Hoofdstuk 40

Sabina, lady Westbridge, was bijkans buiten zichzelf van woede en ergernis, maar ze mocht daar, tegenover lord Dunhill en zijn overige gasten, niets van laten merken. Aanvankelijk was alles, precies zoals Reggie voorspeld had, van een leien dakje gegaan; maar toen had Reggie opeens verklaard dat hij dringend voor zaken naar Gibraltar - Gibraltar nog wel! - moest, en was hij vertrokken nadat hij er nogmaals bij haar op had aangedrongen dat ze Royse 'die bepaalde informatie' zou geven zodra ze daar de gelegenheid toe had.

Nou, er was niets van terechtgekomen, ze wist niet waarom. Ze had de hele avond vrolijk met lord Dunhill zitten babbelen, en hij had haar op het laatst toegefluisterd dat hij haar graag bij zich op de kamer zou hebben gevraagd, maar dat hij momenteel te moe was en zijn slaap dringend nodig had. Maar, zo had hij eraan toegevoegd, hij twijfelde er niet aan dat hij haar de volgende avond gelukkig zou kunnen maken! Sabina was op dat moment blij geweest, want ze was ervan overtuigd geweest dat Royse naar haar kamer zou komen, te meer daar ze hem veelbetekenend had toegefluisterd dat ze hem later, zodra ze alleen waren, iets heel belangrijks te vertellen had.

Met gebalde vuisten ijsbeerde ze nu door haar kamer. O, verdomme, die verdomde Royse, de schoft! Met verbazingwekkende helderheid herinnerde ze zich alles wat er gebeurd was, of liever, wat er niet gebeurd was.

Ze had de halve nacht op hem liggen wachten, en hij was uiteindelijk wel gekomen, maar toen was ze al half in slaap geweest. Hij stonk naar rook en drank. Zijn gezicht met de baardstoppels had er in het flakkerende licht van de olielamp onverbiddelijk en hardvochtig uitgezien, en de wrede uitdrukking van zijn gelaat werd weerspiegeld in zijn ogen, waardoor ze rood zagen als de ogen van een grote kat of van een ander fel roofdier.

'Lieve, lieve Sabina, daar ben je, en lig je, zoals gewoonlijk, op me te wachten! Ik heb je toch niet te lang laten wachten, hoop ik, kleine, gewillige schat?' Ze slaakte een gesmoorde kreet toen hij zijn hand naar haar uitstak en haar zijden nachtjapon aan flarden scheurde. 'Daar ben je dus, ' mompelde hij half in zichzelf, 'en ik ben hier! Daar moesten we dan maar eens iets aan doen, vind je ook niet?'

Zijn vreemde toon en zijn woorden hadden haar niet aangestaan, maar voor ze de tijd had om iets te zeggen was hij al op de rand van het bed gaan zitten om haar op intieme wijze te strelen. Even later smoorde hij haar opgewonden gekreun en ging hij op haar liggen.

Nu, bij daglicht, kreeg ze een kleur van schaamte bij de herinnering aan de wijze waarop ze zich vol overgave door hem had laten gebruiken. Hij had haar zo waanzinnig naar hem laten verlangen, dat ze niet eens geprotesteerd had toen hij haar genomen had zonder dat hij zich helemaal had uitgekleed. Erger nog; ze had hem keer op keer om een herhaling gesmeekt. En toen hij klaar met haar was, was hij opgestaan, had hij zijn broek opgehesen en had hij met een strak, gevoelloos gezicht op haar neergekeken.

'En waarom vertel je me nu dan niet wat je me zo dringend te vertellen had?' snauwde hij.

