Hoofdstuk 33

'Goeie god!' riep lady Honoria uit. En terwijl dat helemaal niets voor haarwas, herhaalde ze: 'Goeie god! Dus dit is de Arabische kamer? Geen wonder dat je ...' Maar ze maakte haar zin niet af en liep verder de kamer door waarbij ze elk detail in zich opnam. Van tijd tot tijd liet ze een snuivend geluid horen.

Toen ze het kralengordijn van de badkamer open had geduwd, was ze zowaar even sprakeloos. Toen ze weer enigszins van de schrik bekomen was, draaide ze zich met een ruk naar Laura om.

'Ik weet werkelijk niet wat er tussen jullie twee gaande is, en als ik dit zo zie wil ik het ook eigenlijk niet weten! Een kamer uit Duizenden-een-nacht, ha! En waarvoor, vraag ik me af? En dat zou jij, m'n kindje ook af moeten vragen!'

Met een vastberaden gebaar pakte lady Honoria de sleep van haar japon op, en ze maakte aanstalten om de kamer uit te gaan. 'Als ik ooit een poel van zonde heb gezien, dan is dit er wel een! Het is duidelijk dat hij iets van plan is, maar als je verstandig bent, probeer je van tevoren precies uit te vinden wat die plannen inhouden. Eerst schenkt hij je die merrie die hij helemaal uit Amerika heeft laten komen - wat voor soort het is ben ik vergeten - en dan dit weer!'

'O, die merrie die we in de stallen hebben gezien is een Appaloosa, en ze is prachtig!' verklaarde Laura. 'Maar natuurlijk heb ik haar niet aangenomen als geschenk. Ik heb hem duidelijk gezegd dat ik haar, zolang we hier zijn, graag zou willen berijden.'

'Werkelijk? Nou, m'n kind, denk maar aan het verhaal van het paard van Troje, en probeer vooral zo voorzichtig mogelijk te zijn!'

Toen Laura later in het met olie geparfumeerde badwater lag, voelde ze zich net Cleopatra. 'Wees voorzichtig,' had lady Honoria haar gewaarschuwd. Natuurlijk zou ze voorzichtig zijn! Ze speelde maar een spel, precies zoals hij! En ze zou het heerlijk vinden om de eerstkomende dagen op Beauty, die mooie kleine merrie, te rijden! Hij had haar zelfs een cowboyzadel beloofd! Laura vroeg zich af of ze het zou durven om een leren rijbroek te dragen, in plaats van de broekrok die ze anders droeg. Tenminste, vooropgesteld dat ze Franco zover zou kunnen krijgen dat hij haar een van zijn broeken wilde lenen. En waarom ook niet?

Toen Laura uit haar geparfumeerde bad stapte, stond Adèle met een van de reusachtige badlakens op haar te wachten. Soms vroeg Laura zich af wat Adèle van alles dacht. En soms had ze zin om het haar te vragen. Op dat soort momenten miste ze Filomena die altijd zei hoe ze ergens over dacht! Maar nu was er geen tij d voor gevoelens van heimwee, niet nu ze zich voor het diner moest kleden. 'Buitentijden,' had lady Honoria haar eerder gewaarschuwd, en dat betekende voor het avondmaal dat er om halfacht gegeten zou worden. Een bespottelijk uur om aan tafel te gaan, vond Laura terwijl ze in haar zwartbrokaten korset werd geregen.

Laura was bijna klaar toen Helena haar kamer kwam binnenvallen en zenuwachtig uitriep: 'O, Laura, schiet alsjeblieft op! We kunnen toch niet te laat aan tafel komen! Dat hoort.. .dat hoort...' Ena maakte haar zin niet af, maar slaakte in plaats daarvan een geluidloze kreet.

'Ja, ja, Ena, ik weet ook wel dat je niet te laat aan tafel kunt komen, en zeker niet op de eerste avond,' zei Laura op koele toon terwijl ze zich voor de spiegel van alle kanten bekeek. Ze had, om bij de Maantuin te passen, voor zwart en zilver gekozen.

