Hoofdstuk 38

Geen wonder dat de kroonkolonie Gibraltar ook wel de Rots werd genoemd, dacht Laura. Een reusachtige kale berg rees onverwacht op uit zee. Majoor Eagan had haar verteld dat Gibraltar niet alleen een vrijhaven was, maar dat het bovendien een controlerende functie vervulde op het scheepvaartverkeer dat tussen de Middellandse Zee en de Atlantische Oceaan heen en weer voer. Vanaf de middeleeuwen tot op heden had de rots eigenlijk altijd iets van een historisch en onneembaar fort gehad, en de Engelsen hadden het in handen gekregen na ondertekening van het Verdrag van Utrecht.

'Hoewel je het niet zou zeggen is het maar ongeveer viereneenhalve kilometer lang, en bij benadering een kilometer breed,' had hij gezegd. 'Maar in strategisch opzicht is het, ondanks de nabijheid van Spanje, uniek. Het heeft wel iets van een fort, vind je ook niet? En in die grote berg zijn talloze grotten, holen en gangen - alles bij elkaar met een lengte van ongeveer vijftig kilometer - waarvan sommige uitkomen op zee. Misschien kom je er nog eens toe om de grot van St.-Michael te bekijken; er zit een interessante geschiedenis aan vast, en er hoort een martelkamer bij die tijdens de Spaanse inquisitie veelvuldig benut is!'

Tegen de tijd dat alle formaliteiten in verband met de welkomstceremonie voor de prins van Wales eindelijk afgelopen waren, had Laura niet alleen een barstende hoofdpijn van alle saluutschoten die waren afgevuurd, maar was ze bovendien enigszins slap en duizelig als gevolg van de intense hitte en de grote vochtigheid. Het was heerlijk om weer binnen te zijn waar het koel was! Het huis dat de graaf van Sedgewick bij zijn aanstelling als luitenant-gouverneur toegewezen had gekregen, werd omgeven door een tropisch uitziende tuin. Het huis had dikke muren en in elke kamer werkten grote ventilatoren om de hitte te weren. Gelukkig had haar kamer uitzicht op de tuin, en met de ramen open kwam er een heerlijk, naar bloemen geurend briesje binnen.

Een van de zich bijna sluipend voortbewegende dienstmeisjes was binnengekomen om haar bagage uit te pakken en alles in de ruime kast te hangen. Ze had tot nu toe twee dienstmeisjes gezien, en volgens Laura waren ze of Marokkaans, of Andalusisch, maar in elk geval waren ze knap. De bedienden die ze gezien had waren ook van Marokkaanse of Arabische afkomst. Allen waren jong en op hun eigen, specifieke manier knap.

Nadat haar dienstmeisje, dat haar had verteld dat ze Ayesha heette, haar had geholpen met uitkleden, ging Laura onder het slaken van een zucht van opluchting op het grote bed liggen en sloot ze haar ogen.

Er was nog tijd genoeg voor ze zich zou moeten kleden voor de ontvangst in de Pall Mali Club, en kennelijk hield men zich hier in Gibraltar ook aan het Spaanse gebruik van de siësta. Als ze probeerde om echt nergens aan te denken, misschien dat het haar dan zou lukken om in slaap te vallen.

Ze had de afgelopen nacht slecht en onrustig geslapen, en nu voelde ze zich verlaten en eenzaam. Dat kwam doordat Franco de uitnodiging van de graaf om te blijven logeren vriendelijk maar kordaat had afgewezen, en gezegd had dat hij voor dringende zaken met de boot naar Algeciras moest waar hij een vriend zou treffen.

Ze had hier niet moeten komen, schoot het opeens door haar heen.

Zelfs niet voor Ena. Ze had gewoon terug moeten gaan naar Parijs waar ze ooit eens gelukkig was geweest en volop van het leven had kunnen genieten.

