Hoofdstuk 24

Het was vervelend, dacht Laura in de dagen die volgden op die onaangename ontmoeting bij lady Chalmers thuis, dat ze Trent Challenger, of de hertog van Royse zoals hij zichzelf nu noemde, steeds maar scheen te moeten tegenkomen waar ze zich in het openbaar ook maar heen begaf. Natuurlijk probeerde ze hem te ontlopen, en het liefste had ze hem nog een mes tussen zijn ribben gestoken, maar lady Honoria had haar op het hart gedrukt dat zo iets toch werkelijk niet gepast was.

'Wil je soms dat ze allemaal denken dat er iets tussen jullie was, of misschien zelfs nog wel is, waardoor je hem niet onder ogen durft te komen?' vroeg ze botweg. 'Ik dacht toch echt dat je wel wat slimmer was, m'n kind! Er is maar een ding dat je met mannen moet doen, en dat is je vooral nooit laten kennen! Lief glimlachen en hen ontwapenen, maar vooral nooit weglopen of proberen het van hen te winnen! Begrijp je wat ik bedoel?'

Maar hoezeer ze ook haar best deed om hem te negeren, het scheen haar maar niet te mogen lukken; tenminste, het ging alleen wanneer hij haar negeerde! Soms kwam hij naar haar toe en begon hij een beleefd en nietszeggend gesprekje met haar, en dat deed hij vooral wanneer ze zich in het gezelschap van een van haar vrienden bevond. Bij andere gelegenheden maakte hij haar woedend door alleen maar even naar haar te knikken en zich dan meteen weer om te draaien en zijn aandacht weer te richten op degene met wie hij op dat moment in gesprek was.

Ze was nu op een punt gekomen waarop ze er bijna tegenop zag om uit te gaan, alleen omdat ze hem daar hoogst waarschijnlijk ook weer zou treffen. In de regel was hij in het gezelschap van lady Westbridge, en het gebeurde veel te vaak dat hun blikken elkaar kruisten. Zelfs lady Honoria had het gemerkt.

'Wat toevallig toch, nietwaar, dat we die Royse overal waar we heen gaan tegenkomen! Of is het geen toeval ? En heb ik me niet laten vertellen dat jullie twee ooit eens met elkaar verloofd zijn geweest?'

'Zoals ik u al zei, mevrouw,' antwoordde Laura, 'was dat jaren geleden, en het ging toen om de een of andere malle afspraak tussen onze grootouders. Maar natuurlijk hebben we die afspraak geen van beiden serieus genomen.'

'Hmmm!' zei lady Honoria sluw. 'Misschien heeft hij die afspraak wel niet zo lichtvaardig opgevat als je wel denkt! Heb je daar wel eens aan gedacht?'

Nee, dat had ze niet, want het was nu niet bepaald iets waar Laura aan wilde denken. Wanneer ze met elkaar spraken - en dat gebeurde alleen maar wanneer ze zich in het openbaar bevonden en ze er op grond van beleefdheid wel toe gedwongen was - dan kwam hij haar vagelijk en onplezierig bekend voor op een manier die ze nog niet bereid was om onder ogen te zien. Hoe dan ook, wanneer hij zich ertoe verwaardigde om haar aanwezigheid te herkennen, dan behandelde hij haar veel te familiair; en hoe meer ze zich daar zichtbaar over ergerde, hoe meer hij zich amuseerde.

Zodra ze alleen was moest ze zichzelf voorhouden dat hij het niet geweest had kunnen zijn. Onmogelijk! Dat zou meer dan verschrikkelijk zijn! Hij was niet meer dan die schoft Trent Challenger die ze in Mexico had leren kennen en die ze toen al net zo intens gehaat en veracht had als nu, een wolf in schaapskleren! Waarom liet hij haar niet gewoon met rust? Hij had toch die meer dan gewillige lady Westbridge om zijn spelletjes mee te spelen? Wat voor soort spel speelde hij met haar? Wat wilde hij van haar? Maar aan het antwoord op die vraag wilde ze al helemaal niet denken.

Bij Helena vond ze ook al geen troost. 'Ik kan hem niet uitstaan!' beklaagde ze zich bij haar vriendin. 'Je hebt er geen idee van hoe walgelijk ik het vind om beleefd tegen hem te moeten zijn, en dat alleen omdat de omgangsvormen dat eisen.'