Het had even geduurd voor ze over de schok en haar gevoel van schaamte heen was en ze in staat was om wat te zeggen, maar toen ze hem heel onverschillig zijn schouders had zien ophalen en hij zich had omgedraaid om weg te gaan, was ze overeind geschoten en had ze hem, met een intens verlangen om hem net zo te kwetsen als hij haar had gedaan, toegesist:

'Je had me bijna laten vergeten wat het was. Maar nu vind ik werkelijk dat je moet weten dat mijn broer, toen hij gisteren, zo kort na onze aankomst hier, zo plotseling weer weg moest, regelrecht naar jouw juffrouw Morgan is vertrokken! Ik neem aan dat ze een soort van afspraak hebben gemaakt voor een rendez-vous zolang ze nog in Gibraltar is. Wat zeg je me daarvan, Royse? Ze is toch nog steeds je verloofde, nietwaar?' Ze lachte bijna hysterisch alvorens er op valse toon aan toe te voegen: 'Het is duidelijk, niet, dat ze Reggie liever in haar bed heeft dan jou! En hij is natuurlijk even diep onder de indruk van haar prestaties op dat gebied als zij van de zijne! Je hebt haar kennelijk heel wat geleerd!'

Met een nog steeds even strak gezicht keek hij op haar neer. Toen echter haalde hij tot haar verbazing zijn schouders op alsof hetgeen ze hem gezegd had hem in het geheel niet geraakt had.

'Was het dat wat je me te vertellen had?' vroeg hij op gevoelloze, effen toon. 'Ik weet niet waarom je zo'n hekel aan Laura hebt, Sabina, te meer aangezien jullie beiden zoveel met elkaar gemeen hebben, gezien de wijze waarop jullie je zonder veel bedenkingen aan de eerste de beste man kunnen geven.' En met die woorden verliet hij haar en trok hij de deur met kracht achter zich dicht.

Vanmorgen, toen ze aan het ontbijt was verschenen, was hij uit rijden gegaan, en haar subtiel ondervragen van de dienstmeisjes had verder niets opgeleverd. En toen hij vroeg in de middag was teruggekeerd, was hij vrijwel meteen weer vertrokken, en had hij niet één woord tegen haar gezegd!

Lord Dunhill had haar toen verteld dat Royse een telegram had ontvangen en dat hij meteen weg had gemoeten voor een dringende kwestie. 'Ik denk dat hij wel een paar dagen weg zal blijven, en ik weet niet of we hier dan nog wel zullen zijn. Ik heb hem natuurlijk gezegd dat hij te allen tij de gebruik kan maken van mij n huis. Ik mag die Royse, weet je, en ondanks het feit dat hij Amerikaan is, is hij een beste kerel.'

En dus was hij vertrokken, de hemel wist waarheen! Ze was hem kwijt, dacht Sabina, vooropgesteld dat ze hem ooit gehad had!

Trent Challenger, ook bekend als hertog van Royse, was in een woedende, bijna gevaarlijke bui toen hij het kleine huis was binnengegaan waar hij Franco eerder had getroffen, en waar deze nu zijn koffers aan het pakken was.

'Trent! Wat doe jij hier? Ik dacht dat we hadden afgesproken om ...'

'Vertel me maar liever wat dit te betekenen heeft!' riep Trent uit terwijl hij een geel papiertje op tafel smeet.

'Volgens lady Westbridge zit jouw zuster in Gibraltar met smart te wachten op de komst van Reggie Forrester. Jij bent haar broer, misschien kun jij me vertellen waarom ze me dit hier gestuurd heeft.' Hij stak zijn wijsvinger uit naar het telegram en keek met ijzige ogen naar Franco's verbaasde gezicht.

Franco, die zelf ook niet in zo'n beste bui was, griste het telegram van tafel. 'Hoe moet ik je dat nu zeggen als je me niet eerst de kans geeft om het te lezen?'

'Lees het dan! En zeg me dan of dat werkelijk van je zuster kan zijn, want jij kent haar beter dan ik!'

Met een diepe rimpel op zijn voorhoofd las Franco de korte tekst door. Toen haalde hij zijn schouders op en keek hij zijn vriend onzeker aan.

'Ik weet niet wat dit te betekenen heeft,' zei hij peinzend. 'Het zou heel goed kunnen zijn dat ze er ieder woord van meent omdat... verdomme, Trent, je hoeft me heus niet zo nijdig aan te kijken, hoor! Ze houdt van je, dat weet ik zeker. Van wat ik ervan begrepen heeft heeft ze die dingen alleen maar gedaan omdat ze in Cowes naar je hotelkamer is gekomen en ze je daar in bed heeft zien liggen met Sabina!'