Zodra Ena gewend is, dacht Laura, ga ik weg. Misschien ga ik wel naar lady Honoria in Baden-Baden, of anders naar Italië. Het kan me niet schelen waarheen, als het maar weg is! Of misschien ga ik wel naar de Filippijnen als mijn reislustige ouders daar nog zijn en ze niet alweer zijn verder getrokken naar een andere exotische plek! Ze voelde zich nog steeds een beetje gekwetst over het feit dat Franco van meneer Bishop te horen had gekregen dat ze uiteindelijk toch maar niet naar India waren gegaan; waarom had hij dat niet aan haar kunnen zeggen? Waarom werd ze altijd over alles in het ongewisse gelaten? Al die mysterieuze boodschappen, dat reizen, die onverwachte geheimzinnige uitstapjes van Franco en Trent, dachten ze nu echt dat ze een dom klein kind was dat geen geheimen kon bewaren ? En waarom had meneer Bishop haar niet ingeschakeld bij de verwezenlijking van de ongetwijfeld sluwe plannen die hij altijd maar scheen te moeten verzinnen?

Ooit eens had ze hem die vraag gesteld, en ze had hem erbij gezegd dat ze ervan overtuigd was dat zij, als vrouw, veel meer geschikt was voor het verzamelen van informatie of wat er dan ook gebeuren moest, dan welke man dan ook. Hij had een volkomen uitdrukkingsloos gezicht getrokken en haar over zijn tegen elkaar gedrukte vingertoppen aangekeken. 'Mmm,' had hij gezegd, 'daar zal ik eens over nadenken.' Toen had hij heel vaag geglimlacht en eraan toegevoegd: 'Het enige is dat je me een beetje te veel aan je moeder doet denken, en ik kan me nog heel goed herinneren dat ik ooit eens door haar gechanteerd ben iets te doen waar ik helemaal geen zin in had. Ik heb zo het idee, m'n lieve Laura, dat je nog steeds veel te roekeloos en te koppig bent voor een dergelijke ... laten we maar zeggen ... hobby.'

Hij was opgestaan en had daarmee te kennen gegeven dat het gesprek was afgelopen. 'Je moet goed beseffen dat er bepaalde plaatsen zijn die alleen voor mannen toegankelijk zijn, en dat er bepaalde dingen zijn die mannen wel, maar vrouwen niet kunnen doen.' Maar toen had hij gezegd: 'Maar ik verzeker je dat ik, mocht ik ooit behoefte hebben aan een vrouwelijke agent die aan bepaalde vertrouwelijke informatie kan komen, zeker en zonder aarzelen een beroep op jou zal doen.'

Nee, dacht Laura nu, meneer Bishop was niet iemand die ooit twijfelde aan hetgeen hij gedaan wilde hebben. Ze had verhalen gehoord - kleine dingen die haar moeder zich ooit wel eens had laten ontvallen - en flarden van gesprekken tussen haar vader en meneer Davis, die een van zijn oudste en meest dierbare vrienden was. Er was bijna niets wat haar vader niet gedaan had, dat wist ze. Hij had geschoten en zelfs als guerrillero geopereerd om de Fransen en hun stroman-president Maximilian uit Mexico te verdrijven. En haar moeder, ook zij had alles gedaan wat nodig was geweest om te overleven; ze had alles gedaan en was zo vernederd als een vrouw maar vernederd kon worden, maar uiteindelijk was ze toch zegevierend uit alle ellende te voorschijn gekomen! En dat zou zij ook, dacht Laura vlak voordat ze in slaap viel... dat zou zij ook!

Ze had gedroomd, vreemde, nare dromen. Laura schoot overeind en keek om zich heen. Er was niets veranderd in de kamer, het raam stond open, het briesje streek langs haar gezicht, de ventilator aan het plafond was zachtjes aan het zoemen, en ze was helemaal alleen - er was niemand die naar haar keek. Tenzij, dacht ze, terwijl ze weer in de zachte kussens ging liggen, een van de tuinmannen door het open venster naar binnen had gegluurd en ze zich van zijn nieuwsgierige blik bewust was geweest. Met een zucht sloot ze haar ogen weer, en ze vroeg zich af wat Ena op dat moment deed.

