Hoofdstuk 35

'O, lieve god! Ik zweer u dat ik het gezien heb, ik zweer het u op mijn erewoord! Op een stapel bijbels, als het moet! Ik zweer het u, mevrouw Evans!'

Mary, het kamermeisje van die vleugel van het huis, was in alle staten. Stamelend en stotterend kwamen de woorden over haar lippen, en zenuwachtig plukte ze aan de kantjes van haar witte schort.

'Kom, kom, Mary,' zei de huishoudster geduldig, 'denk eens even goed na over wat je daar zegt, ja? En vertel het me dan nog eens, maar dan wat duidelijker. Wat is er precies gebeurd waardoor je zo van streek bent dat je praktisch van de trap bent gerold?'

Mevrouw Evans vroeg zich af of het meisje soms iets overkomen was. Ze had toch geen hersenschudding?

'Maar, o, mevrouw! Ik was zo vreselijk geschrokken dat ik niet wist wat ik moest doen!'

'Tja, wel...' zei mevrouw Evans troostend. 'Je zult het me toch moeten vertellen. Zeg me nu maar vlug wat je gezien hebt!'

Mary's gezicht was vuurrood geworden, en ze keek naar haar vingers die nog steeds aan het schort aan het plukken waren.

'Ik ... ik... nou, mevrouw, zoals gewoonlijk ging ik het vuur aandoen en de gordijnen opentrekken in ... in die kamer waar het altijd zo donker is en het er zo vreemd uitziet, en ik probeerde zo zacht mogelijk te doen, en toen ... o, toen keek ik heel even naar het bed, echt, heel even maar natuurlijk, want ik wilde zien of de juffrouw wakker was en of ze misschien wilde ontbijten ... u begrijpt me toch wel, hè, mevrouw Evans?'

'Ja, ja, natuurlijk begrijp ik je! Je deed gewoon wat je altijd moet doen wanneer er gasten zijn. Maar nu moet je me snel de rest van het verhaal vertellen, want er is nog een heleboel te doen, en mevrouw de gravin kan elk moment roepen. En toen?'

Mary wilde het er allemaal uitgooien, nu meteen, voordat ze er langer over zou kunnen nadenken. Als een waterval kwamen de woorden over haar lippen.

'En toen ik naar het bed keek zag ik ... nou ja, ik zag hén! Zijne Genade in hoogst eigen persoon met die juffrouw uit Amerika. Ze lagen in elkaars armen, met geen reepje stof aan hun lijf, en ze sliepen ook nog! En toen ben ik de kamer uit gerend omdat ik niet wist wat ik anders moest doen. Ik haastte me naar de kamer van die andere dame, van lady Westbridge, bedoel ik, en zij was wakker en vroeg me in welk bed Zijne Genade sliep omdat... omdat hij bij haar had moeten zijn! En ... o, mevrouw E., ik ben het niet gewend dat dames zo openlijk over dat soort dingen tegen mij spreken, en ik wist ook niet wat ik moest zeggen, dus ik ben de kamer uit gerend, en toen ...'

Op dat moment begon Mary te huilen, en mevrouw Evans stond op van de tafel en probeerde het meisje te troosten terwijl ze zich in gedachten afvroeg wat ze hieraan moest doen! Niemand hoefde haar te vertellen hoe er onder het personeel werd geroddeld, en nu er zoveel gasten waren en er zoveel personeel van buitenaf was zou het nieuwtje als een lopend vuurtje rondgaan.

En toen realiseerde ze zich dat er maar één ding was dat ze kon doen, en dat was met het probleem naar lady Margaret gaan en haar de kwestie zo goed mogelijk uitleggen.

'Wat? Wat zei je daar, Izzy?' Lady Honoria zat kaarsrecht in bed; haar grijze haar hing in een vlecht over haar schouder. 'Wil je het alsjeblieft nog eens zeggen; en stotter nu alsjeblieft wat minder. Als ik het wel heb, zei je dat Royse ...'

'Ja! Royse en ... en juffrouw Morgan! Ze zijn samen betrapt in ... in ... o! Ik weet niet hoe ik het moet zeggen!' Maar bij het zien van de waarschuwende blik in lady Honoria's ogen vervolgde juffrouw Edge haastig: 'In béd! Haar bed. En .. .ze waren alle twee nog naakt ook!'

'Aangezien ze in bed lagen lijkt het me alleen maar logisch dat ze geen kleren aan hadden! Ha! Had ik het niet verwacht, met die volle maan, gisteren? Zo! En wat verder? Weet lady Margaret het al? Maar j a, zij weet toch niet hoe ze zo iets moet aanpakken ! Ik denk dat ik er zelf beter wat aan kan doen voor het uit de hand loopt allemaal, en het nieuwtje als een lopend vuurtje rondgaat!'

