Hoofdstuk 26

Eindelijk was de avond dan aangebroken. Laura, die buiten verwachting heel zenuwachtig was, moest zich eerst door lady Honoria laten inspecteren voor ze allemaal naar beneden konden gaan en zich klaar konden maken voor de ontvangst van hun gasten.

Lady Honoria was blij met het resultaat. Haar beschermelinge was inderdaad een schoonheid! Ze had het collier met robijnen gekozen dat haar slanke hals zo uitstekend deed uitkomen, en daarbij droeg ze in haar oren slechts twee kleine knopjes met een robijntje erop. Haar hemelsblauwe japon van satijn was versierd met opgeborduurde kralen in een rozenpatroon, een patroon dat op de rok begon en in het lijfje terugkwam. Langs de zomen van de rok en die van de schouders waren nog meer rozen geborduurd, en de zijden waaier die haar japon completeerde, was eveneens voorzien van een rozenmotief.

Ja, dacht lady Honoria, terwijl ze Laura nog een keer in het rond liet draaien, het meisje zou vanavond voor heel wat opschudding zorgen, en ze zou heel wat mannenharten sneller laten kloppen.

'En nu jij, Ena!' beval de douairière, waarna de jonge vrouw, die een dergelijke inspectie inmiddels wel gewend was, gehoorzaam twee keer in de rondte draaide.

Ena had gekozen voor een lichtgroene zijden japon die op de schouders en langs een zijkant geborduurd was met gouden rozen. De diamanten oorhangers die ze in had hingen bijna tot op haar schouders, en ze droeg diamanten om haar hals en om haar polsen. Ze hoopte maar dat Franco haar vanavond zou bewonderen. Ze had zich uitsluitend voor hem zo mooi mogelijk gemaakt!

Nu de inspectie achter de rug was gaf lady Honoria, die er in haar paarse fluweel en satijn zeer indrukwekkend uitzag, het teken dat ze naar beneden konden.

'Ik weet dat je het tot nu toe verschrikkelijk vindt,' fluisterde Ena zachtjes in Laura's oor terwijl ze achter de douairière de trap af liepen, 'maar het zal nu niet lang meer duren voor je er echt plezier in begint te krijgen.'

'Ja, zolang Royse er niet is!' fluisterde Laura terug. 'O, was hij maar niet uitgenodigd! Ik haat hem!'

Dat laatste hoorde lady Honoria, en ze bleef staan om haar aan te kijken. 'Ha!' zei ze schamper, 'dan zou ik maar oppassen, m'n kind. Haat en liefde zijn alle twee sterke emoties die bovendien ook nog eens heel dicht bij elkaar liggen!'

Nee! dacht Laura, maar ze zei niets. Niet wat hem betreft. Het was een feit dat ze zich werkelijk heel slecht op haar gemak voelde in zijn nabijheid. Hij kwam dan heel dicht bij haar staan en fluisterde belachelijke dingen over saters en waternimfen, pakte haar dan vast en drukte haar veel te dicht tegen zich aan en ... en ... en toen hoefde ze niet verder te denken, want lady Honoria zette hen neer in de volgorde waarin ze hun gasten zouden verwelkomen.

De grote, dikke bewerkte dubbele deuren die toegang gaven tot de balzaal stonden wijd open, en daar, boven aan de marmeren treden die toegang tot de indrukwekkende ruimte gaven, stonden lady Honoria, Helena en Laura om gedurende het eerste half uur de gasten welkom te heten. Daarna zouden de laatkomers worden aangekondigd door Mannering, die er vanavond opvallend pompeus uitzag.

'Onthou het nu goed, m'n kind,' zei lady Honoria achter haar waaier tegen Laura terwijl ze op het punt stonden zich eindelijk onder hun gasten te begeven, 'dat je alle jongemannen vanavond evenveel aandacht schenkt; en wees er, voordat je voor een tweede keer met iemand de dansvloer op gaat, vooral zeker van dat je iedereen die met je wilde dansen daartoe een kans hebt gegeven. En je zou er ook goed aan doen om eens een keertje een dans over te slaan om een praatje te maken. Ik zal je opnieuw voorstellen aan die mensen van wie ik vind dat je ze wat extra aandacht moet geven. De oude garde, met name! Probeer indruk op ze te maken met je goede manieren, je beleefdheid, en probeer alsjeblieft vriendelijk en aardig te zijn, alsjeblieft, kind! En begin alsjeblieft niet over al die moderne ideeën van je over vrouwenemancipatie en zo!'

