Hoofdstuk 42

Majoor Eagan reageerde met verbazing toen zijn oppasser het bezoek aankondigde van de hertog van Royse. In de afgelopen dagen waren hem meer vreemde berichten ter ore gekomen waarvoor hij geen verklaring had.

Om te beginnen had hij gehoord dat het jacht van de prins van Wales zowaar was omgekeerd, en dat het op de terugweg naar Gibraltar was! Daarnaast had hij een telegram van de prins van Wales ontvangen waarin deze hem persoonlijk opdroeg de hertog van Royse zoveel mogelijk van dienst te zijn; en dat er, ongeacht wat er uit zou lekken, tegen elke prijs voorkomen moest worden dat er een schandaal uit zou groeien. En wat bedoelde hij daar in vredesnaam mee? Majoor Eagan begreep er niets van. Wat was er gaande? Misschien dat Royse hem meer zou kunnen vertellen. Of kon het soms zijn dat al deze opwinding iets te maken had met Royses ex-verloofde?

De majoor moest eerlijk bekennen dat hij flink geschokt was geweest toen hij gehoord had van het plotselinge en onverwachte huwelijk van juffrouw Morgan, en dan nog wel met die Reggie Forrester! Hij had haar veel te intelligent gevonden voor een dergelijke fout, en daarbij had ze, terwijl ze Royses ring nog droeg nota bene, opeens zo'n haast gehad ook! Maar ja, de hertog van Sedgewick had hem de verzekering gegeven dat hij zich nergens zorgen over hoefde te maken aangezien juffrouw Morgan uit eigen vrije wil voor deze stap gekozen had; ze had hem dat ook zo gezegd, anders zou hij zeker geweigerd hebben om getuige van de huwelijksvoltrekking te zijn.

'En je kunt de keuze van een vrouw nu eenmaal toch nooit verklaren, wel ?' had de graaf tegen hem gezegd, maar het lachje dat zijn woorden vergezelde was de majoor op de een of andere manier naar voorgekomen.

En nu, verdorie, moest hij Royse ontvangen en hem vertellen dat zijn verloofde met een andere man was getrouwd, een ander met wie ze op dit moment een bezoek bracht aan de grot van St.-Michael! Hij kon zich wel iets leukers voorstellen dan de confrontatie die hem nu te wachten stond, dacht hij, voordat hij zijn ongeduldige bezoeker tegemoet ging.

'Dag Royse! Als Zijne Koninklijke Hoogheid me niet gemeld had dat ik je bezoek kon verwachten, zou ik zeker verbaasd zijn geweest je nu hier te zien. Hoe dan ook, er is mij gevraagd om je op elke denkbare manier behulpzaam te zijn, en dat zal ik dan natuurlijk ook doen!' Toen voegde de majoor er behoedzaam aan toe: 'Maar dan moet je mij natuurlijk wel iets vertellen van wat er allemaal gaande is opeens.'

'Om te beginnen hebben we een dokter nodig. Eentje die te vertrouwen is en die niet praat. De gravin van Sedgewick heeft dringend behoefte aan een uiterst discrete arts. Te oordelen naar hetgeen men haar heeft aangedaan, lijdt ze aan inwendige bloedingen. Kun je daar zo snel mogelijk voor zorgen?' Voordat de stomverbaasde majoor ook maar iets kon zeggen, vervolgde Royse op dezelfde, harde en toch beheerste toon: 'En dan heb ik een kaart nodig van de grotten; eentje waar precies op staat hoe ik bij die oude Spaanse inquisitiekamer kan komen, want daar is Forrester met Laura naar toe om, ten koste van haar, voor grootinquisiteur te spelen!'

'Maar ... maar ik heb begrepen dat ze net getrouwd zijn, vanavond nog, om precies te zijn!' riep majoor Eagan uit. 'De graaf van Sedgewick heeft me verteld dat hij getuige was bij hun huwelijksvoltrekking!' En toen voegde hij eraan toe: 'Godallemachtig, Royse! Zou je me misschien precies willen vertellen wat hier allemaal aan de hand is?'