De twee douairières bespraken de kwestie in lady Margarets vertrekken, en bepaalden wat hun strategie zou zijn.

Ondertussen lagen de twee onderwerpen van gesprek nog heel rustig te slapen. Tenminste, dat wist Adèle, die op haar tenen Laura's kamer had durven binnengaan om het geheel met eigen ogen te aanschouwen, aan lady Honoria te melden.

Ze sliepen nog omdat ze elkaar waarschijnlijk hadden uitgeput! Tenminste, dat was Franco's theorie toen Ena hem geschokt fluisterend vertelde over de geruchten die de ronde deden.

'O, verdomme! Waarom zou Laura zich daar zorgen over maken ? Of Trent? Ena, m'n lief, het zijn alle twee mensen die zich niet aan de regels storen. Hoe dan ook,' voegde hij er onverschillig aan toe, 'ze zullen wel een aankondiging doen zodra ze wakker zijn. Trent wil haar hebben, met haar trouwen, dat heeft hij me zelf verteld. Laat iedereen dus maar zeggen wat hij wil, en als ze te ver gaan zit er voor mij weinig anders op dan de eer van mijn zusje te verdedigen. Trent kan het wel voor zichzelf opnemen!'

Iedereen verscheen op tijd aan tafel voor het ontbijt; iedereen, behalve hun gastheer de hertog, en Laura Morgan; en natuurlijk bleven de meest wilde speculaties niet uit. Alleen het feit dat lady Honoria nog niet beneden was, zorgde ervoor dat er niet nog ergere geruchten rondgingen. Dat, tezamen met het feit dat niemand er iets voor voelde om Franco Morgan tegen zich in het harnas te jagen.

'Ik wil hier weg! O, Reggie, ik wil weg!' smeekte Sabina fluisterend tegen haar broer, hoewel ze omwille van de rest van het gezelschap met een geforceerd glimlachje op haar gezicht om zich heen keek.

'Maar je blijft, zusje-lief, totdat deze kwestie is afgerond. Je blijft, net zoals wij allemaal!' fluisterde Reggie terug. 'Beschouw het maar als een toneelstuk. Blijf vooral vriendelijk tegen haar doen als ze eenmaal beneden is, en uiteindelijk zal ze dan niet anders kunnen dan je als haar vriendin in vertrouwen te nemen. Ik heb sterk het vermoeden dat ze woedend op hem zal zijn, en als dat zo is, is ze tot vreemde dingen in staat!'

'O, Honoria, ik vind werkelijk niet... ik bedoel... tja, we wisten allebei dat dit zou gebeuren ... nou ja, weliswaar niet helemaal op deze manier, maar toch! Hoe dan ook .. .vroeg of laat zullen ze toch wakker moeten worden ...?' Lady Margaret was zichtbaar van streek.

'Margaret! Er is in deze situatie geen sprake van gemaar en als dit en als dat, en dat weet je best! En ik weet zeker dat iedereen intussen op de hoogte is. Ze zitten vast beneden en vragen zich af wat er nu zal gebeuren in dit schandalige drama, en aan wie ze het nu nog kunnen vertellen!' Lady Honoria klonk streng.

'O, ja ... het ontbijt! Dat was ik helemaal vergeten met dit... ik denk dat ik maar eens naar beneden moest gaan om te zien hoe het daar allemaal gaat!'

'In dat geval, Margaret,' zei lady Honoria op een toon die weinig goeds voorspelde, 'zal ik, terwijl jij beneden gaat kijken, de boel hierboven regelen!'

Gedurende de tijd waarin ze bemind werd - eerst op het bed, toen op de vloer naast het bed, daarna voor de open haard en ten slotte in het verzonken, met koper afgewerkte bad - had Laura alle gevoel voor realiteit en tijd verloren. Na hun uitvoerige liefdesspel had Trent haar langdurig gemasseerd met enkele van de etherische oliën uit de badkamer, en daarna had zij hetzelfde bij hem gedaan. En daarna had hij haar weer naar het bed gedragen, en opnieuw de liefde met haar bedreven! Ze had er geen idee van wanneer ze uiteindelijk in slaap waren gevallen.

Toen lady Honoria, na heel kort aangeklopt te hebben, de kamer was binnengegaan, nam ze alles in een enkele oogopslag in zich op. Ze herinnerde zich dat ze in haar jeugd ook bepaald geen lieverdje was geweest, maar dit ging werkelijk te ver, dacht ze grimmig. Daar lagen ze, die twee, nog steeds diep in slaap en in elkaars armen. Ze lagen maar half onder de dekens! Geen wonder dat het arme kleine kamermeisje bijna hysterisch was geweest van de schrik, en geen wonder dat het beneden aan de ontbijttafel gonsde van de geruchten!

