Hoofdstuk 37

De haven van Cadiz leek door twee armen omsloten te worden, en het geheel van witte huisjes met rode daken brandde in de verzengende Spaanse zon. Het koninklijke jacht Britannia was binnen de haven voor anker gegaan, en zou meteen weer vertrekken nadat de paar gasten die hier van boord gingen, waren opgepikt door het bootje dat vanaf de oever al op hen kwam toegevaren.

Laura droeg een wit bootkostuum dat het zonlicht weerkaatste, en een zonnehoed van stro die haar ogen overschaduwde. Ze stond naast Ena aan de reling en keek naar het naderbij komende bootje.

'Ga je met ons mee?' had Trent haar eerder gevraagd op die kille, afstandelijke toon van hem waarmee hij telkens een barrière van ijs tussen hen opwierp.

'Nee. Ena wil dat ik een poosje bij haar en Archie blijf, en misschien is het zo voor ons ook wel het beste.' Ze hield haar stem uitdrukkingsloos. 'Je zult je handen in ieder geval toch wel vol hebben aan lady Westbridge, nietwaar? Tenminste, natuurlijk alleen wanneer lord Dunhill hier ook maar steeds in slaap blijft vallen. En ik zou jullie plezier natuurlijk niet willen bederven!'

Op dat moment hadden zijn ogen haar zo vurig aangekeken dat ze er bijna bang van geworden was. Toen zei hij: 'En ik wil natuurlijk evenmin storen tussen jou en Reggie Forrester, m'n lief!' En met nauwelijks onderdrukte woede in zijn stem had hij eraan toegevoegd: 'Weet je wel dat ik op dit moment niets liever zou doen dan je de nek omdraaien, kleine valse, bedriegende teef!' De woede in zijn ogen was bijna voelbaar, en Laura had onwillekeurig een stapje achteruit gedaan terwijl hij op akelige toon verder ging: 'Maar je bent het denk ik niet eens waard! Je bent geen Desdemona, en ik, m'n lief, ben geen jaloerse en dwaze Othello!'

Van binnen had ze het gevoel alsof haar hele wereld ineenstortte, maar ondanks dat moest ze dit wrede spel nu wel voortzetten. Ze kon dan ook niet anders dan hem zoveel mogelijk kwetsen.

Ze keek hem recht in de ogen en zei op een gespeeld lief toontje: 'Wilt u uw ring misschien terug, meneer? Ik dacht zo, nu we elk onze eigen weg gaan en ons afzonderlijk van elkaar gaan amuseren, dat...'

'O, nee,' viel hij haar met een wrang lachje in de rede. 'Hou hem maar, m'n lieve Lorelei, hou hem vooral als een aandenken aan een moment van waanzin!'

Opeens nam hij haar gezicht tussen zijn handen en boog hij zich, voordat ze zich goed en wel realiseerde wat er ging gebeuren, naar haar toe en hij kuste haar wreed en hard. Toen keek hij vol minachting op haar neer. 'Probeer alsjeblieft goed op jezelf te passen, m'n lief. En probeer, voor je eigen bestwil, om je niet al te snel aan al te veel mannen te geven!' En met die woorden draaide hij zich om en had ze het nakijken. Het liefste was ze achter hem aangehold en had ze hem teruggeroepen, maar de pijn binnen in haar was bijna ondraaglijk en legde haar het zwijgen op.

'Laura!' Haar broer pakte haar bij de arm en draaide haar naar zich toe. Hij negeerde Ena wier gezichtje eerst rood en toen wit was geworden. 'Laura, verdomme nog aan toe!' siste haar broer woedend, en hij trok haar met zich mee. 'Waar denk je eigenlijk wel dat je mee bezig bent? Ditmaal ben je echt te ver gegaan. Trent Challenger is wel de laatste tegenover wie je moet proberen zo'n smerige streek uit te halen! Reggie Forrester, mijn god! Ik heb er geen idee van hoe het Trent gelukt is om zoveel zelfbeheersing op te brengen, maar prijs jezelf gelukkig dat hij dat gedaan heeft, want anders had hij je intussen ongetwijfeld overboord gegooid!'

'Als Trent met lady Westbridge een affaire kan hebben en daarmee tegenover mij te koop durft te lopen,' zei Laura op ijzige toon, waarom zou ik dan niet kunnen doen waar ik zin in heb? We leven toch zeker in een moderne wereld, of niet soms?' Wat al te onstuimig vervolgde ze: 'Ik wil niet dat een man zich verplicht voelt om met mij te trouwen omdat hij me gecompromitteerd heeft! In het hotel in Cowes heb ik Sabina bij hem in bed zien liggen, en toen... en toen ... Begrijp je het dan niet, Franco? Ik wil geen man die me voortdurend met zijn maitresse confronteert! Daar kan ik niet mee leven en ik tolereer het niet! Wat de een kan, kan de ander ook. En ... en ...' Haar stem stokte en ze moest diep ademhalen om te voorkomen dat ze in tranen zou uitbarsten en zich in het bijzijn van iedereen te schande zou maken.

