Hoofdstuk 25

Sinds haar laatste gesprek met Frank dacht ze er werkelijk over om nu eens een lang griezelverhaal te schrijven, een uitvoerige satire waarin hij de hoofdrol zou spelen. Maar nu was de schoft toch werkelijk te ver gegaan, en aangezien ze te boos was om te slapen, besloot ze om op te staan en te gaan schrijven. Ze zou iets schrijven waarmee ze hem voor alle lezers te kijk zou zetten.

Ze waren net teruggekeerd van een soiree die gegeven was door lord en lady Latimer, en natuurlijk was ze hem daar ook weer tegengekomen. Ditmaal was hij alleen, zonder zijn vaste metgezellin lady Westbridge. Zowel Ena als lady Honoria had daar een opmerking over gemaakt, te meer omdat hij vrijwel onafgebroken haar kant zat uit te kijken.

'Het kan me niet schelen hoe hij naar me kijkt,' zei Laura vrolijk, 'zolang hij me maar niet ten dans vraagt!'

Maar dat had hij wel gedaan, en nog wel precies op het meest verkeerde moment. Lord Anthony was net even opgestaan om een glas punch voor haar te halen. Lady Honoria had haar er al voor gewaarschuwd dat ze uit beleefdheid niet kon weigeren, en al helemaal niet omdat de hertog een vriend van de familie was. Goed dan, had ze woedend gedacht. Ik ben heus niet bang voor hem! En ik zal niet laten merken hoe slecht op mijn gemak ik me in zijn gezelschap voel!

En zo kwam het dat ze met elkaar gedanst hadden. Voor de verandering gedroeg hij zich nu eens voorbeeldig, stelde ze vast, maar dat was tot op het moment waarop hij haar meevoerde naar een van de kleine nissen die aan de balzaal grensden. En daar drukte hij haar, voordat ze goed en wel beseft had wat er gaande was, tegen de muur om haar te kunnen kussen! Terwijl ze nog te overdonderd was om te kunnen reageren, legde hij zijn hand op haar borst en liet hij zijn vingers tastend over haar tepel gaan! O, als het mogelijk was geweest had ze hem vermoord! Ze had hem een flinke oorvijg verkocht als hij haar niet bij haar polsen had gegrepen en haar weer mee had getrokken, de dansvloer op.

Lady Honoria had haar blozende gezicht gezien, en Laura had toen maar gezegd dat het veel te warm voor haar was. Wat haatte ze hem en dat verduvelde alwetende glimlachje op zijn gezicht toen hij na afloop met valse beleefdheid naar haar gebogen had.

Ze moest nu opeens ook denken aan die keren waarop ze elkaar ontmoet hadden en hij heel beleefd haar hand had gepakt en gedaan had alsof hij haar een normale handkus wilde geven. Op het laatste moment had hij haar hand snel omgedraaid en een kus in de binnenkant gedrukt. Ze was er elke keer van geschrokken, en telkens had ze onbewust even geaarzeld alvorens haar hand terug te trekken. En er was een andere keer geweest waarop hij, hoewel ze duidelijk had laten blijken dat ze er helemaal niet van gediend was, gedaan had alsof hij haar hand had willen lezen. Hij had zijn wijsvinger strelend over de lijnen laten gaan en opgemerkt dat de lijn van het hart en die van het lot door elkaar liepen.

'Er is iets tussen jullie twee,' had Ena toen gezegd. 'Ik weet niet wat het is, maar het vonkt als jullie in elkaars buurt zijn.'

Laura had door de kamer lopen ijsberen, maar nu bleef ze opeens staan en vroeg ze zich af waarom Ena dat gezegd had - en of ze misschien wel gelijk had! Waarop ze meteen had geweten dat Ena het natuurlijk mis had. We kunnen elkaar niet eens uitstaan, maar hij is het type man dat er genoegen in schept het voorwerp van zijn afkeer te kwellen. Maar waarom? En Laura kende het antwoord op die vraag. Omdat er iets tussen hen was; iets wat ze niet helemaal begreep; een soort van duistere aantrekkingskracht die ze helemaal niet in zichzelf wilde voelen, want ze haatte hem en de manier waarop hij zich de laatste tijd voortdurend in haar bestaan scheen te moeten mengen.

Vooruit dan maar, dacht Laura opeens vastberaden, vooruit, dan ban ik hem toch gewoon uit? Ik neem wraak, dat zal hem niet bevallen en mij kan het niet schelen! En daarmee ging ze achter haar bureau zitten en begon ze aan haar boek. De woorden kwamen als . vanzelf, en ze krabbelde er als een bezetene op los.