En terwijl ze daar zo naar het schuldige paar stond te kijken, zag lady Honoria hoe hij, met zijn ogen nog dicht, haar met zijn ene arm boven op zich had getrokken! Wel heb je ooit! Maar dit was nu toch echt te veel van het goede! Ze kon een dergelijk vrijgevochten gedrag echt niet langer tolereren. Stel je voor, ze zouden nog beginnen de liefde te bedrijven, zo, onder haar ogen, nota bene! Hier moest meteen een eind aan worden gemaakt!

'Ahum!' Lady Honoria schraapte haar keel luid genoeg om het tweetal te wekken. Trent sloeg zijn grijze ogen half op, en Laura slaakte een kreetje en dook snel onder de dekens.

Dat kon ze nu ook wel laten, dacht lady Honoria afkeurend. Te verbergen hadden ze nu toch niets meer! Nee, dit stukje roekeloos gedrag zou niet zonder gevolgen blijven!

'Ik heb je wel gezien, Laura! Je hoeft je nu echt niet meer te verstoppen!' verklaarde lady Honoria duidelijk verstaanbaar voor ze heel streng naar Royse keek en op dreigende toon zei: 'En wat jou betreft, jongeman, ik moet zeggen dat ik hogelijk verbaasd ben over je onbesuisde gedrag! Hoe heb je zo indiscreet kunnen zijn? Ik kan alleen maar hopen dat het inmiddels te laat is om hier, van dit domweg negeren van de conventies, zonder gevolgen vanaf te komen ! Beneden wordt op dit moment nergens anders over gesproken! Jouw gasten, herinner je je nog dat je gasten hebt? En dan heb ik het nóg niet eens over het personeel.'

Met de meest onverschillige bewegingen ging Trent zitten en rekte hij zich uit, maar niet voordat hij zijn handen onder de dekens had gestoken en voor de ontzette ogen van lady Honoria een fikse klets op Laura's billen had gegeven en zij een verontwaardigd kreetje had geslaakt. Toen geeuwde hij alsof er niets ongewoons aan de hand was. 'O verdorie, ja, het zal wel laat zijn. Ik zal me natuurlijk bij mijn gasten verontschuldigen, maar weet u, mevrouw, we vierden onze verloving, en ik denk dat we ons een beetje hebben laten meeslepen.'

'Ha!' snoof lady Honoria veelzeggend. 'En als je klaar bent met je bij iedereen te verontschuldigen, hebben we nog heel wat te bepraten samen aangaande de voorbereidingen die er voor jullie huwelijk getroffen zullen moeten worden!'

En met die woorden stapte lady Honoria onder driftig geruis van haar zijden petticoats, met kordate stap de kamer uit en sloeg ze de deur veelzeggend hard achter zich dicht.

Laura worstelde zich onder de dekens en Trents graaiende handen vandaan en ging zitten. Haar ogen waren groot van schrik, en haar verwarde haren stonden alle kanten uit.

'Godallemachtig! Wat is dit nu weer! Ik ben blij dat ik haar gezicht niet heb gezien. Jij ... jij ... Ik had beter moeten weten dan dat ik mezelf... mezelf...'

'Door mij heb laten verleiden?' maakte hij haar zin behulpzaam af terwijl hij weer ging liggen, zijn handen onder zijn hoofd vouwde en zijn blik over haar gestalte liet gaan.

'Je begrijpt het niet! Je hebt mijn leven verpest! Ik wil helemaal niet trouwen, en zeker niet met jou! En nu ...'

'We zijn toch nog helemaal niet getrouwd? We kunnen toch altijd zeggen dat we in lange verlovingen geloven, of niet? Omwille van de vorm zal er een advertentie in The Times moeten komen, en daarna, ach, wie weet? We hebben nog tijd genoeg om uit te vinden wat we eigenlijk willen, m'n lieve Lorelei!'

Zijn vleiende toontje en zijn woorden hadden Laura van binnen een koud gevoel bezorgd en ze maakte aanstalten om het bed te verlaten, om hem de rug toe te keren voor ze zou barsten. Maar toen voelde ze zijn hand die haar beetpakte en haar boven op zich trok, en dat terwijl hij heel plagend en verleidelijk fluisterde: 'Aangezien iedereen het nu toch al weet, hebben we nog ruimschoots de tijd voor de lunch.'