Hoofdstuk 34

'Ik voel me net als vroeger op school, wanneer we stiekem door het raam ontsnapten!' fluisterde Helena tegen Laura terwijl ze op blote voeten de trap af slopen en door een deur die Zijne Genade de hertog zelf onvergrendeld had gelaten, naar buiten, de tuin in liepen.

Ze waren, alle twee, heel overmoedig, gekleed in hun van vele linten voorziene nachthemden, met daaroverheen een gedrapeerde lap van bedrukte Liberty-zijde. Helena's duster was aanmerkelijk wijder dan die van Laura, die ze strak om zich heen had getrokken, maar zo dat een schouder bloot bleef. Maar bij wijze van voorzorgsmaatregel hadden ze allebei nog een van franje voorziene kasjmieren sjaal om hun schouders geslagen, want, je wist maar nooit!

'Mijn god! Ik dacht al dat jullie niet meer kwamen!' riep Franco uit terwijl hij opeens vanuit de schaduw te voorschijn kwam en Helena in zijn armen sloot. Zijn verschijnen was zo onverwacht dat Helena haar mond opendeed om een verschrikte gil te slaken, maar voordat er enig geluid over haar lippen had kunnen komen, had hij zijn mond al op de hare gedrukt.

'Dit noemen ze toch het spookuur?'

Voor Laura had kunnen antwoorden, greep Trent haar bij haar pols en trok hij haar zo wild tegen zich aan, dat ze bijna haar evenwicht verloor. 'Welkom in het maanlicht, lieve Lorelei!' fluisterde hij in haar haren.

Het leek wel alsof ze allemaal in de ban waren van de volle maan. Franco, die Helena nog steeds dicht tegen zich aan gedrukt hield, zei: 'Trent zal ons eerst de Maantuin laten zien, en daarna gaan we de grot van binnen bekijken.'

'Wat vind je van ons plan voor een ontdekkingstocht naar het onbekende bij maanlicht, Lorelei?' Trents zilvergrijze ogen keken even diep in de hare, voor ze met z'n vieren, hand in hand, als kleine kinderen over het gazon renden.

'Ik heb besloten om vanavond nergens over na te denken,' verklaarde Laura ademloos nadat Trent hen over een smal pad door dicht struikgewas naar een open plek had geleid. En snel, zonder hem aan te kijken, voegde ze eraan toe: 'Maar wat een interessante plek is dit. Waarom heet het de Maantuin?'

'Ik heb me laten vertellen dat dat zo is omdat deze plek de vorm heeft van een maansikkel, en dat is weer het symbool van Artemis, of, zoals de Romeinen haar noemden, Diana, de godin van de jacht,' zei Trent. 'Men zegt dat deze tuin speciaal op deze plek is aangelegd zodat hij regelrecht in het licht van de volle maan ligt. Deze witte stenen hier die net als bij Stonehenge in een cirkel zijn neergelegd, en het zilveren water weerspiegelen het maanlicht, terwijl dit stuk marmer, dat gedeeltelijk schuilgaat achter struikgewas en zoet geurende planten, gebruikt zou worden voor offers aan de maan. Zoals we allemaal weten heeft de maan een sterke invloed op het menselijk brein, en kan zij wanneer ze vol is bij sommigen, die er erg gevoelig voor zijn, leiden tot waanzin!' Trent haalde zijn schouders op en voegde eraan toe: 'Maar in werkelijkheid schijnt deze tuin te zijn aangelegd over een veel oudere tuin die toebehoorde aan de oude cultus van de aanbidders van de maangodin. Dit gebeurde in een tijd waarin de mensen de godin aanbeden en de gehoornde hertenbok voor een jaar haar partner maar ook in zekere zin haar slachtoffer was, want aan het einde van het jaar zou hij geslacht worden, en werd zijn bloed over de bodem gegoten om de vruchtbaarheid van de akkers te bevorderen.'

Ena nestelde zich dicht tegen Franco aan. 'Nu ik dat allemaal weet, heb ik het hier eigenlijk wel gezien. Laten we maar liever naar de grot gaan en gaan zwemmen voordat het zo laat is dat we weer naar binnen moeten.'