'Ik vrees,' zei de hertog van Royse met klem, 'dat u met heel wat problemen en vieze zaakjes komt te zitten, majoor. Tenzij het allemaal, naar ik hoop, zo discreet mogelijk wordt afgehandeld. Maar ik heb nu geen tijd voor uitvoerige verklaringen! Ik zeg je alleen dit, en de dokter zal het weldra kunnen bevestigen: sinds haar aankomst hier, heeft de hertog van Sedgewick zijn vrouw op elke denkbare wijze gemarteld, gebruikt en misbruikt! Zweepslagen, een godvergeten kuisheidsgordel - stel je voor! - die ze aldoor moest dragen, behalve wanneer hij haar opdroeg haar dienstmeid, het mannelijke huispersoneel en zelfs Forrester van dienst te zijn! En daarna hebben ze dat ook met Laura uitgehaald, het godvergeten stel! Om haar tot dit huwelijk met Forrester te dwingen.'

'Mijn god!' Majoor Eagan kon zijn oren bijna niet geloven, totdat Royse, die zijn woede nu toch werkelijk niet meer de baas kon, op een toon die zelfs de majoor de koude rillingen bezorgde, zei: 'Heb je genoeg gehoord, majoor? Begrijp je het nu? Ik wil een kaart van die verrekte grotten van je. En ik kan je nu meteen wel vast zeggen dat wanneer Franco hier met de gravin van Sedgewick komt en hij haar bij jou heeft achtergelaten, hij mij achterna komt met de graaf zelf. En de enigen die later terugkeren zijn wij beiden en Laura. Als jij, of wie dan ook, ons zal proberen tegen te houden .. .'En toen trok hij zijn jasje uit en mikte hij het over een stoel. Toen zag de met stomheid geslagen majoor de colts die hij droeg, en hoe hij ze droeg;

en toen pas zag hij ook het ongewone schoeisel dat de hertog droeg. Mocassins, zo heetten ze, meende hij zich te herinneren.

Hij slaagde erin om zijn gezicht in de plooi te houden, en zei stijfjes: 'Hier is de kaart. Ik heb zelf maar al te vaak gehoord dat er heel nare ongelukken in die grotten gebeuren, en helemaal wanneer iemand de pech heeft te verdwalen en in een van de zeegrotten terechtkomt die rechtstreeks in verbinding staan met de rotsen en de zee daaronder.' Hij keek Trent even recht in de ogen en voegde er toen aan toe: 'Zodra de jonge Morgan hier met de gravin verschijnt, zal ik er persoonlijk op toezien dat ze naar mijn vertrekken wordt gebracht. En ik stuur mijn oppasser uit om dokter Matthews te halen. Hij is volkomen te vertrouwen en zeer discreet, en daarbij is hij ook nog eens een uitstekend arts.'

En toen was Trent verdwenen - in looppas - even snel en geruisloos als een door woede en drift gedreven Apache. Hij had de kaart in zijn vestzakje zitten, maar hij had hem inmiddels al niet meer nodig. Een blik erop was voor hem voldoende geweest om hetgeen hem interesseerde in zijn geheugen te prenten. Hij wist precies hoe hij bij Laura moest komen. Bij zijn Lorelei, zijn liefste.

In ijzeren houders geplaatste brandende fakkels wierpen een griezelig, geel licht op de wanden van de rots. En als iemand Trent Challenger nu had kunnen zien, zou hij hem gehouden hebben voor de een of andere angstaanjagende verschijning uit de hel: een lange man met zwart haar en een zwarte baard die als een wolf door de kronkelende gangen voortsnelde en wiens ogen het griezelige licht weerkaatsten. Hij liep geruisloos, en met zijn zwarte hemd, vest en broek en de revolvers in hun zwarte holsters viel hij eigenlijk niet op tegen de zwarte, vochtige wanden van de grot; hij was als de duivel in hoogst eigen persoon die uit was op zijn nieuwste prooi.

Nadat Franco Helena bij de majoor had achtergelaten, ging hij weer naar beneden, naar het rijtuig, om Archie te halen. Terwijl ze zich een weg baanden door de schijnbaar eindeloze gangen van de grot, duwde Franco Archie de hele tijd met de punt van zijn mes voor zich uit. Het kreunen van de hertog werd grotendeels gesmoord door de prop die hij nog steeds in zijn mond had. Hij had vreselijke pijn, maar er werd hem geen moment rust gegund. Ze volgden Trent die hen al ver vooruit was, en veel meer haast had gehad. 'En dit is nog maar het begin,' siste Franco hem toe. Zijn vlijmscherpe mes had al kriskras patronen in Archies zwarte broek gemaakt en hem talloze malen in de billen gesneden. Hij kon het bloed langs zijn benen in zijn laarzen voelen lopen. O god! dacht hij wanhopig. O god, red mij, laat iemand mij redden!