Laura had graag een gezicht getrokken, maar ze wist dat er naar haar gekeken en op haar gelet werd. Waarom had ze zich door lady Honoria tot zo iets laten overhalen ? Maar het was nu veel te laat voor spijt, en ze vergezelde de douairière op haar majestueuze rondgang door de balzaal.

Toen de muziek eenmaal had ingezet, was het meteen een heel stuk gezelliger en vrolijker. De eerste paren waren de dansvloer al op gegaan en bewogen zich over de glanzende vloer. De kleurrijk en schitterend geklede vrouwen met hun slepen over hun in zijden handschoenen gestoken handen en polsen geslagen, en hun juwelen en hoofdtooien die fonkelden in het licht van de kroonluchters, het was een prachtig gezicht. Hun schoonheid werd geaccentueerd door de sobere zwart-witte avondkleding van hun partners.

Dit was de crème de la crème van de aristocratie en van de haut monde, lieden die het zich konden veroorloven om nachten lang door te dansen en hun dagen zo door te brengen als hun uitkwam. Wat, dacht Franco opeens, deed hij hier in een wereld die hem ineens zo onwerkelijk voorkwam? Helena's wereld, de wereld die ze niet scheen te durven verlaten.

Denk er niet meer aan! hield hij zichzelf voor. Hij was hier en Helena had zoveel mogelijk walsen voor hem gereserveerd. En nu moest hij die populaire zus van hem zien te vinden en tenminste een keer met haar dansen, vooropgesteld natuurlijk dat het hem lukte haar weg te rukken uit die grote menigte aanbidders. En terwijl hij zich een weg door de mensen heen baande en naar zijn zuster liep, vroeg hij zich af waar Trent in vredesnaam bleef.

Diezelfde vraag had Helena kort tevoren fluisterend aan Laura gesteld. 'Waar blijft Royse toch? Ik weet dat hij heeft toegezegd te zullen komen.'

'Het kan me niet schelen of hij komt!' antwoordde Laura fel. 'Ik zou zelfs heel erg opgelucht zijn wanneer hij niet kwam en me de ergernis van zijn aanwezigheid zou besparen.'

Maar toch had ze zichzelf er, tot haar ergernis, verscheidene malen op betrapt dat ze over de hoofden van de andere gasten uitkeek naar een bepaalde lange gestalte met donker krullend haar en een ernstig gezicht waarvan de strengheid nog benadrukt werd door de zwarte bakkebaarden die tot aan de harde kaaklijn reikten, en door de schurkachtige snor waar hij af en toe aan draaide. O, wat had ze toch? Te veel champagne, daar werd ze zo licht van in het hoofd. En lady Honoria had haar er nog wel heel streng voor gewaarschuwd dat ze niet meer moest drinken en dat ze zich tot de punch moest beperken omdat ze zichzelf anders onvermijdelijk te schande zou maken!

Laura richtte haar aandacht op de drie mannen die zich aan haar zijde hadden geschaard. Ze wapperde met haar waaier en verklaarde dat ze dringend behoefte had aan een beetje rust. Ze had zojuist bedankt toen de jonge meneer Carruthers had aangeboden een glas punch voor haar te halen, en bedankt toen Reggie Forrester had aangeboden om haar wat koelte toe te wuiven, en bedankt toen Michel Rémy had aangeboden om haar naar buiten, naar een van de terrassen te vergezellen om een luchtje te scheppen toen, godzijdank, haar broer verscheen.

'Ik vrees dat ik even gebruik zal gaan maken van het privilege dat ik als broer nu eenmaal heb; ik neem mijn zusje even mee de dansvloer op, of ze dat nu leuk vindt of niet! Kom je, Laura?'

'Zo te horen heb ik geen keus! Willen jullie mij dan even excuseren? En dans toch ook eens een keertje met de andere dames, want anders moet ik morgen van lady Honoria horen dat ik de meest charmante en knappe heren hier uitsluitend voor mijzelf heb willen houden!'

