Hoofdstuk 5

Laura stond erop om voor het avondmaal haar zwartzijden jurk met de hooggesloten hals, het kanten kraagje en de kanten manchetten aan te trekken.

'Maar... maar dat is toch geen jurk die een jong meisje draagt wanneer ze aan haar novio wordt voorgesteld!' protesteerde Filomena tevergeefs.

'Hij is mijn novio niet en ik heb hem al ontmoet, of was je dat soms alweer vergeten?'

^‘Ay, que vergüenza, met die schaamteloze vodden die je aan had mag het nog een wonder heten dat hij hier wil blijven eten!'

'Hij is hiervoor mijn vader; zij hebben zaken te bespreken samen. En ik kom aan tafel omdat ik niet wil dat iemand denkt dat ik door een beetje bloedverlies meteen het bed moet houden! Toe, Filomena, hou nu alsjeblieft op met je gezeur!'

'Volgens mij komt het door die wond van je dat je zo onverstandig bent,' mopperde Filomena. 'Maar vooruit, dan zal ik die lelijke zwarte jurk voor je halen, maar ik moet hem eerst nog persen. Ga nu intussen maar even liggen rusten, en drink die kruidenthee die ik voor je gemaakt heb. Daar knap je van op.'

Toen Filomena de kamer uit was ging Laura met een diepe zucht op haar bed zitten en ze keek naar haar arm waar een schoon verband om zat.

'Filomena, hoe is het met haar?'

'We hebben een speciaal zalfje op de wond gesmeerd, Dona Genia. Ik heb wel ergere wonden in mijn leven gezien, maar, ay\ Waarom ben ik niet bij haar gebleven om op haar te passen? Waarom moest ik zo nodig een dutje doen? Ik had moeten weten dat ze wat in haar schild voerde toen ze haar korset niet aan wilde! Ay!’

'Het is niet jouw schuld,' zei Ginny, waarbij ze de oude vrouw een geruststellend klopje op haar schouder gaf. 'Mijn dochter is even koppig en eigenwijs als haar vader en ikzelf bij elkaar! Slaapt ze nu ?'

'Of ze slaapt? Nee, ze zegt dat ze niet wil slapen. En ze wil mijn kalmerende drankje ook niet nemen waarmee ze wat gemakkelijker in slaap kan komen. Ze wil niet slapen, zegt ze, want ze wil aan tafel komen eten. En ze zegt dat ze haar zwartzijden jurk aan wil, die met de hooggesloten hals en de lange mouwen. Om het verband niet zichtbaar te laten zijn, zegt ze. En geen korset!' Filomena trok een pruilmondje en ze legde haar hand op haar hart alsof ze ontzet was.

'Zelfs geen korset, Dona Genia! En weet u wat ze ook nog zei ? Ze zei: "Hij is mijn novio niet, en dat zal hij nooit worden ook!’

‘Ay, Dona Genia, wat moeten we beginnen?'

Ginny zuchtte en zei kortaf: 'Niets! Breng haar de jurk waar ze om gevraagd heeft, en dan zal ik wel eventjes met haar gaan praten.' In een veelzeggend gebaar haalde ze haar schouders op, en ze keek de oudere vrouw glimlachend aan. 'Ze is jong en avontuurlijk, en impulsief. Maar uiteindelijk zal ze het, vrees ik, wel leren als ze eenmaal zover is.'

Maar niet voordat ze alles onderzocht heeft, alles heeft meegemaakt en het nodige verdriet te verwerken heeft gehad, zoals ik! dacht Ginny opeens. Filomena was al doorgelopen, maar zij bleef nog even staan om haar gedachten wat te ordenen. Ze herinnerde zichzelf zoals ze geweest was toen ze Laura's leeftijd had gehad: uiterlijk was ze het keurige, welopgevoede meisje geweest, maar innerlijk had ze naar het avontuur gesnakt. Ze had alles willen uitproberen en onderzoeken wat het leven te bieden had.

Waar ze geen rekening mee had gehouden, was het onverwachte, of liever gezegd Steve, die haar en haar leven voorgoed had veranderd. Steve, haar echtgenoot en minnaar. Haar vriend en vertrouweling - maar daar waren eerst jaren van onbegrip aan voorafgegaan.

Ginny herinnerde zich dat ze Trent Challenger al eerder ontmoet had; jaren geleden, leek het. Hij was jong en vurig geweest, en hij had duidelijk blijk gegeven van een zekere verliefdheid. Dat had zij toen opgevangen door hem te behandelen als een zoon, of als een lievelingsneef.