Laura kreunde als een gebroken mens in de prop die Reggie met geweld in haar mond had geduwd toen hij haar naar de martelkamer had gebracht die ten tijde van de Spaanse inquisitie gebruikt was.

'Ik wil niet hebben dat je schreeuwt, m'n lief, want het geluid weerkaatst eindeloos tegen de kale muren van de grot,' had hij glimlachend uitgelegd. 'Als iemand het zou horen, zou hij nooit kunnen begrijpen dat we ons alleen maar amuseerden tijdens onze wittebroodsweken, denk je niet?'

Hij had haar gezegd dat ze de pijnbank en het rad moest proberen, al was het alleen maar om eens zelf te ervaren hoe het indertijd voor die stakkers die erop hadden moeten liggen, geweest moest zijn.

'En dan, m'n liefste vrouwtje, kun je een roman schrijven die zich afspeelt in de tijd van de inquisitie. Je weet dan precies wat die slachtoffers meemaakten toen ze, met deze leren riemen om hun enkels en polsen, op deze werktuigen lagen vastgebonden.' Hij lachte om haar bange gezicht en voegde er op een vals troostend toontje aan toe dat hij zich alleen nog maar een béétje met haar zou amuseren. Daarna dwong hij haar naar het rek te gaan waar hij eerst haar polsen boven haar hoofd bond, en daarna haar enkels vastzette waarbij hij erop lette dat ze haar benen zover mogelijk gespreid had opdat het extra veel pijn zou doen. Toen gaf hij het rad een zet en draaide hij haar twee keer in het rond. Het gevoel van uitgerekt te worden, van uiteen- en opengereten te worden, was ondraaglijk.

O god! O god! Als ze gekund had zou ze geschreeuwd hebben, zou ze uit volle borst blijk hebben gegeven van haar nood, maar ze kwam niet verder dan een gesmoord, verstikt geluid.

'Laten we het de eerste keer maar niet overdrijven, vind je ook niet?'

Het leek alsof Reggies stem en haar eigen kreunen van heel ver kwamen, en het liefste zou ze zijn flauwgevallen of gestorven, het deed er niet toe, als er eindelijk maar eens een einde kwam aan deze nachtmerrie die maar niet ophield.

Wat wilde hij nog meer van haar? Ze had haar naam al gezet onder de stukken die hij haar had voorgelegd, en daarmee had hij zich alles wat ze bezat reeds toegeëigend. Wat zou hij verder nog verzinnen om haar aan te doen?

In gedachten smeekte ze hem hiermee op te houden; ze schreeuwde en smeekte dat er een einde aan deze nachtmerrie zou mogen komen, en ze riep om haar geliefde, haar liefste die ze zo dom uit haar leven had laten verdwijnen. Trent, waarom was hij niet gekomen? Trent... o god. Trent! Hoor hoe ik je in gedachten roep, alsjeblieft! Voel mijn gedachten, en mij, Trent. Hou van me, hou nog steeds van me, neem me alsjeblieft weer in je armen en laat me nooit meer gaan, alsjeblieft! Trent... Trent... Trent...

Keer op keer riep ze zijn naam in gedachten en concentreerde ze zich op zijn beeld in plaats van op de afgrijselijke dingen die Reggie nu tegen haar zei en op de ondraaglijke pijn die veroorzaakt werd door de hondenzweep die hij had meegenomen en waarmee hij haar nu te lijf ging. Die zweep had hij meegenomen 'om ervoor te zorgen dat die teef zich naar behoren blijft gedragen' had hij tegen Archie gezegd, en ze hadden er beiden om moeten lachen. O, Trent, dacht ze. O, waarom? Waarom wist ik niet dat jij het was? Trent...