'Zullen we met ze meegaan?' vroeg Trent, terwijl hij zijn arm om Laura's middel sloeg en haar tegen zich aan trok. 'Of wil je eerst gewillig aan de maangodin geofferd worden?'

Laura draaide zichzelf uit zijn omarming en antwoordde op ijzige toon: 'Tenzij jij ervoor voelt om op dat stuk marmer te gaan liggen en bereid bent om jezelf met een sikkelvormig mes aan Artemis te laten offeren, denk ik dat we er beter aan doen om een lekkere koude duik te nemen in die grot van jou!'

Opeens gleed er een donkere wolkensluier voor de maan en werd het donker om hen heen. Zo te zien waren Franco en Helena alvast vooruit gegaan. Trent pakte Laura bij de hand en hield haar, tegen haar zin in, dicht tegen zich aan. Hij boog zijn donkere hoofd naar haar toe en zei zachtjes bij haar oor: 'Waar is je sikkelvormige mes vanavond, mijn lieftallige Artemis? Moet ik je uitkleden om te ontdekken waar je het verborgen hebt? Of, als jij mij liever als slachtoffer ziet, zou je mij dan willen uitkleden en me bestijgen wanneer ik voor jou op mijn rug op het altaar ga liggen?'

Laura probeerde haar pols los te rukken, en haar stem klonk bijna snijdend toen ze zei: 'Nu ga je echt te ver!'

'En ik denk dat we allebei al te ver zijn gegaan om elkaar nu nog de rug toe te kunnen keren, Lorelei! Jij bent uit eigen vrije wil naar buiten gekomen, en ik heb je niet met geweld hier naar toe hoeven sleuren! Dus stel me niet teleur door nu nog met domme plagerijen te komen, want ik ben niet zoals die malle dwazen die je als de zijden lokken van je haar om je pinkje hebt gewonden!'

Opeens, heel onverwacht begon hij haar heel vurig en hartstochtelijk te kussen. Hij boog haar lichaam naar achteren terwijl hij haar polsen achter haar rug hield zodat ze volkomen hulpeloos was.

En uiteindelijk restte dan de vraag wie van hen beiden aan de maangodin geofferd werd. Hij of zij ?

Laura wist het niet, en het kon haar ook niet schelen. Hij knoopte haar zijden omslag los zodat die op de grond viel. Hij schopte de gebloemde stof ongeduldig opzij, en trok haar toen ook nog haar nachthemd uit. Naakt stond ze voor hem. Met zijn lippen en vingers onderzocht en betastte hij elk plekje van haar lichaam voordat hij haar ten slotte optilde en haar naar het marmeren altaar droeg. Hij legde haar op haar rug, zodat haar benen aan weerszijden van de steen omlaag hingen. Toen boog hij zich over haar heen.

'Nu is het jouw beurt. Ik wil dat je me heel langzaam, knoopje voor knoopje, uitkleedt, precies zoals ik dat zojuist bij jou heb gedaan. En als je daarmee klaar bent, en ik net zo naakt zal zijn als jij, dan zal ik je beminnen, Lorelei. Keer op keer. En niet alleen bemin ik jou, maar jij zult mij eveneens beminnen.'

Terwijl hij haar dat toefluisterde, lag ze als in trance op de met mos begroeide steen. Ze voelde de ruwe stof van zijn kleren tegen haar huid, en op de een of andere manier wond dat haar op. Ze voelde zich als verdoofd door het maanlicht dat zo fel in haar ogen scheen dat ze ze uiteindelijk moest sluiten; de zoete geur van de bloemen had, tezamen met zijn lippen, zijn tong en zijn vingers die zinnelijke patronen over haar huid trokken, een bijna slaapverwekkende uitwerking op haar. Hij boog zich dieper over haar heen en likte haar navel, kuste hem, en trok toen met zijn lippen een spoor omlaag totdat hij daar, tussen haar dijen was gekomen, en hij haar bijna waanzinnig maakte. Zonder dat ze er iets aan kon doen schokte haar lichaam op en neer. En toen kwam hij weer omhoog en kon ze hem aanraken.