'Dat heb je weer eens heel charmant gedaan, zusje-lief!' verklaarde Franco grinnikend toen ze bij de drukbezette dansvloer waren gekomen. 'Hoe krijg je dat toch altijd maar weer voor elkaar? Hoe kun je zoveel mannen achter je aan hebben zonder je op een bepaalde manier aan een van hen te binden? Jullie vrouwen blijven me verbazen!'

'Nou, het was anders ook fantastisch zoals je me even wist te verlossen, broertje-lief!' Laura trok een gezicht. 'Lieve help, wat een avond! Wat je allemaal niet moet doorstaan om maatschappelijk aanvaard te worden!'

'Heb je dat dan nodig? Je lijkt Ena wel!'

'Ik wil niets lelijks over Ena horen! Je begrijpt niets van haar. Het komt door haar opvoeding dat ze zo is.'

'Goed, goed,' verzuchtte Franco verrassend kalm. 'Zullen we het daar dan maar bij laten? Ena heeft een heel andere opvoeding gehad, en ze heeft nooit geleerd om zelfstandig te zijn zoals wij. Dat heb ik intussen ook al geaccepteerd.'

Laura wilde geen ruzie meer met Franco. Ze wilde het niet voor Ena, maar ook niet voor haar eigen gemoedsrust; daarom sneed ze een ander onderwerp aan waar ze over spraken totdat de dans was afgelopen.

En toen, boven het geluid van de muziek uit, hoorde ze Mannering met zijn stentorstem zeggen: 'Zijne Genade, de hertog van Royse, en lady Westbridge.'

'Ha, dus Trent heeft uiteindelijk besloten om toch maar te komen!' riep Franco uit. Plotseling, en zonder waarschuwing vooraf, trok hij haar mee naar de voet van de marmeren treden waar ze, precies op het moment waarop het laatste slotakkoord wegstierf, tot stilstand kwamen.

O, die verduvelde broer van haar ook!

'Wil je je gasten niet begroeten, Laura?' vroeg Franco haar op dat hatelijke toontje van hem dat ze maar al te goed kende, en dat hij altijd aansloeg wanneer hij zijn lachen wilde verbergen.

'Juffrouw Morgan! Mijn ... onze excuses voor het feit dat we zo laat zijn,' zei Royse met een quasi beleefd maar spottend knikje in haar richting.

Hij nam niet de moeite om erbij te vertellen waarom hij zo laat was, stelde Laura vast. Ze had maar heel even nodig om van de schok te herstellen, en antwoordde toen op koele toon: 'Maar wat fijn dat u toch nog gekomen bent! We zijn allemaal dolblij dat u er bent. Lady Westbridge, Uwe ... Uwe Genade, staat u mij toe dat ik u naar lady Honoria begeleid.'

'O, vooruit toch, Laura! Ik heb zo uitgekeken naar een dansje met Sabina, iets dat me maar niet wil lukken met Trent in de buurt! Dus wat zou je ervan zeggen om nu eens iets schokkends te doen en deze dans van partner te wisselen?' Franco's ogen fonkelden; hij had zowaar plezier in de situatie. Hij vond het heerlijk om eindelijk eens even aan het stijve en strakke protocol te kunnen ontsnappen. 'En bovendien ben ik er zo goed als zeker van dat Trent er geen bezwaar tegen zal hebben om eens een dansje met mijn grillige zusje te maken!'

Lady Westbridge droeg een japon van met blauwe saffieren versierde blauwe satijn. De saffieren hadden precies dezelfde kleur als haar ogen. Toen Franco haar bij de pols nam, zat er voor haar niets anders op dan zich mee te laten voeren. Royse had immers geen tegenwerpingen gemaakt, en een scène kon ze zich hier niet veroorloven.

'Ben je dan zo grillig?' vroeg Trent zacht terwijl hij haar hand pakte en haar stevig vasthield. 'Maar je kunt hier niet zo blijven staan en me met open mond aangapen, niet met al die mensen die op je letten!'

