Hoofdstuk 3

In een boze, sombere stemming reed Trent Challenger naar het huis waar hij zou overnachten.

Hij dacht aan de dreigementen van die kleine zigeunerin en was op zijn hoede voor het geval ze haar dreigementen toch gemeend had. Hij had op dit moment geen enkele behoefte aan een gevecht met een wraakzuchtige vader en broers, te meer daar hij haar helemaal niet genomen had, zelfs niet toen hij, vlak voordat hij haar had laten gaan, gemeend had iets van overgave bij haar te bespeuren.

Verdorie! Hij begreep werkelijk niet waarom hij zijn gedachten nog aan haar vuil maakte nu hij toch waarlijk wel belangrijker zaken had om aan te denken.

Zo was daar bijvoorbeeld dat belachelijke plan dat zijn grootvader en Don Alvarado samen hadden uitgebroed. Twee oude mannen die sigaren rokend bij elkaar hadden gezeten en bepaald hadden hoe het leven van hun nakomelingen zou moeten verlopen. Ze wilden hen aan elkaar uithuwelijken, en dat terwijl ze elkaar niet eens kenden. En als het aan hem lag, zou dat zo blijven.

Maar de Amerikaanse vice-consul in Mexico-Stad, meneer Reynolds, had er heel uitdrukkelijk op aangedrongen dat Trent, en niemand anders, bepaalde informatie naar meneer Morgan zou brengen. Meneer Challenger had per slot van rekening een prachtig excuus voor een bezoek aan de Haciënda de la Nostalgia, nietwaar? Zelfs president Diaz zou het niet vreemd vinden dat hij via die omweg naar Californië reisde. O, hij haatte die archaïsche gewoonten, en hij haatte die leeftijdsloze Jim Bishop die als een grijze spin in het midden zat en eindeloze webben van intrige weefde. Bishop scheen van ieders zwakke plekken op de hoogte te zijn en die kennis voor zijn eigen doeleinden te gebruiken.

Zelfs zijn bezoek aan de rancho in Californië - om 'kwesties aangaande het grondbezit van de familie te regelen' - maakte ongetwijfeld deel uit van meneer Bishops plannen! Wat was die Bishop nog meer van plan?

Terwijl Trent Challenger met slechts zijn bittere overpeinzingen als gezelschap verder reed, besloot Francisco Alvarado met tegenzin dat het tijd was om zijn beeldschone Mariella terug naar huis te sturen, en dat hij ook zou moeten gaan in verband met het bezoek dat zijn ouders zouden krijgen van zijn aanstaande zwager.

Hoewel hij er niets voor voelde om hun geheime schuilplaats te moeten verlaten en hij veel liever nog een poosje hier zou zijn gebleven - alleen al het strelen van de zachte huid van Mariella was voldoende om haar, en daarmee ook zichzelf, op te winden - wist hij dat hij degene moest zijn die een eind aan dit samenzijn maakte. Zij zou de hele nacht bij hem zijn gebleven en hem alles gegeven hebben wat hij maar van haar verlangde, want zoveel hield ze van hem.

'Mi corazón, we moeten nu gaan voordat je oom en tante heel erg boos op je worden.' Franco rekte zich uit en ging staan, waarbij hij haar tegelijkertijd omhoogtrok. Even hield hij haar dicht tegen zich aangedrukt als wilde hij haar duidelijk maken dat hij haar nooit zou laten gaan.

'Te quiero, mi Mariella!' fluisterde hij vurig voor zijn lippen zich over de hare sloten. 'Onthou dat goed, m'n kleintje. Vergeet het nooit, wat er ook gebeuren mag. Heb je dat begrepen?'

'Si, amor. O, Franco, ja soms begrijp ik zoveel dingen, veel meer dan goed is voor mijn eigen gemoedsrust. Maar zolang ik leef zal mijn hart jou toebehoren!'

