Hoofdstuk 1

Terwijl Laura Morgan haar dikke bos verwarde haren door de mopperende meid liet uitkammen en borstelen - ze was reeds in het kanten korset geregen dat ze niet nodig had en dat ze daarom straks, zodra Filomena weg was om aan haar siësta te beginnen, evenals de mooie japon meteen zou uittrekken - dwaalden haar gedachten af naar haar ouders en hun vreemde relatie, waar ze niets van begreep en waarschijnlijk ook nooit iets van zóu begrijpen.

Wat had hen bij elkaar gebracht? En wat was het dat hen na hun talloze ruzies en herhaaldelijk uiteengaan toch altijd weer samenbracht en hen uiteindelijk voorgoed(?) bij elkaar had doen blijven?

Was het liefde geweest? Was het de uitdaging? Wat anders? Om de een of andere vreemde, onduidelijke reden, en ondanks alles wat hun beiden was overkomen en de verschillende wendingen die hun levens genomen hadden, hielden haar ouders van elkaar. Laura was er tenminste van overtuigd dat ze van elkaar hielden, ook al was het bij hen niet het soort gelijkmatige, romantische en idyllische liefde dat beschreven werd in de boeken die ze las. Op de een of andere manier voelden ze elkaar aan. Laura, wier intuïtie verfijnder was dan die van Franco, haar tweelingbroer, wist dat, ook al kon ze de complexiteit van hun relatie niet vatten.

Het viel niet mee om je ouders te beschouwen als minnaars, het was al moeilijk om hen als op zichzelf staande individuen te bezien. Hoewel Laura blij voor hen was, blij dat ze zo overduidelijk van elkaars gezelschap konden genieten, voelde ze zich soms toch buitengesloten. Er waren zelfs momenten waarop ze met zichzelf te doen had en waarop ze zich eenzaam voelde, ondanks haar vele dierbare boeken en schriften waar ze, veilig alleen in haar kamer of in een stille schuilplaats achter de bomen, uren achtereen in kon schrijven. Ze hield ervan om zich achter de met geurig bloeiende klimplanten omslingerde bomen te verstoppen, en ze keek graag naar het zonlicht dat door het loof boven haar hoofd gefilterd werd.

Sinds Franco zijn hart had verloren aan de knappe, verlegen Mariella uit het nabijgelegen dorp, voelde Laura zich nog eenzamer. Gelukkig had ze haar fantasie nog waarmee ze allerlei opwindende en romantische taferelen kon verzinnen, en ze was blij met haar vele schriften waarin ze al haar geheime dromen op papier kon zetten en over zichzelf schreef alsof ze iemand anders was.

Laura had met de nodige weerzin moeten erkennen dat er nog heel wat gevoelens waren waar ze tot nu toe nog geen ervaring mee had opgedaan, en ze vroeg zich oprecht bezorgd af hoe ze over die emoties zou moeten schrijven.

De enige minnaars die ze kende waren haar eigen ouders en tante Missie en oom Renaldo. Maar de liefde tussen tante Missie en oom Renaldo was anders, veel gelijkmatiger en minder stormachtig; het leek in de verste verte niet op het soort hartstocht dat ze tussen haar ouders voelde bestaan. Bij hen was het een passie die zich vaak uitte in hoogoplaaiende ruzies, waarbij het wel leek alsof ze elkaar haatten, maar die er altijd mee eindigden dat haar vader de slaapkamerdeur achter hen dichtsmeet. En dan duurde het uren voor ze er weer uit kwamen.

Maar liefde, vroeg Laura zich af, wat was nu eigenlijk liefde? Hoeveel kanten en facetten zaten er aan die ene emotie die door de eeuwen heen in alle toonaarden bezongen en beschreven was? Was liefde iets wat je overviel, zoals een heftige windvlaag bijvoorbeeld, of was het een val? Laura nam zichzelf heilig voor om nooit verstrikt te raken in een web dat gesponnen was van emoties!

'Ziezo, eindelijk ben je dan klaar!' verklaarde Filomena terwijl ze een stapje achteruit deed om haar werk te bewonderen. 'Vandaag zie je er dan eindelijk eens uit als een jongedame, en dat moet je ook voor de kennismaking, straks, met je aanstaande novio.'