'Wat zeg je me daar?' Met een gezicht dat hard was als steen, keek hij Franco met tot spleetjes vernauwde ogen aan. En toen zei hij opeens: 'Waarom heeft ze me dat verdomme niet gezegd? Waarom heeft ze me dat niet verweten, zoals elke normale vrouw gedaan zou hebben ? En trouwens, het is nog geen enkel excuus voor wat zij heeft gedaan! En dat weet je verduveld goed, Franco Morgan. Ze ...'

'O, verdomme, toe nou, Trent,' kwam het afkeurend over Franco's lippen. 'Vooruit, zeg, ik hoef jou toch zeker niet te vertellen dat mijn zusje geen normale vrouw is!'

Hij wierp nog een blik op het telegram en voegde er toen, opkijkend aan toe: 'Weet je, ik zeg niet dat dit Laura's gevoelens niet zijn omdat ik juist denk dat ze dat wel zo voor je voelt, alleen ... zij zou het nooit zo zeggen. Ik bedoel, ze zou eerder iets impulsiefs hebben gedaan, zoals de eerste de beste boot naar Cadiz nemen om bij jou te kunnen zijn!'

Hij keek Trent aan, en op hetzelfde moment schoot hen beiden dezelfde gedachte door het hoofd. 'Christus! Trent! Als ze zegt dat je meteen moet komen, dan is dat misschien wel bedoeld als een teken of zo,' voegde Franco er gehaast aan toe. 'En ik zou maar niets geloven van wat die gemene leugenachtige slet van een Sabina je vertelt, want ik weet toevallig dat ze helemaal onder de duim zit van Reggie, en god weet wat Forrester in zijn schild voert!'

Ze keken elkaar over de kleine houten tafel even recht in de ogen, en toen zei Trent ten slotte: 'Dat is niet niks, wat je daar gezegd hebt, vriend.'

'Ook al zijn we het vaak niet met elkaar eens en hebben we regelmatig ruzie, Laura is en blijft mijn zusje! En ik ga erheen om uit te zoeken wat er aan de hand is, of jij nu mee wilt gaan of niet.'

'Wie zegt dat ik niet mee zou willen gaan?' vroeg Trent op bedrieglijk zachte toon hoewel zijn ogen kil en hard bleven, en Franco zijn kaakspieren zag werken. Hij voelde dat Franco, net als hij, op het punt stond zijn kalmte te verliezen, en daarom probeerde hij een zo rustig mogelijke indruk te maken.

'Als we snel rijden, of een diligencia met snelle paarden huren, kunnen we voor donker in Algeciras zijn,' zei Trent. 'En dan zouden we met een snelle motorboot, een smokkelaarsboot bijvoorbeeld, naar Gibraltar kunnen gaan.'

Laura ... de kleine teef! Waarom had hij haar maar niet uit zijn gedachten kunnen bannen? Waarom bleef haar gezicht hem steeds maar achtervolgen, en moest hij voortdurend denken aan hoe ze in zijn armen had gelegen, hoe haar huid tegen de zijne had gevoeld en hoe ze zich aan hem had overgegeven? En waarom was zijn bloed sneller gaan stromen toen hij de enveloppe van haar telegram had opengescheurd en de tekst had gelezen, voor hij zich gerealiseerd had dat ze er waarschijnlijk helemaal niets van meende? Maar hoe dan ook, dacht Trent grimmig, ditmaal zou hij er voor eens en voor altijd achter zien te komen. Of hij zou haar voorgoed uit zijn wereld van gedachten en gevoelens bannen, of hij zou haar terugkrijgen en haar nooit meer laten gaan!

Trent hees het hengsel van de grote tas, het enige dat hij als bagage bij zich had, over zijn schouder, en vroeg aan Franco: 'Nou, kom je nog?'

Franco keek Trent onderzoekend aan, en opeens realiseerde hij zich dat hij, ondanks zijn woede en verbittering, aldoor al van plan was geweest om naar Gibraltar, naar Laura te gaan. Hij propte twee broeken, een paar overhemden en een jasje in een kleinere tas. 'Wat heb jij bij je?' vroeg Franco op een onverschillig toontje. 'Geef me maar liever een idee, dan weet ik tenminste wat ik verder nog mee moet nemen.'

