Epiloog

'Ja .. . o, dat is prachtig, denk ik. En de bloemen? Maar natuurlijk zijn ze prachtig en doen ze het uitstekend bij zo'n gelegenheid, net wat u zegt. Ik zie al dat ik alles met een gerust hart aan u kan overlaten, monsieur Armand! U hebt een uitstekende smaak.'

De moeder van de bruid, Virginia Brandon Morgan, schonk de bloemist en de verbaasd toekijkende cuisiniers een stralende glimlach. Op dat moment kwam net haar man binnen. In zijn mondhoek hield hij een sigaar geklemd waardoor hij er jongensachtig, maar ook heel gevaarlijk uitzag, vond Armand. Hij hoopte maar dat ook hij tevreden was over het menu en de bloemschikkingen voor de receptie ter gelegenheid van het huwelijk van hun dochter! Even wachtte monsieur Armand gespannen af, maar toen zag hij dat meneer Morgan meer geïnteresseerd was in het zien van zijn knappe vrouw - alleen, zoals hij uitdrukkelijk verklaarde - dan in de voorbereidingen van hun huwelijk. En wie kon hem dat uiteindelijk kwalijk nemen?

'Steve! Had je niet even kunnen wachten?' Ginny was als een groenogige heks in de beslotenheid van hun slaapkamer in Monterey die uitkeek over de zee. 'En ik vind het echt vervelend dat je de Driscolls hebt uitgenodigd! Ik kan die Barney Driscoll niet uitstaan!'

'Nou? Nou, hij leek me anders nogal in jou geïnteresseerd te zijn, m'n lief.'

'Steve ... o, maar ja, Franco zal hem wel voor zijn rekening nemen, evenals zijn Helena. Ik kan nog steeds bijna niet geloven dat... O! Ik weet zeker dat Laura heel gelukkig zal worden met Trent, en ... Steve! Realiseer je je wel dat we nu binnen afzienbare tijd grootouders kunnen zijn?'

Steve negeerde de dramatische ondertoon in de stem van zijn vrouw, leunde over haar heen om haar stil te houden, en fluisterde tegen haar lippen: 'Allemachtig, mens! Waarom moet je toch maar steeds blijven praten terwijl ik je voor heel iets anders hier mee naar toe heb genomen, zoals je ook wel weet! Het feit dat we grootouders worden verandert helemaal niets aan dit.. .en aan dit.. .of aan ...'

'O, Steve! O ... hou op!'

'Meen je dat echt?'

'Nee! Verdomme, dat weet je toch zeker ook wel?'

Ze kwamen bijna te laat voor het huwelijk dat voltrokken zou worden in de oude missiekerk van San Carlos Borromeo in Carmel; iets dat Laura noch Franco, die hun ouders maar al te goed kenden, was ontgaan.

'Ze zijn weer bezig geweest! Dat zie ik altijd aan de manier waarop ze erna uit hun ogen kijken!' fluisterde Laura later tegen Trent.

'Zodra we aan deze menigte hebben kunnen ontsnappen, hoop ik dat wij net zo uit onze ogen zullen kijken! Verdomme! Moesten we dit hier allemaal doorstaan, alleen om te kunnen trouwen?' En toen keek hij zijn bruid in de ogen en zei hij op een heel andere toon: 'Maar aan de andere kant denk ik dat ik bereid ben alles te doorstaan wat nodig is om jou tot de mijne te maken ... blijvend tot de mijne te maken, bedoel ik dan!'

'Ik dacht...' Laura maakte haar zin niet af, en Trent volgde haar blik. Toen hij zag waar ze naar keek vloekte hij zacht, maar daarna moest hij lachen.

Lady Honoria had er zowaar in toegestemd bij het huwelijk aanwezig te zijn. Dit was iets, zo had ze gezegd, dat ze met haar eigen ogen wilde aanschouwen. En nu was de vader van de bruid bezig om heel overdreven haar hand te kussen terwijl zij hem daar, op haar eigen, onnavolgbare wijze, bij gadesloeg.

'Ha!' verklaarde ze. 'Laat ik zeggen dat ik in mijn tijd meer dan genoeg van uw soort rapalje heb gekend! En u hebt nog wel een zeer intelligente vrouw, dus sta uw tijd nu maar niet te verdoen met het kussen van mijn hand, meneer Steve Morgan! Ha!'

'Maar mevrouw, ik was alleen maar bezig u voor te bereiden op het feit dat ik u wilde voorstellen aan mijn oude vriend en collega die zo dolgraag kennis met u wil maken! Meneer James Bishop zou u wel eens tot heel andere gedachten kunnen brengen over de rest van ons schooiers en rapalje!'

'Ga weg!' riep Laura enkele momenten later stomverbaasd uit tegen haar vader. 'Papa, dat gaat zelfs voor jou toch te ver ...'

'O ja?' vroeg Steve terwijl hij zijn ene wenkbrauw optrok. 'Zoals je moeder inmiddels wel weet, ben ik tot alles in staat! En ik heb er lang op gewacht om James Bishop eindelijk eens door een vrouw overtroefd te zien. En niet alleen heeft ze hem in een hoek gedreven, zo te zien vindt hij haar nog interessant ook!'

'Ik heb het vreemde gevoel dat ze elkaar al eerder hebben ontmoet,' zei Ginny, die op dat moment bij hen kwam staan, haar man een arm gaf en haar kersverse schoonzoon glimlachend aankeek.

'In dat geval zijn ze dus bezig om de verloren tijd in te halen. Met een ongeduldig gebaar pakte Trent Laura bij de arm en hij voegde er aan toe: 'En dat, m'n lieve Lorelei, is precies datgene wat ik op dit moment ook voor ons in gedachten heb! Willen jullie ons excuseren?'

'Hij lijkt veel te veel op jou,' fluisterde Ginny haar man toe nadat het bruidspaar was vertrokken.

'O? Dat kun je me straks dan eens even haarfijn uitleggen, maar niet al te veel later, tenzij je wil dat ik je jurk hier ter plekke van je lijf scheur en je op je rug leg!'

Ze wisselden een glimlachende blik van wederzijds begrip en belofte, en gingen toen - voorlopig - elk huns weegs om zich over de gasten te ontfermen.