Hoofdstuk 39

Er was beslist iets aan de hand met Helena, dacht Laura bezorgd terwijl de avond vorderde. Ze kon haar handen maar niet stil houden, en in het rijtuig op weg naar de Pall Mali Club zat ze maar steeds de plooien van haar rok glad te strijken terwijl ze daarbij voortdurend aan haar zakdoekje plukte en trok totdat het uiteindelijk scheurde. En zelfs toen ze eenmaal op de club waren bleef Helena zich vreemd gedragen! Hemel, het leek wel alsof ze niet langer dan een paar minuten achtereen op dezelfde plaats kon zitten, waarna ze dan weer opsprong, door de ruimte liep en op een gekunsteld toontje vrienden begroette. Ze had geprobeerd haar even alleen te spreken te krijgen, maar dat was onmogelijk gebleken omdat Archie voortdurend in haar buurt bleef en belangstellend informeerde of ze zich wel prettig voelde in deze drukke ruimte of dat ze misschien last had van de hitte. En toen zei hij dat ze er hoe dan ook maar aan moest zien te wennen, want hij kon het na zo'n lange scheiding niet verdragen om haar ook maar enkele minuten uit het oog te verliezen!

Behalve dat hij zich aanhoudend om zijn vrouw bekommerde deed Archibald Ayre, graaf van Sedgewick, dat ook ten opzichte van zijn gasten; en met Helena naast zich stelde hij Laura voor aan de meest begerenswaardige vrijgezellen die zich in de zaal bevonden. Alles leek zo normaal, maar hoe kwam het dan dat ze toch het gevoel had dat er iets niet klopte, vroeg Laura zich af. Archie had haar toegefluisterd dat Helena, die niet gewend was aan deze hitte en vochtigheid, de hele middag al over hoofdpijn had geklaagd, en dat hij zich zorgen over haar maakte, maar dat zij erop gestaan had toch naar de ontvangst te gaan. Maar dat nam niet weg dat er toch nog steeds iets was wat niet klopte, dat voelde Laura gewoon. Ze had Ena nog nooit zo zenuwachtig en onrustig meegemaakt, en van achter haar lange wimpers sloeg ze de graaf aandachtig gade.

Hij was een man van middelmatige lengte, en hij had een lang gezicht met een lange neus. Het ontbrak hem aan een stevige kin, een feit dat hij probeerde de camoufleren met een dun, bleekblond baardje dat dezelfde kleur had als zijn met makassarolie in model gehouden haar dat achterover was gekamd. Het was duidelijk dat iedereen in het vertrek hem mocht, maar hoe vriendelijk en charmant hij haar ook bejegende, Laura kon hem niet echt aardig vinden. Misschien had het wel iets te maken met zijn dunne lippen en de manier waarop hij naar haar keek wanneer hij dacht dat zij het niet merkte. Nu ze hem had leren kennen kon ze werkelijk niet begrijpen hoe Helena had kunnen toestemmen in een huwelijk met een man van wie ze heel duidelijk niet hield en die haar ongelukkig maakte, tenzij ze, net als die arme Consuelo Vanderbilt, met een dieet van water en brood in haar kamer opgesloten had gezeten en haar vader haar regelmatig had afgerammeld, net zo lang totdat ze uiteindelijk ja had gezegd. Maar zelfs dan kon ze nog steeds niet begrijpen waarom Ena bij Archie bleef terwijl Franco haar alles geboden had wat ze in werkelijkheid wilde.

Op dat moment kwam majoor Eagan naar haar toe, en Laura, die meteen een levendig gesprek met hem begon, weigerde nog langer over deze dingen te piekeren. Ze nam zich voor om van nu af aan van de avond te genieten.

Later, toen ze weer thuis waren, maakte Ena nog steeds een gespannen indruk, en Laura wilde haar net vragen of ze binnen kon komen en een poosje met haar kon praten, toen Archie daar een stokje voor stak.