Hij hield een plagende en opwindende knie tussen haar benen. Ademloos maakte ze de knoopjes van zijn geplooide linnen hemd los, ze trok de panden ervan uit zijn broek en kuste hem daarbij innig en gewillig. Toen ging ze zitten en begon ze, terwijl ze hem diep in de ogen keek, aan de knopen van zijn broek. Opeens voelde ze zich even machtig als de maangodin zelf. Toen ze zijn stijve fallus bevrijd had, boog ze zich intuïtief naar hem toe om er een kus op te drukken, maar daarna duwde ze hem met klem van zich af.

'Ziezo, dat was voorlopig mijn aandeel; nu ben jij weer aan de beurt! Ik wil dat je in het maanlicht gaat staan en je broek uittrekt, terwijl ik naar je kijk.'

Het vreemde was, realiseerde Laura zich, dat de woorden die ze zojuist gesproken had, maar ook de onbekende gevoelens die zich heel diep in haar ontwikkelden, helemaal niet van haar leken te zijn. Ze zwaaide haar benen over de rand van de steen en keek naar hem zoals hij daar naakt voor haar stond. Zijn ogen weerkaatsten het zilveren licht. Misschien dat die oude legende dan toch waar was! Misschien had de maangodin, die op deze plek aanbeden was door haar oude Keltische bewonderaars, besloten om - al was het maar voor één nacht - in haar te herleven! Een gevoel van macht en zelfverzekerdheid maakte zich in hoog tempo van haar meester, en ze sprong van de steen om snel naar hem toe te lopen. Ze stond, even onbeschaamd en naakt als hij was, voor hem, en liet haar blik over zijn mannelijke gestalte gaan. Toen stak ze haar hand uit en begon ze hem te strelen, eerst aarzelend en schuchter, maar al snel werd ze veel zekerder van zichzelf. Hij bleef roerloos staan en sloeg haar, met die onpeilbare zilvergrijze ogen van hem, gade. Ze betastte zijn gezicht, bevoelde zijn tepels die half schuilgingen onder het zwarte krulhaar van zijn borst, en streelde hem toen over zijn buik en zijn ruggegraat. Ze voelde zijn spieren spannen toen ze haar handen weer naar voren bracht en ze hem heel zachtjes tussen zijn benen streelde.

Op dat moment was het alsof de betovering ineens verbroken werd. Hij greep haar bij haar polsen en trok haar ruw naar zich toe. 'Zo is het wel genoeg!' verklaarde hij met schorre stem. 'Van wie heb je dat plagen in vredesnaam geleerd? Het is genoeg om een man waanzinnig te maken van verlangen!'

'Maak ik je waanzinnig van verlangen, of is het de maan?' vroeg Laura uitdagend.

'Misschien wel een combinatie van beide, of misschien is het slechts een moment van verstandsverbijstering waar we achteraf alleen maar spijt van zullen hebben,' zei hij nog steeds schor. Hij bleef haar aankijken, zijn lippen bevonden zich vlak bij de hare. Toen moest hij opeens lachen en trok hij haar zo dicht tegen zich aan dat ze zijn lichaam kon voelen. 'Maar wat kan het schelen, hè, Lorelei? We zijn immers alle twee gokkers nietwaar?'

Zonder nog een woord te zeggen begon hij haar weer te kussen. Hij kuste haar mond, haar wangen, het holletje in haar nek en haar schouders. En toen, terwijl hij haar zover achteroverboog dat ze vreesde dat haar rug zou knakken en ze zich, om niet te vallen, aan zijn schouders moest vasthouden, kuste hij haar borsten. Nu ze recht in het maanlicht keek, was dat zo verblindend dat ze haar ogen sloot en zich helemaal overgaf aan de duistere, primitieve golfstroom van haar gevoelens. Ze liet zich uitsluitend leiden door haar zintuigen, en nu waren er geen grenzen en barrières meer tussen hen. Hij kon alles met haar doen wat hij wilde, en ze zou zich niet verzetten, zolang hij er maar voor zorgde dat ze naar hem bleef verlangen.