Twee dagen later las Frank Harris de slordig vol geschreven blaadjes die hij op zijn volle bureau gesmeten had gekregen aandachtig door. Laura zat tegenover hem en sloeg hem angstvallig en met opgetrokken wenkbrauwen gade.

'Hmmm!' zei hij. 'Eens even zien ... ja, deze bladzijde hier!

"... het onheilspellende gezicht van de hertog bevond zich vlak bij dat van de angstig bevende jonge vrouw. Ze wilde het uitschreeuwen, probeerde dat ook ... maar haar keel leek dichtgedrukt en er kwam geen geluid over haar lippen! Ze kon niet anders dan hulpeloos van angst naar hem opkijken, en ze voelde zich als betoverd door zijn dreigende nabijheid.

O! Nu begreep ze eindelijk wat met al die waarschuwingen bedoeld was! Waarschuwingen en veelzeggende opmerkingen die ze willens en wetens naast zich had neergelegd. Nu begreep ze wat een aan de willekeur van een roofdier overgeleverde prooi moest voelen, en ze begreep dat haar hoge afstamming en haar indrukwekkende stamboom haar niet zouden kunnen behoeden voor zijn grijpgrage klauwen ... want ze was alleen en weerloos, en hij had haar volkomen in zijn macht!

Met een dierlijk klinkend grommend geluid deed de mysterieuze hertog een stapje naar voren, en het volgende moment trokken zijn sterke, wrede vingers haar hooggesloten witte nachtjapon aan flarden. Nu was ze volledig blootgesteld aan zijn wellustige blik ... en erger nog!

'En nu, schone jonkvrouw, nu zult ge daadwerkelijk gecompromitteerd worden en ge zult in uw kringen met de nek worden aangekeken, tenzij u alsnog doet wat ik zeg! Maar eerst zal ik met u afrekenen. U bezit een fortuin, en ik kan dat gebruiken! En na deze geheime huwelijksnacht van ons, en nadat u geleerd hebt om mij te gehoorzamen, zullen we officieel man en vrouw worden, en zult u mij voor de wet volledig gehoorzaamheid verschuldigd zijn!'"'

Frank Harris leunde achterover in zijn stoel en schaterde het uit.

'Lieve help, Laura! En ik kan zo zeggen welke hertog je hierbij in gedachten hebt! Meen je dit serieus?'

'En jij zou ook best eens wat serieuzer kunnen zijn, Frank!' antwoordde Laura boos. Ze had een kleur gekregen. 'Dit is de eerste keer dat ik zo iets probeer, en ik had gehoopt op een eerlijk oordeel in plaats van een rimpel op je voorhoofd ... en zo'n schaterlach! Als je het niet goed vindt, zeg het dan! Is het slecht geschreven, of zou het te kwetsend zijn voor de lezers? Is het dat?'

Frank trok aan zijn snor en maakte zijn ogen met moeite los van · de volgende pagina. Hij keek haar aan, maar het kostte hem moeite om zijn gezicht in de plooi te houden.

'Tja ... als vrouw kun je je natuurlijk niet nog sterker uitdrukken, wel? Ik zou het nog een beetje aandikken, maar ja, ik ben dan ook geen vrouw ... Godzijdank!'

'Natuurlijk niet!' snauwde Laura, en alweer moest hij lachen.

' Vive la différence, hmmm ? Zit me niet zo boos aan te kijken, schat! Ik vind het goed, erg goed zelfs! Ook al is het behoorlijk riskant, nietwaar? Ik bedoel, als Royse ...' Hij zweeg bij het zien van haar gezicht. 'Maar we publiceren natuurlijk onder een pseudoniem. En zou het je geen goed idee lijken om niet in de derde maar in de eerste persoon te schrijven? "Hij trok mijn dunne nachthemd, mijn laatste bescherming, van mijn lijf. Ik was weerloos, zijn gretige ogen en handen gingen over mijn naakte borsten," enzovoort, enzovoort. Je begrijpt wel wat ik bedoel!'

'Nou, eigenlijk niet! zei Laura op een zuinig toontje, voor ze zich niet langer kon beheersen en ze ook moest lachen om het beeld dat haar vriend zojuist geschetst had.