Laura had een licht ontvlambaar temperament dat meteen hoog oplaaide. Met een ruk wendde ze zich af van de spiegel waarin ze naar haar nieuwe en ongewone uiterlijk had staan kijken. Op haar voorhoofd verschenen diepe rimpels van boosheid.

'Mijn novio? Ik heb helemaal geen verloofde, en die zal ik ook nooit krijgen, tenzij ik zelf ooit eens een man zal vinden die aan mijn smaak beantwoordt. Begrijp je dat? Mijn vader en mijn moeder verwachten vanavond bezoek, ik niet! Mij gaat dat bezoek niets aan, misschien heb ik er wel helemaal geen zin in om kennis te maken met deze onbekende gast uit Californië. Ik heb trouwens onaangename dingen over deze man gehoord toen we laatst op de rancho in Monterey waren. En nog wel uit de mond van zijn eigen broer! Ik ben echt niet van plan om een van zijn vele vrouwen te zijn, laat staan zijn novia\ Dat heb ik trouwens ook al tegen mijn ouders gezegd. Mijn overgrootvader en zijn grootvader hadden het recht niet om zo'n bespottelijke afspraak te maken.' Bij het zien van Filomena's ontzette gezicht haalde Laura diep adem en ze vervolgde op kalmere toon: 'O, neem me niet kwalijk, Filomena! Jij kunt er immers ook niets aan doen, hè ? Ik ... ik ben gewoon een beetje van streek op het moment; kun je dat begrijpen en me vergeven?'

Ze omhelsde de vrouw innig om haar gunstig te stemmen, maar deze had de kamer goed en wel mopperend en sputterend verlaten, of Laura ging weer voor de spiegel staan en trok een gezicht tegen zichzelf. Ha, een jongedame! Bah! Haar haren waren opgestoken in een kapsel vol vlechtjes en pijpenkrulletjes. Haar prachtige jurk sloot zo strak om haar taille dat ze haast geen adem kon halen. Hoe was het mogelijk dat er vrouwen waren, al dan niet dames, die dit soort kleren, uiteraard door mannelijke modemakers voorgeschreven, konden dragen? Alleen mannen konden zo iets verzinnen, mannen die zich helemaal niets aantrokken van de natuurlijke lijnen van het vrouwelijk lichaam.

Mode, etiquette, dat wat 'hoorde' en dat wat 'niet hoorde' waren allemaal dingen die even beknottend waren als de korsetten die ze haatte en niet nodig had, en dat alles vanwege een stomme man en een bespottelijke feodale afspraak die er tussen de families onderling gemaakt was toen zij nog niet geboren was! Ze wist natuurlijk dat het allemaal onzin was, en ze had erom kunnen lachen, ware het niet dat haar tijd hier er bijna op zat en ze deze omgeving waar ze zo dol op was en de mensen hier van wie ze hield en die haar begrepen, binnenkort zou moeten verlaten.

Ze keek met nietsziende ogen naar haar spiegelbeeld en slikte een paar boze tranen terug. Waarom moest er zo plotseling een eind komen aan haar vrije, vrolijke leventje ? Waarom kon ze niet gewoon thuis blijven of bij Missie en Renaldo, in plaats van naar Europa gestuurd te worden waar men zou proberen om haar, tegen haar wil, tot een keurige jongedame te maken en haar als een blanke slavin op de huwelijksmarkt aan geschikte kandidaten aan te bieden.

Haar tweelingbroer Franco verheugde zich zowaar op zijn verblijf in Europa. Hij scheen geen moment rekening te houden met die arme kleine Mariella die van hem hield en op wie hij, zoals hij zei, 'gesteld' was. Echt iets voor een man, zo'n nietszeggende uitdrukking. Mariella zou naar alle waarschijnlijkheid nog vóór Franco's terugkomst worden uitgehuwelijkt, en bovendien was het nog maar de vraag of hij, na zijn kennismaking met de nachtclubs en bordelen in Europa, wel terug zou willen naar Mexico. Laura hield van het woord 'bordeel'. Het was een term die haar fantasie prikkelde en die haar een hele scala van zalige, decadente beelden voor ogen toverde!