Franco greep haar stevig bij haar schouders en keek haar strak aan. 'Jezus Christus, Laura! Ik had er geen idee van hoever het tussen jullie gegaan was. Je houdt echt van hem, nietwaar?'

Laura schudde heftig van nee en ze kneep haar ogen stijf dicht zodat hij haar tranen niet zou zien.

'Nee, natuurlijk niet!' riep Franco uit met een stem die schor was van emotie, en het volgende moment trok hij haar dicht tegen zich aan. Toen hij haar losliet zei hij bitter: 'En daarmee zitten we dus in hetzelfde schuitje, jij en ik! Behalve dan dat Ena weet dat ik haar wil, maar zij het lef niet heeft om te doen wat haar eigen verlangen haar ingeeft!' Zijn stem kreeg een harde klank nu. 'Het ziet er dus naar uit dat ik bij jou zal moeten blijven en je chaperonne zal moeten zijn. En je kunt rustig van mij aannemen dat dat niet iets is wat ik graag doe, te meer daar er andere dingen zijn die ik moet doen, verdorie! Maar het bootje is nog niet weg, dus waarom zet je je niet over die afschuwelijke, koppige trots van je heen en ga je hem niet achterna, Laura? Waarom stapje niet in dat verrekte bootje? Ze zouden hun ogen niet kunnen geloven! Ga hem achterna, zoals een echte vrouw dat behoort te doen. Ik weet dat Trent jou wil en geen ander, en volgens mij weet jij dat ook. Moet ik je soms zelf naar beneden slepen en je in het bootje sleuren? Achteraf, als jullie alles samen hebben uitgepraat, mag je boos op me zijn. Ik ben zelfs bereid je te beloven dat ik Sabina voor mijn rekening zal nemen, en Reggie, als dat nodig is, de rotzak! Laura?'

'Ik kan niet. O, Franco, jij ziet toch zeker ook wel in dat het te laat is. Hij moet me met Reggie hebben gezien, en gedacht hebben ... O, ik wilde juist dat hij ons samen zou zien, en dat hij het ergste zou denken, en dat heeft hij dus ook! Er is niets gebeurd, Franco, ik heb niet... Maar dat maakt nu toch niets meer uit, want ik ken Trent goed genoeg om te weten dat hij me dit nooit zal kunnen vergeven; hij zal me niet eens geloven, ook al vertel ik hem de waarheid!'

De motor van het bootje begon weer te pruttelen, en het drong tot Laura door dat ze weggingen, lord Dunhill, Sabina, Reggie en Trent. Trent ging weg en liet haar eenzaam achter, maar dat was iets dat niemand ooit zou weten!

'Hoe dan ook,' zei Laura op een harde, kille toon, 'voor spijt is het nu te laat, en dat geldt voor ons allemaal. En nu moet ik naar mijn hut om alles te pakken voor we in Gibraltar van boord gaan. En ik moet ook naar Ena toe. Ze is verschrikkelijk ongelukkig.'

'Dat ben ik ook,' zei Franco zacht. 'Ik weet niet of je je wel realiseert dat mannen ook gevoelens hebben, en als Ena ongelukkig is, dan spijt het mij te moeten zeggen dat dat dan haar probleem is. Ik heb haar opnieuw gevraagd om met mij mee te gaan, maar ze geeft de voorkeur aan haar man, zijn verdomde titel en dit leven dat ze leidt. Zoals ik al zei,' vervolgde hij op dezelfde bittere toon van daarnet, 'kennelijk hebben we heel wat met elkaar gemeen. Maar ik zal je een ding zeggen: ik ga niet staan toekijken wanneer Ena en haar man hun gasten ontvangen en in het openbaar zij aan zij verschijnen. Zodra ik je veilig geïnstalleerd heb in hun villa in Gibraltar, ben ik van plan om door te reizen naar Algeciras; en van daaruit zal ik Trent waarschijnlijk ergens halverwege Cadiz treffen, thuis bij een zekere heer uit Madrid die informatie heeft die meneer Bishop wel eens zou kunnen interesseren.' Hij maakte een stijve en formele buiging. 'Als je me intussen nodig mocht hebben, dan laatje me dat maar weten. Maar als ik je een goede raad mag geven vraagje aan de prins of hij je aan land kan laten zetten. Tenzij je het, net als Ena, juist fijn vindt om verdriet te hebben.' En met die woorden liep hij bij haar vandaan.

Hoewel er nu vier gasten minder aan boord waren, werd er die avond formeel gedineerd. Morgen zouden ze in Gibraltar zijn en naar een grote ontvangst ter ere van de prins van Wales in de Pall Mall Club gaan.