'U weet toch, juffrouw Morgan, dat ik mijn vrouw sinds we getrouwd zijn eigenlijk amper gezien heb, in tegenstelling tot u, die de afgelopen maanden vrijwel voortdurend in haar gezelschap hebt vertoefd. U zult het mij toch niet kwalijk kunnen nemen dat ik al die verloren tijd graag wil inhalen, wel? Het is hoog tijd dat wij onze kennismaking vernieuwen, Ena en ik.' En met een glimlachende blik op Helena's bleke gezicht, voegde hij eraan toe: 'Vind je ook niet, lieveling? Ik weet zeker dat juffrouw Morgan het zal kunnen begrijpen, want dit is immers onze eerste nacht samen na al die maanden!'

Hij had zijn arm om Ena's middel geslagen, en begon met haarde lange gang af te lopen die naar hun vertrekken voerde. Opeens echter, alsof hem plotseling iets te binnen was geschoten, bleef hij staan en draaide hij zich om naar Laura.

'Ach ja, aangezien majoor Eagan me verteld heeft dat u geïnteresseerd bent in de grot van St.-Michael en de martelkamer van de Spaanse inquisitie, hoop ik dat u het mij niet kwalijk neemt dat ik zo vrij ben geweest om overmorgen voor ons allemaal een uitstapje naar de grot te organiseren.' En heel terloops voegde hij eraan toe: 'Meneer Forrester is misschien ook in staat om ons te vergezellen, nu hij zijn zuster veilig heeft ondergebracht in lord Dunhills villa bij Cadiz. Ik hoop dat u er geen bezwaar tegen hebt. Hij heeft me gezegd dat u goed met elkaar bevriend bent.'

'Natuurlijk... ja, natuurlijk,' antwoordde Laura automatisch terwijl haar brein op volle toeren draaide. 'Het is heel attent van u dat u zo'n interessant uitstapje voor ons hebt willen organiseren.' Reggie hier? dacht ze. Wat heeft hij met zijn zuster gedaan dat hij haar zo snel alleen heeft kunnen laten? Maar het antwoord op die vraag schoot haar meteen te binnen en bezorgde haar een bittere smaak in de mond. Sabina was bij Trent!

Laura ging naar haar kamer, en meteen nadat Ayesha haar geholpen had met het losmaken van haar japon en haar korset, stuurde ze het meisje weg nadat ze het aanbod van een verfrissing had afgeslagen. Nadat ze een flinke poos had liggen woelen lukte het Laura uiteindelijk om in te slapen, maar haar slaap was vervuld van vreemde, drukke dromen. In een van die dromen bedreef Trent de liefde met haar, totdat Sabina binnenkwam, hem wegtrok, waarna ze zich beiden lachend naar haar omdraaiden terwijl zij daar afwachtend lag.

Maar in de ochtend leek alles, met het zonlicht dat over haar bed viel en het geluid van vogels en het briesje dat door het openstaande raam de kamer binnenkwam, weer normaal. Ze was oververmoeid geweest, en Helena natuurlijk ook. Ze moest die verbeelding van haar werkelijk een beetje meer in de hand houden, dacht ze toen Ayesha binnenkwam met het ontbijt dat op een koperen dienblad was uitgestald. Met zachte stem vertelde het meisje dat de graaf en de gravin hun ontbijt altijd in hun eigen vertrekken nuttigden, en dat de gasten dat volgens de gewoonte ook deden.

Ayesha meldde opgewekt dat de graaf van plan was om haar en zijn vrouw de rots te laten zien, maar natuurlijk alleen wanneer juffrouw Morgan dat wilde. 'Ik denk dat de stad u zal bevallen en dat u het leuk vindt om er te winkelen; er zijn een heleboel interessante bazaars en souks waar prachtige kaftans en kleine snuisterijen te koop zijn, heel wat anders dan wat mademoiselle gewend is in Engeland aan te treffen.'

'Ik ben geen Engelse,' verklaarde Laura geduldig. 'Ik kom uit Amerika, en Amerikanen lijken niet op de Engelsen!' Ayesha zette grote vragende ogen. 'Maar ik hou van nieuwe plaatsen en ik vind het heerlijk om er op onderzoek uit te gaan,' voegde ze er met een lachje aan toe. 'En geloof alsjeblieft niet alles wat ze je over Amerika vertellen. We zijn er werkelijk geciviliseerd, hoor, tenminste, op sommige plaatsen.'