Een japon van zwart fluweel met een zeer diep uitgesneden decolleté dat alleen door twee dunne, met namaakdiamantjes bezette bandjes omhoog werd gehouden. De rug was bloot, en de dunne bandjes liepen er kruiselings overheen. Rond haar hals, in haar oren en rond haar bovenarmen droeg ze haar echte diamanten.

Eindelijk had Ena haar stem weer terug, en ze zei: 'Laura! Dat kun je toch ... ik bedoel, je bent toch zeker niet van plan ... o, je weet toch dat je iedereen, met inbegrip van mijn schoonmoeder, daarmee zult shockeren!! Ik heb deze jurk ook nog nooit eerder van je gezien, maar hij doet me denken aan een portret van Sargent dat hij Madame X noemt!'

'Dat weet ik,' zei Laura. 'Ik heb het altijd al een fantastisch portret gevonden, en ik heb besloten om erop te improviseren! Ik heb deze japon nog speciaal voor mijn vertrek uit Parijs bij La Maison Rouff laten maken. Dat je hem shocking vindt weet ik, maar vind je hem ook mooi?'

'Tja .. .nou ja, hij staatje wel,' zei Helena met moeite. 'En natuurlijk zal juffrouw Westbridge hierbij volkomen in het niet vallen, dat staat vast!' Ze hervond haar gevoel voor humor en moest opeens lachen. 'Ik zou haar gezicht wel eens willen zien wanneer je zo binnenkomt, of liever, alle gezichten! O, Laura, je bent onverbeterlijk!'

'Het gaat van kwaad tot erger met haar,' verzuchtte lady Honoria tegen lady Margaret toen Laura beneden was gekomen. 'Hoewel ik moet zeggen dat jouw stiefzoon, Royse, niet minder slecht is en dat hij het is die haar tot dit soort gedrag aanzet. Hoe heeft hij haar ook die kamer kunnen geven, en hoe haalt hij het in zijn hoofd om haar alleen mee te vragen voor een wandeling door de Maantuin!' Maar toen haalde de douairière haar schouders op en ze voegde er filosofisch aan toe: 'Hoe dan ook, ik ben er zeker van dat dit kwajongensgedrag binnen enkele dagen zichtbaar resultaat oplevert.'

Zoals Laura verwacht had werd er heel verschillend gereageerd op haar keuze van avondjapon. Lord Anthony was werkelijk diep geschokt, en hij bekeek haar ineens met heel andere ogen. In Michels ogen fonkelde een nieuw soort belangstelling; Reggie Forrester keek haar aan met smachtende en smeulende blikken, en hij scheen niet in staat zijn ogen van haar af te houden. Franco was natuurlijk boos, en hij zat haar met een nijdig gezicht aan te kijken om te laten merken dat hij het maar niets vond.

Van allemaal was Trent de enige die uiterlijk van geen enkele emotie had blijk gegeven. Hij had alleen zijn ene wenkbrauw maar opgetrokken om te laten zien dat hij haar doorzag, en dat was alles. Laura kon het niet uitstaan!

Na haar dramatische entree leek er geen einde aan de maaltijd te willen komen, en Laura at van elke gang maar een heel klein beetje. Ze kon bijna niet wachten tot lady Margaret het teken zou geven dat de dames zich in de zitkamer konden terugtrekken, terwijl de mannen aan tafel konden blijven om te genieten van hun glaasje port en sigaartje, en daarbij over de zaken spraken die bij dergelijke gelegenheden gebruikelijk waren. Het stoorde haar dat Trent, vanaf zijn plaats aan het hoofd van de tafel, de hele tijd zo opvallend naar haar, en vooral naar het dal tussen haar borsten, keek. Op een moment waarop iedereen, voor zover ze het kon overzien, druk was met hetgeen er op zijn of haar bord lag, kon ze het niet laten om, net als de eerste de beste straatjongen, haar tong naar hem uit te steken. Hij schaterde het uit, maar deed toen meteen alsof hij een hoestbui had!