Hij gunde haar geen tijd om te protesteren, maar trok haar meteen mee de dansvloer op. Laura was zich ervan bewust dat er van alle kanten naar haar gekeken werd en dat er over hen gefluisterd werd. Verdorie, er werd over hen gespeculeerd, dat wist ze bijna zeker! Ze deed er waarschijnlijk het beste aan om niets te zeggen. Later, wanneer lady Honoria haar om een verklaring zou vragen, zou ze nog meer dan genoeg kunnen zeggen! Maar hij leek zich te hebben voorgenomen om haar hoe dan ook aan de praat te krijgen.

'Hmmm. Ga je me niet vragen waarom ik zo laat ben? Geen beschuldigingen? Niet eens een uitroep van opluchting waaruit moet blijken hoe blij je bent dat ik toch nog ben gekomen?'

Laura maakte een zacht, onverstaanbaar geluid. Ze zou zich ditmaal eens niet door hem laten provoceren. Ze moest kalm blijven!

Maar waarom bleef hij haar dit aandoen ? Waarom ? Wat was zijn motief daarvoor?

'Ik moet zeggen, Lorelei, ik bewonder de wijze waarop je je vanavond weet te beheersen. Knap dat je, op dat kleine tijgergrommetje van zonet na, je mond weet te houden. Ik heb werkelijk ontzag voor je zelfbeheersing, weet je; hoewel... tja, ik vrees dat ik mij er op een vreemde, onverklaarbare wijze juist door uitgedaagd voel. Ik vraag me echt af hoe het toch komt dat jij altijd de meest slechte en boosaardige instincten in mij wakker weet te maken.'

Trent wist werkelijk niet waarom hij het zo leuk vond om haar altijd maar te plagen. Hij wilde het eigenlijk niet toegeven, maar hij haatte het dat zij in staat scheen te zijn ook zijn woede op te wekken. Er lagen bepaalde onafgemaakte kwesties tussen hen die, dat wist hij nu, opgelost zouden moeten worden. Het deed er in dit opzicht niet toe of zij het ook wist, of dat ze het wel wist maar het niet toe wilde geven.

De met rozen gedecoreerde en versierde en naar rozen geurende balzaal leek om Laura heen te draaien terwijl haar adem stokte. O, lady Honoria had gelijk gehad wat de champagne betrof. Op dit moment wilde ze niets liever dan ergens even rustig zitten. Alleen. Ze moest voorkomen dat ze in zijn armen zou flauwvallen!

Haar gezicht was ongewoon bleek geworden en bijna miste ze een pas. Hij moest haar stevig vasthouden om te voorkomen dat ze zou vallen. O, verdomme, dacht Trent bij zichzelf voordat hij, op een heel andere toon dan voorheen, tegen haar zei: 'Laura? Laura, in vredesnaam, wat is er met je?'

'Niets, niets!' lukte het haar te zeggen nadat ze een paar maal diep adem had gehaald. 'Het is alleen dat... O, het is toch zo'n zware avond voor mij geweest! En alsof dat alles nog niet genoeg was kwam jij ook nog eens ... Hoe dan ook, het is gewoon een beetje te veel van het goede geweest. Ziezo, nu heb ik het toegegeven. Ben je nu tevreden ? Hou op me steeds maar te kwellen, ik weet niet waarom je dat doet, ik ken je redenen niet, maar laat me alsjeblieft met rust!' Ze moest haar tranen van woede om het feit dat ze hem haar gevoelens bekend had driftig terugslikken, maar Trent had ze toch gezien. Hij was nijdig op zichzelf omdat hij haar op het verkeerde moment en op de verkeerde plaats geplaagd had.

Op barse toon zei Trent: 'Ik breng je zo weer terug naar je vrienden, Laura. En ik geef je de verzekering dat ik je de rest van de avond met rust zal laten.' En toen voegde hij er onvriendelijk aan toe: 'En op die tranen van je zit ik ook niet te wachten! Je zou inmiddels toch wel moeten weten dat ik daar niet gevoelig voor ben! Er zijn bepaalde kwesties tussen ons die opgelost moeten worden, of je dat nu wel of niet wilt toegeven. Maar voorlopig zal ik je weer achter moeten laten bij je vele vurige bewonderaars, want ik moet voor een paar dagen de stad uit.' Op zijn gewone, plagende toontje besloot hij: 'Probeer me niet al te veel te missen, Lorelei. Zodra ik terug ben zien we elkaar weer. Er zal dan ook een ontvangst op Royse House zijn, en lady Honoria heeft de invitatie daarvoor al voor je aangenomen. De supervisie van het geheel ligt in handen van mijn stiefmoeder, lady Margaret, de douairière hertogin van Royse.'