'Kom dan mee, dan breng ik je naar huis,' zei hij teder, terwijl hij haar weer zag glimlachen. En toen, om het moment wat te verlichten, plaagde hij haar. 'Zal ik je oom vertellen dat jij en ik het over het aanstaande huwelijk van mijn zusje hebben gehad? Ik zal zeggen dat jij een van haar bruidsmeisjes moet zijn!'

'O, Franco, hou alsjeblieft op. Daar moet je niet mee spotten. Die arme Laura, wat zal ze dit verschrikkelijk vinden. Hij is waarschijnlijk nog oud ook. Hij kan dan wel rijk zijn, maar hij is beslist oud en lelijk. Kom, plaag haar niet meer, laat haar met rust omdat ik het je vraag, want anders maak je haar misschien nog zo boos dat ze iets roekeloos doet!'

Franco schaterde het uit. 'Oud en lelijk! In dat geval beklaag ik de man! Je weet hoe Laura om niets in woede kan uitbarsten. Wat denk je, zou ze hem doodschieten, of zou ze hem met haar mes van het leven beroven? Wil je een kus met me verwedden om de afloop?'

'Laten we hier afscheid nemen, Franco. Ik ben er al bijna, en ik wil niet dat ze denken ...' Mariella bloosde bij het zien van zijn blik en zijn opgetrokken wenkbrauwen, alvorens uit te roepen: 'Alsjeblieft ... of anders kan ik de volgende keer niet zo gemakkelijk wegkomen!'

Hij kuste haar lang en vurig voordat hij haar langs zijn lichaam, dat duidelijk blijk gaf van zijn verlangen naar haar, van het paard liet glijden.

'De volgende keer, is dat morgen? Zo niet, dan kom ik je halen, chiquita, en dan ontvoer ik je onder de ontzette ogen van je oom en tante, en van alle anderen!'

Het meisje klampte zich even hartstochtelijk aan hem vast voordat ze zich van hem losmaakte en zichzelf dwong te glimlachen. 'Ja, amor, maftana. Morgen, als God het wil.'

Toen draaide ze zich om en rende ze, zonder om te kijken, het smalle pad tussen de bomen af naar het kleine dal waar het dorpje lag.

Franco had al een flink stuk gereden, toen hij de eerste angstige schreeuw en de schoten hoorde. Toen hoorde hij een volgende kreet die opeens gesmoord werd.

Mariella? God! Hij keerde zijn paard, haalde tegelijkertijd zijn revolver uit zijn holster, en reed over het smalle pad terug totdat hij boven op de heuvel was gekomen. Daar zag hij Mariella die worstelend probeerde los te komen uit de greep van twee, in het uniform van de Rurales gestoken mannen. Hun jasjes hingen open tot op hun middel, en hun petten stonden scheef op hun hoofd. Ze hadden een scheur in haar blouse getrokken, en speelden met haar als katten met een doodsbange, weerloze muis. Opeens voelde hij een bijna primitieve woede in zich oplaaien. Hij schreeuwde als een Indiaanse krijger en liet zijn paard de heuvel af galopperen terwijl hij ondertussen een reeks schoten loste. Een van de mannen zakte in elkaar; de andere sloeg hij met de achterkant van zijn revolver op het hoofd terwijl hij in dezelfde beweging Mariella optilde en haar voor zich over het paard slingerde.

'Hier, Franco, hier!' hoorde hij zijn zusje roepen, en hij reed op het geluid af, naar het huis van hun vrienden, de familie Velasquez.

Achter zich hoorde hij schieten, en hij zou gestopt zijn om terug te vuren, ware het niet dat hij Mariella in veiligheid moest brengen. Een deur van een van de kleistenen gebouwen ging open, en hij reed regelrecht naar binnen waarna de deur achter hem gesloten en stevig vergrendeld werd. Franco liet zich uit het zadel glijden en nam het hysterisch snikkende, bevende meisje in zijn armen.

'Help haar, Laura, ik ga weer naar buiten. Ik vermoord die ...'

