Hoofdstuk 43

Hoe zou ze dit ooit kunnen vergeten, vroeg Laura zich half versuft af. Hoe zou ze er ooit in slagen die afgrijselijke, onbeschrijflijke beelden uit haar geheugen te wissen. En hoe zou Trent het ooit kunnen verdragen om haar weer aan te raken of zelfs ook maar naar haar te kijken zonder zich alles te herinneren wat haar onder zijn ogen was aangedaan, maar ook dat wat hij gehoord had wat er met haar gebeurd was. Hoe zou hij het ooit kunnen vergeten?

Met het koninklijke jacht keerden ze terug naar Londen, en elke nacht werd Laura met schrik, en badend in het zweet wakker uit de meest afschuwelijke nachtmerries waarin ze al het verschrikkelijks dat haar was overkomen, herbeleefde.

Soms vroeg Laura zich wel eens af wat Ena voelde en of ze hetzelfde soort nachtmerries had; maar door bepaalde herinneringen die ze met elkaar deelden, waren ze nog niet zover dat ze elkaar rechtstreeks onder ogen konden komen. Lieve god, dacht ze dan wanhopig, wat moet ik nu beginnen? Wat moet ik nu doen?

O ja, als ze zichzelf wilde troosten, het was waar dat Trent haar elke avond in zijn armen hield om haar gerust te stellen, en dat hij haar lieve woordjes toefluisterde en het haar uit haar gezicht streek. Maar hij had niet eenmaal de liefde met haar bedreven; hij had haar zelfs niet eenmaal gekust of gestreeld zoals hij dat voorheen had gedaan! En dat was ook geen wonder, dacht Laura. En ze kon het hem ook niet kwalijk nemen! Het was allemaal haar eigen schuld geweest. Hij had haar gered en nu, nu zat hij met haar opgescheept!

Nadat ze van boord waren gegaan gedroeg Laura zich apathisch en had haar stem een ongeïnteresseerde klank gekregen. Het viel Laura op dat Ena zich stevig vasthield aan Franco's arm, en het was alsof ze hem nooit meer wilde laten gaan. Ze vroeg zich af hoe het tussen die twee ging.

Franco en Ena waren voor hen uit gelopen, maar opeens waren ze nergens meer te zien. Om haar gedachten geen kans te geven, vroeg Laura: 'Waar gaan we nu heen? En wat doen we daarna?' Wat ze eigenlijk wilde vragen was: 'Waarom zetten we hier geen punt achter, Trent? Je hebt gedaan wat je doen moest omdat je eergevoel en je trots je dat hebben ingegeven, maar nu kun je me net zo goed laten gaan! Ik kan terug naar huis ... Mama zal het begrijpen, dat weet ik zeker! Ik wil je niet op deze manier, Trent; niet omdat jij je ertoe verplicht voelt!'

Haar gehandschoende hand lag heel licht op zijn arm, maar toch kon ze zijn spieren voelen spannen toen hij, met een ondoorgrondelijke blik op haar bleke gezichtje, zei: 'Aangezien het jou allemaal koud schijnt te laten, lieve, hoop ik dat je het niet erg vindt dat ik alles voor ons geregeld heb.'

Iets in zijn stem deed Laura scherp opkijken. 'Geregeld? Wat heb je voor ons geregeld? Zou je me dat willen vertellen, Trent?'

Maar tot haar ergernis zei hij alleen maar: 'Een verrassing, liefste. En als ik het je van tevoren zou vertellen zou het geen verrassing meer zijn, wel?'

'Ik weet niet of ik nog wel zo van verrassingen hou, Trent. Echt, ik geloof dat ik liever heb dat je het me vertelt.'

'Weet je wat, zodra we in de trein zijn gestapt, kun je proberen het te raden.'

En nu trok hij haar mee, hij trok haar werkelijk met zich mee terwijl zij zich bleef verzetten. 'Trent, Trent, wie denk je wel dat je bent, en hoe bedoel je, de trein? We zijn hier nog maar net!' Maar toen, voor het oog van de menigte om hen heen, tilde hij haar in zijn armen. En opeens wist Laura dat het haar niet kon schelen waar hij haar mee naar toe nam, zolang hij het maar was die haar in zijn armen hield. Om niet te laten zien dat ze een kleur had gekregen legde ze haar hoofd tegen zijn schouder en sloeg ze haar armen om zijn hals.