In de kostbaar ingerichte eetzaal van het koninklijk jacht zat Albert Edward, prins van Wales, aan het hoofd van de tafel. Zoals gewoonlijk zal Lillie Langtry links van hem, en de gravin van Sedgewick aan zijn rechterzijde. Maar Franco was, door een ongelukkig toeval meende ze, aan Helena's andere zijde geplaatst. Ze speelde met haar eten en met haar waaier, en probeerde intussen een beleefd gesprek te voeren. Tegenover haar zat majoor Eagan, een van de vrienden van de prins. Hij werd geflankeerd door Lillie Langtry en Laura Morgan.

De prins had die avond een uitstekende bui, en dat gold, naar het zich liet aanzien, ook voor mevrouw Langtry. En na het eten stond de prins erop dat ze paarsgewijs aan dek zouden gaan wandelen om de sterrenhemel en de maan, die nog niet onder was, te bewonderen. Hij nam mevrouw Langtry natuurlijk bij zijn arm, en het was majoor Eagan die voor Laura boog en haar zijn arm bood. Hiermee echter werden Franco en Helena elkaar toegespeeld, en dat was wel het laatste dat ze wilden. Maar aangezien ze geen andere keus had, kon Ena weinig anders doen dan de arm die haar met oppervlakkige beleefdheid geboden werd, aannemen. Met een opkomende hoofdpijn wandelde Ena met Franco aan haar zij het dek op en neer, terwijl ze wenste dat ze een smoes zou kunnen verzinnen en naar haar hut zou kunnen gaan.

Het protocol vereiste dat elk paar op discrete afstand van de andere bleef; en terwijl de prins van Wales, die zijn arm nu om het middel van mevrouw Langtry had geslagen, aan zijn sigaar paffend voor hen uit liep en haar van alles en nog wat toefluisterde, waarop zij telkens lachend naar hem opkeek, konden de anderen niet anders dan uiterst langzaam volgen en moesten ze zo nu en dan blijven staan om naar het water en de sterren te kijken.

Voor Franco en Ena liepen Laura en majoor Eagan. Zo te zien waren ze in een geanimeerd gesprek gewikkeld, en zowel Ena als Franco zag tot hun verbazing dat Laura veel te veel op de arm van de majoor steunde en dat ze zich veel te dicht naar hem toe boog.

'Verdomme! Ik begrijp mijn zus niet langer!' verzuchtte Franco opeens. 'Ze gedraagt zich als een slet, en het lijkt wel alsof ze elke beschikbare man bij zich in bed wil krijgen om hem uit te proberen! En nu is het dan de beurt aan majoor Eagan, de stakker. Ik kan alleen maar hopen dat ik mezelf niet verplicht zal voelen om hem uit te dagen voor een duel zodra we eenmaal in Gibraltar zijn.' En toen, zo snel dat Ena niet eens de tijd had om zich te realiseren wat er gebeurde, drukte hij haar hard met haar rug tegen de reling.

'Weg met mijn zus en haar spelletjes en haar neukpartijen. Weet je wat ik wil ? Jou neuken, nu, voor wat misschien de laatste keer zal zijn. Nog één keer om in mijn herinnering te houden voordat je teruggaat naar de armen en het bed van je man.'

Hij zei het op een manier die als uiterst kwetsend op haar overkwam. Ze schrok er dan ook van en zei: 'O, Franco, nee, niet doen! Alsjeblieft niet, ik smeek je!' Zonder erbij na te denken legde ze haar handen op haar schouders alsof ze zich op die manier zou kunnen beschermen tegen nog meer kwetsende woorden. Maar hij trok haar nog dichter tegen zich aan, zo hard, dat zijn vingers pijnlijk drukten in het zachte vlees van haar polsen.

'Waarom zeg je voor de verandering nu eens niet: "Ja, Franco, ja!" snauwde hij. 'Of is de graaf van Sedgewick zo goed in bed dat je jezelf tenminste een dag of twee kuis wilt gedragen voor hij je weer tot de zijne maakt? Zeg het me, Ena, als je eerlijk genoeg bent om het te durven bekennen, tenminste.' En toen, voor ze hem had kunnen tegenhouden, liet hij zijn hand opzettelijk langs haar borst gaan om hem vervolgens diep in haar decolleté te steken.