De vertrekken van de graaf en de gravin van Sedgewick bevonden zich in de andere vleugel van het grote, in een U-vorm gebouwde huis. De grote, weelderige tuin in het midden beschikte over een zwembad en een fontein. Laura, die eraan gewend was om Helena altijd bij zich in de buurt te hebben en om samen met haar te babbelen en te lachen, voelde zich weer vreemd eenzaam en verlaten. Toch twijfelde ze er niet aan dat zij en Ena voor het begin van de ontvangst nog wel tijd zouden hebben om wat met elkaar te praten. Ena kwam straks natuurlijk helemaal aangekleed en behangen met juwelen binnen om te vragen of zij al klaar was! Die arme, verwarde Ena! Waarom had Franco haar niet gewoon in zijn armen gehouden en haar met zich meegenomen, echtgenoot of niet? Hij had haar zo kunnen hebben als hij dat gedaan had, dat wist Laura zeker. Ena, hoe lief ze ook was, had behoefte aan een sterke persoonlijkheid om zich heen, iemand die voor haar dacht en die haar overrompelde! Waarom had Franco dat niet gedaan?

Maar ja, dacht Laura toen met een onwillekeurige zucht, waarom had zij zelf ook niet gewoon gedaan wat ze eigenlijk het liefste gewild had ? In het begin had ze lachend en onverschillig bijna achter Trent aangezeten en was het bijna alsof ze met zichzelf een weddenschap had afgesloten; en toen ... toen had ze hem gekregen, of liever, dat had ze gedacht! Wat was er toen mis gegaan ? En, o, waarom had ze niet de kracht gehad om te vechten voor dat wat ze werkelijk wilde, en om de man van wie ze hield voor zich te behouden ? Waarom had ze zich zo kinderachtig aangesteld en had ze zich als een malloot willen wreken terwijl ze had moeten weten dat ze, toen ze Sabina bij hem in bed had gezien, alleen maar naar binnen had hoeven gaan en Sabina weg had kunnen sturen? En dan zou ze hem heel duidelijk hebben kunnen zeggen dat ze dit soort gedrag niet langer tolereerde. Daarmee zou het dan voor altijd geregeld zijn, en dan zou er geen koning Milos zijn geweest die haar de zware armband die ze om haar pols droeg gegeven had. En dan zou er ook geen misverstand over Reggie zijn geweest en zou ze hem niet met opzet in de waan hebben gelaten dat er iets tussen hen gebeurd was.

O god, dacht Laura terwijl ze ging zitten en de zware massa haar over haar schouders duwde. Ik moet hiermee ophouden. Het heeft geen zin te denken aan hoe alles gegaan zou zijn als ik anders gehandeld had. Wat heeft het voor zin? Hij is weg en ik zal hem nooit terugkrijgen.

Op dat moment moest ze zich bedwingen om niet om Ayesha te roepen en haar te vragen of ze haar boel weer wilde inpakken. Ze zou zich bij Archie en Ena kunnen verontschuldigen, en met de eerste de beste boot vertrekken, ongeacht wat zijn bestemming was. Ze had toch zo genoeg van dit doelloze zwerven en al haar zinloze ontdekkingstochten op het erotische gebied. Ze had Europa gezien, op verscheidene plaatsen de seizoenen meegemaakt, meegedraaid in de wereld van de hoogste klasse en kennis gemaakt met een manier van leven die voorschreef dat je je uiterlijk aan alle regels hield terwijl je onder dat beleefde buitenlaagje alles kon doen, zolang je maar discreet was! Nee, dacht Laura, ze was niet zoals haar ouders die ervan hielden om voortdurend op reis te zijn en zich nooit ergens permanent schenen te kunnen vestigen. Zij had er gewoon behoefte aan om ergens wortel te kunnen schieten, om ergens een plek te hebben die ze 'thuis' zou kunnen noemen, een plek ook waar ze, ook al zou ze van tijd tot tijd op reis moeten gaan, altijd weer terug zou kunnen keren. Haar vader en haar moeder wortelden in elkaar, dus waar ze ook heen gingen, bij elkaar waren ze altijd thuis.