'Maar ik dacht dat er wilde Indianen waren en dat de mensen elkaar met geweren beschoten, en ...'

'Kom, kom, zo erg is het nu ook weer niet!' verzekerde Laura haar glimlachend. 'We hebben er ook grote steden, en telefoons en elektriciteit, en er rijden ook treinen in Amerika; bovendien zijn daar dingen die de mensen van hier nog nooit hebben gezien!'

Het meisje leek graag meer te willen horen, maar ze had nog ander werk te doen en verdween met tegenzin.

Ze vertrokken in een open rijtuig, Helena en Laura droegen hun zijden parasolletjes. Archie trad op als hun gids, en wees hun verscheidene interessante plekjes aan. Het viel Laura op dat Helena er gespannen en slecht uitzag en dat ze alweer niet in staat leek haar vingers stil te houden. 'Ena, lieve, heb je hoofdpijn? Je ziet er zo pipsjes uit. Ik hoop niet dat je alleen maar mee uit bent gegaan om mij een plezier te doen,' zei Laura bezorgd tegen haar vriendin. Heus, ze wist het zeker, er was iets niet in orde met Helena!

'O, nee, nee! Ik heb geen hoofdpijn, het is de hitte ... daar ben ik niet aan gewend, dat is alles!'

'Maar het zal niet lang meer duren voor je er gewoon tegen kunt, niet, liefste?' vroeg Archie terwijl hij haar glimlachend aankeek, zijn arm om haar middel sloeg en haar even tegen zich aan trok. 'Ik ken je intussen goed genoeg om te weten dat je je uiteindelijk overal kunt aanpassen en dat je bereid bent om aan alles te wennen, hm?'

'O ... natuurlijk, je hebt gelijk, Archie,' was Helena het net even te snel met hem eens, en toen vervolgde ze: 'Het is alleen ... alleen . . .dat ik niet gewend ben aan ... aan dit soort klimaat.. .maar ik weet zeker dat ik er uiteindelijk wel aan zal wennen, net wat je zegt!'

'Maar natuurlijk, liefste,' zei Archie. 'Ik ben er zelfs van overtuigd dat je er over enige tijd van zult genieten!'

Op de een of andere manier vermoedde Laura dat de woorden van de beide echtelieden een tweede, alleen voor hen begrijpelijke, betekenis hadden, maar daar kon ze natuurlijk niets van zeggen. Haar bezorgdheid voor Ena nam er echter wel door toe. Het was haar ook niet ontgaan dat haar vriendin haar niet meer recht aan wilde of durfde kijken, en dat ze haar ogen voortdurend neergeslagen hield om naar haar draaiende en plukkende vingers te kijken. Was lady Honoria maar bij hen, wenste Laura opeens. Haar directe opmerkingen zouden spoedig een eind maken aan de gespannen sfeer tussen Helena en Archie. Lady H. zou alles tot op de bodem uitzoeken en alles rechtzetten! Misschien zou ik haar een telegram moeten sturen, dacht Laura. Het was iets om over na te denken, want het beviel haar helemaal niet zoals Helena zich gedroeg.

'Misschien zouden we, omdat Ena zo'n last van de hitte heeft...' begon Laura, maar Archie viel haar meteen in de rede.

'Ach, onzin! Ena heeft zich juist zo verheugd op het winkelen in de souks, zoals ze hier worden genoemd, nietwaar, liefste ?' Hij drukte haar hand en Helena knikte automatisch en zonder op te kijken.

Niet veel later slenterden ze op hun gemak door de smalle, kronkelende straatjes met aan weerszijden allerlei stalletjes en winkeltjes. Archie wees hun enkele winkels waar ze hen, volgens hem, niet al te zeer zouden afzetten. Hij stond erop zijn vrouw enkele zijden kaftans cadeau te doen aangezien dat kledingstuk hier onder de dames favoriet was vanwege de hitte.