'Nee! Franco! We hebben je hier nodig! In godsnaam, ze zijn met zovelen. Dronken Rurales, smerige zwijnen! De schoften, op zoek naar plezier en naar alles wat ze maar kunnen plunderen!'

Laura hield zijn arm stevig vast, en langzaam maar zeker voelde hij de blinde woede wat uit zich wegtrekken zodat hij weer in staat was tot enigszins helder nadenken.

De vrouwen van de familie Velasquez hadden zich over Mariella ontfermd. Ze fluisterden haar kalmerende woordjes toe en probeerden haar te troosten. Een van hen bracht een rebozo om haar ontblote borsten mee te bedekken.

De ernstige mannen met hun harde gezichten hadden maar weinig wapens, en wat ze hadden was oud.

'Dat bedoelde ik nu, Franco,' zei Laura. Hij maakte zijn blik los van Mariella en keek in de moedige, van woede en onmacht fonkelende ogen van zijn zuster.

'We hebben hier niet voldoende wapens,' zei Laura. 'En ik weet niet hoe lang we ze op een afstand kunnen houden. Maar de muren zijn dik. Straks hebben we geen munitie meer, en moeten we het doen met ons nuchter verstand en messen. Heb jij patronen bij je? Een geweer?'

Hij had vanmorgen zo'n haast gehad om weg te komen .. . Verdomme!

Laura leek zijn gedachten gelezen te hebben, en haar lippen plooiden zich in een vreemde grimas.

'Ik heb geen revolver, Franco.' Nooit zou ze hem vertellen hoe ze het wapen was kwijtgeraakt!

'En ik heb alleen de kogels in mijn gordel maar, en die die in het magazijn van mijn revolver zitten.' Hij fronste toen hij opeens zag dat er een verband om Laura's bovenarm zat. 'Hoe komt dat?'

'Ach, het is niets. Een schrammetje dat al behandeld is. Ik heb Juanito op Amigo naar de haciënda gestuurd om hulp te halen. Het enige wat we moeten doen is het hoofd koel houden en ze op een afstand zien te houden totdat de hulptroepen er zijn.'

Franco zou de leiding nu gelukkig van haar overnemen. Mannen waren soms toch nog wel ergens goed voor ...

'Schiet alleen als het zin heeft, en schiet niet op schaduwen of petten die op een stok zijn gezet!' beval Franco, en de andere mannen luisterden met respect naar de zoon van Don Esteban, ook al waren de meesten al ouder dan hij.

Laura's arm klopte verschrikkelijk wanneer ze hem bewoog, maar ze negeerde de pijn door zich op haar woede te concentreren. Ze was aan het ene gevaar ontsnapt en in het andere terechtgekomen. Toch was ze in zeker opzicht blij geweest dat ze had kunnen helpen toen die dronken kerels het pad af waren gekomen. De Rurales\ De door de Presidente uitverkoren politiemacht, kerels die nog slechter waren dan de bandidos en vogelvrijen die ze moesten oppakken. Hun gedrag was helemaal verschrikkelijk wanneer ze bij het soort van kleine, onbeschermde dorpjes kwamen als dit.

Buiten weerklonk een nieuwe reeks schoten, gevolgd door dronkemansgeroep en uitdagingen. Franco ging voor een spleet in de dikke muren staan en vuurde tweemaal voordat hij snel wegdook.

'Hoeveel?' vroeg Laura.

'In ieder geval één. Ik geloof dat ik de ander zodanig getroffen heb dat we voorlopig geen last van hem zullen hebben.'

'Je was heel dapper vandaag, amiga,' fluisterde Anita tegen Laura. Ze kenden elkaar al sinds hun kinderjaren, en ze gingen op gelijke voet met elkaar om. Anita, een knap, pittig meisje dat ongeveer even oud was als Laura, had meer aanbidders dan ze op een hand kon tellen, maar ze had altijd een oogje gehad op Franco, die haar even nonchalant behandelde alsof ze een zusje van hem was. Anita mocht Mariella niet, maar ze deed haar best om dat niet te laten merken. Er zou een dag komen, wist ze, waarop Franco haar zou opmerken! Ze had er al veel voor gebeden, en ze had ook haar best gedaan om veel te leren. Ze had leren lezen en schrijven van Don Renaldo Ortega, en van haar vriendin Dona Laura Luisa, die erop stond dat ze haar Luisa noemde.