'Ik weet dat je laf bent, mijn lieve gravin, maar zoals je waarschijnlijk wel weet ben je nog steeds in staat om mij op te winden; en te oordelen naar die heerlijk harde tepels van je die ik op dit moment zo dolgraag zou willen kussen, is het met jouw opwinding al niet minder gesteld!' Zijn stem had een lage, plagende klank gekregen, en hij voegde eraan toe: 'Geef het toch toe, Ena! Probeer nu eens een keertje eerlijk te zijn. Ik verlang naar je. Ik wil je. Nu. Verdomme!' Zijn vingers bleven met haar harde tepels spelen terwijl zij kleine, snikkende geluidjes maakte; ze kon hem niet weerstaan en ze wilde haar gevoelens ook niet onderdrukken. Weer fluisterde hij uitdagend: 'Een keertje nog maar, dat maakt nu toch ook niets meer uit, niet, Ena, liefste? We gaan naar mijn hut, en dan ... dan ... wat er dan gaat gebeuren hoef ik je natuurlijk niet meer te vertellen.'

Helena wist dat dit was wat ze wilde, en dat ze de hartstocht die er tussen hen was niet tegen kon houden. Ze kon geen weerstand bieden aan de vingers in haar diep uitgesneden decolleté, de vingers die haar zo bezitterig en intiem aan het liefkozen waren. O god, zelfs al had de prins van Wales naar hen gekeken, dan nog zou ze hem niet hebben kunnen wegduwen, en ze zou dat ook niet gewild hebben. 'Nog één keer,' had hij gezegd, en o, die gedachte was bijna ondraaglijk!

In een wanhopige poging om sterk te zijn, verzuchtte ze: 'Maar ... maar... de prins! En ... en Laura ... stel dat zij...'

'Mijn zuster kan van nu af aan heel best voor zichzelf zorgen,' verklaarde Franco op onvriendelijke toon. 'En laten we voor majoor Eagan hopen dat hij een verstandig man is. En Zijne Koninklijke Hoogheid en zijn mevrouw Langtry zijn intussen, voor het geval je dat nog niet had opgemerkt, allang naar beneden verdwenen! Dus ? Kom je met me mee? Of moet ik je jurk hier van je lichaam scheuren, je tegen de grond gooien en je hier, onder de sterrenhemel tot de mijne maken? Is dat wat je wilt, Ena? Want als dat zo is, dan weet je dat ik het nog doen zal ook!'

O ja, Helena wist heel goed dat hij zijn dreigement ten uitvoer zou brengen. Hij had zijn vingers zelfs al achter de diep uitgesneden V-hals van haar japon gehaakt! En buiten hen tweeën was er niemand meer aan dek .. .Bij het zien van de dreigende blik in Franco's ogen en de maan die er even in weerspiegelde, gaf Helena toe, precies zoals ze van tevoren geweten had dat ze uiteindelijk zou doen. Hij was immers al begonnen met het scheuren van het lijfje van haar jurk, dat intussen al van haar schouders afgleed ... dus wat moest ze anders?

'Franco, nee, alsjeblieft,' fluisterde ze vurig toen ze zag dat hij nog verder wilde gaan. 'Franco, niet hier, ik smeek je! Beneden, in je hut, maar alsjeblieft niet hier waar iedereen ons kan zien!'

'En waarom niet? Laat maar kijken wie er kijken wil als ze daarvan opgewonden raken!' zei hij bars, en ze raakte zo ongeveer in paniek toen ze zich realiseerde dat hij alles meende van wat hij gezegd had. Heel zacht maar met klem zei hij: 'Zo, trek nu je schoenen maar uit, Ena. Trek ze uit!'

'Mijn ... mijn schoenen? Maar ik begrijp het niet...'

'Dat maakt niet uit. Trek die avondschoentjes van je uit en gooi ze in zee. Ik wil dat je als een Spaans boerenmeisje op je blote voeten met mij mee naar beneden gaat!'

En met een onverwacht, gebroken lachje deed ze wat hij vroeg en gooide ze haar schoenen over de reling. Toen draaide ze zich naar hem toe en vroeg: 'Ben je zo tevreden?'

'Nog niet helemaal, m'n lief. Dat moet ook nog over de reling, wil je er als een boerenmeisje uit komen te zien!' En met die woorden scheurde hij haar japon van haar lijf en hij wierp hem met een achteloos gebaar in zee. Daar stond ze nu, met alleen haar hemd en korset en zwarte zijden kousen nog maar aan. 'En nu, nu gaan we naar beneden,' zei hij met schorre stem terwijl hij zijn blik over haar gestalte liet gaan. 'En als ik je in mijn hut en in mijn bed heb gaat de deur op slot en hou ik je gevangen zolang ik wil, als een adellijke jonge maagd die door een brute en onbeschaafde schurk van een piraat ontvoerd is en die haar in zijn macht houdt om door haar geamuseerd te worden!'

En zo hield hij haar opgesloten in zijn hut en speelde hij met haar tot in de vroege ochtend waarna hij haar terugdroeg naar haar eigen hut en het slaperige en bevredigde meisje in haar bed legde. Hij keek op haar neer en zei op elfen toon: 'En nu, milady, is voor u de tijd gekomen om in het diepe te springen!' En met die woorden draaide hij zich om en ging hij weg.