En tot haar ergernis bleef hij haar, ook tijdens de rest van het maal, gewoon aankijken alsof er helemaal niets gebeurd was. Maar toen ze op een gegeven moment zag hoe giftig lady Westbridge naar haar zat te kijken, besloot Laura om hem een allerliefst glimlachje te schenken.

Verduvelde meid, dacht Trent. Met een aplomb en een zelfverzekerdheid waar lady Westbridge niet aan zou kunnen tippen, droeg ze die krankzinnige jurk van haar alsof het een volkomen vanzelfsprekende keuze was geweest. Hoewel haar jurk haar rug tot even onder haar schouderbladen bedekte, wist hij dat hij alleen de knoopjes maar hoefde open te maken voordat het geheel van haar schouders over haar dijen op de grond zou glijden en als een zilveren cirkel van manestralen rond haar met zijden kousen bedekte enkels zou komen te liggen. Maar nee, dacht hij woest. Om tijd te winnen zou hij haar die jurk veel liever regelrecht van het lijf scheuren!

Net toen de dames, die van lady Margaret het teken hadden gekregen, waren gaan staan, kwam Franco naar zijn zuster toe en pakte hij haar bij de pols. 'Laura, je staat bij me in het krijt! en helemaal na deze laatste vertoning!' fluisterde hij haar vurig toe. 'Luister. Vermoedelijk ligt iedereen om twaalf uur in bed. Helena heeft erin toegestemd met mij te gaan zwemmen in Pans Grot nadat we de Maantuin hebben bekeken. Maar ze durft alleen als jij ook meegaat, en ik sta erop dat je dat ook doet. Heb je dat begrepen ?' En zonder haar een kans te geven te antwoorden liet hij haar los.

Waarschijnlijk dacht iedereen dat haar broer haar bestraffend had toegesproken vanwege haar japon, dacht Laura geërgerd. En waarom zou ze hem een plezier doen? Maar toen zag ze Helena's smekende blik en haalde ze gelaten haar schouders op.

Op dat moment stak Sabina haar arm door die van Laura, en fluisterde ze haar smekend toe dat ze haar moest spreken!

Terwijl de andere dames plaats namen op de banken en kleine, vergulde stoeltjes, nam lady Westbridge Laura mee naar een hoekje van het vertrek vanwaar ze uitzicht hadden over een terras.

'O, vergeef me alsjeblieft, maar ik heb geen enkele andere vriendin die begrijpen kan wat ik doormaak. Ik weet dat jij heel anders bent dan de meeste andere vrouwen hier die of jaloers zijn, of meteen met hun vooroordelen klaarstaan. Daarom heb ik het idee dat ik jou tenminste kan zeggen wat mij zo bedrukt! Als je eens wist hoezeer ik een vriendin nodig heb, een echte vriendin! En, o, alsjeblieft! Beloof me alsjeblieft dat je hier niets van tegen Reggie zult zeggen, want hij vermoordt me, echt, met dat ontvlambare karakter van hem.'

'Dat kan ik je werkelijk niet garanderen voor ik precies weet waar je het over hebt,' zei Laura kortaf. Het stoorde haar dat Sabina haar arm maar bleef vasthouden en dat ze zich zo dicht naar haar toe boog. Het was waar dat ze Sabina niet mocht, maar er waren ook momenten waarop ze zowaar medelijden met haar had, waarop ze haar beschouwde als een slachtoffer van de maatschappij welker meningen ze geleerd had te vrezen en te waarderen.

Laura wilde zich net beleefd losmaken van Sabina's greep, toen de blondine haar met ogen vol tranen aankeek en verklaarde: 'O! Je kunt toch ook nooit begrijpen hoe het is voor iemand als ik! Jij hebt alles wat mij ontbreekt, geld, een familie, geborgenheid en zelfvertrouwen ! Jij kunt elke man krijgen die je hebben wilt, maar toe, probeer Royse niet van me af te troggelen!' Het klonk zo eerlijk en overtuigend, dat Sabina er zelfvan stond te kijken.