'Ik was helemaal niet dapper! Ik kon ze toch niet laten merken hoe bang ik was?'

Ze keken elkaar aan, en dachten aan dat verschrikkelijke moment toen ze bij de put hadden gestaan om water te halen, en ze hadden opgekeken, recht in het grinnikende, en duidelijk zeer dronken gelaat van twee kerels te paard.

'Twee beeldschone senoritas. Wat vind jij, Pedro? Ieder één? En ze zijn alle twee even knap, dus we boffen ook nog, nietwaar? Wat een gelukje dat wij ze het eerst hebben ontdekt. Maar goed dat we vooruit zijn gereden, nu kunnen we kiezen, hè, amigo! Ha, ha!'

'Hier, wil je iets drinken? Kom het dan maar halen!' De tweede man, een regelrechte pummel met een plat gezicht, droeg het uniformjasje van de Rurales, maar zonder hemd eronder. Het jasje hing open en toonde een behaarde borst en een navel die onder een dikke koek vuil zat.

'Moet je zien, ze zijn verbaasd, de kleine muchachas! Jullie hadden hier zeker geen echte kerels verwacht, hè? Misschien dat we jullie een paar dingetjes kunnen leren!'

Anita was doodsbang geweest, zo bang dat ze niet in staat was ook maar een geluid over haar lippen te krijgen.

Het was Laura die snel over de eerste schrik heen was en begreep waar deze twee kerels op uit waren. Ze besloot het spelletje mee te spelen, deed een paar stapjes naar voren. Met haar heupen draaiend zette ze grote ogen op waarna ze, alsof het haar bedoeling was met de mannen te flirten, overdreven begon te knipperen.

'Och, knappe capitanos, vergeeft u ons arme dorpsmeisjes,' zei ze in het Spaans. 'Wij zijn per slot van rekening niet gewend aan ... aan dergelijke stoere taal! Maar zegt u eens -' ze glimlachte naar de langste van het tweetal, degene die het eerst gesproken had - 'waarom komt u niet van uw paard om ons uit te leggen wat u bedoelde? Ik weet niet hoe het met mijn verlegen vriendinnetje hier staat, maar ik ben echt wel bereid te luisteren!'

'Aha, een echte wilde kat! En moet je die ogen toch eens zien! Wedden dat ze niet weet wie haar papa was?'

'Tja, zo te zien heeft ze er in elk geval geen bezwaar tegen om geamuseerd te worden. Wil je iets drinken, muchacha?’

'Ja hoor, waarom niet? Wilt u dat ik voor u dans? Mijn vriendin speelt gitaar. Anita, por favor, ga de gitaar halen en kom snel weer terug, ik geloof niet dat deze macho hombres veel geduld hebben.' Ze glimlachte op een zinnelijke manier, en handelde volledig vanuit een puur instinct tot overleven.

'Kom, kom!' riep ze plagend. 'Of zijn jullie opeens verlegen geworden nu jullie twee echte vrouwen zien?' Ze haalde haar schouders op, deed een stapje achteruit en gaf Anita een schop tegen haar enkel om haar uit haar droomtoestand wakker te schudden.

'Misschien ben je wel bang dat je niet man genoeg bent!'

'Bang? Allemachtig, nee!'

'Moet je die kleine puta toch eens horen! Dios, hoe ze ons uitdaagt!'

'Ze snakt naar echte kerels, nietwaar, chica?’

'Misschien! Vooruit, laat mij eerst wat drinken, en als mijn vriendinnetje dan terugkomt met de gitaar, dan zal ik jullie laten zien hoe goed ik kan dansen, ja? Kunnen jullie daar wel tegen?'