Er waren momenten waarop Laura niets van zichzelf, noch van haar wisselende stemmingen en buien begreep. Ze was bijna achttien - voor Mexicaanse begrippen op de grens van het oudevrijsterschap - maar ze zag er stukken jonger uit wanneer ze zich 'gemakkelijk' kleedde - zoals ze het zelf noemde - en erbij liep in haar eenvoudige, losse kleren waarin ze eruitzag als een boerenmeisje of een zigeunerinnetje. Maar toch was ze in sommige opzichten al een vrouw en ging haar kennis van de wereld verder dan de veilige, vertrouwde omgeving waarin ze leefde. Ze had die kennis opgedaan uit de boeken die ze verslond en die ze voor het grootste gedeelte leende uit de uitgebreide bibliotheek van oom Renaldo. Het was haar dierbare en begrijpende Tio Renaldo, de neef van haar vader, geweest die haar had aangeraden om haar emoties en ontluikende gevoelens op papier te zetten, om zwart op wit uiting te geven aan momenten van schoonheid en twijfel, verwondering over het leven en wat het voor haar betekende.

Ze had gedurende twee jaar op een uitsluitend voor jongedames bestemde school in San Francisco gezeten, maar ze had veel en veel meer geleerd van Tio Renaldo, die een geboren onderwijzer was, en van haar moeder, die, dat vermoedde Laura althans, zo ongeveer alles had meegemaakt! Van haar ouders had Laura vreemde talen en manieren geleerd, en ze had geleerd paard te rijden, met een mes om te gaan en hoe ze zichzelf, indien noodzakelijk, met haar blote handen moest verdedigen. Ze was in dit alles even bedreven als Franco, maar wat had ze er nu nog aan?

Plotseling zette Laura alle sombere gedachten van zich af; ze nam zich voor om van deze dag te genieten en om een eind op haar voshengst Amigo te gaan rijden. Ze zou, zoals ze het liefste deed, blootsvoets en zonder zadel gaan. Wat zou ze haar Amigo missen! Wie zou hem net zo vrij en ver berijden als zij deed?

Maar daar wil ik nu niet aan denken, hield Laura zichzelf voor. Van nu af aan zal ik van elk moment dat mij hier nog rest dubbel genieten. En als ik later over deze dag en mijn stemming in mijn dagboek schrijf, dan zal ik deze momenten nooit kunnen vergeten.

'O, perdición! Genoeg!' zei Laura hardop terwijl ze opnieuw een gezicht tegen haar spiegelbeeld trok. Het was een vreemde vrouw die haar vanaf het glas aankeek, een jonge vrouw in een mooie jurk van een vrolijke stof met oranje en groene motieven en linten die door de oogjes van kant waren geregen.

Met uitzondering van haar ogen, die ze van haar vader had en die zo donkerblauw waren dat ze bijna zwart leken, leek ze sterk op haar moeder. Haar lichtelijk schuinstaande ogen hadden iets zigeunerachtigs, en haar hoog opgeheven kin met het kuiltje erin getuigde van een koppig en uitdagend karakter. Haar haren kenmerkten zich door eenzelfde uitdagendheid, en ondanks alle inspanningen van die arme Filomena om het met kammen en spelden tot een enigszins fatsoenlijk geheel te kappen, waren er nu alweer plukjes losgesprongen die ongeordend over haar slapen en in haar lange, slanke nek vielen.

Haar haren die, toen ze jonger was, bijna even donker waren geweest als die van haar vader, hadden onder de gloed van de warme Mexicaanse zon een koperachtige glans gekregen. Maar het waren en bleven 'ontembare wilde manen', zoals haar kindermeisje ze indertijd afkeurend genoemd had. Maar ik heb tenminste mama's jukbeenderen, dacht Laura. Zonder nog langer te aarzelen trok zij haar mooie jurk uit en verruilde ze hem voor haar favoriete rijkostuum: een dunne, katoenen camisa, en een wijde, verbleekte katoenen rok waarmee ze gemakkelijk schrijlings te paard kon zitten. Het kon haar niet schelen of ze te veel van haar benen liet zien. Iedereen hier in de buurt kende haar, en allemaal waren ze eraan gewend dat ze er zo bij liep; en bovendien, niemand zou het in zijn hoofd halen om kritiek uit te oefenen op de dochter van El Padrón en hun Padrona.