Maar de man die vandaag naar de haciënda was komen rijden met haar dochter als een buitgemaakte squaw voor op zijn paard, was geen kind meer. Hij was uitgegroeid tot een harde, door talloze gevechten gerijpte man die haar sterk had doen denken aan Steve toen ze hem had leren kennen. Een van Jim Bishops mannen. En zeer beslist niet de juiste man voor Laura; tenminste, voorlopig beslist de verkeerde man voor haar, een man waar ze nog niet aan toe was. Hij was het soort man dat een vrouw binnenstebuiten kon keren, een man die een vrouw waanzinnig kon maken van verlangen en die in staat was haar te gronde te richten door haar zwak voor hem te misbruiken, tenzij ze zich daartegen verzette en terugvocht met haar eigen wapens.

Toch was er iets gaande tussen Laura en Trent Challenger, een bepaalde aantrekkingskracht. Ginny voelde het, ze had het vanaf het allereerste moment, waarop Trent haar zo van het paard had getild dat ze met haar gezichtje naar hem toe kwam te staan, bespeurd.

Wat herinnerde ze zich dat soort dingen nog goed van haar eigen jeugd! En niemand hoefde haar iets te vertellen over die vreemde, onweerstaanbare aantrekkingskracht die sterker was dan het nuchter verstand, en waartegen geen waarschuwing en goede raad ook was opgewassen.

Ginny klopte kort alvorens de kamer van haar dochter binnen te gaan. Laura stond voor de spiegel en nam haar gestalte kritisch op.

'Mama?' Laura draaide zich om. Ze droeg een kort hemdje en verder niets, en ze kreeg een kleur alsof ze op haar geheimste gedachten betrapt was.

'Ja, ik ben het. Ik heb met Filomena gesproken en ze is je zwarte jurk aan het persen, ook al vindt ze dan dat je voor een dergelijke gelegenheid eigenlijk beter iets anders had kunnen aantrekken.'

'Filomena is het nooit ergens mee eens! Nooit!' verklaarde Laura op zo'n felle toon dat Ginny verbaasd haar wenkbrauwen optrok.

'Je lijkt me een beetje van streek, liefje. Weet je zeker dat je aan tafel wilt komen? Je vader en meneer Challenger staan toch waarschijnlijk meteen na het dessert op om samen te praten. En behalve dat er nogmaals uitvoerig over de gebeurtenissen van vandaag zal worden gesproken, zit het er dik in dat het voor ons een saaie avond gaat worden, denk je ook niet?'

'Hoezo? Ik wilde papa en meneer Challenger juist vragen wat ze van plan zijn te vertellen aan president Diaz over wat zijn Rurales vandaag hebben gedaan! En ik weet zeker dat Franco ook wil weten wat er tegen dergelijke schandalige vertoningen ondernomen gaat worden. Mama, ze waren ... ze ... Ik moest er maar steeds aan denken hoe jij gereageerd zou hebben. Ik ben bij ze gebleven, bij die twee kerels, en heb tegen ze gelachen en gedaan alsof... En toen ... en toen, toen ze .. .toen ze dachten dat ik naar ze keek, naar dat grote ding van hen .. .toen tilde ik mijn rok op, steeds een stukje hoger, om hen te plagen, begrijp je, mama? En toen kwamen mijn vingers bij het mes dat je mij gegeven hebt, en toen ... toen heb ik ze vermoord, geloof ik ... ik weet het niet zeker. Alle twee. Heel snel. God, ik heb twee mensen vermoord! Ik sprak tegen ze ... ik plaagde ze ... Het was net alsof ik niet mijzelf, maar een ander was ... Ik speelde toneel, maar toen kwam er een eind aan het toneelspel en moest ik ... moest ik ...'

'Liefje, ik weet wat je bedoelt! Ik begrijp het! Ik heb hetzelfde gedaan.' Ginny nam haar dochter, die even lang was als zijzelf, iets langer misschien nog wel, in haar armen en drukte haar dicht tegen zich aan terwijl ze terugdacht aan vroeger.

'Ik heb ook iemand om het leven gebracht. Een man die ... ik kan de gedachte daaraan nog steeds niet verdragen. Zelfs nu nog niet, nu ik weet dat ik niets meer van hem te vrezen heb. Ik heb een mes in zijn keel gestoten, en ik hoorde het bloed nog borrelend uit de wond komen voordat ik ervandoor ging ...' Van het ene moment op het andere keerde Ginny met haar gedachten weer terug tot het heden, bij haar dochter met haar bleek weggetrokken gezichtje, die haar aanstaarde alsof ze haar nog nooit eerder had gezien.

'Laura, ik dacht dat ik dat gedeelte van mijn leven was vergeten, maar de herinneringen blijven! Jij hebt twee monsters vermoord, en je hebt toneel gespeeld om jezelf en je vriendin te beschermen. En dat alles heb je gedaan omdat je moest, omdat je geen keus had. Ik ben trots op jou!'

