Hoofdstuk 11

'Laura! Chérie! We hadden je al bijna opgegeven! Kom, ga mee. Eerst gaan we naar het Palais de la Glacé, en dan moeten we het hebben over nieuwe kleren, en over onze kostuums voor het bal...'

'Céleste, je gaat weer veel te snel. Waar heb je het in vredesnaam over? Wat voor een bal? Wat voor kostuums?'

'Lees je je invitaties dan niet ? Of je post ? Ik heb het natuurlijk over het Bal des Quat'zarts, o, het wordt dolle pret; en ik heb me laten vertellen dat alle kostuums even ondeugend zijn! De onze moeten dat dus ook zijn! En daarna, als we dan genoeg hebben van die hele show en van het feest in de Moulin Rouge, nou, dan gaan we met z'n allen naar Danielles huis. Zij geeft dan een van haar beroemde gokfeesten, en wat nog wel het leukste is: iedereen mag gemaskerd blijven! Dat klinkt enig, nietwaar?'

'O, je gaat mee hoor,' zei een andere vriendin, Liane, met haar hese, verleidelijke stem terwijl ze een los lokje van haar zwarte haar weer op zijn plaats duwde. 'Iedereen kent elkaar al zo lang, en jij kunt eens een heerlijke frisse wind laten waaien! En trek iets gewaagds aan! Iets waar ze het weken over kunnen hebben! O, het spijt me zo dat ik momenteel zit opgescheept met die vervelende kleine Belgische baron. Maar ja, hij is tenminste rijk, en hij kan ermee door totdat mijn jonge Arabische prins eindelijk durft te beslissen dat hij mij wil onderhouden zoals ik dat wil!'

Laura kon er niets aan doen dat ze moest lachen. Ze genoot altijd van Lianes wereldwijze opmerkingen over dingen uit het werkelijke leven waar ze zelf nog zo goed als geen weet van had, en die ze nu pas, beetje bij beetje, begon te ontdekken. Deze vrouwen uit de demimonde waren de enige vrouwen die echt eerlijk en oprecht waren, en die de moed hadden om voor hun manier van leven uit te komen! Ze wisten veel, waren intelligent en interessant. Maar ze waren vooral vrij, en ze wilden tegen elke prijs zichzelf blijven in plaats van zich te laten inkapselen in een benauwde wereld waarin strakke, onbuigzame regels golden.

Een gemaskerd bal dat begon met een optocht van feestwagens die door paarden door de straten van Montmartre werden getrokken. Van daaruit zou het naar de Moulin Rouge gaan, en ten slotte zou een select groepje naar het huis van Danielle Goulet in de Avenue Chabanais gaan, waar nog meer gedanst, gedronken en gefeest en ook gegokt zou worden.

'Ik voel me tenminste gelukkig en sterk genoeg om bijna alles en iedereen aan te kunnen,' zei Laura. Haar spontane lach toonde rechte witte tanden. 'Misschien heeft Danielle wel een pokertafel! Ik heb me laten vertellen dat ze van Amerikaanse kaartspelen zoals faro en poker houdt!' Zo te horen zou het een enige en opwindende avond worden, en zou ze er heel wat materiaal opdoen voor haar krabbels!

'Jullie Amerikanen zijn zo verduveld atletisch!' klaagde Liane later. 'Is er ook maar één sport waar je niet in uitblinkt?'

'Nou ... skiën doe ik maar matig, en tennissen in die lange rokken, dat is niets voor mij! En ik heb nog maar kort geleden geleerd om te schaatsen, want ik ben in een veel warmer klimaat opgegroeid.'

Céleste lachte vrolijk. 'Maar schermen kun je als een man, en wat schieten betreft hoeft ook niemand je nog iets te leren, niet? Laat dat vooral nooit weten aan de man op wie je je zinnen hebt gezet! Die idioten geven nu eenmaal de voorkeur aan hulpeloze typetjes van wie ze het gevoel hebben dat ze beschermd moeten worden. Door hen, natuurlijk,' voegde ze er met een wetend knipoogje naar Laura aan toe. 'Dus je gaat met ons mee? Ik kan je nu al beloven dat je je de hele avond geen moment zult vervelen! En misschien vind je zelfs wel een man ...'