In de trein op weg naar Cornwall moest Laura onwillekeurig terugdenken aan de vorige keer dat ze deze tocht had gemaakt. Vanuit hun privécompartiment keek ze naar buiten, naar het voorbijglijdende landschap. Het enige verschil was dat ze nu met Trent was! Franco en Ena hadden de beschikking over Royse House gekregen, en Franco zou plaatsen voor hen allemaal boeken aan boord van het schip dat over een week van Engeland naar Amerika zou vertrekken. 'Zij hebben wat tijd nodig voor zichzelf, en wij ook,' had Trent tegen haar gezegd waarbij hij haar bijna onderzoekend had aangekeken. Ze was bang, maar haar angst verdween toen ze zich herinnerde wat ze gevoeld had toen ze de eerste keer met hem de liefde had bedreven. O god, er waren zoveel dingen die ze zich herinnerde!

Toen ze eindelijk op Royse Park gearriveerd waren en hij haar, zonder dat hij haar ook maar een voet op de grond had laten zetten, naar boven, naar de Arabische kamer had gedragen en de deur achter zich dicht had geschopt, moest ze opeens lachen toen ze aan haar vader en moeder dacht. 'En zou ik misschien ook even mogen weten wat er zo grappig is?' vroeg Trent op strenge toon terwijl hij haar liet vallen op het grote, met zijde bedekte bed dat ze zich nog zo goed herinnerde.

'O, ik weet niet! Het schoot me alleen opeens te binnen hoe mijn vader mijn moeder, als ze ruzie hadden gehad, optilde, haar naar de slaapkamer droeg om de boel uit te praten, en dat hij dan ook altijd de deur achter zich dichtschopte! Het heeft heel lang geduurd voor Franco en ik eindelijk begrepen wat ze daar eigenlijk uitvoerden.'

'Zal ik je eens zeggen wat wij hier en nu, in deze kamer, gaan uitvoeren? Of zal ik je verrassen, mijn liefste Lorelei?'

Ze lag op haar rug en bleef lachen, al wist ze niet waarom. Maar er waren ook tranen die plotseling opkwamen, tranen die voortkwamen uit haar onverwachte blijdschap. Ze strekte haar armen naar hem uit en vroeg op provocerende wijze: 'Wil je me niet eerst uitkleden? Of doe je dat op de marmeren steen in de Maantuin?'

'Ik vrees dat er vanavond geen volle maan is, Lorelei, dus we zullen genoegen moeten nemen met het Arabische boudoir!' Hij begon haar jurk los te knopen. 'Maar we kunnen ons nog altijd troosten met het verzonken bad, weet je. Tenzij je natuurlijk liever hebt dat we hier beginnen.'

Hij gaf haar geen kans om te antwoorden, zo ongeduldig was hij om haar tot de zijne te maken, en zo verlangde hij naar haar. En dat belette haar te denken aan al haar angsten en al haar twijfels.

Nadat hij haar had uitgekleed ging ze zitten en hielp ze hem zich van zijn kleren ontdoen. Hij stond voor haar, precies zoals hij in de Maantuin had gedaan. Elke centimeter van zijn lichaam die bloot kwam te liggen - van zijn borst en brede schouders tot aan zijn vlakke, gespierde buik en slanke flanken en het bewijs van zijn verlangen naar haar - kuste Laura en ze liet haar strelende vingers over zijn huid gaan. Ze plaagde hem met haar lippen en fluisterde hem tedere woordjes toe, totdat hij het niet meer uithield, haar optilde, haar dicht tegen zich aan drukte en haar satijnzachte huid liefkoosde. Toen gingen ze samen liggen, en trok hij haar boven op zich terwijl hij haar met van pret fonkelende oogjes zei, dat ze hem maar eens moest laten zien of zij hém voor de verandering eens kon nemen!