'Hoe dan ook,' zei Frank Harris kalm terwijl hij zijn blik met opzet van haar afwendde en aandachtig een sigaar opstak, 'je zult me toch wel vertellen wat Royse hierop te zeggen heeft, hè, nadat dit hem ter ore is gekomen. Maar als hij er tegen jou over begint, vertel hem dan alsjeblieft niet wat mijn rol in deze was, ja?'

'Ik zeg hem niets, en jou alleen het hoognodige!'

Laura was opeens helemaal vrolijk. 'Maar het is nog niet afgelopen, evenmin als het seizoen! En dus komt er nog meer. Maar als het intussen in afleveringen gepubliceerd wordt - wat dacht je van TitBits?- dan zal iedereen zich intussen gaan afvragen wie ermee bedoeld wordt, denk je ook niet? En dat is natuurlijk alleen maar weer gunstig voor de verkoopcijfers, ja of nee?'

'Laura,' zei Frank verbaasd, 'je bent ongelooflijk!'

'Vind je dat echt, Frank?' vroeg Laura naïef. 'Nou, ik voel me zeer gevleid! En ik hoop maar dat je de rest van mijn boek ook goed zult vinden en dat je snel iemand zult vinden die het wil publiceren, zoals je beloofd hebt.' En toen voegde ze er met een verschrikte blik op de klok aan toe: 'O jee! Ik moet vliegen! Ik heb te horen gekregen dat lady Honoria me zo snel mogelijk wil spreken, en zelfs ik wil haar niet laten wachten!'

Laura arriveerde toch enkele minuten te laat, en toen ze lady Honoria's boudoir binnenging, nam de douairière haar afkeurend op.

'Zoals gewoonlijk ben je weer te laat! En waar heb je nu weer uitgehangen?' vroeg ze op strenge toon.

'Ik heb een manuscript weggebracht... naar meneer Harris. Het is het eerste deel van mijn eerste roman, of liever, mijn eerste poging daartoe,' antwoordde Laura vrolijk.

'Nu ja, je bent er tenminste. Ga zitten, ga toch zitten, je maakt me helemaal zenuwachtig als je zo heen en weer loopt. En wat ik je te vertellen heb vereist een goed plan en daar moet zorgvuldig over worden nagedacht.'

Lady Honoria sloeg Laura achterdochtig gade. Laura bedacht dat lady H., buiten haar overgrootvader, de enige mens was voor wie ze ooit enig ontzag had gekoesterd.

Lady Honoria vervolgde: 'Ik hoop maar dat je laatste schrijverijen niet al te schandaleus zijn, want ik heb een plan voor je gemaakt. Ik heb besloten om een groot bal te geven, hier, in Sedgewick House, en jij zult de eregast zijn. Dat is een uitstekende manier om iedereen te bedanken voor alle uitnodigingen die we hebben gekregen.'

Zoals gewoonlijk deed lady Honoria geen voorstellen, maar deelde ze alleen haar besluiten mee. En haar besluiten werden doorgaans ook omgezet in daden en feiten.

'Het heeft geen zin om te proberen mijn belle-mère op andere gedachten te brengen,' zei Ena later. Haar ogen fonkelden van de pret terwijl ze haar verslagen uitziende vriendin van terzijde aankeek. 'Je zou haar intussen toch al een beetje moeten kennen, en moeten weten dat ze uiteindelijk toch altijd haar zin krijgt! En bovendien, ze mag je! Zag je niet hoe heerlijk ze het vindt om een groots feest ter ere van jou te kunnen organiseren? Je kunt haar niet teleurstellen, of liever gezegd, ze zal er wel voor zorgen dat je dat niet doet.'

'Maar Ena, toe nu toch! Ik weet helemaal niet hoe je zo iets organiseert ! Ik zou niet eens weten wie er gevraagd zouden moeten worden. Ik ben dit soort dingen gewoon niet gewend, Ena!'

'Je weet best dat je je daar geen zorgen om hoeft te maken,' zei Ena. 'Ik weet zeker dat schoonmama en juffrouw Edge alles intussen al geregeld hebben, sterker nog, ik heb zelfs het idee dat de invitaties vandaag de deur al zijn uit gegaan!' Plagend voegde ze eraan toe: 'En denk toch eens aan het thema voor het feest, Rozen uit het Zuiden! Zo toepasselijk, niet? Schoonmama heeft me gezegd dat ze rozen zo goed bij je vindt passen - beeldschoon, maar ook heel stekelig!'