'En u, juffrouw Morgan, misschien wilt u er ook wel een kopen? Ze zijn heel modern, weet u, en worden gemaakt van zijde, brokaat en exotische Indiase stoffen. Je hebt er ook bij die prachtig geborduurd zijn.'

Onder het kuieren viel het Laura wederom op hoe slecht op haar gemak Helena zich scheen te voelen; ze had zelfs een hoogrode kleur gekregen. Was ze geen gast geweest, dan zou ze zeker hebben voorgesteld om terug te keren naar huis, en bovendien had Archie er ook zo op aangedrongen dat hij hun alles wilde laten zien.

Na een tijdje moest zelfs Laura toegeven dat ze door alles wat ze zag, de kleurige taferelen, de exotische geuren, en de bonte menigte onder de indruk begon te geraken.

Langs de smalle, stoffige straatjes stonden straatverkopers hun waren aan te prijzen; levende kippen, balen zijde en geborduurd Chinees satijn. Op elke straathoek waren lekkere, op houtskool geroosterde hapjes te krijgen.

Laura was zowaar teleurgesteld toen Archie verklaarde dat hij genoeg had van de stinkende mensenmassa, en hij liet hen het ene na het andere schaars verlichte boetiekje - zoals ze volgens hem hier genoemd werden - binnengaan om er naar de kaftans te kijken.

In een van de winkeltjes zag Laura een prachtig bewerkt buikdanseressenkostuum, met op de rok een rij van klingelende gouden muntjes geborduurd. 'O! Wat mooi,' riep ze uit. 'Hij doet me een beetje denken aan het kostuum dat ik in Parijs op de Rue du Caire heb gekocht, weet je nog, Ena?' En toen, in het besef dat ze Archie nu een verklaring schuldig was, wendde ze zich tot hem en ze voegde eraan toe: 'Buikdansen was namelijk een rage toen ik de laatste keer in Parijs was. Ik heb er les in genomen, maar Ena heb ik er nooit toe over kunnen halen.'

'O, maar dat vind ik reuze jammer,' zei Archie op effen toon. 'Maar ja, mijn vrouw heeft nu eenmaal geen avontuurlijk bloed door haar aderen stromen, nietwaar, lieve?' Nadat hij een snelle blik op Ena's bleke gezichtje had geworpen wendde hij zich weer tot Laura en hij zei op vleiende toon: 'Gaat u het kopen? Misschien dat ik er geen bezwaar tegen zou hebben wanneer u mijn vrouw zou willen leren buikdansen! Zolang het maar bij ons thuis is en het mij is toegestaan om bij de lessen aanwezig te zijn!'

Laura, die er spijt van had dat ze het onderwerp ter sprake had gebracht, zei: 'O nee, dat zou ik niet kunnen. Ik ben zelf nog maar een beginneling. En bovendien was het indertijd alleen maar een gril.'

'Ach ja? Wat jammer,' zei Archie spijtig, maar Laura zag zijn blik even over haar gestalte gaan alvorens hij zich weer tot Ena wendde. Inmiddels had Laura begrepen dat zijn bezorgdheid en zijn aandacht voor zijn vrouw niet helemaal oprecht waren. Hij vroeg Ena of er in deze winkel iets was wat ze graag hebben wilde, of dat ze misschien ergens anders iets had gezien wat haar hartje begeerde.

Ik kan hier niet meer tegen! dacht Laura vurig. Ik kan het niet verdragen dat Ena er zo uitziet, en dat ze bijna in elkaar krimpt wanneer hij haar aanraakt of haar bijna met geweld tegen zich aan gedrukt houdt! Hij doet me denken aan een slijmerige naaktslak met dat kleurloze haar van hem, dat bleke gezicht en die dubbelzinnige manier waarop hij praat en steeds naar mij kijkt! Ze begon zichzelf heftig koelte toe te waaieren, en legde toen haar hand op haar bezwete voorhoofd om vervolgens met een zacht, zwak stemmetje te verklaren:

'O jeetje! Ik vrees dat Ena niet de enige is die last heeft van deze hitte! Hemel, ik voel me opeens .. .heel.. .zo ... duizelig. Wat dom van mij, maar ik ... ik ...' En toen slaagde ze er zowaar in om op haar benen heen en weer te zwaaien alvorens steun te zoeken bij een van de planken in de winkel. Ze keek Archie smekend aan en fluisterde met een stemmetje waarvan ze hoopte dat het zielig en zwak klonk: 'Zou u het heel verschrikkelijk vinden als we terugkeerden naar uw huis? Ik voel me echt niet in staat om hier nog langer mee door te gaan!'