'En nu is het jouw beurt, zoete sirene,' zei hij terwijl hij haar opeens, met zijn handen op haar schouders, van zich afhield. 'Nu is het jouw beurt om als een marmeren beeld in het maanlicht te staan en je door mij te laten bewonderen en je laten strelen, en misschien dat ik je dan, net als Pygmalion met zijn Galathea deed, tot leven zal kunnen brengen.'

Hij gaf haar inderdaad het gevoel dat ze een standbeeld was dat onder zijn bedreven vingers tot leven kwam. Hij streelde haar overal, er was geen plekje, geen holletje, geen welving, geen top, geen dal en geen holte van haar lichaam dat hij oversloeg. Hij ging net zo lang door tot ze amper nog op haar benen kon staan en ze, om niet te vallen, tegen hem moest aan leunen. Toen slaakte hij opeens een gesmoorde kreet en tilde hij haar in zijn armen. Opnieuw legde hij haar, als een maagd die geofferd moest worden, op de marmeren steen. En toen ging hij bij haar binnen terwijl zij haar benen om zijn rug strengelde en zich met haar handen aan hem vastgreep. Ze had het uit willen schreeuwen, maar hij legde haar met zijn mond het zwijgen op, en in haar zwiepte de vloed in steeds hogere golven tegen de kust; het beuken ging net zo lang door tot het hoogtepunt bereikt was.

'Het is nog niet afgelopen, weet je,' zei hij na afloop zacht terwijl hij naar haar gezicht keek en naar haar ogen die nu zwaar waren van de slaap.

'Mmm? Hoe bedoel je?'

'Ik bedoel, m'n lieve Lorelei, dat jij nu wel volkomen bevredigd lijkt, maar dat ik dat nog niet ben. Wat ik bedoel is dat ik, verdomme nog aan toe, nog lang niet genoeg van jou heb! En aangezien het wel lijkt alsof je opeens slaap hebt, zal ik je gauw laten merken wat mijn middel daartegen is!' En met die woorden boog hij zich over haar heen, hij pakte haar op en droeg haar, alsof ze een lappenpop was, naar het struikgewas.

Laura begon te protesteren, en ze meende het ook toen ze zei: 'Ik weet niet waar jij denkt dat je mee bezig bent, maar ... je bent gek! Nee! Zet me neer!' En ze schopte hem en probeerde zijn gezicht te krabben.

'Nee?' vroeg Trent op een toontje dat ze had moet herkennen als bijzonder dreigend. Tot haar opluchting bleef hij staan waar hij stond.

'Nee! En ik wil dat je me neerzet! Ik weet niet of het door de maan komt dat je je verstand verloren schijnt te hebben, maar ik ben op dit moment tenminste nog zo nuchter om me te realiseren dat we onze kleren hebben achtergelaten in die malle Maantuin van jou, en dat Franco en Ena waarschijnlijk nog steeds in de grot aan het dollen zijn, en dat...'

'Wat een smoesjes, Lorelei! Maar als je je zorgen maakt om je broer en je vriendin, laten we ze dan toch vooral gaan zoeken; hoewel, waarschijnlijk zullen ze het wel helemaal niet op prijs stellen om gevonden te worden. Maar de grot zal ik je laten zien,' voegde hij er grimmig aan toe, 'al was het maar omdat ik je dat beloofd had. En als je je nu niet rustig houdt,' siste hij, 'dan zet ik je neer en geef ik je een pak slaag! En met je kunsten in het Japanse jiu-jitsu of kung-fu hoef jij bij mij niet aan te komen, want daarin sta ik zelf ook mijn mannetje!'