Toen hij wist dat hij die verrekte martelkamer eindelijk genaderd was, haalde Trent zijn mes uit het foedraal, en vertrok zijn gezicht zich in een zuiver primitieve grijns, een dierlijke grimas die blijk gaf van het verlangen te doden. In het licht van de fakkels zag het lemmet er al bloederig uit; nog even, en het zou het daadwerkelijk zijn. Nog even, dacht hij door de rode nevel in zijn brein heen. Nog even! En toen ... Nu!

Trent, ze bleef zijn naam in gedachten steeds maar zeggen als zou het haar geluk brengen. Hij komt me halen, dat weet ik zeker! En toen trof de zweep haar tussen haar benen. De pijn was zo hevig dat ze als vanzelf haar ogen opsloeg, en opeens, net alsof haar gedachten vorm hadden gekregen, zag ze hem daar staan! Ze keek over Reggies schouder en zag hem daar staan! Hij zag er bijna net zo uit als toen ze hem voor de eerste keer had gezien, en op zijn dijen hingen de holsters met de beide revolvers. Maar de uitdrukking op zijn gezicht en de blik in zijn ogen, die waren volkomen nieuw voor haar.

'Ziezo, teef...' begon Reggie op sarrende toon, en toen hoorde hij een zacht, ijzig fluisteren achter zich dat hem deed denken aan het geluid van een ratelslang vlak voordat ze tot de aanval overgaat.

'Draai je om, hoerenzoon! Omdraaien .. want ik wil je gezicht zien als je eraan gaat!'

Reggie liet de zweep vallen en draaide zich om terwijl hij niet kon geloven dat hij die stem echt had gehoord. Hij zette grote, ontzette ogen op bij het zien van de Dood. De Dood in de gestalte van een lange man met grijze ogen en met een groot mes in zijn hand.

'Nee!' schreeuwde Reggie. 'Nee ... niet doen!"

'Je hebt mijn vrouw genomen, Reggie Forrester, en je hebt haar mishandeld.'

Trent kwam naar voren met het mes in zijn hand. Het lemmet lichtte op als de tong van een dodelijke slang.

'Nee! God ... nee! Ze verlangde naar me ... ze ...' En verder kwam Reggie niet. Het mes schoot razendsnel omhoog tussen zijn benen terwijl Trents vuist hem in de keel, en vervolgens op de plexus solaris trof. Nu kon hij geen kik meer geven terwijl het mes methodisch en zeker te werk ging. Zijn ogen waren al naar boven gedraaid en zagen niets meer, en het enige waartoe hij nog in staat was, was wat over de vloer kronkelen als een kip zonder kop, voordat Trent op beroemde Apachen-wijze met hem afrekende. Hij bevrijdde Laura, tilde haar in zijn armen en drukte haar dicht tegen zich aan terwijl zij haar armen om zijn hals sloeg en, nog voor hij de prop uit haar mond had kunnen halen, snikkend tegen hem aan hing.

'Was er meer tijd geweest, dan zou ik hem nog wat langer gemarteld hebben, liefste,' fluisterde hij haar vurig toe. 'Maar nu breng ik je naar Ena ... ja, ook zij is in veiligheid, en er komt een dokter om jullie alle twee te onderzoeken. En intussen zal Franco zich van Archie en van dit hier ontdoen!' Vol minachting schopte hij tegen Reggies lichaam alsof het ongedierte was, en toen nam hij haar mee, deze martelkamer uit, de frisse, naar bloemen geurende avondlucht weer in. Hij had haar zijn overhemd aangetrokken om ervoor te zorgen dat ze het niet koud zou hebben.

Halverwege kwamen ze Franco tegen. Hij duwde de huilende Archie nog steeds voor zich uit.

Trent knikte in de richting van de ruimte die ze zojuist hadden verlaten.

'Er is niet veel meer van hem over, maar omwille van Eagan en het protocol is het misschien toch verstandig om de boel achteraf wat op te ruimen, hm?'

'De dokter is nu bij Ena,' zei Franco kortaf terwijl hij zijn ogen over zijn zuster liet gaan, die daarin een bepaalde fonkeling ontdekte die er eerder nog niet geweest was. Toen nam hij Archie mee naar de zeegrotten en voerde hij hem aan de haaien die in de diepte hongerig lagen te wachten op alles wat er maar aan eetbaars hun kant op zou kunnen komen. Even later deed hij hetzelfde met Reggies verminkte lichaam.