Pas nadat hij haar keurig had afgeleverd bij lady Honoria kreeg Laura weer het gevoel dat ze behoorlijk kon nadenken.

'Wel, wel,' riep lady Honoria uit toen hij zich had omgedraaid en weg was gelopen. 'Het was niet helemaal gebruikelijk zoals hij, meteen na zijn binnenkomst, met je wegdanste, maar uiteindelijk kan het denk ik weinig kwaad. Hij is er in ieder geval wel in geslaagd je andere bewonderaars groen te maken van jaloezie, maar dat kan geen kwaad! En bovendien, zo te zien maakte je ook weinig bezwaar tegen zijn optreden, wel?' Voor Laura alsnog bezwaar kon maken, vervolgde ze: 'Ik denk dat je nu wel terug kunt naar de anderen. De graaf van Arlingen is je al aan het zoeken! En ik heb gezien dat lord Anthony ook al een paar maal deze kant heeft uitgekeken. Dus, bedenk wat je wilt, m'n kind, bedenk wat je wilt. Nu je zoveel bewonderaars achter je aan hebt moet je zelf beslissen wat je wilt. Ga dus maar, en amuseer jezelf!'

Laura kon achteraf met stelligheid zeggen dat ze zich geamuseerd had, en helemaal nadat Zijne Genade de hertog van Royse besloten had om zijn aandacht te concentreren op zijn partner, lady Westbridge. En Laura was door meneer Carruthers uitgenodigd om een ritje door het park met hem te maken in zijn nieuwe open rijtuig, terwijl lord Anthony haar gevraagd had of ze hem wilde helpen bij het uitzoeken van een paar nieuwe volbloeden voor zijn stal. Reggie Forrester had haar toegefluisterd dat hij haar onder vier ogen moest spreken, en Michel had haar verklapt dat hij een verrassing voor haar had! Tegen de tijd dat de schijnbaar eindeloze avond voorbij was, was Laura zo doodmoe dat ze amper nog kon denken, laat staan dat ze zich precies kon herinneren wat ze allemaal beloofd had om de eerstkomende dagen te doen en met wie!

'Nou, m'n kind,' zei lady Honoria de volgende dag, 'je was zonder meer een enorm succes! Je hebt twee keer gedanst met de prins van Wales, en dan was Royse er natuurlijk ook nog. Je had het gezicht van lady Sabina moeten zien toen hij met je danste! Haar ogen leken wel van fonkelend glas! Ha! Geen wonder dat ze hem zo snel ze maar kon mee naar huis heeft gesleept. Dat wicht... ik vrees dat ik haar niet erg mag, en vertrouwen doe ik haar ook niet, ook al wordt ze dan overal geaccepteerd!' En nadat ze snel even gekeken had naar de briefjes die juffrouw Edge voor haar neus had gelegd, vervolgde ze kortaf: 'En nu we dit dan allemaal achter de rug hebben, moeten we plannen maken voor de rest van het seizoen. Ik heb hier een aantal invitaties liggen ...'

'Maar mevrouw!' kon Laura niet nalaten om haar op dat moment in de rede te vallen. 'O, neemt u mij niet kwalijk dat ik u onderbreek, maar ik hoorde iets over een invitatie voor Royse House. En als dat waar is, dan zou ik u willen zeggen dat ik niet echt zin heb om ...'

'Nonsens!' Lady Honoria keek Laura even scherp aan en vervolgde toen op vastberaden toon: 'Nu moet je eens even goed naar mij luisteren, m'n kind. Lady Margaret is toevallig een oude, goede vriendin van mij, en dit wordt, om het zo maar eens te zeggen, haar rentree in de society. Ze was dapper genoeg om zich voor James Sinclair, de vorige hertog van Royse en de vader van jouw hertog, nergens wat van aan te trekken, en dat was nadat zijn eerste vrouw was overleden en hij in staat was om met Margaret te trouwen!'