O, verdomme, dacht Laura met spijt, wat heb ik mezelf nu weer op de hals gehaald! En toen ze zag dat hij het struikgewas, dat ze zojuist verlaten hadden, weer in ging, dacht ze dat er nu wel gauw een eind aan dit avontuur zou komen. Zodra ik Ena zie, dacht ze, zal ik haar aan de tijd herinneren, ongeacht hoe laat het is. En dan, o, waarom zet hij me toch niet neer, verdorie! Wat wil hij nu weer van me, dat ik me hulpeloos zal voelen in die klauwen van hem? Laura besloot om zich even niet meer te verzetten en zich rustig te houden. En wat betrof hetgeen er eerder tussen hen was voorgevallen; dat, zo had ze inmiddels besloten, zou ze zo snel mogelijk proberen te vergeten, net zoals zoveel andere dingen die eerder gebeurd waren en waar ze niet aan wilde denken.

'Dit is de grot. Links kan je Pan met zijn fluiten en zijn nimfen zien, en rechts heb je de oude Neptunus in hoogst eigen persoon.' Waarom klonk hij opeens zo onverschillig?

De ingang van de grot werd zwak verlicht door het schijnsel van twee lantaarns die naast Pan en Neptunus stonden, en Laura kon Ena binnen gelukkig horen lachen. Er klonk het geluid van gespetter, en toen hoorde ze Franco's zware stem.

'Nu weet je dat ze geen van tweeën verdronken zijn en dat ze waarschijnlijk van hun privacy genieten,' zei Trent in haar oor. 'Maar als je gebrand bent op een koele duik, dan wil ik je daar natuurlijk maar al te graag behulpzaam bij zijn!'

Voor het tot haar was doorgedrongen wat zijn bedoeling was, had hij haar meegenomen naar de kant van het stroompje waar het water de grot binnenstroomde. Voor ze het wist had hij haar letterlijk in het water gegooid!

Ze ging kopje onder en kwam vervolgens spetterend en sputterend weer boven. Na de heerlijke zachte avondlucht voelde het water als ijs tegen haar huiverende huid; en ze had het zo koud dat ze even niets kon zeggen. Toen hoorde ze Franco zachtjes roepen: 'Trent, ben jij dat?'

'Ja. En die recalcitrante zus van je! Maar we blijven hier niet lang, dus willen jullie, op de terugweg, onze kleren die in de Maantuin zijn blijven liggen misschien meenemen?'

Laura was woedend. Watertrappend streek ze met haar ene hand de natte pieken uit haar gezicht, terwijl ze met haar andere hand probeerde om hem te pakken te krijgen; waar, dat maakte niet uit. Ze wilde ... ze wenste ... en toen zag ze hoe hij zich het koude water in liet glijden. Het volgende moment voelde ze zijn lichaam tegen het hare. En tegen haar wil gebeurde het opnieuw, wat het ook zijn mocht waardoor ze zich in zinnelijk opzicht onweerstaanbaar tot elkaar aangetrokken voelden. Ze voelde het terwijl ze haar armen om zijn hals sloeg en hij haar begon te kussen. En zo, in het water dat tussen hen en om hen heen stroomde, bedreven ze de liefde opnieuw. Laura had het gevoel of het bij haar van binnen ook allemaal stroomde. Ze bewoog in het water en voelde zich er deel van uitmaken toen hij in haar bewoog. Nu ging alles volkomen natuurlijk en instinctief. Ze voelde zich als een zeemeermin ... ze voelde ... ze voelde ... ze vóelde! Hoe had ze van tevoren kunnen weten dat zijn handen op haar huid onder water zo gloeiend zouden aanvoelen, en hoe zinnelijk zijn streling was! Het water om haar heen en binnen in haar ... Hij voerde haar mee op een aanhoudende stroom van gevoelens ... van uitsluitend gevoelens zonder gedachten ...

Toen ze na afloop samen op de rotsachtige oever lagen, kon Laura er niets aan doen dat ze onwillekeurig moest denken dat het nu eindelijk afgelopen was voor hen. Vragen waren beantwoord. Hij lag naast haar en zei niets; dacht hij hetzelfde? Hij had haar nu een paar maal genomen, was hij bevredigd? Of verveeld? En waar kwam dat malle verlangen van haar vandaan om hem opnieuw aan te raken en zijn gespierde lichaam opnieuw tegen zich aan te voelen? Misschien kwam het wel doordat er in haar iets was wat niet te bevredigen was! Een verborgen kant van haar wezen waarvan ze het bestaan niet vermoed had totdat het opeens bezit van haar zintuigen had genomen zodat... zodat... Ze zuchtte diep, en op dat moment ging hij opeens zitten. Hij keek op haar neer. O ja, het was voorbij. Voor hem dan, tenminste! Ze kon zijn ogen niet zien, maar de ongeduldige klank van zijn stem zei haar meer dan genoeg.

