouden cape trekken, alsof ze hem aanspoorde verder te gaan. Waarheen wist hij niet. Hier en daar stegen insecten op uit het vochtige voorjaarsgras en vlogen in cirkels door de lucht. Ver weg in het oosten, tegen de achtergrond van de opbollende honingkleurige donderwolken, wiekten ganzen als donkere vlekjes in een golvende v-formatie naar het noorden.

Richard had nooit serieus nagedacht over de akkoorden toen het onderwerp op de bruiloft ter sprake kwam. Zedd had hun bezorgdheid weggewuifd, en bovendien had Richard andere dingen aan zijn hoofd gehad. Maar later, nadat de kip bij het huis van de geesten was gedood, nadat Juni was vermoord, nadat het kip-monster hem elke keer dat het in de buurt was rillingen had bezorgd, en nadat Zedd wat details had aangevuld, was Richards groeiende gevoel dat er onraad dreigde reden voor hem geweest om zijn best te doen zich alles te herinneren wat hij maar kon over de akkoorden. Destijds had hij Kolo's dagboek nageplozen op zoek naar oplossingen voor andere problemen en had hij niet veel aandacht besteed aan de informatie over de akkoorden, maar door zich er bijna voortdurend op te concentreren en af en toe haast in trance te gaan, had hij veel weer kunnen oproepen.

`De akkoorden zijn oeroude wezens die ontstaan zijn in de onderwereld. De Gratie moet verbroken worden om ze naar de wereld van het leven te brengen. Aangezien ze afkomstig zijn uit de onderwereld, zijn ze uit enkel Subtractieve Magie ontstaan, en dus veroorzaken ze een onbalans als ze eenmaal in deze wereld zijn. Magie heeft evenwicht nodig. Aangezien ze volledig uit Subtractieve Magie bestaan, hebben ze Additieve Magie nodig om hier te kunnen bestaan, want het bestaan is een vorm van Additieve kracht, en dus onttrekken de akkoorden magie aan deze wereld zolang ze hier zijn.'

Cara, die nooit liet blijken enige aanleg te hebben voor magie, leek alleen maar meer in verwarring te zijn gebracht door zijn antwoord. Richard begreep haar verwarring. Hij wist ook niet veel van magie en kon maar nauwelijks bevatten wat hij haar zojuist had verteld. Hij was er zelfs niet zeker van dat het helemaal klopte.

`Maar hoe doen ze dat dan?' vroeg ze.

le zou je de wereld van het leven kunnen voorstellen als een ton met water. De akkoorden zijn een gat in die ton waar zojuist de kurk uit is getrokken, waardoor het water wegloopt. Als al het water is weggelopen, zal de ton uitdrogen, de duigen zullen slinken, en het zal niet langer het vat zijn dat het is geweest. Je zou kunnen zeggen dat het dan een dood omhulsel is, dat alleen nog maar lijkt op wat het eens was.

Het simpele feit dat de akkoorden hier bestaan, onttrekt magie aan de wereld van het leven, net zoals dat gat aan de ton water onttrekt, maar bovendien zijn ze, als hulpmiddel om ze in deze wereld te brengen, opgeroepen als wezens. Ze hebben een eigen persoonlijkheid. Ze kunnen doden.

Doordat ze magische wezens zijn hebben ze het vermogen om, als ze dat willen, het uiterlijk aan te nemen van het wezen dat ze doden — bijvoorbeeld een kip — maar ze behouden alle kracht van wat ze werkelijk zijn. Toen ik de kip met een pijl neerschoot, vluchtte het akkoord uit zijn spookvorm. Van het begin af aan lag de echte kip dood achter het muurtje; het akkoord had die vorm alleen geleend als patroon — als vermomming — om ons te tergen.'

Cara kreeg een vreemd bezorgde uitdrukking op haar gezicht. 'Wilt u beweren' — ze liet haar blik over de mensen om zich heen gaan — 'dat iedereen hier eigenlijk een akkoord zou kunnen zijn?'

`Voor zover ik het heb begrepen, zijn het met toverkracht opgeroepen wezens die geen ziel hebben, dus kunnen ze niet het uiterlijk van een mens aannemen, alleen dat van dieren. Volgens Zedd gaat het omgekeerde ook op: Jagang heeft een ziel en kan dus alleen binnendringen in de geest van een mens, omdat hij een ziel nodig heeft.

Toen de tovenaars mensen in wapens veranderden, hadden die wezens nog steeds een ziel. Daardoor konden ze onder controle worden gehouden, tot op zekere hoogte althans. Toen de akkoorden eenmaal hier waren, waren ze niet in bedwang te houden. Dat was een van de dingen die ze zo gevaarlijk maakte. Het is alsof je probeert met de bliksem te redeneren.'

`Goed' — Cara stak een vinger op alsof ze in gedachten een aantekening maakte — 'dus het kan geen mens zijn. Dat is mooi.' Ze gebaarde naar de hemel. 'Maar zou het kunnen dat een van die leeuweriken een akkoord is?'

Richard keek op naar de voorbijschietende vogels. 'Ik denk het wel. Als het een kip kan zijn, kan het ongetwijfeld elk dier doden en zijn vorm aannemen. Maar dat is niet nodig.' Richard wees naar de natte grond. `Het zou zich net zo goed kunnen verschuilen in dat plasje aan je voeten. Sommige hebben blijkbaar een voorkeur voor water.'