'Het essentiële, natuurlijk,' zei Trent, en zijn stem klonk zo hard als ijs. 'Een knipmes, twee colts en mocassins. En ik adviseer je hetzelfde te doen; je weet maar nooit.' Hij was uit op bloed, realiseerde hij zich. En op dit moment kon het hem niet schelen wiens bloed, dat van Reggie Forrester, dat van Sedgewick, of desnoods dat van Laura als hij mocht ontdekken dat ze hem beet had genomen!

Op dat moment lag Laura in bed en sliep ze een diepe, droomloze slaap. Eerder, nadat Archie was weggegaan, had ze geprobeerd om Ena te spreken te krijgen, maar ze was tegengehouden door Fatima, de mollige dienstmeid die ze niet mocht.

'Het spijt me, juffrouw,' had het meisje gezegd, 'maar de graaf heeft uitdrukkelijk bevolen dat de gravin onder geen voorwaarde gestoord mag worden. De dokter heeft haar medicijnen voorgeschreven, die heeft ze genomen en nu slaapt ze. Toe juffrouw, gaat u nu maar terug naar uw eigen kamer, en slaapt u ook wat. Ayesha zal u thee brengen, pepermuntthee, dat is heel goed tegen de hitte, weet u.' Laura, die niet verder had willen aandringen en de situatie ervoor Ena niet moeilijker op had willen maken, was teruggekeerd naar haar kamer. Ze begreep er nu niets meer van, en het beangstigde haar allemaal een beetje. Ena werd gevangen gehouden, dat was haar nu wel duidelijk. Maar zij, Laura, was niet Archies vrouw. Niemand kon haar tegenhouden wanneer zij het huis wilde verlaten of weg wilde gaan om, waar dan ook, hulp te zoeken voor Ena! Ze realiseerde zich hoe dwaas haar verhaal anderen in de oren zou moeten klinken, maar misschien dat die aardige majoor Eagan wel naar haar zou willen luisteren.

Op dat moment kwam Ayesha binnen met een groot dienblad waarop een karaf met een smalle hals vol pepermuntthee stond, een klein zilveren kopje zonder oren, en een grote hoeveelheid verleidelijk uitziende Marokkaanse lekkernijen.

'De Amerikaanse mademoiselle gaat toch zeker niet uit bij deze hitte, en toch zeker niet helemaal alleen?' vroeg Ayesha bezorgd. 'Onze zon hier is niet goed voor dames met een blanke huid! Mademoiselle had er vanochtend nog last van! Kom, eet u wat, het is allemaal Marokkaans eten en dat is goed eten; en drinkt u er een slokje thee bij, ja? En dan zal ik het bad vol laten lopen, daar knapt u beslist van op.'

'Maar ik voel me al beter, heel veel beter,' zei Laura koppig, 'en ik wil naar het dichtstbijzijnde postkantoor. Ik moet nog een telegram sturen, een dat ik vanmorgen vergeten ben.'

'Maar mademoiselle, er is momenteel geen rijtuig beschikbaar,' zei Ayesha met zachte stem. 'En u kunt niet zo ver lopen in de hete zon; dames gaan hier niet te voet.'

'Ik vrees, Ayesha, dat ik gewend ben om altijd precies te doen wat ik wil, en daarbij kan het me niets schelen wat andere mensen ervan denken! Zou je me dus alsjeblieft mijn witte jurk willen brengen en mijn wandelschoenen, en ... geen korset alsjeblieft, want ik heb meer dan genoeg van die dingen. Als je me zegt hoe ik moet lopen zal ik de weg zeker wel vinden.'

Ayesha keek angstig om zich heen en ze fluisterde smekend: 'Toe, mademoiselle! Hij zal boos op me zijn, heel erg boos, als er iets gebeurt en als hij weet dat ik u geholpen heb naar buiten te gaan op zo'n hete dag! Mijn heer heeft gezegd dat u vanavond naar de grot gaat, toe, wacht u tot vanavond!'

Pas achteraf had Laura het allemaal begrepen. Alleen om Ayesha een plezier te doen dronk ze van haar pepermuntthee, en nam ze nog een glaasje van de brandy van de graaf om beter tegen de zon te kunnen. Maar ze was nog steeds voornemens om, zodra Ayesha weg was, naar buiten te gaan.