Haar toneelspel maakte een eind aan hun middagje winkelen, maar toen ze thuiskwamen stelde Archie voor dat Laura meteen naar haar kamer zou gaan om wat te liggen. Hij riep Ayesha en droeg haar op koude kompressen op haar voorhoofd te leggen, en haar een klein glaasje van een opwekkend middel te brengen. 'Een kleine brandy, daar knapt u beslist snel weer van op,' zei hij, waarbij hij haar aankeek op een manier die haar nog steeds niet helemaal beviel. 'Zorgt u ervoor dat Ayesha u helpt met het uittrekken van uw korset, dat kledingstuk waar jullie vrouwen maar niet buiten schijnen te kunnen, en ik weet zeker dat u zich snel weer de oude zult voelen.'

Laura kon niet anders dan naar haar kamer gaan en zich door Ayesha laten helpen bij het uitkleden. Haar hemd was doorweekt van de transpiratie, maar ze hield het toch aan. Ayesha hielp haar in bed te gaan liggen alsof ze daadwerkelijk zo beroerd was als ze had voorgewend.

'U kunt het laken maar beter niet over u heen trekken,' zei Ayesha op een toon die oprecht bezorgd leek. 'Als je niet gewend bent aan de zon en de hitte hier, dan kun je er wel ziek van worden. Ik heb het met vele Engelse dames zien gebeuren, en ook al bent u dan Amerikaanse,' haastte ze zich om eraan toe te voegen, 'u bent het klimaat hier gewoon niet gewend.' Ze haastte zich de kamer uit om een karaf ijswater en de brandy te halen die Archie haar beloofd had.

Laura lag met gesloten ogen op haar rug, en ze hoopte maar dat Ayesha, wanneer ze terugkwam, zou denken dat ze sliep en dat ze haar verder met rust zou laten. Denken, ze moest nadenken! Ondanks Archies bezorgdheid, zijn beleefdheid en de liefdevolle manier waarop hij zijn vrouw bejegende, had Laura toch het vreemde gevoel dat Ena in werkelijkheid doodsbang voor hem was! En ze had intussen ook wel begrepen dat ze niet de kans zou krijgen om Ena alleen, onder twee ogen te spreken, daar zou Archie hoogst persoonlijk voor zorgen.

Laura besloot om toch maar geen telegram aan lady Honoria te sturen. Wat kon ze haar ook schrijven; ze had immers geen bewijzen? Terwijl ze zo lag te piekeren werd er kort en krachtig op haar deur geklopt en hoorde ze Archies stem die vroeg of hij even mocht binnenkomen.

Laura trok het laken over zich heen en antwoordde op lusteloze toon: 'Ja, maar vergeeft u mij, ik ben niet gekleed.'

'Mijn lieve juffrouw Morgan, als beste vriendin van mijn vrouw hoeft u toch niet zo formeel te zijn?' zei Archie terwijl hij binnenkwam. 'U niet tegen mij, en ik niet tegen u.'

De manier waarop hij ook nu weer naar haar keek, alsof hij dwars door het katoenen laken dat ze tot aan haar schouders had opgetrokken heen kon kijken, beviel haar in het geheel niet.