Filomena moest zich intussen wel voor haar siësta in haar kamer hebben teruggetrokken, dus ze hoefde niet bang te zijn voor een scène, dacht Laura terwijl ze haar eigen kamer verliet. En Marisa, die lang geleden als baby door Laura's moeder geadopteerd was en die erop stond om het koken op de Haciënda de la Nostalgia voor haar rekening te nemen wanneer 'haar' familie er was, kon Laura niets weigeren, zelfs niet wanneer ze wist dat ze iets van plan was waar Filomena het beslist niet mee eens zou zijn!

Laura ging naar beneden, naar de keuken, om te zeggen dat ze een ritje met Amigo ging maken. Op een haast onderdanig toontje vroeg ze aan Marisa of ze misschien iets te eten en te drinken mee kon krijgen voor onderweg.

'Natuurlijk,' antwoordde het meisje meteen. En nee, ze zou het aan niemand vertellen, tenzij de senora haar persoonlijk zou vragen of ze soms ook wist waar Laura was.

'En zal je het ook niet vertellen aan die akelige broer van me? Beloof je me dat?'

'Ja, ja, ik zal het aan niemand zeggen behalve aan de senora, en dan alleen als ze het aan me vraagt,' herhaalde Marisa.

Met haar middagmaal en een wijnzak in een van de kleine leren buidels die ze, wanneer ze zonder zadel reed, altijd over de hals van Amigo hing, leidde ze haar koppige paard bij het huis vandaan tot v ze buiten gehoorsafstand was. Toen pas steeg ze op en schopte ze het dier met haar hielen in de flanken; het signaal voor een wilde galop.

Hoofdschuddend zag Franco zijn zuster op die wilde hengst van haar, die al bijna even ontembaar was als zijzelf, voorbijschieten. Laura was hardleers en uitermate eigenzinnig, en hij beklaagde de man die het zou wagen haar te proberen te temmen.

'Was dat nietje zusje?' Het meisje dat naast hem lag hees zich op haar ene elleboog omhoog. Op haar voorhoofd lag een rimpel. 'Maar ik dacht...'

'Ik neem aan dat we dat allemaal hadden gedacht vandaag, dat we allemaal verwacht hadden dat ze zich vandaag tenminste als een dame zou gedragen! Maar je kent Laura toch! Woedend op iedereen wanneer ze haar zin niet kan krijgen, en schreeuwend tegen degene die haar probeert te kalmeren. Ze kent die man die haar novio moet worden niet eens. Maar ze zal hem waarschijnlijk zo de stuipen op het lijf jagen, dat hij niet zal weten hoe snel hij hier weg moet komen! Toch kan ik niet zeggen dat ik haar deze woeste rit vandaag kwalijk neem. Ze heeft behoefte aan dit gevoel van onbeperkte vrijheid voor ze dit alles binnenkort zal moeten achterlaten.'

Sprak hij alleen voor Laura, of ook voor zichzelf? vroeg hij zich af. Er was een schaduw over zijn ogen gevallen en zijn spieren hadden zich gespannen toen hij zijn zusje als een bruja, als een heks op haar bezemsteel, met wapperende haren langs had zien rijden. Zou hij ook spijt krijgen als ze volgende maand naar Europa vertrokken en hij deze plek met al haar herinneringen moest achterlaten? En Mariella, hoe zou hij het over zijn hart kunnen verkrijgen om Mariella achter te laten?

Ze was nu bij hem, op hun vaste plekje, een stukje grasland dat aan twee kanten door bomen en dicht struikgewas, en aan de derde kant door een uitstekende rotspartij aan het oog onttrokken werd. Vanaf de rotsen kabbelde een smal stroompje omlaag tot in een klein meertje.

Vanaf hun plekje konden ze door het struikgewas heen kijken, maar geen enkele voorbijganger in het felle zonlicht kon hen in hun schaduwrijke schuilplaats zien zitten.

Hij en Mariella kwamen hier nu al enkele jaren samen, telkens wanneer hij thuis was van kostschool en wanneer ze maar konden. Zijn dierbare Indiaanse Maya, zijn eigen Mariella. Hij keek neer op haar bezorgde gezicht, en smoorde haar onuitgesproken vragen met een regen van kussen tot ze beiden alles en iedereen behalve elkaar en dit moment vergeten waren.