Ze knipperde haar tranen weg en vervolgde: 'Ik weet dat hij jou wil, hoe moeilijk ik het ook vind om dat te bekennen. Maar toen ik zijn maitresse werd, deed ik dat omdat ik dacht... omdat hij me te verstaan had gegeven dat hij uiteindelijk met me zou trouwen. Hij zei dat hij erin geloofde om een vrouw eerst uit te proberen alvorens zich voorgoed aan haar te binden. En ik, dom en blind van vertrouwen ... ik heb daarin toegestemd; en ook daarna nog bleef hij me maar zeggen dat ik de enige voor hem was, dat ik de enige vrouw was bij wie hij ooit over een huwelijk had gedacht! En ... o, en nu denk ik dat ik zwanger van hem ben, en ik weet niet wat ik daaraan moet doen!' En op iets scherpere toon besloot ze: 'En als jij niet op het toneel was verschenen zou hij met me getrouwd zijn, dat weet ik zeker!'

Laura stond op het punt zich van deze onaangename scène te distantiëren, toen Sabina fluisterde: 'Hij heeft een huis voor me gekocht, wist je dat? Een snoezig klein huisje op Curzon Street, en niet in St. Johns Wood waar de meeste mannen hun maîtresses neerzetten! Hij heeft de gewoonte me vrijwel dagelijks op te zoeken, en als we samen uit zijn geweest brengt hij me thuis en blijft hij slapen. Hij is een fantastische minnaar... zo sterk, zo eisend, en soms ... o ja, soms ook zo lief en attent! Hij is ...'

'Waarom vertel je me dat allemaal?' vroeg Laura haar op beheerste toon. ·

'Ik stort mijn hart bij je uit,' verklaarde Sabina bijna snikkend. 'Ik zei je toch al, ik ken niemand tegen wie ik zo eerlijk en open kan zijn als tegen jou! Aan mijn broer durf ik het niet te vertellen, en ik moet er niet aan denken dat een ander het weet. Ik kan het niet verdragen om zo door hem vernederd te worden! En als hij van tevoren geweten heeft dat hij me zo zou behandelen had hij me helemaal niet moeten vragen!'

'Dat ben ik met je eens,' zei Laura kortaf en gevoelloos, en ze draaide zich al om. 'Wat wil je van me?'

Lady Westbridge had zo'n rechtstreekse vraag kennelijk niet verwacht, want ze stond even met een mond vol tanden. 'Ik ... dat... dat weet ik niet precies ...'

'Nou, ik ben tenminste blij dat je niet helemaal hysterisch bent geworden en me gesmeekt hebt hem op te geven,' snauwde Laura, voor wie er niet snel genoeg een einde aan dit vervelende onderonsje kon komen. 'Maar ik kan je dit wel zeggen, Sabina, dat jij Trent wil, dat is één ding, maar of hij jou ook wil, dat is een heel andere zaak. En dat is iets wat jullie twee maar moeten uitmaken, denk ik. Maar wat mij betreft hoef je je geen zorgen te maken, denk ik. Zelfs al zou ik beslissen dat ik hem wilde hebben, dan zal dat hoe dan ook maar voor zeer korte tijd zijn, totdat hij me gaat vervelen. En daarna, dat beloof ik je, mag je hem weer terug en voorgoed!'.

'Je mag me niet, hè?' vroeg Sabina zacht.

'Niet meer dan jij mij mag!'

De beide vrouwen namen elkaar even schattend op. Toen haalde Sabina diep adem en ze lachte kort. 'Ach, nu weten we dan tenminste wat we aan elkaar hebben, nietwaar?' De tranen waren opeens uit haar ogen verdwenen, en met een ijzige blik keek ze haar tegenstandster doordringend aan.

'Aangezien we nu zo eerlijk tegen elkaar zijn, ben je er echt zo zeker van dat je uiteindelijk niet van gedachten zult veranderen? Royse, Trent dus, weet precies hoe hij je moet overhalen, zoals ik intussen aan den lijve ondervonden heb. Ik vraag me af of je wel weet wat je je, door dat gespeel met hem, op je hals haalt. Ik heb eerder het gevoel dat hij met jou speelt, en dat hij daarna weer bij mij terug zal keren!'