Laura had besloten om toch maar een telegram naar lady Honoria te sturen. Ze hoopte maar dat ze nog steeds in Baden-Baden was, en dat ze de boodschap zou ontvangen. Maar terwijl ze zat te bedenken hoe ze haar boodschap zou formuleren, voelde ze zich opeens zo duizelig dat ze niet anders kon dan zich achterover, op het bed te laten vallen. Ze had zich nog maar net afkunnen vragen wat er aan de hand was, toen het opeens zwart om haar heen werd en ze het gevoel had alsof ze in een eindeloze, duistere tunnel omlaagstortte.

En terwijl ze daar zo lag, en zich nergens van bewust was, merkte ze dus ook niet dat er naar haar nagenoeg naakte lichaam gekeken werd, en hoorde ze ook de stemmen niet die over haar spraken.

'Ziezo, vriend, daar is ze dan. Je kunt met haar doen wat je wilt!' Archie grinnikte en keek zijdelings naar Reggie die zijn blik maar niet van Laura's lichaam af scheen te kunnen houden. 'En ik garandeer je dat ze zich het eerstkomende uur zeker nog nergens van bewust zal zijn. Het middeltje dat Fatima in haar thee heeft gedaan is volkomen smakeloos en geurloos, maar wel bijzonder sterk!' En toen voegde hij er met strakgetrokken lippen aan toe: 'En ik hoop dat je zo gul zult zijn om mij ook een pleziertje met haar te gunnen! Voor wat hoort wat, hè, ouwe makker? Ik heb mijn zinnen al op haar gezet sinds het moment waarop ik haar voor het eerst heb bekeken door de gaatjes die ik in het plafond heb geboord. Zeg eens, is ze goed?'

'Och, het gaat wel,' loog Reggie terwijl hij naast het bed ging staan en neerkeek op haar slappe, uitgestrekte lichaam.

'Is alles in orde voor straks?' vroeg hij.

'Natuurlijk,' zei Archie ongeduldig. 'Dat had ik je toch al gezegd?' Hij liet een kort en kwaadaardig lachje horen. 'En vergeet Fatima niet. Ze is Ena's meid, en ze heeft me enorm geholpen. Ik weet zeker dat ze het heerlijk zal vinden om jou te helpen bij het temmen van jouw juffrouw Laura, en dat ze je ook precies kan zeggen wat daarvoor de snelste en meest succesvolle manier is! Fatima weet als geen ander hoe je een vrouw pijn kunt doen. Maar ja, daar zul je gauw genoeg achter komen, dat weet ik zeker.'

'Archie, beste kerel,' zei Reggie lachend, 'ik moet zeggen dat je een ware vriend bent! En ik beloof je dat je haar uit mag proberen zodra ik met haar klaar ben.'

En terwijl Laura nog in een diepe verdoving lag te slapen en zich niet bewust was van hetgeen zich om haar heen afspeelde, nam Reggie haar op elke manier die hem genoegen deed en hij hoefde zich daarbij niet te bekommeren om verzet van haar kant.

Ondertussen had Archie bevolen dat Helena gehaald zou worden om getuige te kunnen zijn van hetgeen haar vriendin, de zuster van haar minnaar, overkwam. Helena begon hysterisch te snikken en begon te schreeuwen dat het op moest houden, toen Archie, die zich over Laura had gebogen, tegen Reggie zei: 'O, vooruit! Neem haar dan maar terwijl ik de jouwe neem.'

'Nee!' riep Helena wild uit. 'O, alsjeblieft niet!'

Ze voelde hoe Fatima haar geboeide polsen op wrede en pijnlijke wijze omdraaide, en ze kon niet anders dan als een snikkend hoopje ellende op de vloer in elkaar zakken. Toen voelde ze hoe Reggie de kuisheidsgordel losmaakte, haar besteeg en haar op pijnlijke wijze bruut binnendrong. Dit was een nachtmerrie, bedacht ze koortsachtig terwijl ze zich bewust was van de pijn van zijn stoten, en van zijn vingers op haar tepels en zijn handen die haar tegen de flanken sloegen alsof ze een paard was dat hij bereed. En op hetzelfde moment misbruikte Archie Laura. Hij draaide haar zus, en legde haar zo, en drong haar binnen zoals het hem uitkwam. Voortdurend probeerde hij een andere positie, en hij deed met haar waar hij zin in had.