Mama, dacht Laura opeens, mama zou tegen me zeggen dat ik naar mijn hart moet luisteren en dat ik doen moet wat het me ingeeft. Ze herinnerde zich iets wat haar moeder haar lachend verteld had toen ze het over haar vader hadden gehad. 'Hij woonde toen met Concepción op de kleine haciënda; en toen ik daar kwam heb ik haar met een mes weg moeten jagen. Die arme Paco heeft haar toen mee moeten nemen en haar moeten verbergen, want anders had ik haar vermoord! En toen je vader midden in de nacht thuiskwam en hij niet wist dat niet Concepción maar ik in zijn bed lag, tja .. .toen was hij verschrikkelijk boos. Hij bezwoer me dat hij mij niet moest, dat kun je begrijpen. Maar toen .. .hmmm .. .toen heb ik hem uiteindelijk toch op heel andere gedachten kunnen brengen, ook al heb ik mijn mes voor hem moeten trekken en hem onder bedreiging zover moeten krijgen dat hij zijn broek voor me liet zakken! O ja, en bloed is er toch ook nog gevloeid, want hij dacht natuurlijk dat het maar bluf van mij was! Maar daarna ... tja, daarna,' bekende haar moeder zachter, 'was alles heel anders!'

Ik blijf hier niet! nam Laura zich opeens voor. Ena moest maar eens leren om voor zichzelf op te komen. Ik ga naar Spanje om hem te zoeken, of ik ga terug naar Mexico of Monterey, en dan kan hij mij komen zoeken! Het was vreemd, maar opeens wist ze heel zeker dat het nog niet voorbij was tussen hen, dat er nog iets tussen hen geregeld moest worden.

'Ik heb mademoiselles bad klaargemaakt. Als mademoiselle bereid is ...?' Ze had Ayesha helemaal niet binnen horen komen, zo diep was ze in haar gedachten verzonken geweest.

Laura had zich nog nooit eerder slecht op haar gemak gevoeld wanneer ze zich in het bijzijn van een andere vrouw, of zelfs in dat van een dienstmeisje, van haar kleren had moeten ontdoen. Maar nu ze haar nachthemd uittrok en in de ronde, koperen badkuip stapte, voelde ze zich op de een of andere manier onbehaaglijk toen het meisje haar blik over haar gestalte liet gaan. Ze zette het gevoel van zich af door zichzelf bewust voor te houden dat Ayesha, die Marokkaanse was, het waarschijnlijk niet gewend was om het naakte lichaam te zien van een vrouw die in haar ogen blank was, en dat het lichaam van een Amerikaanse wel iets heel bijzonders voor haar moest zijn.

Hoe dan ook, Ayesha was heel attent en nam als vanzelfsprekend aan dat het van haar verwacht werd dat ze Laura helemaal insmeerde met de heerlijk geurende sandelhoutzeep, waarna ze haar ook zorgvuldig afspoelde en haar ten slotte met een grote handdoek zachtjes afdroogde.

Ayesha's vingers treuzelden wat bij het drogen van Laura's borsten en met name bij haar tepels, en ook toen ze tussen haar benen kwam - dat was bij het inzepen ook al gebeurd. Maar wat dan nog? dacht Laura. Het had niets te betekenen. Ze voelde zich tenminste heerlijk verwend en het was zalig om zo zachtjes te worden afgedroogd !

Ayesha legde een schone handdoek op het bed en haalde een flesje olie uit haar schort. Op een nogal verlegen manier vroeg ze: 'Wil mademoiselle gemasseerd worden met een etherische olie? Het is heerlijk, dat kan ik u beloven. Tijdens het masseren trekt de olie in de huid en ze houdt haar vochtig, en wat dan overblijft is een hele zachte gloed die door de heren zo aantrekkelijk wordt gevonden!'

Waarom niet? vroeg Laura zichzelf af, en ze ging op haar buik op de handdoek liggen om Ayesha de olie met vaardige vingers tot in elke porie van haar huid te laten masseren. Het duurde niet lang voor Laura tot de ontdekking kwam dat dit een uiterst plezierige ervaring was, en dat ze zich er heerlijk door kon ontspannen. Ayesha streelde haar van haar hielen tot haar schouders, en vandaar naar haar vingertoppen. Daarna vroeg ze Laura om op haar rug te gaan liggen. De olie geurde naar jasmijn en gardenia, en had een zalig kalmerende uitwerking!