'Wat mij is opgevallen,' zei Helena, 'is dat jullie, wanneer jullie elkaar tegenkomen, voortdurend een steekspel met elkaar spelen. Weet je, ik heb het gevoel dat jullie .. .nou ja, dat jullie je op een bepaalde manier tot elkaar aangetrokken voelen. En je moet niet boos zijn omdat ik dat zeg, Laura, maar ik voel het nu eenmaal zo.'

'Werkelijk, Ena!' zei Laura en ze kneep haar ogen half dicht. 'Ik begrijp niet hoe je daarbij komt. Ik, een steekspel met hem spelen, jawel! Hemel, hij is wel de laatste man op aarde die ik ...' en toen voegde ze er opeens aan toe: 'O, god! Ik hoop maar dat jij de enige bent die dat denkt, want anders zou ik me werkelijk geen raad weten!'

'Maak je maar geen zorgen,' zei Ena troostend, 'ik ben de enige, dat weet ik zeker! En dat is ook alleen maar omdat ik je zo goed ken! En bovendien is het zo duidelijk als wat dat je lady Sabina waanzinnig maakt van jaloezie! Je hebt toch vast ook wel gemerkt hoe giftig ze af en toe jouw kant op kijkt?'

Laura zorgde ervoor dat ze altijd, wanneer ze ergens naar toe moest, door een van haar zogenaamde bewonderaars begeleid werd. Michel Rémy was nog steeds een vurig bewonderaar van haar, en lord Anthony vergezelde haar naar interessante plaatsen, en ging zo vaak mogelijk met haar rijden. Niet zelden gebeurde het dat ook zijn zuster zich bij hen voegde. En dan was er natuurlijk ook Reggie Forrester nog, die haar, zonder zich aan zijn vele rivalen te storen, nog steeds met evenveel vasthoudendheid het hof bleef maken. Maar toch had Laura duidelijk het idee dat er geen mogelijkheid was om hem te ontwijken. Waar ze ook naar toe ging, welke kant ze ook uitkeek, altijd zag ze hem en glimlachte hij op die sarcastische, verdraaide en wetende manier van hem. En zodra hij maar even de kans kreeg kwam hij naar haar toe om haar te ergeren met die wrange en dubbelzinnige opmerkingen van hem. Waarom liet hij haar niet met rust zodat ze op haar gemak van haar eerste seizoen in Londen kon genieten?

Het duurde echter niet lang voor Laura tot de ontdekking kwam dat het Londense seizoen eigenlijk precies hetzelfde inhield als het Parijse, alleen dat men in het Londen van koningin Victoria niet van die malle en opvallende dingen kon doen. Je moet zoveel meer voorzichtigheid (of hypocrisie, zoals Laura het in gedachten noemde) betrachten en jezelf in acht nemen opdat je niet betrapt zou worden bij iets leuks dat de maatschappij verboden had.

Een reden te meer, dacht ze wel eens, om juist van de verboden vruchten te proeven!

Trent Challenger... Waarom moest ze nu uitgerekend aan hem denken?

Laura had ontdekt dat ze tussen de schijnbaar eindeloze rij van afspraken en invitaties bewust tijd vrij moest maken om te schrijven. Soms deed ze het op haar kamer, soms tijdens de vroege ritten door het park. Ze realiseerde zich dat het schrijven haar in staat stelde alles wat objectiever te bezien, en bovendien beschouwde ze het als een werkelijke bezigheid te midden van al het lege uitgaan, gebabbel en andere vormen van amusement.

Na de vele keren dat ze gedurende de afgelopen drukke weken telefonisch contact met elkaar hadden gehad, was het Laura eindelijk gelukt om tijd vrij te maken om Frank Harris op zijn kantoor te bezoeken. Ze had een vracht vol gekrabbelde vellen bij zich, en dank zij hem waren er intussen al artikelen van haar verschenen in de Saterday Review en The Pall Mali Gazette, er was zelfs een stukje van haar hand in de laatste uitgave van Titbits verschenen! En hoewel dat laatste een roddelblad werd, het betaalde tenminste uitstekend! Ze begon het steeds leuker te vinden om 'fictie' te schrijven die gebaseerd was op ware gebeurtenissen uit het dagelijks leven, en waarbij het dan aan de scherpzinnigheid van het publiek werd overgelaten om uit te zoeken over wie het stukje in werkelijkheid ging!

Haar nieuwe werk viel bij Frank in de smaak. Zijzelf viel eveneens bij hem in de smaak; een beetje te veel zelfs. Hemel, hij had zelfs geprobeerd om haar voor een tweede keer te verleiden! Kennelijk was hij vergeten dat zijn eerste poging in Parijs geen succes was geweest.