Laura had niets en niemand opgemerkt toen ze langsstoof in haar onbesuisde vlucht - want dat was het, dat wilde ze nu wel toegeven. Een vlucht voor het onbekende, een vlucht voor iets waarmee ze plotseling en onverwacht mee geconfronteerd was. Ja, het was een schok geweest, dat zeker.

Ze had haar vader en moeder ongelovig aangekeken en gedacht dat ze haar aan het plagen waren! Een verloofde? En dat vertelden ze haar nu pas? Bij wijze van uitzondering had haar moeder met de franje van haar zomersjaal gespeeld en haar mond gehouden.

'Waar hébben jullie het in vredesnaam over?' had ze gevraagd. 'Ik begrijp er helemaal niets van! Jullie bedoelen toch zeker nietje wilt toch zeker niet zeggen dat...'

'Ik weet niet of je je overgrootvader nog kunt herinneren,' had haar vader gezegd, 'maar hij was een man van de oude wereld, een man die vurig vasthield aan al zijn oude gewoonten en ideeën.'

'Maar wat heeft dat met mij te maken? Of met een huwelijk? Een huwelijk dat jullie van tevoren voor mij geregeld hebben? Daar hebben jullie nog nooit iets van gezegd; niemand heeft mij ooit verteld dat...'

'Laura, liefje,' kwam haar moeder snel tussenbeide. 'Ik wil niet dat je het idee krijgt dat je tot een huwelijk gedwongen wordt. Natuurlijk niet! Ik hoop dat je je vader en mij beter kent. Wat we je proberen uit te leggen is dat er een soort van ... hoe zou jij het noemen, Steve?'

'Een overeenkomst, of een afspraak tussen twee families,' zei hij met een strak gezicht alsof hij de veelbetekenende blik in de ogen van zijn vrouw niet had opgemerkt.

Laura keek van haar vader naar haar moeder, en ze was zo boos dat ze het liefste hard met haar voet op de grond had gestampt. 'Hou op, jullie twee, hou op! Dit is niet het moment om ...'Ze slikte de rest van haar zin in en vervolgde op kalmere toon: 'Ik begrijp het nog steeds niet en jullie hebben me helemaal niets verteld!'

'O, het is iets dat... laten we zeggen, dat zijn grootvader en de grootvader van jouw vader met elkaar hebben afgesproken. En natuurlijk geloven ze in oude, feodale...' Bij het zien van de waarschuwende blik van haar man barstte Ginny in lachen uit.

'Gewoonten,' vervolgde Steve met de grootste vanzelfsprekendheid, waarbij hij zijn blik strak op Laura's van woede verhitte gezichtje gericht hield.

'Maar papa, wat bedoel je precies met die afspraak die er gemaakt is?'

'Precies zoals die vader van jou gemaakt had met die Ana, als ik het mij goed herinner,' zei Ginny op een poeslief toontje, en toen Steve haar een dreigende blik toewierp, beloonde ze hem daarvoor met een even poeslief glimlachje.

'Ik doe echt mijn best om mijn geduld te bewaren,' zei Laura, die nog steeds boos was. 'Maar ik moet bekennen dat ik nog steeds helemaal niets begrijp van wat jullie zeggen. Wat bedoelen jullie met een .. .een fiancé! En waarom hebben jullie me nooit eerder iets over deze malle afspraak verteld die toch zeker niet echt serieus bedoeld is? Jullie gaan me toch zeker niet vertellen dat wij ons aan die afspraak moeten houden, hè?'

'Wat we je proberen te vertellen,' zei Ginny op een geruststellend toontje, 'is dat we moeten proberen om dit, laten we zeggen, welgemanierd af te handelen. Ik ben ervan overtuigd dat meneer Challenger er evenmin voor voelt om de afspraak na te komen als jij!'

'Meneer Challenger zeg je? Toch zeker niet Johnny, hè?'

'Nee, ik vrees van niet. Ik weet dat jij en John het uitstekend met elkaar konden vinden toen je in Californië was. Maar nee, in dit geval gaat het om zijn oudste broer.'

'Je bedoelt het zwarte schaap? Die rebel die ...'