Nadat Laura zich had omgedraaid begon het Marokkaanse meisje met de binnenzijde van haar armen en masseerde ze naar Laura's vingertoppen toe. Daarna gingen haar handen heel zacht strelend over haar borsten. Ze maakten cirkelende bewegingen, maar raakte de tepels daarbij net niet.

'Mademoiselle heeft prachtig kleine borstjes, en van die mooie, opstaande roze tepels,' zei ze zacht terwijl ze aan elke tepel een rukje gaf. 'Mademoiselle heeft een prachtig lichaam, prachtig!'

Laura voelde zich half verdoofd terwijl Ayesha's handen en vingers haar uiterst vaardig en bedreven bleven masseren. Nu ging het van haar borsten naar haar buik en naar het donkere driehoekje tussen haar benen, toen langs haar benen omlaag, en weer naar boven tot bij de binnenzijde van haar dijen, en daar treuzelden de vingers even alvorens ze haar heel teder begonnen te strelen. Toen nam Ayesha het flesje met olie en ze goot wat van de inhoud tussen Laura's dijen waarna ze het, met een haast vederlichte aanraking, begon in te masseren, waarbij ze haar eerst voorzichtig een klein beetje binnendrong, maar vervolgens steeds dieper ging.

'Mademoiselle is overal even mooi, ja, overal,' fluisterde Ayesha terwijl ze maar door bleef gaan met die zachte, strelende bewegingen die Laura als het ware in een staat van betovering hielden. Opeens kreeg ze weer het gevoel dat er naar haar gekeken werd, dat iemand haar en wat er met haar gebeurde aan het observeren was. Maar toen ze met een ruk overeind schoot was er nergens iemand te zien. Ze moest, onwillekeurig, toegeven dat Ayesha er daadwerkelijk in geslaagd was bepaalde gevoelens in haar op te wekken met die subtiele en tedere aanraking van haar, en ze had even tijd nodig om tot zichzelf te komen.

'Dank je,' lukte het haar ten slotte om te zeggen, en ze hoopte maar dat haar stem normaal had geklonken. 'Dat was ... heel plezierig en ik heb me heerlijk kunnen ontspannen. Maar nu denk ik echt dat ik me moet gaan kleden voor de ontvangst.'

Rond Ayesha's lippen speelde een vage glimlach, een wetende glimlach. Ze neeg haar hoofd en deed een stapje achteruit.

'Natuurlijk, mademoiselle. En ik zal u helpen bij het kleden als u mij vertelt welke van uw vele prachtige japonnen u wenst te dragen vanavond.' En zachtjes voegde ze eraan toe: 'Ik ben hier om aan al mademoiselles wensen gehoor te geven. Het zal mij een genoegen zijn om haar in alle opzichten van dienst te zijn.'

Mijn god, dacht Laura terwijl Ayesha haar kleren begon klaar te leggen en zich daarbij nagenoeg geruisloos op haar blote voeten door de kamer bewoog. Ik vraag me af wat Ena hier allemaal van denkt, als haar dienstmeisje tenminste even gewillig is als Ayesha. Ze hoopte maar dat Ena gauw zou komen en dat ze zouden kunnen praten. Op dit moment, nu ze in de ban leek van emoties die zich ongewild van binnenuit aan haar opdrongen, had ze er dringend behoefte aan om met iemand te praten; ze had dringend behoefte aan iemand die ze in vertrouwen zou kunnen nemen, en ze hoopte maar dat Helena op zou schieten met kleden.

Helena was al bijna helemaal klaar, en ook zij verheugde zich op een gezellig babbeltje met Laura voor ze weg zouden moeten voor de ontvangst, toen haar echtgenoot volledig gekleed de kamer binnenkwam. Ena zag dat hij een klein, in zilverpapier gewikkeld pakje in zijn hand had, en terwijl hij het achteloos op de toilettafel gooide, vroeg ze zich af waarom hij besloten had om haar een cadeautje te geven, aangezien dat iets was dat hij nog nooit eerder had gedaan.