Op een dag, toen ze bij hem op kantoor was en wilde opstaan om weg te gaan, had hij haar hand gepakt en onverwacht gezegd: 'Laura, waarom ga je niet met mij naar bed ? Ik heb hier vlakbij een kleine flat waar we ongestoord samen kunnen zijn. Niemand zal ons daar ontdekken! Toe, kom met me mee, Laura, liefste, en aarzel nu niet langer! Ik zweer je dat je er geen spijt van zult hebben!'

'Frank, dat kan ik niet, en dat weet je best. Ik heb je al eens eerder gezegd dat ik je graag als mijn vriend wil beschouwen. Als we nu met elkaar naar bed zouden gaan, zou dat alles bederven, tenminste, dat zou het voor mij. Ik heb hoe dan ook al veel te veel mannen aan mijn hoofd! Probeer het alsjeblieft te begrijpen, ja? Ik weet het niet! Het is waarschijnlijk gewoon niet het goede moment. En het is niet dat ik denk dat je geen goede minnaar zou zijn, want van wat ik gehoord en gelezen heb, hoeft een vrouw zich op dat gebied bij jou geen zorgen te maken. Maar nee, ik heb op dit moment geen enkele belangstelling.'

'Verdomme, Laura,' morde hij terwijl hij haar hand losliet, 'ik wist eigenlijk ook wel dat je zo iets zou zeggen. Nou ja, als het zo zijn moet, dan kan ik daar ook niets aan doen. Maar onthou dat ik er altijd ben als je me nodig mocht hebben. Of wanneer je van gedachten zou veranderen, of gewoon een vriend nodig hebt om tegen te praten, of als je gewoon een schouder nodig hebt om op uit te huilen, ik zal er altijd voor je zijn, en dat weet je.'

Toen kneep Frank zijn ogen half dicht en vervolgde hij opeen heel andere toon: 'Maar toch is er iets dat ik graag zou willen weten, als journalist, begrijp me goed. Hoe voelt het om al die kerels achter je aan te hebben? Misschien dat je je volgende artikel daar eens aan zou moeten wijden. Natuurlijk,' haastte hij zich eraan toe te voegen toen hij zag hoe boos ze keek, 'zou je dat dan onder een ander pseudoniem moeten doen zodat niemand zou weten door wie het stuk geschreven is. Maar toch ...' Toen lachte hij. 'Echt, ik zou dolgraag willen weten hoe je ermee omgaat. Met dit hele gekunstelde leventje, bedoel ik. En met Trent. Want ik weet toevallig dat hij alles behalve een gemakkelijk mens is om mee om te gaan.'

'Dat,' zei Laura, nu met een benepen stemmetje, 'gaat niemand anders iets aan dan mijzelf.'

Frank stak zijn ene hand op. 'Best, best, al goed. Hetzelfde antwoord dat ik ook altijd van Trent krijg ... Nee, nee,' zei hij snel toen hij de uitdrukking op haar gezicht zag. 'Ik zal niet verder vragen en niets meer zeggen. Jullie zullen zelf een oplossing voor jullie problemen moeten zien te vinden.'

'O, verdomme, Frank,' zei ze fel.

'Nou ja,' zei Frank hoopvol, 'mocht je hem jaloers willen maken, dan zou je altijd nog ...'

'Ik ben absoluut niet van plan om hem jaloers te maken. Ik wil hem niet jaloers maken. Ik wil niets van hem weten. En ik zou je willen verzoeken hiermee op te houden, Frank, want anders zou dit wel eens het einde van onze vriendschap kunnen betekenen!'

'Neem me niet kwalijk, het spijt me! Geen woord meer over onze mysterieuze hertog, dat verzeker ik je,' beloofde Harris plechtig ondanks de fonkeling in zijn ogen die Laura niet helemaal beviel.

'Laten we dat dan maar hopen, onze mysterieuze hertog, ha! Het klinkt net als de titel van een .. .'Ze zette grote ogen op en er brak een lach door op haar gezicht. 'Ja! O, ja, dat is het! O, lieve Frank, geweldig!' Ze leunde over zijn bureau heen en tot zijn stomme verbazing kuste ze hem. Toen liep ze dansend naar de deur en ze lachte. 'Ja, natuurlijk, een griezelroman! De Mysterieuze Hertog. Die ga ik schrijven, en jij gaat ervoor zorgen dat hij wordt uitgegeven! Ja toch, Frank? Beloof je me dat?'