'Ik was op weg naar de ambassade, maar besloot om eerst even bij u langs te gaan om te vragen of er misschien iets is wat ik voor u mee zou kunnen nemen uit de stad. We hebben hier een goede arts die ook de gouverneur zelf behandelt, en misschien wilt u wel dat hij even naar u komt kijken. Of anders wilt u misschien dat ik een recept voor u vraag voor een versterkend middel of voor iets tegen de hoofdpijn ? Ik wil het graag goedmaken van vanmiddag, weet u, dat ik u door de hitte en het stof heb meegezeuld. Zeg me toch wat ik kan doen om u wat vrolijker te stemmen! Ena zou boos op me zijn wanneer ze het gevoel kreeg dat ik u verwaarloosde.'

Niet alleen ergerde Laura zich nu aan de manier waarop hij naar haar keek, maar ook aan de sluwe, insinuerende woorden die hij zojuist gesproken had, en de valse, medelijdende uitdrukking op zijn gezicht! Kon ze maar... En toen opeens kreeg ze een idee. Ze trok het laken strak om zich heen, ging zitten, en zei toen op een gespeeld verlegen toontje: 'O, ja! Aangezien u zo lief bent om het mij te vragen - wat ik echt zou willen, dat is een paar telegrammen versturen. Zou dat gaan? Is er hier een postkantoor?'

'Telegrammen?' herhaalde Archie op verbaasde toon, maar meteen herstelde hij zich en hij zei snel: 'Natuurlijk is hier een postkantoor. Zo achterlijk zijn we hier nu ook weer niet, juffrouw Morgan. Maar ik zou de telegrammen voor u kunnen laten verzenden. Misschien heb ik zelfs wel een paar formulieren in mijn werkkamer liggen. Zodra u zich wat beter voelt kunt u ze invullen, en dan zal ik ervoor zorgen dat ze verstuurd worden.'

Hij bleef haar vragend, nee, vond Laura, eerder onderzoekend, aankijken. Ze voelde zich steeds minder op haar gemak, en ze had duidelijk het gevoel dat hij een vreemd kat-en-muisspel met haar speelde, maar ze zou haar rol in ieder geval tot het einde toe door blijven spelen.

Ze keek naar haar handen. 'O, dat is vriendelijk van u. Heel vriendelijk!' En toen voegde ze er een tikkeltje onzeker aan toe: 'Maar... zou het te veel gevraagd zijn om drie telegrammen te versturen, tegelijk, bedoel ik? En ... en ... vandaag?'

'Natuurlijk niet, mijn lieve juffrouw Morgan, dat is geen enkel probleem, dat kan ik u verzekeren. En aangezien ik hier, als luitenant-gouverneur, een ... laten we zeggen, een klein beetje invloed heb, kan ik ervoor zorgen dat ze meteen verstuurd worden.' En alsof hij opeens een idee had gekregen voegde hij eraan toe: 'Waarom breng ik u die formulieren niet meteen? Nee, nee, u hoeft geen bezwaar te maken, het is een kleine moeite, echt! En dan vul ik ze voor u in, en neem ik ze meteen mee naar de stad. Wat zegt u me daarvan, hm?'

Schaakmat? vroeg Laura zich af, maar ze was nog lang niet verslagen ! 'O, dat zou geweldig zijn, zou u dat echt niet erg vinden ?' Als hij weg was zou ze genoeg tijd hebben om precies te bedenken hoe ze haar boodschappen zou moeten verwoorden. Ze moest iets van een verkapte boodschap verzinnen, want ze vertrouwde Archie evenmin als hij haar vertrouwde.

Toen de graaf terugkwam schoof hij een stoel tot dicht bij het bed. Hij had de blocnote met daarop de telegramformulieren op zijn knie, en keek met een toegeeflijk lachje op haar neer. 'Wat zegt u me daarvan, hm ? Nu heeft u de luitenant-gouverneur van Gibraltar als secretaris, juffrouw Morgan, en als ik moet kan ik heel erg snel schrijven! Zegt u maar wie de gelukkigen zijn voor wie uw boodschappen bestemd zijn, en geef me hun adressen.'

Terwijl ze deed voorkomen alsof ze hem innig dankbaar was, dicteerde ze hem de drie telegrammen. Het telegram voor haar vader en moeder stuurde ze naar haar oom Renaldo die ongetwijfeld wist waar ze zich ophielden en hun meteen zou berichten.