Fatima, het Marokkaanse meisje dat Archie als haar dienstmeisje had uitgekozen, deed net de laatste knoop van haar japon dicht toen Archie binnenkwam. 'Zo, zo, m'n dierbare vrouw, wat zie je er vanavond beeldschoon en ongewoon lieftallig uit!' zei hij met dat Oxford-accent van hem waar ze maar niet aan kon wennen. 'Het kleinigheidje dat ik vandaag voor je gekocht heb zal je nog bekoorlijker maken, en ik geloof dat het je uitstekend zal passen.'

'Dank je, Archie,' zei Helena, en ze wendde zich met ongeduld tot Fatima die al klaar was maar nog bij haar bleef staan. 'Je kunt gaan, Fatima!'

'Maar liefste,' zei Archie, 'je hebt Fatima's hulp binnenkort weer nodig! En waarom, dat zul je zo wel begrijpen!' Hij liep om haar heen en bestudeerde haar op een manier die haar opeens een onbehaaglijk gevoel bezorgde.

'Weet je, liefste,' zei hij kritisch, 'ik vrees dat deze japon die je voor vanavond hebt uitgekozen mij eigenlijk niet zo bevalt. En daarom moet je mij er een voor je laten kiezen. Een man moet per slot van rekening de kleren van zijn vrouw kunnen uitkiezen, want niemand is zo goed als hij in staat te zeggen wat haar het beste staat, vind je ook niet?'

Voor Helena de kans kreeg om te protesteren, wendde hij zich tot Fatima. 'Kleed haar meteen uit, alsjeblieft,' beval hij, 'dan zal ik intussen in haar kast kijken of ik een passende japon voor haar kan vinden. Schiet op, we mogen vanavond niet te laat komen. En ... o, ja, we moeten er natuurlijk voor zorgen dat het korset van mijn vrouw en haar hemdje bij de jurk passen die ik voor haar uit ga zoeken, dus als je toch bezig bent kun je haar die ook meteen uittrekken.'

Fatima was al bezig met het losmaken van de knoopjes op haar rug toen Helena in zoverre van de onverwachte toestand hersteld was dat ze snel een paar stapjes naar voren deed. 'Archie! Ik weet niet wat je opeens bezielt, maar er is werkelijk geen tijd meer voor zo'n ingrijpende verkleedpartij! En bovendien zie ik niet in wat er mankeert aan de japon die ik nu aan heb!'

Haar man had tussen de keurig door Fatima opgehangen japonnen gezocht, en haalde nu, alsof hij haar protesten niet gehoord had, een creatie van diepgouden brokaatzijde met zwarte kant uit de kast.

'Dit is de juiste japon voor deze avond, lieve. Die blauwe die je nu aan hebt, die vind ik maar niets. Om te beginnen is hij veel te diep uitgesneden, en ik wil niet dat mijn vrouw als een hoer die haar waren aanbiedt voor mijn vrienden in mijn club loopt te paraderen!'

Stomverbaasd staarde Helena hem aan, en toen stotterde ze: 'Wat zeg je daar? Archie, hier begrijp ik niets van. En jou begrijp ik opeens ook niet meer. Vanaf het moment dat ik hier voet aan wal heb gezet heb ik het gevoel... het gevoel alsof ik je helemaal niet meer ken!'

'Zeker niet zo goed als die jonge, viriele broer van juffrouw Morgan je gekend schijnt te hebben, hè?' En hij maakte het onheilspellende gevoel dat zich van Ena meester maakte er nog groter op door er zachtjes, maar op de een of andere manier uiterst dreigend aan toe te voegen: 'Van nu af aan, Helena, doe je precies wat ik je zeg, is dat duidelijk? Je zult een goede en gehoorzame echtgenote worden, en daar zal ik persoonlijk voor zorgen!'