Cara keek naar het plasje en deed toen een stap achteruit.

`Bedoelt u dat het akkoord dat Juni heeft gedood, zich in het water verschuilde? Hem heeft beslopen?'

Richard wierp een korte blik op Chandalen en bevestigde toen met één knikje dat hij dat vermoedde.

`Akkoorden verbergen zich of wachten op donkere plekken,' vervolgde hij. 'Ze bewegen zich langs de rand van dingen, zoals scheuren in gesteente, of langs de rand van het water. Dat neem ik in elk geval aan; Kolo schreef dat ze langs grenzen glippen, waar het een het ander ontmoet. Sommige verbergen zich in vuur, en ze kunnen op vonken reizen.' Hij keek vanuit zijn ooghoek naar Kahlan terwijl hij zich herinnerde hoe het huis van de geesten — waar het lichaam van Juni lag — in vlammen was opgegaan. 'Als ze geërgerd of kwaad zijn, branden ze soms een gebouw af, puur uit wrok.

Er werd gezegd dat sommige zo mooi zijn dat het je de adem beneemt... voorgoed. Ze zijn maar vaag zichtbaar, totdat je hun aandacht trekt. Uit Kolo's dagboek kreeg ik de indruk dat als het slachtoffer ze eenmaal ziet, ze gedeeltelijk vorm krijgen door het verlangen van het slachtoffer zelf, en dat dat verlangen onweerstaanbaar is. Zo waren ze blijkbaar in staat mensen de dood in te lokken.

Misschien is dat wat er met Juni is gebeurd. Misschien zag hij zoiets moois dat hij zijn wapens, zijn inzicht en zelfs zijn gezond verstand heeft afgelegd en het is gevolgd het water in, en is verdronken.

Weer andere hunkeren naar aandacht en willen graag aanbeden worden. Ik denk dat ze, doordat ze uit de onderwereld komen, de honger naar verering van de Wachter delen. Er werd zelfs gezegd dat sommige degenen die hen kritiekloos aanbaden beschermden, maar dat is een gevaarlijke evenwichtskunst. Het kalmeert ze, volgens Kolo Maar als je ophoudt hen te vereren, keren ze zich tegen je.

Ze genieten het meest van de jacht, die worden ze nooit moe. Ze jagen op mensen. Ze kennen geen genade. Ze genieten vooral van het doden met vuur.

De volledige vertaling van hun naam uit het Hoog-D'Haraans luidt ruwweg "de akkoorden der verdoemenis" of "de akkoorden des doods".'

Du Chaillu zweeg met een lelijk gezicht. De zwaardmeesters van de Baka Tau Mana slaagden er bijna in om volkomen onverschillig, koel en ontspannen te blijven kijken, maar er was een nieuwe onrust in hun houding die voor Richard onmiskenbaar was.

`Hoe dan ook,' zei Cara met een zucht, 'ik denk dat we het in grote lijnen wel doorhebben.'

Chandalen, die aandachtig had geluisterd, zei eindelijk iets. 'Maar jij gelooft dit niet, Biechtmoeder? Jij gelooft wat Zedd heeft gezegd, dat het niet deze akkoorden des doods zijn?'

Kahlan ontmoette Richards blik voordat ze tegen Chandalen sprak. Haar toon was niet nors.

`Zedds uitleg van het probleem vertoont veel overeenkomsten, en kan dus net zo goed de verklaring zijn voor wat er is gebeurd, maar aangezien die soortgelijk is, zou het gevaar net zo groot zijn. Het belangrijke verschil is dat hij ons heeft verteld dat als we in Aydindril aankomen, we het probleem kunnen verhelpen. Ik hou het er met enige aarzeling op dat Zedd gelijk had. Ik geloof niet dat het de akkoorden zijn.'

`Ik wou dat dat het geval was, heus waar, want zoals je zei zou dat betekenen dat we het in Aydindril konden verhelpen,' zei Richard. 'Maar het zijn de akkoorden. Ik vermoed dat Zedd ons gewoon in veiligheid wilde brengen terwijl hij naar een manier zoekt om de akkoorden terug te sturen naar de onderwereld.'

`Meester Rahl is de magie tegen magie,' zei Cara tegen Kahlan. 'Hij moet hier het meest van weten. Hij denkt dat het de akkoorden zijn, dus moeten het de akkoorden zijn.'

Met een zucht van ergernis duwde Kahlan haar lange haar over haar schouder naar achteren.

`Richard, je praat jezelf aan dat het de akkoorden zijn. Door erover te praten alsof het waar is, begin je Cara te overtuigen, net zoals je jezelf hebt overtuigd. Alleen omdat je bang bent dat het waar is, hecht je er meer geloof aan dan zou moeten.'

Het was duidelijk dat ze hem de Eerste Wet van de Magie in herinnering wilde brengen en suggereerde dat hij in een leugen geloofde. Richard woog de ferme beslistheid af die in haar groene ogen te lezen stond. Hij had haar hulp nodig. Hij kon dit niet alleen aan. Uiteindelijk besloot hij dat hij geen keus had. Nadat hij iedereen had gevraagd te wachten, sloeg hij een arm om haar schouders en liep een stukje met haar weg, zodat hij er zeker van kon zijn dat de anderen het niet zouden horen.

Ze moest in hem geloven. Hij had geen keus meer.

Hij moest het haar vertellen.