Ze keek streng van Laura naar Helena en voegde er toen op een toon die geen tegenspraak duldde aan toe: 'Ik heb die invitatie aangenomen. Ik heb dat voor Margaret gedaan, en ik wil dat jullie dat begrijpen. En jij, Laura,' ze keek haar even strak aan, 'van jou wil ik geen excuses of wat voor smoesjes dan ook horen; het kan me niet schelen hoe je over Royse denkt. We gaan, en dan gaan we ook weer weg. Niets te verliezen, maar wel heel wat te winnen, tenminste, voor mijn vriendin.'

Pas toen ze alleen in Ena's gebloemde kamer waren kon Laura haar opstandige gedachten eruit gooien. 'O, verdomme! Ach, ik begrijp het natuurlijk wel van lady Margaret en zo, maar Ena, ik word hem als het ware voortdurend voor de voeten gegooid en dat wil ik niet. Waarom schijnt niemand dat te kunnen begrijpen?'

'Het spijt me, Laura,' zei Helena, 'maar misschien komt dat wel doordat je niet echt overtuigend klinkt wanneer je zegt dat je Royse niet kunt uitstaan!'

Laura keek haar vriendin als met stomheid geslagen enkele seconden sprakeloos aan. Toen lukte het haar om op redelijk effen toon te zeggen: 'Lieve help, Ena! Ik hoop maar dat er verder niemand is die er zo over denkt als jij, want anders zou ik me werkelijk geen raad weten!'

Op haar voorhoofd lag een diepe rimpel, maar ondanks haar boze gezicht klonk ze niet erg zelfverzekerd toen ze zei: 'Denk je dat iedereen het in de gaten heeft? O god, Ena, ik weet het gewoonweg niet! Ik weet gewoon niet hoe ik op hem moet reageren! En ik haat hem echt, heus waar! Het is alleen ... het is alleen dat ik mezelf helemaal geen houding weet te geven als hij voor me staat, o, verdorie, Ena, ik ben dit soort dingen niet gewend, dat zou je intussen toch wel begrepen moeten hebben!'

Laura lachte vreugdeloos en vervolgde op ernstige toon: 'Ik weet werkelijk niet wat het is! Ik weet dat ik hem niet mag en ik wou dat hij zou ophouden met... nou ja, met mij er steeds uit te pikken. Maar hij gaat maar door en ik begrijp niet waarom! Ik heb het hem gevraagd, maar hij wil het me niet zeggen! En toch voel ik... heb ik duidelijk het idee dat hij me op een bepaalde manier het hof probeert te maken! Maar waarom? Waarom?'

Laura begreep niet waarom ze zich zo had laten gaan, en dan ook nog wel uitgerekend tegen Helena die haar gevoelens en angsten wel nooit zou kunnen begrijpen.

'O, Laura, ik heb nooit begrepen ...' begon Helena, maar Laura viel haar met een scherp lachje in de rede en haalde haar schouders op.

'O, lieve help, ik ben schrijfster, weet je, en ik denk dat ik mij soms een beetje te veel laat meeslepen door mijn verbeelding en mijn gevoel voor dramatiek! Doe alsjeblieft alsof ik dat allemaal niet gezegd heb, Ena. En wat Royse betreft, aangezien ik hem de eerstkomende weken vaker zal zien dan ik eigenlijk wel zou willen, zit er niets anders op dan dat ik me erbij neerleg, en dat ik hem ook eens een keer een koekje van eigen deeg probeer te geven. Ziezo, en nu mag je best wat vrolijker kijken, en probeer maar eens te bedenken wat voor smoes we nu weer zullen vertellen om vanmiddag alleen met z'n tweetjes het huis uit te kunnen gaan. Als je het mij vraagt hebben we alle twee dringend behoefte aan een verfrissende rit door het park om alle problemen en nare gedachten eens helemaal te kunnen vergeten, wat zeg jij? En wie weet wie we dan nog tegenkomen. Zei je daarstraks niet iets over een afspraak met Franco?'