'Liefste mama en papa, ik ben nu in Gibraltar, maar hoop met heel mijn hart dat jullie op de bruiloft zullen kunnen komen. Kom zo spoedig mogelijk, want anders wacht mij een diep verdriet.'

'Uw ouders?' vroeg Archie, waarbij hij haar onderzoekend aankeek. 'Zitten ze in Mexico? Dat is behoorlijk ver weg, nietwaar?'

'O nee, niet vanaf Vera Cruz. De haciënda - een van de landgoederen in het bezit van onze familie - ligt niet ver van Vera Cruz, en ik hoop echt dat ze tijdig hier kunnen zijn, want mama moet me gewoon helpen met het uitzoeken van mijn bruidstoilet en zo!' Laura klonk heel onschuldig en naïef, en de graaf knikte begrijpend.

'Ach, ja, het is alleen maar logisch dat je wilt dat je ouders erbij zijn wanneer je trouwt, hoewel, ik dacht...' En toen brak hij zijn zin af en zei hij in plaats daarvan snel: 'En het volgende telegram?'

De volgende boodschap was kort en bestemd voor haar oom Pierre. Er stond in dat ze vakantie aan het vieren was in Gibraltar, en dat ze logeerde bij de graaf en gravin van Sedgewick. Ze zei dat het haar speet dat hij niet hier, bij haar, kon zijn om te zien hoe mooi het was. Maar het derde telegram ...

Onder Archies vragende en nogal ongeduldige blik beet Laura op haar lip en sloeg ze haar ogen even neer. Toen zei ze zacht: 'Ik vrees dat dit telegram nogal... persoonlijk is, en u mag best weten dat ik me een beetje slecht op mijn gemak voel.' Ze keek op en zag nog net hoe hij haar met samengeknepen, kille ogen zat op te nemen. Toen plooide zijn gelaat zich snel in een vaderlijke glimlach, en hij gaf haar de verzekering dat ze zich helemaal nergens voor hoefde te schamen, en dat hij met niemand over de inhoud van het telegram zou spreken. Zodra hij het telegram verzonden had, zou hij de inhoud ervan meteen uit zijn geheugen bannen, bezwoer hij haar op zijn woord van eer.

'In dat geval...' begon Laura aarzelend, 'is dit telegram bestemd ... voor Royse.' Ze sloeg haar ogen weer neer en keek naar haar ineengeslagen handen. 'We hebben erge ruzie gemaakt, moet u weten, en hij was na afloop zo woedend, dat hij besloot om in Cadiz van boord te gaan! Maar o, ik wil het toch zo graag weer goed met hem maken en hem zeggen dat het mij zo spijt dat ik hem zo boos heb gemaakt. Dat kunt u toch zeker wel begrijpen, niet? Mensen die verliefd op elkaar zijn kunnen vaak heel kribbig zijn, heb ik gemerkt. Dat heb ik intussen ontdekt, en ik vind dat hij het ook moet weten!'

Met haar handen nog steeds ineengeslagen keek ze Archie met grote ogen aan. 'U vindt toch niet dat ik daarmee te ver ga, hè? Ik weet wel dat het aan de man is om zich te excuseren, maar o, ik mis hem zo!'

Dat had hij niet verwacht, dat zag Laura zo; aanvankelijk wist hij niet goed wat hij moest zeggen. En toen schudde hij zijn hoofd en lachte hij kort. 'Mijn lieve juffrouw Morgan, ik voel me gevleid dat u mij dergelijke confidenties doet, te meer daar we elkaar nog maar zo heel kort kennen, maar ik weet werkelijk niet wat ik u zou moeten antwoorden. Dit is per slot van rekening een kwestie tussen u en Royse. Maar wanneer u het gevoel hebt dat het uw schuld was, dan moet u zeker doen wat uw geweten u ingeeft.' Hij kneep zijn ogen wat samen en vroeg toen: 'Maar weet u wel waar u hem op dit moment kunt bereiken? Als u geen adres heeft vrees ik dat het niet mogelijk is...'