'Goh, ze is me er eentje, hoor! Hé, jij daar! Ga die gitaar eens even gauw halen! We willen haar zien dansen ... we willen jullie alle twee zien dansen.'

'Toe, Anita, schiet op!' zei Laura snel voordat ze zich met een verontschuldigend lachje tot de mannen wendde. 'Ze is een beetje verlegen; ze kent de grote stad niet, zoals ik. Maar ze kan werkelijk heel gul zijn, helemaal wanneer jullie niet zuinig zijn met de drank! Ik beloof jullie, senores, dat jullie niet teleurgesteld zullen zijn!'

Anita ging er als een haas vandoor. Ze waagde het niet eenmaal om te zien. Haar hart ging zo wild te keer dat ze dacht dat ze flauw zou vallen voor ze thuis zou zijn.

En Luisa, ze moest er niet aan denken hoe het met haar vriendin zou aflopen. Ze was zo dapper om met die kerels te flirten terwijl ze hen met plagende woorden en beloften op een afstand hield. Maar hoe lang zou ze dat vol kunnen houden? En wat als ... Anita had er niet aan willen denken.

Laura was intussen doorgegaan met flirten en plagen. Ze dronk uit hun wijnzakken die gevuld waren met pulque, en slaagde erin zich niet te verslikken. En het lukte haar hen op een afstandje te houden terwijl ze als loerende honden om haar heen draaiden. Uiteindelijk verklaarde ze dat ze eerst wilde zien wie van het tweetal het meeste man was; die zou ze belonen.

'Laat zien, laat me kijken, hombres\ Ik zal zeggen wie de grootste en de beste is, si?’

Grinnikend begonnen ze hun smerige broeken open te knopen. Ze vroegen haar hen aan te raken om de kwaliteit af te wegen van hetgeen ze nu weldra zou ontvangen.

'O, ik zie zo al dat het moeilijk is om een keuze te maken. Maar zouden jullie het ook niet fijn vinden om te zien wat jullie van mij krijgen, hm? Zijn jullie bereid?' Laura wist intuïtief hoe ze moest handelen, wat haar volgende zet moest zijn.

Ze deed een paar stapjes achteruit, zei hun dat ze precies zo moesten blijven staan als ze stonden ... ja, en nu die broeken nog wat verder omlaag zodat ze het nog beter zou kunnen zien!

Het speet haar dat ze haar revolver niet meer had, maar ze had haar mes gelukkig nog. Hij stak in een zachte, lederen foedraal die ze van haar moeder had gekregen en die ze om haar dijbeen droeg.

Laura schudde haar wilde manen los en begon langzame danspassen te maken waarbij ze haar rok steeds hoger optilde totdat de twee kerels helemaal stonden te hijgen van verlangen. Maar toen ze de paardenhoeven hoorde en Anita haar riep, veranderde ze van een plagende flirt opeens in een gemene wilde kat. Ze hees haar rok helemaal op en stak de zoom met een hand in haar tailleband terwijl ze met haar andere hand haar mes pakte.

'En dit is wat jullie van mij krijgen, zwijnen, en dit, en dit!'

Primitieve instincten ... ze had alles gedaan; vrijwel zonder erbij na te denken had ze haar rol gespeeld en voor de eerste keer in haar leven een medemens verminkt. Het was voorbij, afgelopen. Achteraf kon ze zich amper herinneren wat ze gedaan had en hoe ze het gedaan had. Maar er droop bloed van het mes dat ze nog steeds stevig vasthield terwijl ze zich omdraaide en zo hard als ze kon naar de witte kleistenen hut en naar Anita rende, om de mannen, die naar buiten waren gerend, tegen te houden voordat er geschoten zou worden. 'Ga terug! Ga terug!' riep ze. 'Er komen er nog meer!'

Net voordat ze een open deur in was gedoken, was haar arm getroffen door een kogel. Gelukkig was het maar een schampschot geweest, bleek achteraf, nadat ze vanuit het warme felle zonlicht het donkere, koele huis was binnengegaan.