Laura liet zich in de armen van haar moeder gaan, en ze snikte als een klein kind voordat ze zichzelf weer beheerste en zei: 'Ik heb er geen spijt van, mama. Niet meer. Ik heb mezelf de hele tijd voorgehouden: zo zou mijn moeder het ook doen. Ik probeerde mezelf de hele tijd wijs te maken dat ik jou was, mama. Dat ik even mooi en even zelfverzekerd was. Maar dat was jij, in die tijd, waarschijnlijk ook nog niet.'

'Niemand is ooit zeker van zichzelf totdat hij opeens weet wat hij moet doen,' zei Ginny. Ze ging voor het raam staan en zei over haar schouder: 'Laura, ik wil me niet bemoeien met dingen die mij niet aangaan, en je hoeft het me natuurlijk ook niet te vertellen. Maar ... ik bespeurde daarstraks iets tussen jou en Trent Challenger. Hij doet me denken aan je vader, toen hij zo oud was als Trent, en juist daarom wilde ik je voor hem waarschuwen.'

Laura verstijfde op slag, en ze zei: 'Je hebt het dus gemerkt. Ik hoop dat ik niet al te opvallend deed, of deed ik dat wel ?' Ze zuchtte, liet haar hoofd zakken en keek toen weer op waarna ze haar moeder in één adem van haar eerste ontmoeting met Trent Challenger vertelde.

'Het was ... een uitermate vreemd gevoel! Hij zag me aan voor... voor de een of andere goedkope meid. En zoals hij me daarna behandeld heeft, wat hij gedaan heeft... O, ik haat hem!'

'Tsja, en als ik me herinner hoe mijn eerste kennismaking met Steve verlopen is, dan is dat toch min of meer hetzelfde verhaal. Ik ging per vergissing de verkeerde kamer binnen, en de bruut zag me aan voor de hoer die hij voor die nacht besteld had bij de een of andere madam die Mimi heette!'

'Echt? En ...'

'Hij probeerde me op een haast overrompelende wijze het hof te maken! En natuurlijk zonder me de kans te geven iets terug te zeggen. Hij kuste me op zo'n brute manier dat ik echt niets meer kon zeggen, en toen ... toen trok hij het schouderbandje van mijn avondjurk van mijn schouder en vroeg me of ik me maar eventjes wilde uitkleden, en snel!'

Laura zette grote ogen op van de schrik toen ze haar moeders zachte gegiechel hoorde.

'Mama! En, heb je dat toen gedaan?'

'Natuurlijk niet! Nee, toen niet! Ik gaf hem een oorvijgen zei hem dat hij op kon duvelen. En ik bofte, want op dat moment klopte het vrouwmens waarvoor hij me had aangezien op de deur. Dat was een van de weinige keren waarop ik je vader met een mond vol tanden heb zien staan, althans, voor enkele minuten.'

'Zo te horen,' zei Laura, 'zijn alle mannen even hypocriet, en zijn het even grote schoften als bullebakken!'

'Ze zijn niet gemakkelijk in de omgang, dat geef ik toe. En ze zijn moeilijk te begrijpen, terwijl je ze in het begin ook niet eens aardig vindt. Maar och, Laura, kon ik je maar overal een antwoord op geven! Dat kan ik niet, althans, niet voor wat jou aangaat. Voor mijzelf weet ik het intussen wel, maar ik heb er heel wat pijnlijke en vergooide jaren voor nodig gehad om iets wat ik altijd al geweten had opnieuw te ontdekken. Volgens mij is het je vader precies zo vergaan. We hebben elkaar moeten verliezen om elkaar te vinden, en vooral om elkaar te kunnen begrijpen!'

Filomena kwam binnen met de zwarte jurk, en legde haar op het bed nadat Ginny haar gezegd had dat zij haar dochter bij het aankleden zou helpen.

'Ze zou in bed moeten liggen!' verklaarde Filomena op verontwaardigde toon. 'Het huis uit gaan met zulke kleren aan, en met zelfs niets eronder! En dan nog in een gevecht verzeild raken, waarbij geschoten wordt!' Ze mompelde nog iets onverstaanbaars, en ging toen de kamer uit waarna ze de deur hard achter zich dichtsmeet.

Ginny en Laura keken elkaar aan in de spiegel, en Ginny glimlachte. 'Geen ondergoed, liefje?' vroeg ze. 'Ik kan alleen maar hopen dat je niet van plan bent om even roekeloos te worden als ik indertijd was!'

Laura maakte een ongeduldige beweging en keek weg. Ze zei: 'Ik heb je nog niet alles verteld. Hij... hij heeft mijn hemd van voren opengescheurd zodat hij... nou ja, het doet er nu ook niet meer toe, en trouwens, daar is het eigenlijk ook bij gebleven. Volgens mij probeerde hij me alleen maar te intimideren en wilde hij me laten zien hoe sterk hij wel was!'