'O, maar dat weet ik wel,' zei Laura snel. 'Hij logeert bij lord Dunhill in zijn villa in Cadiz; en als hij daar niet is, dan weet ik zeker dat hij via de prins van Wales of iemand anders aan boord van de Britannia bereikt kan worden, want ik heb begrepen dat de prins van Wales zelf een paar dagen in Cadiz wilde blijven en dat hij waarschijnlijk in lord Dunhills villa logeert. O, probeert u het alstublieft voor mij! Alstublieft, u hebt er geen idee van hoe belangrijk dit voor mij is!'

'Jullie vrouwen ook!' verzuchtte Archie alvorens er wat morrend aan toe te voegen: 'Goed dan, we zullen eens zien wat we kunnen doen, dat beloof ik u. Maar probeert u uw boodschap vooral kort te houden, juffrouw Morgan!'

'Trent, m'n liefste lieveling, vergeef mij! Ik heb er zo'n spijt van dat we gekibbeld hebben. Ik hou echt heel veel van je. Alsjeblieft, alsjeblieft, kom zo snel mogelijk naar mij toe hier in Gibraltar, want ik mis je zo verschrikkelijk en hoopje heel snel terug te zien. Eeuwig de jouwe, Laura.'

Trent zou de overdreven boodschap meteen door hebben, dat wist ze zeker. Ook al gaf hij helemaal niet om haar, ze twijfelde er niet aan dat hij zou komen, al was het alleen maar om uit te zoeken wat er aan de hand was, en al was het ook alleen maar omdat ze Franco's zusje was. Nu kon ze alleen maar hopen dat Archie het telegram daadwerkelijk zou versturen. Hij had het met opgetrokken wenkbrauwen door zitten lezen. Toen keek hij op, vouwde het papiertje dubbel, stak het in zijn borstzakje en ging staan. Zijn gezicht verried niets van zijn gevoelens, ook niet nadat ze hem uitvoerig bedankt had.

Diep in gedachten verzonken stapte de graaf van Sedgewick in zijn rijtuig. Hij wist niet goed wat hij aan moest met dat laatste telegram vol liefdesverklaringen. Misschien, dacht hij vals, wil juffrouw Morgan haar kans om hertogin van Royse te worden dan toch niet mislopen. Een echte rijke Amerikaanse teef, dat was ze, precies het verwaande, ingebeelde type waar hij zo'n reusachtige hekel aan had. Hij fronste diep en vroeg zich af of hij dat telegram nu zou verzenden of niet. Per slot van rekening verwachtte hij zijn oude vriend Reggie Forrester vanavond, en Reggie rekende erop dat hij exclusief van juffrouw Morgans gezelschap zou kunnen genieten. Er lag nog steeds een diepe rimpel op zijn voorhoofd toen hij het telegram uit zijn zak haalde, het nog eens doorlas en een beslissing probeerde te nemen. En toen dacht hij: O, verdomme! Ze had het over de prins van Wales gehad, en hij mocht niet vergeten dat ze elkaar kenden, en dat hij gehoord had dat de prins op overtuigende wijze blijk had gegeven van een tendresse voor de teef.

Archie leunde achterover in de kussens van het rijtuig, en hij lachte toen hem opeens iets te binnen schoot. Ja, ja! Waarom ook niet? Misschien dat het uiteindelijk voor alle betrokkenen dan toch nog goed zou komen. Royse zou het telegram ontvangen of niet; en ontving hij het wel, en zou hij zo dom zijn die liefdesverklaringen te geloven nadat hij zijn verloofde onlangs nog met Reggie Forrester samen had gezien ... hoe zou hij dan reageren wanneer hij haar opnieuw met Reggie betrapte ? Ja, j a, daarmee zou die kwestie zeker de wereld worden uit geholpen! En dan, nadat Royse, zoals elke echte kerel zou doen, boos vertrokken was, zou Reggie zijn Amerikaanse erfgename en haar miljoenen kunnen hebben. Hoe meer Archie over zijn plan nadacht, hoe meer het hem beviel.