Ondertussen waren de eerste kreunende geluiden over Laura's lippen gekomen, en ze probeerde om zich heen te slaan. Maar Archie hield haar met kracht in bedwang. Toen hij klaar was zei hij over zijn schouder tegen Reggie: 'Als je zover bent, beste kerel, dan stel ik voor om, voordat ze helemaal bij haar positieven komt, het feest in onze slaapkamer voort te zetten. Wat zeg je daarvan, Ena? We kunnen haar daar opgesloten houden zoals ik ook met mijn vrouw doe wanneer ik niet in de stemming voor haar ben, en dan kun je alles doen wat je verder nog zou willen.' Hij lachte. 'Fatima kan uitstekend overweg met de zweep, nietwaar, lief vrouwtje van me? En ze weet precies waar ze je er het beste mee kan treffen!'

Gedurende een poosje, de tijd waarin het verdovende middel uitgewerkt begon te raken, dacht Laura dat ze een nachtmerrie had, een afgrijselijke, pijnlijke nachtmerrie, en ze probeerde uit alle macht eruit te ontwaken. Op de een of andere manier lukte haar dat echter niet. En toen ze uiteindelijk dan toch wakker werd, bleef diezelfde nachtmerrie gewoon voortduren, en kwam er helemaal geen einde aan de verschrikkingen en de vreselijke pijn. Ze kon er niet vanaf komen, ze kon het maar niet kwijtraken, maar toen drong het tot haar door dat haar armen boven haar hoofd geketend waren aan haken in het plafond, en dat haar enkels op dezelfde wijze waren vastgemaakt aan haken in de vloer. En toen zag ze Helena die voor haar op handen en knieën zat en ze realiseerde zich wat ze gedwongen werd te doorstaan en hoe ze vernederd werd. En toen werd zij misbruikt, precies zoals Ena misbruikt was. Allen misbruikten haar en ze kon er niets tegen doen! Reggie was er, en Archie, en Fatima, en nog een van de mannelijke bedienden die Archie erbij had geroepen om de vernedering zo compleet mogelijk te maken. Fatima begon haar hard met de zweep te slaan. Ze trof haar overal, op haar borsten, haar billen, en zelfs tussen haar open dijen totdat ze het uitschreeuwde en krijste en daar uiteindelijk niet meer mee kon ophouden. Ten slotte smeekte ze hen op te houden met deze marteling, en ze beloofde hun alles, maar dan ook alles te doen als er maar een eind zou komen aan de pijn.

'Hoor je dat, Reggie, kerel?' vroeg Archie. 'Verdikkie, ze wordt al bijna even mak als Ena, zie je dat? Heb je gehoord wat ze daar beloofd heeft? Ze zei dat ze alles, alles zou doen, en is dat niet fijn? Is dat niet reuze verstandig van onze kleine erfgename?'

'Heel verstandig!' Reggie grinnikte.

'Sta op, vrouw!' beval Archie opeens. 'Ik wil juffrouw Laura laten zien wat voor goed afgerichte teef ik binnen twee dagen van je heb weten te maken!' Ena hees zichzelf, bitter wenend, met moeite overeind.

'En nu,' zei Archie terwijl hij glimlachte en haar bij de haren greep, 'en nu, mijn kleine teef, ga je weer op je knieën en kruip je naar je vriendin toe, begrijp je wat ik bedoel? Je doet hetzelfde met haar als ik je bij Fatima heb laten doen. Na alles wat ze heeft moeten doorstaan zal een beetje tederheid haar wel welkom zijn, denk je ook niet?'

'O nee! Alsjeblieft, Archie, dat niet!' Archie gaf een wilde ruk aan haar haren, trok haar gezicht naar zich toe en gaf haar een gemene, harde mep. Daarna sleurde hij haar naar voren. Reggie begon weer te grinniken, en hij genoot werkelijk van alles wat zich hier afspeelde; het meeste genoot hij echter van het feit dat Laura nu de zijne was. Ja, ja, ze was zijn teef!