'Hmmm. Daar hebben mannen inderdaad een handje van,' merkte Ginny peinzend op om er vervolgens aan toe te voegen: 'Wil je echt aan tafel komen? Weet je zeker dat het niet pijnlijk zal zijn voor jullie twee?'

'Voor hem is het dat beslist niet!' Laura draaide zich om, en haar wangen hadden een rode kleur van woede. 'Hij verwacht dat het dat voor mij wel zal zijn, en hij rekent erop dat ik hem zal ontlopen. En dat doe ik dus niet. De hypocriet! Maar hij kent mij nog niet! En, mama? Als we klaar zijn met eten, dan denk ik dat ik meneer Challenger ga vragen of hij met mij een wandelingetje over de patio wil maken, want dan kan ik hem eens haarfijn uit de doeken doen hoe ik over hem denk, en dat ik er niet over pieker om me met hem te verloven, al was hij de laatste man op aarde! Hij heeft waarschijnlijk overal goedkope en gewillige vrouwen zitten, bah!'

'Mooi zo. Het lijkt me inderdaad verstandig dat je meneer Challenger duidelijk zegt waar het op staat. Je weet maar nooit of hij zich niet iets in zijn hoofd heeft gehaald. Ik zal tegen je vader zeggen dat jullie twee nog even samen willen wandelen voordat ze met hun zakengesprek beginnen. Ziezo, en kom nu maar hier, dan help ik je even met die afgrijselijk treurige jurk!' Ginny's ogen vonkten. 'Ik zou hem juist hebben willen verblinden met mijn allermooiste en meest opwindende toilet! Maar ja, jij bent mij niet, en dat is maar goed ook!'

'Verdomme, zusje! Je ziet eruit alsof je in de rouw bent!' verklaarde Franco op zijn kenmerkende tactloze manier toen Laura en Ginny zich ten slotte bij de drie mannen voegden. Steve Morgan, die aan het hoofd van de tafel zat, keek zijn vrouw alleen maar even vragend aan, waarop zij reageerde door hem vrolijk en veelzeggend toe te lachen. Steve kon toen niet anders dan zich afvragen wat er precies gaande was tussen Trent Challenger en zijn dochter. Hij had wel gemerkt dat er een zekere spanning tussen hen was. Hij realiseerde zich dan ook dat zijn wildebras van een dochter hard op weg was om vrouw te worden, een vrouw die gelukkig, dankzij hetgeen ze van hem en Ginny geleerd had, waarschijnlijk heel best in staat was om voor zichzelf te zorgen.

Ginny zag er, in haar eenvoudige, groene jurkje, even verleidelijk uit als altijd. Zij was nu eenmaal zo'n vrouw, en gelukkig was hij nu eindelijk zover dat hij er min of meer van overtuigd was geraakt dat ze alleen hem maar toebehoorde.

'We houden het hier nogal informeel aan tafel, zoals je misschien zelf al geconstateerd zult hebben,' zei Ginny tegen hun gast, terwijl Steve haar met een overdreven beleefdheid hielp bij het aanschuiven van haar stoel.

Die avond aten ze in de kleine sala. Het was een heerlijke warme avond, en de deuren naar de patio stonden wijd open. De geur van bloemen dreef op het zachte briesje naar binnen, en boven de bomen hing de wassende maan als een oud druïdesymbool.

Laura concentreerde zich op haar te volle bord, en ze dwong zichzelf om tenminste wat te eten van het lekkere maal en om niet aan romantische maanverlichte avonden, noch aan de man die tegenover haar zat, te denken.

Toen ze met haar moeder de kamer was binnengekomen, was ze geschrokken van Trents veranderde uiterlijk. Hij was fris gewassen, en in plaats van zijn bezwete kleren droeg hij nu een donkergrijs katoenen hemd en een lakens jasje. Zijn halsdoek van donkerblauwe zijde kon bijna doorgaan voor Ascot-zijde, en hij had zijn veel te lange baard en haren een heel stuk ingekort waardoor hij er ineens onverwacht geciviliseerd uitzag.

Maar alleen van de buitenkant, stelde Laura vast nadat ze gezien had hoe hij zijn blik over haar gestalte had laten gaan alsof ze die hele hooggesloten zijden jurk niet eens aan had gehad! Vals! Zelfs dat beleefde lachje van hem was vals!

Moet je haar toch eens zien, die hypocriete teef! schoot het door Trent heen. Van top tot teen in het zwart; ze leek wel een schooljuffrouw! Hij nam zich voor om vooral niet te vergeten hoe ze eruitzag om haar er later mee te kunnen plagen. Want hij wist, net zoals zij dat ook wist, dat er een later zou komen. Een confrontatie om de boel recht te zetten. En daarna, zo hoopte hij vurig, zouden ze elkaar waarschijnlijk nooit meer tegenkomen.