Het scheen dat Laura geen keus had. Ze kreeg de lijst van genodigden uiteindelijk natuurlijk wel te zien, en de meeste namen die erop stonden kende ze niet eens. Het stoorde haar alleen dat lady Honoria het kennelijk niet had kunnen laten om ook een invitatie te sturen naar ... hoe moest ze hem eigenlijk noemen? Royse? Hoe dan ook, ze had hem uitgenodigd, samen met lady Sabina Westbridge nog wel!

Intussen had Laura zich er al min of meer bij neergelegd dat ze hem niet kon ontlopen. Overal kwam ze hem tegen, op Ascot, op Epsom Downs, overal...

Er waren echter een aantal dingen die ze niet helemaal kon verklaren, en misschien kwam dat wel doordat ze ze niet echt onder ogen wilde zien. In haar broeide een geheimzinnig zinnelijk iets, een aspect van haar wezen dat ze niet wilde erkennen maar dat ze toch niet helemaal kon onderdrukken en dat op de loer scheen te liggen om haar vroeg of laat te verraden. O, die verduvelde kerel ook! Hoe kwam het toch dat ze zijn aanwezigheid en zijn zilverachtige blik altijd al voelde, dwars door haar kleren voelde gaan, nog voor ze hem daadwerkelijk gezien had?

Er was niemand met wie Laura over deze gevoelens kon praten. Ena ging helemaal op in haar eigen wereldje, en ze was afwisselend gelukkig en verdrietig, afhankelijk van Franco. Ze had haar ooit eens toevertrouwd dat Franco indertijd boos op haar was geworden omdat ze geweigerd had om alles en iedereen achter te laten en met hem mee te gaan. Ze had het gewoonweg niet gedurfd. Maar nu hij haar opeens gezegd had dat hij haar hoe dan ook wilde hebben en dat zij de voorwaarden kon bepalen, was ze nog steeds niet echt gelukkig, en ze begreep maar niet hoe dat kwam!

In huis had iedereen het druk met de voorbereidingen voor de ontvangst, en Laura ging vaker uit dan voorheen om haar gedachten te kunnen ontvluchten. Dat lukte haar aardig, behalve wanneer ze de pech had om die verduvelde Royse tegen te komen!

Helena had gelijk gehad, stelde ze opgelucht vast. De douairière en juffrouw Edge hadden alles in de hand; de muzikanten, extra bedienden en het grote buffet dat een kant van de reusachtige balzaal zou beslaan. Het deed Laura denken aan een groots opgezette toneelproductie, en dat zei ze ook tegen Ena, die alleen maar lachte. Ze kende haar schoonmoeder en haar eigenaardigheden intussen wel een beetje!

'Wacht maar tot de grote avond!' zei Ena. 'Je zult je als een prinses voelen, Laura, een prinses die wacht op de prins van haar dromen ... of mag het ook een hertog zijn?'

'Ena! O .. .als je mijn beste vriendin niet was, dan .. .Ik weet wel dat je plaagt, maar alleen al het feit dat je hem noemt is voldoende om mij boos te krijgen! Ik wilde dat hij genoeg kreeg van zijn spelletjes en dat hij mij eens met rust liet!' Laura's wangen hadden een kleur gekregen en haar ogen schoten blauw vuur. 'Misschien verloof ik me die avond wel met iemand! Met Michel bijvoorbeeld; hij heeft me een aanzoek gedaan, maar ik heb nee gezegd. En ik heb zo het idee dat lord Anthony ook op het punt staat mij te vragen, en als ik echt zou willen, dan zou ik hem heel gemakkelijk zover kunnen krijgen!'

'En wil je dat ook echt?' vroeg Ena zonder omhaal.

Soms, moest Laura met tegenzin toegeven, scheen Ena precies te weten wat er in haar omging. Nee, dat wilde ze niet, niet echt. Ze vond lord Anthony's gezelschap en dat van zijn zuster heel plezierig, ze hadden heel wat dingen - zoals hun liefde voor de paarden, dezelfde boeken en de opera - met elkaar gemeen, maar...

O! dacht Laura boos. Waarom heb ik bij al die mannen toch altijd het gevoel dat er iets ontbreekt? En wat ontbrak er dan aan? Vuur? Hartstocht ? Dat geheime iets dat ze tussen haar ouders bespeurde en waar ze zowel een hekel aan had als jaloers op was? Wist ze het maar! Maar ze had haar lesje op het gebied van de hartstocht al geleerd, en daarmee was d^kous af, hield ze zichzelf voor - om heel bewust aan iets anders, aan haar jurk voor het bal te denken.