Van wat er daarna gebeurde herinnerde Laura zich achteraf maar weinig. Ze wist dat ze, na de laatste vernedering, los was gemaakt en dat ze, snikkend van de pijn, op de vloer in elkaar was gezakt. En ze herinnerde zich nog dat ze alles beloofd had; ze had zelfs beloofd de papieren te tekenen waarvan Reggie zei dat ze ze moest ondertekenen, en waarmee ze zijn vrouw werd en waardoor haar vermogen hem in handen kwam.

Ze hadden haar een heleboel brandy laten drinken voordat ze werd meegenomen naar een klein, stenen huisje op het land, waar een oude man haar vragen stelde waar ze mechanisch antwoord op gaf. Ze hadden haar polsen op haar rug gebonden, en onder de grote, tot boven aan toe dichtgeknoopte cape droeg ze verder niets. Ze was blij met de cape en de grote capuchon waarachter ze haar betraande gezichtje, haar roodomrande ogen en haar, door het bijten erop, opgezwollen onderlip enigszins kon verbergen.

Reggie had zijn arm om haar heen geslagen en hij hield haar overeind. Dat was nodig, want zelf had ze de kracht niet meer om op eigen benen te blijven staan, en ze hing half bewusteloos tegen hem aan. Toen hij haar mee naar buiten nam hoorde ze hem zeggen: 'En nu zal ik mijn belofte aan je waarmaken.' Het klonk als van een grote afstand. 'We brengen een bezoek aan de grot van St.-Michael, en bekijken de inquisitiekamer daar. Vergeet niet dat je je te gedragen hebt en dat je je mond moet houden. Dat heb je intussen toch wel begrepen, hm, m'n lief?' Hij sloeg haar zachtjes in het gezicht dat nog nabrandde van de klappen die hij haar voorheen had gegeven, en ze knikte als verdoofd.

Archie, zo drong het vagelijk tot haar door, zou teruggaan naar huis en naar zijn arme Ena. En na hun bezoek aan de grot, had Reggie breed grijnzend verteld, zouden ze, met een boot die hij had gehuurd, naar Tanger gaan waar hij een villa voor hun wittebroodsweken had gehuurd. Bij die mededeling begon ze hulpeloos te snikken. Toen sloeg hij haar opnieuw, en deed hij haar net zo lang pijn tot ze hem met verstikte stem smeekte alsjeblieft, alsjeblieft op te houden; ze zou zich gedragen, dat beloofde ze, ze zou precies doen wat hij van haar wilde.

'Dat kan ik alleen maar hopen, lieve Laura,' zei hij terwijl hij wreed hard in een van haar tepels kneep. 'Want anders weet je wel wat er zal gebeuren, hm?' En weer knikte ze, en ze liet zich meenemen naar het kleine rijtuig dat op hen stond te wachten. Intussen was ze zover dat het haar allemaal niet meer kon schelen. Het enige waar ze nog aan kon denken was dat ze geen pijn en geen straf meer wilde.

Maar toch was er, ergens in haar achterhoofd, nog een vage, hoopvolle gedachte. Zou hij nog komen? vroeg ze zich af. Ach nee, hij kwam toch niet, ook al had hij het telegram ontvangen. Nee, en nu is het te laat. Ik ben Reggies vrouw. Er is geen hoop meer, er is geen hoop meer, probeerde ze zichzelf voor te houden. Ze wilde huilen, maar ze durfde niet, want ze was bang dat ze Reggie weer boos zou maken. Dit is het einde, dacht ze, dit is het einde van mij, van de oude, zorgeloze Laura Morgan die altijd zo zelfverzekerd en roekeloos was. Dit is het einde van de mens die ik eens was! God weet wat er van mij geworden is, en hoe het mij op den duur zal vergaan. Ze voelde zich als verdoofd, alsof het haar niet meer kon schelen wat er verder nog met haar gebeuren zou. Nog nooit eerder had ze naar de dood verlangd en erom gebeden, maar dat deed ze nu wel.