'Let op je woorden, jongedame,' zei Steve. 'Hij is toevallig een vriend van mij!'

'O, zo'n soort vriend!' zei Laura met hoog opgeheven kin, en die houding van haar deed haar vader meteen denken aan die koppige echtgenote van hem.

'Het enige dat ik nog wil zeggen,' vervolgde Steve onverstoorbaar, 'is dat je aan meneer Challenger voorgesteld zult worden en dat je beleefd tegen hem zult zijn; meer wordt er niet van je verlangd!'

'O, dat kan ik niet, dat wil ik niet en dat doe ik niet!' riep Laura uit. 'Hoe kun je? Hij is waarschijnlijk van jouw leeftijd, papa, en ...'

'Laura, Trent Challenger is nog maar dertig! Zeker niet te oud om nog interessant te kunnen zijn.'

'Maar wel veel te oud voor mij!'

'Laura,' zei Ginny tactvol, 'je moet leren dat er in het leven momenten zijn waarop we moeten leren te doen alsof, momenten waarop we, als de kwestie zelf niet van belang is, tenminste moeten trachten om beleefd te zijn. Liefje, je moet toch weten dat ik noch je vader van plan is om je tegen je wil in tot een verloving te dwingen, laat staan tot een huwelijk! Het enige dat we je vragen is om, als Trent Challenger hier komt, beleefd tegen hem te zijn. En als het thema van deze afspraak ter sprake zou komen - en het zou ook heel best kunnen dat dat niet gebeurt - dan zal hij daar ongetwijfeld met je vader over spreken, en dan zal de hele kwestie voor eens en voor altijd de wereld uit worden geholpen.'

'Hoe bedoel je, hij zal daar met mijn vader over spreken?' Laura verhief haar stem. 'Wat heeft papa ermee te maken? Het gaat toch zeker om mij ?'

Opeens stond ze op, en op haar gezicht lag een ongewoon kalme uitdrukking. 'Nou ja,' stelde ze op kille toon vast, 'het maakt toch niet uit wat ik zeg.' Toen draaide ze zich om, ze ging de kamer uit en sloeg de deur hard achter zich dicht. En die hele scène herhaalde zich voor de zoveelste keer in haar gedachten terwijl ze op de rug van Amigo bij het huis vandaan galoppeerde.

Haar ouders gingen ditmaal werkelijk te ver. Hoe konden ze haar zomaar opeens vertellen dat ze een verloofde had en dan ook nog eens van haar verlangen dat ze beleefd tegen hem zou zijn! Ze wilde deze Trent Challenger helemaal niet zien, en als het dan per se toch moest, dan zou ze echt niet beleefd zijn wanneer ze daar geen zin in had! Ze had van alles over hem gehoord; een rebel was hij, iemand die er regelmatig op los schoot. Sommigen noemden hem zelfs een bandiet.

Hij was van huis gegaan en er nooit meer teruggekeerd, zelfs niet toen zijn moeder stervende was. Alles was altijd neergekomen op de schouders van die arme Johnny, en nu had die broer van hem zomaar het lef om langs te komen en zich voor haar verloofde uit te geven! Laura vroeg zich af of hij soms geld nodig had. Misschien was hij onterfd of liep hij zijn erfenis mis als hij niet, zoals die beide oude heren beslist hadden, met haar zou trouwen. Ze herinnerde zich dat Johnny ooit eens had verteld dat zijn grootvader van moederskant een strenge, autocratische oude man was die er, evenals haar overgrootvader, helemaal geen bezwaar tegen gehad zou hebben om bepaalde voorwaarden aan zijn erfenis te verbinden. Nou ja, als dat zo was, dan was het niet haar probleem! Haar kon het niet schelen of ze het geld van haar overgrootvader kreeg of niet!

Nee! dacht Laura overmoedig, ik wil hem niet ontmoeten! Ze zou gewoon niet naar huis teruggaan, maar een bezoekje brengen aan Anita in het dorp, en daar blijven logeren. Haar ouders zouden haar maar moeten excuseren. Ze zou natuurlijk straf krijgen, maar dat zag ze dan later wel.

Laura reed verder in volle vaart en hoopte maar dat Trent Challenger niet van plan was om lang op de haciënda te blijven.