Helena deed haar mond open om te protesteren, maar ze was te geschokt om iets te kunnen zeggen. En Archie maakte het er allemaal nog erger op door opeens vlak voor haar te gaan staan en haar een fikse draai om haar oren te geven, en toen nog een. 'Sta stil, verdomme,' beet hij haar toe. 'Laat Fatima je verder uitkleden. Heb je me begrepen? Of moet ik het je nog duidelijker maken?' En hij hief zijn hand op als waarschuwing.

Helena gehoorzaamde zonder erbij na te denken, nog steeds te zeer van streek om zich te kunnen verroeren of om iets te kunnen zeggen. Haar gezicht brandde van de klappen, en zonder dat ze er iets aan kon doen sprongen de tranen in haar ogen en begon ze, als een klein gewond dier, zachtjes te jammeren. Archie sloeg haar nogmaals, en ditmaal schreeuwde ze het uit. Daarna bleef ze, als verdoofd en duizelig van de pijn en de ontzetting, roerloos staan. Ze voelde Fatima's vingers snel over haar lichaam gaan, de knoopjes losmaken, en de jurk over haar schouder trekken. Daar stond ze, met een kleur van vernedering op haar gelaat, in haar korset en haar tafzijden onderhemd.

Maar het duurde niet lang voor ze zou ontdekken dat het nog veel erger kon. 'Breng mijn vrouw het geschenk dat ik voor haar heb gekocht,' zei Archie bevelend tegen Fatima die, met een grijns op het gelaat, gehoorzaamde. 'Maak open!' zei hij onvriendelijk tegen Ena, en toen ze nog steeds niet in staat bleek zich te verroeren, sloeg hij haar opnieuw, ditmaal tegen haar borsten. 'Je zou toch precies doen wat ik je zei, of niet? Vooruit, maak het pakje dat ik voor je gekocht heb open, en snel, want we willen toch zeker niet te laat op de ontvangst verschijnen, wel?' Helena gehoorzaamde hem snikkend.

Ontzetting maakte zich van haar meester toen Archie haar zorgvuldig en tot in detail uitlegde wat het was dat hij voor haar gekocht had, en waar het voor bedoeld was. Intussen maakte Fatima Helena's korset los en ze stond, op het korte hemdje na, naakt voor hem. 'Het is natuurlijk van goud,' zei Archie onverschillig, en hij plooide zijn dunne lippen in een soort van grijns waarbij de mondhoeken omlaag wezen. 'Het is een kuisheidsgordel, m'n lief! En is het niet heel slim bedacht? Moet je dat kleine gouden hangslotje hier toch eens zien! Zodra je het ding eenmaal veilig om hebt, ben ik natuurlijk de enige die er de sleutel van heeft. Op die manier kan ik er tenminste zeker van zijn dat je me in de toekomst trouw zult blijven, niet? Zo, draai je nu maar even om, dan zal ik je hem omdoen. O, ik weet zeker dat hij je snoezig zal staan!'

Hij lachte wreed om de uitdrukking op haar gezicht, en pakte toen een van de in zilver gevatte haarborstels van de toilettafel en sloeg haar er hard mee op haar billen terwijl hij haar, met zijn hand in haar nek voorover, met haar gezicht naar het kastje duwde. Haar kreten van pijn maakten hem alleen maar aan het lachen.

'Archie, o nee! O, alsjeblieft, nee ... dit verdraag ik niet... ik smeek je, doe me geen pijn, alsjeblieft niet!'

'Je zult toch moeten toegeven dat je een fikse straf verdiend hebt. Ik had je nog veel erger kunnen straffen, onthou dat, maar nu kom je er nog gemakkelijk vanaf en,' zo voegde hij er waarschuwend aan toe, 'als je niet stil blijft staan terwijl ik dit slimbedachte ding bij je vastmaak, dan laat ik je door Fatima met de zweep slaan zodat je voorlopig niet meer zult kunnen zitten. Ben ik duidelijk geweest?'

Helena, die haar snikken van pijn, schaamte en vernedering werkelijk niet de baas kon, verborg haar gezicht in haar handen terwijl ze voelde hoe het smalle gouden gordeltje strak om haar middel werd vastgemaakt. Toen werd het kleine, fijne netje van goud strak en pijnlijk tussen haar schaamlippen doorgetrokken, waarna de twee gouden kettinkjes die eraan vastzaten door haar bilspleet werden gehaald en weer werden vastgemaakt aan de gordel om haar middel. Ten slotte werden de kettinkjes nog eenmaal teruggeslagen zodat het slotje uiteindelijk op dat uiterst gevoelige plekje vlak boven haar vagina kwam te liggen.