'Waar staan jullie zo lang over te fluisteren?' vroeg lady Honoria opeens op ongeduldige toon. 'We hebben het er juist over om nog een wandelingetje door de tuin en langs het terras te maken zolang het nog zulk heerlijk zacht weer is! Heb je de volle maan gezien?'

'We moesten ons maar weer bij.de anderen voegen,' zei Sabina, waarbij ze glimlachend naar Laura opkeek en haar een arm gaf. Samen liepen ze naar het groepje wachtende dames.

Toen de heren zich ten slotte, naar sigaren ruikend, bij hen voegden, zag Laura dat Sabina zich meteen naar Trent toe haastte en bezitterig naast hem ging staan. Ach, ze moest maar doen wat ze niet laten kon, dacht Laura. Ze mocht hem hebben zolang ze kon. Maar ik, zei Laura bij zichzelf terwijl ze hem strak aankeek, ik zal hem uiteindelijk krijgen, ook al is het maar voor een nacht^

Het was lady Margaret die voorstelde om met z'n allen te gaan wandelen waarna ze naar de oranjerie zouden kunnen gaan waar het warmer was. Ze gingen het terras op, en zagen de volle ronde maan achter een hoge rotspunt te voorschijn komen. Een zee-maan, dacht Laura terwijl ze ernaar keek. Ze had zich een beetje afgezonderd van de anderen omdat ze even alleen wilde zijn. Ze stond tegen de balustrade geleund en snoof de frisse buitenlucht diep in zich op. En toen, zonder dat ze zich hoefde om te draaien, voelde ze dat hij achter haar was komen staan. Hij liet zijn vingers over haar blote rug gaan en zei toen: 'Nou, Lorelei?'

Ze verbaasde zich over de luchtige klank van zijn stem. Hij stond veel te dicht bij haar, en Laura vroeg zich af wat hij met de arme Sabina had gedaan. Zonder om te kijken, en zonder te laten merken dat ze zich van zijn aanraking bewust was, zei ze: 'Wel, wat?'

'Wel, lieve Laura, denk je dat je tot na middernacht wakker zult kunnen blijven zodat ik je de Maantuin op zijn mooist kan laten zien? Je moet hem gezien hebben met de maan er recht boven.'

Hij leunde op zijn ellebogen op de balustrade. Zijn schouder raakte de hare. 'Ik heb ervan genoten je vanavond in deze jurk te zien. Hij is verschrikkelijk verleidelijk, maar dat hoef ik jou natuurlijk niet te vertellen!'

Zijn stem kreeg een vervaarlijk zachte klank. 'En aangezien je precies wist waar je mee bezig was, wat zou je doen wanneer ik besloot om mijn arm om je schouders te slaan om je warm te houden - zo dus - en als ik dan, daar je decolleté zo diep is, per ongeluk met mijn handen over de plekjes ga die je alle mannen die vanavond aan tafel zaten al voor de helft hebt laten zien en beloofd hebt?'

Op dat moment gingen zijn vingers over de welving van haar borsten en ze doken brutaal in het dal ertussen. Toen pas was Laura zodanig van de verbazing bekomen dat ze zichzelf weer enigszins in de hand had en achteruit stapte.

'Moet je niet terug naar lady Westbridge? Ik weet zeker dat ze ongeduldig op je wacht!'

'O,' zei hij terwijl hij onverschillig zijn schouders ophaalde en een ongeïnteresseerde blik wierp naar de plek waar Sabina op hem stond te wachten, 'dat zal wel. Maar, Lorelei, als zij eenmaal veilig in bed ligt ben jij degene aan wie ik de Maantuin en misschien ook Pans Grot wil laten zien. En als je niet naar beneden komt en vrijwillig met me meegaat zit er voor mij niets anders op dan dat ik je boven, in je haremkamer kom halen en je met geweld mee naar buiten sleur!'