'Laten we teruggaan naar huis, Lorelei, voor je kou vat met dat druipnatte haar van je. Zoals het in die lange natte pieken over je lichaam hangt, lijkje lady Godiva wel!' Hij klonk zo onpersoonlijk dat ze er niet aan twijfelde dat hij volledig bevredigd was.

Maar nadat hij haar overeind had getrokken, ontdekte ze dat ze zich vergist had. Hij was nog helemaal niet klaar met haar!

Hij trok haar mee de grot uit, en scheen niet te merken dat ze rillend achter hem aan strompelde. Toen tilde hij haar weer op, precies zoals hij voorheen had gedaan. 'Ik breng je terug naar je kamer, en daar zal ik je persoonlijk afdrogen,' liet hij haar weten. 'Tenminste, om mee te beginnen. En hou op met dat gefriemel!'

'Maar je ... je loopt de verkeerde kant uit. Onze kleren liggen in de Maantuin!'

'Nou en? Franco en Ena nemen ze voor ons mee naar binnen. Maar jij, Lorelei, jij gaat met mij mee!'

'Maar toch zeker niet zo? O, god, je bent gek, je bent waanzinnig!'

'Ja, in zeker opzicht ben ik dat inderdaad. Maakt het wat uit?'

'Dat meen je toch niet? Nee toch, hè? O, verdorie! We hebben geen van tweeën kleren aan, en je wilt zo met me naar binnen gaan ? En we zijn nog druipnat ook! Het zal de maan wel zijn. Zet me neer!'

'Ik breng je, via een geheime trap, naar je kamer. Die trap was er al voor ik besloot dat vertrek in te richten als een Arabisch boudoir, maar ik moet bekennen dat het heel handig blijkt, vind jij ook niet?' Met grote stappen liep hij over het gazon langs het meer. Laura sloot haar ogen en probeerde er niet aan te denken dat lady Honoria op dat moment misschien wel eens uit het raam naar buiten zou kunnen kijken.

Dit, zei Laura bij zichzelf, is maar een droom. Een nachtmerrie; nog even, en ik ben weer wakker. Maar toen dacht ze: O god, stel dat iemand van het personeel... stel dat iemand ons ziet! Hij is gek, ik had het moeten weten!

'Zet me neer, zet me neer!' fluisterde ze met klem, maar hij deed natuurlijk net alsof hij haar niet hoorde. Ze zou er het beste aan doen om haar ogen te sluiten en te doen alsof dit allemaal niet gebeurde!

Het bleek dat er inderdaad een smalle, geheime trap naar boven was. De ingang ging voor het grootste gedeelte schuil achter een dichte begroeiing van klimop en achter een andere, bredere trap die toegang gaf tot het westelijke terras. Hij drukte op een knopje in de lambrizering, en een verborgen deur schoof open. De smalle trap die zichtbaar werd leidde rechtstreeks naar haar kamer!

Dit was inderdaad iets uit een boek, alleen had ze zich nooit kunnen voorstellen dat zo iets haar ook nog eens in werkelijkheid zou overkomen! In de armen van de mysterieuze hertog uit haar boek keerde ze terug naar haar Arabische vertrek! En toen er nog een paneel, dat zich vlak naast haar bed bevond, openschoof, was ze gewoonweg sprakeloos van verontwaardiging. Wat handig van die slimme schoft! Wat had hij het allemaal toch keurig uitgedacht van tevoren, dacht Laura woedend voordat hij haar, met een onheilspellend lachje, op het grote, zachte bed liet vallen. Zonder waarschuwing vooraf ging hij boven op haar liggen en smoorde hij haar aanvankelijke protesten met vurige kussen, totdat ze er niet meer aan dacht zich nog te verzetten.