'Denk je dat je me zult kunnen berijden tot je bent uitgeput, m'n lief? Wil je dat?'

'O, maar daar kom je toch wel achter, nietwaar? En ik misschien ook wel! Ooo! O, Trent! En ik dacht nog wel dat ik degene was die het jou naar de zin probeerde te maken ... en ... o! O, ik vind het heerlijk om zo de liefde met je te bedrijven ... zo kan ik je zo heerlijk voelen ... en ...'

'Zou je nou eindelijk eens even ... O, Christus, Laura!'

'Is dat lekker?'

'Je weet verdomd goed of dat lekker is! Je stelt mijn zelfbeheersing wel heel erg op de proef zo, mijn kleine feeks!'

'Maar ik wil juist dat je je zelfbeheersing verliest! Ik wil... ik wil... je hetzelfde gevoel geven dat ik nu ook heb! Klimmen en vliegen en .. .'Haar bewegingen werden steeds vuriger totdat hij het haar hoorde uitschreeuwen, en ze zich, na het krampachtig samentrekken van haar lichaam, voorover op hem liet vallen. Toen kon hij zichzelf ook niet meer beheersen, en kreunde hij terwijl hij haar dicht tegen zich aan hield en hij haar met zijn gespierde heupen tot de zijne maakte. Hij voelde hoe ze haar handen onder zijn billen schoof om hem helemaal in zich te kunnen opnemen.

Na afloop gingen ze oog in oog op hun zij liggen, en hij fluisterde ontroerd: 'O god! Lorelei, mijn beheksende waterfeeks! Weet je wel dat je me met je liefde betoverd hebt? En dat is iets waarvan ik altijd gedacht had ...' En toen ze hem opnieuw plagend streelde en zich verleidelijk tegen hem aan bewoog, waarschuwde hij: 'Ik raadje aan om van nu af aan nooit, ik zeg nooit, meer te vergeten dat je mijn vrouw bent! Van mij alleen! En als ik je ooit ook maar zie flirten met een andere man ...'

'Maar waarom zou ik met een andere man willen flirten, lieveling, zolang jij er maar voor zorgt dat ik gelukkig en tevreden ben?'

'Ik denk,' zei Trent op vervaarlijke toon, 'dat dit het aangewezen moment is voor een lekker warm bad!' En terwijl hij dat zei was hij al bezig om haar van het bed, waarop ze zo heerlijk lui gelegen had, te trekken zonder zich iets aan te trekken van haar protesten en haar niet echt gemeende pogingen om zichzelf te bevrijden.

'O, Trent, werkelijk! Alweer?'

'Ja, verdomme, alweer! Maar eerst mag je mijn rug wassen, iets wat ik je eigenlijk al tijdens onze eerste ontmoeting had willen vragen!'

'O, echt weer iets voor jou om daaraan te denken!' verklaarde Laura met iets van haar oude vurigheid terwijl ze zich door hem in de armen liet sluiten.

Toen zei Trent op een toon die allesbehalve speels en plagend was: 'Ik zal altijd naar je blijven verlangen, Laura-Lorelei. En je willen bezitten, je in mijn armen willen houden. Heb je dat begrepen?'

'O, Trent, ja! Dat heb ik volkomen begrepen. Maar...'

De rest van haar woorden smoorde hij met kussen, en weer was ze zich bewust van het heerlijke gevoel door hem bemind te worden, en toen wist ook zij, precies zoals hij aldoor al had geweten, dat er voor hen beiden nooit een ander zou kunnen zijn!

'Kennelijk wisten ze toch heel aardig wat ze deden, die stijve, Spaanse voorouders van ons!' mompelde Laura in een waas van gelukzaligheid.

'Wat zei je?' Zijn stem klonk op dat moment behoorlijk dreigend, en Laura haastte zich te fluisteren: 'Niets, helemaal niets ... mi querido! Ah! Mi amante, mi amor! Mi amor!’

'Dat is alles wat ik wil horen!' En toen nam hij haar, en nam hij haar opnieuw en opnieuw.