'O god, Archie!' riep Ena smekend uit zonder dat ze durfde op te kijken of zich durfde te verroeren voordat hij haar daar toestemming toe gaf. 'Je hebt hem veel te strak aangetrokken ... dit hou ik niet uit... het snijdt in mijn vlees en het doet zo'n pijn dat ik het amper kan verdragen. O, ik smeek je, Archie, o, ik smeek je, doe me dit alsjeblieft niet aan ... ik zal alles doen wat je zegt, dat zweer ik je, en ik zweer je dat ik nooit meer iets zal doen wat niet door de beugel kan! Maar, o alsjeblieft, bespaar me dit, alsjeblieft!' Intussen deed ze al niet meer haar best om haar snikken de baas te blijven en huilde ze voluit waarbij haar hele lichaam schokte.

'Je kunt nu weer overeind komen, mijn lieve, trouweloze echtgenote, en voor me door de kamer lopen opdat ik kan zien hoe goed deze gordel je past en of hij je wel staat. Vergeet niet om nog even in de spiegel te kijken voordat Fatima je weer aankleedt. Staat hij je niet mooi? Dat goud tegen die crèmekleurige huid van je? Weet je, ik denk zelfs dat je er op den duur wel aan zult wennen, en dat je het uiteindelijk zelfs plezierig zult vinden om te weten dat je dit onder al je onderrokken en satijnen en brokaten japonnen draagt. Wie weet ga je de manier waarop dat slotje op je drukt op den duur zelfs lekker vinden! Moet je toch eens zien hoe mooi het daar ingeklemd zit, precies daar waar het je zulke heerlijke gevoelens kan opleveren. Zie je nu wel hoe attent ik ben, en dat ik ook rekening hou met wat jij plezierig vindt?'

Nog steeds huilend ging Helena rechtop staan, zoals hij haar gezegd had. Als een hoer liep ze, met de gouden kuisheidsgordel om, door de kamer. Het ding sneed pijnlijk in haar huid, maar zowel Archie als Fatima genoot van die aanblik. Helena zag hoe de grote, vochtige bruine ogen strak op het goud waren gericht, en dat er een glimlach om Fatima's mondhoeken speelde. En toen, bijna verdoofd van de pijn en de ellende, bleef ze gehoorzaam voor de spiegel staan terwijl Fatima haar in een nieuw korset reeg dat op bevel van Archie extra strak moest worden aangetrokken. Vervolgens trok de dienstmeid haar de donkere japon aan die haar echtgenoot voor haar had uitgekozen. Ze had er geen idee van hoe ze dit zou moeten verdragen, hoe ze onder de mensen zou durven te komen, een praatje met ze zou kunnen maken, hoe ze moest zitten, staan en lopen en onderwijl voortdurend dat ding tussen haar benen te moeten voelen en de pijn ervan zou moeten verdragen.

'En nu,' zei Archie vrolijk terwijl hij een arm om haar middel sloeg, 'zullen we maar eens gaan kijken of je vriendin al klaar is, ja?'

Laura voelde meteen dat er iets aan de hand was met Ena. Ze straalde iets koortsachtigs uit en ze was verschrikkelijk zenuwachtig.

Ze sprak veel te snel, haar ogen waren groot en glanzend, en hoewel ze heel bleek was had ze hoogrode konen. Maar Ayesha stond erbij en keek van de een naar de ander, en Archie stond achter de deur te wachten, dus tijd om met elkaar te praten was er niet. Laura pakte haar kanten omslagdoek, haar waaier en haar zilveren avondtasje, en vroeg zich af of Helena en Archie misschien ruzie hadden gehad. Ena's ogen zagen verdacht rood en gezwollen! Misschien dat ze na de receptie nog de kans zouden krijgen om ongestoord met elkaar te praten.