'Of misschien zelfs wel een van de Nieuwe Vrouwen!' viel Liane haar in de rede.

'Ja, of een vrouw, natuurlijk, maar iemand die je werkelijk zou kunnen boeien. Als je nog nooit, zoals je zegt, hebt meegemaakt wat liefde is, dan wordt het daarvoor hoog tijd. En vind je geen liefde, dan is hartstocht ook goed, al is dat natuurlijk maar voor korte tijd. Iets om even van te genieten, maar dat je, zodra je er genoeg van hebt, kunt inruilen als je iets of iemand hebt gevonden die meer de moeite waard is. Tenminste, zo denk ik erover! En je hebt er geen idee van hoeveel mannen het heerlijk vinden om door een echt sterke vrouw gedomineerd te worden!'

'O ja. Tenzij de man zo dom is om verliefd te worden en dan ... dan moet je voorzichtig zijn!' waarschuwde Liane.

Laura luisterde geboeid naar het lichtelijk cynische gesprek dat haar beide, ervaren vriendinnen met elkaar voerden.

Misschien, dacht ze later, zou ik een minnaar moeten nemen om van te leren, maar dan zonder hem te laten weten wat voor dom groentje ik in werkelijkheid nog ben! Ach, domoor! Dat zou uiteindelijk toch wel gebeuren, dat wist ze gewoon.

Voor de drie vrouwen die middag uit elkaar gingen, spraken ze nog breedvoerig over een uitgebreide expositie van Joseph Péladan, de oprichter van het genootschap van de Rozenkruisers, die binnenkort in de bekende galerie van Durand-Ruel te zien zou zijn. Het beloofde een reuzespektakel te worden, hoewel de onmogelijke man weigerde om werk van de hand van vrouwen te exposeren.

'O, maar je móet komen, Laura! En je moet die prachtige blauwzwarte jurk met zilver aantrekken. Diezelfde jurk die je hebt helpen ontwerpen, het gewaad van de maangodin, weet je wel?' zei Céleste.

Liane voegde eraan toe: 'Ik heb een escorte voor je op het oog, een Indiase prins. Afgezien van dat hij - natuurlijk - stinkend rijk is, is hij heel verlegen tegenover knappe, dominant overkomende Europese vrouwen! Ik kan je verzekeren dat je absoluut geen last van hem zult hebben. Hij houdt ervan om voor het altaar te bidden - zoals hij dat zelf zegt met dat vreemde accent van hem - en hij waagt het niet je aan te raken, tenzij hij daar uitdrukkelijk toestemming voor gekregen heeft!'

'Maar hij zal tenminste overal voor betalen,' verklaarde Céleste praktisch. 'De expositie, en daarna het etentje bij Maxim's ... Le Moulin Rouge, en misschien Le Chat Noir?? Ach, we zullen wel zien, nietwaar? Maar je komt toch, hè?'

'Misschien,' zei Liane, 'wil die knappe Engelse vriend van je, die journalist, ook wel komen? Als jij hem niet wilt hebben, misschien dat ik hem dan wel neem ... al is het maar voor een keertje, om te zien of hij werkelijk zo'n goede minnaar is als ik gehoord heb!'

'Die arme Frank! Zal ik hem waarschuwen?' vroeg Laura lachend. 'Ik zou het voor geen goud willen missen hoe je hem het hof maakt!'

'Maar hij zal er zijn.' Liane geeuwde achter een smalle, gehandschoende hand. 'Hij gaat altijd overal naartoe. En zei je niet dat hij ook schrijft? Is hij echt zo'n goede minnaar?'

Laura haalde nietszeggend haar schouders op en weigerde daar een antwoord op te geven. Een schouderophalen kon op alle mogelijke manieren worden opgevat.