Hoofdstuk 21

Ontbijt in bed was een dagelijks ochtendritueel waar de douairière hertogin van Sedgewick op stond. Ze vond het heerlijk om, zalig achteroverliggend in de zachte kussens, de visitekaartjes en invitaties door te kijken die in de loop van de vorige dag waren afgegeven. Daartussendoor dronk ze dan met kleine slokjes van haar hete thee en maakte ze opmerkingen tegen haar geduldige gezelschapsdame.

'Ha! De broer van onze juffrouw Morgan heeft zich eindelijk verwaardigd om een kaartje te laten afgeven. Wel, dat werd ook wel hoog tijd. Ik heb nog het een en ander tegen die jongeman te zeggen. Per slot van rekening ... Izzy, bel Mannering even voor me, wil je? Ik denk dat Laura gewaarschuwd moet worden voor het feit dat haar broer vanmiddag op bezoek komt, en ik weet zeker dat ze elkaar heel wat te zeggen hebben, te oordelen naar de manier waarop ze zich de laatste tijd gedraagt!'

Met zijn gezicht stijf in de plooi kwam de blozende meneer Mannering de slaapkamer van de douairière binnen. Een dikke, grijsharige man wiens leeftijd onmogelijk te gissen viel, maar die al sinds de dagen van wijlen de graaf van Sedgewick als butler bij de familie in dienst was. In de personeelsvertrekken regeerde hij met ijzeren hand, en niemand durfde het tegen zijn hooghartige uitstraling op te nemen. De enige die er daadwerkelijk in geslaagd was hem te intimideren was lady Honoria met haar onverwachte directe opmerkingen en de botte manier waarop ze zich vaak uitdrukte.

'Ik vrees dat The Times vanmorgen later is dan anders, mevrouw de gravin. Ik zal een klacht indienen en zorgen dat het niet weer gebeurt. Is er verder ...?'

'Mannering! Ik ben nog helemaal niet toe aan het lezen van The Times, dat weet je best, en dat is ook niet de reden waarom ik je door juffrouw Edge heb laten roepen. Wat heb je vanmorgen? Ik wil juffrouw Morgan spreken, en wel zo snel mogelijk. In ieder geval voordat ze ergens naar toe gaat en ik haar niet kan zeggen ...' Lady Honoria maakte haar zin niet af en met sluwe oogjes keek ze de butler onderzoekend aan om hem vervolgens op toornige toon te vragen: 'Waarom sta je daar zo te draaien? Verdorie, Mannering, trek niet zo'n beteuterd gezicht en zeg me wat je op het hart hebt! Waar is juffrouw Morgan?'

Mannering moest zijn keel eerst schrapen voor hij in staat was te antwoorden.

'Neemt u mij niet kwalijk, mevrouw de gravin, maar ik moet u zeggen dat... dat de jongedame ... dat ze nog niet terug is.'

'Niet terug? Niet terug? Waarvandaan dan? Het is nog niet eens tien uur in de ochtend! Sta daar niet zo te stamelen en te stotteren en geef me een behoorlijk antwoord! Kom terzake, Mannering!'

Meneer Mannering haalde diep adem. 'Ik vrees dat de jongedame naar het park is om paard te gaan rijden. En helemaal alleen. Het spijt me dat ik dat moet melden. En ... nu ja, mevrouw de gravin, ik moet bekennen dat dit ook niet de eerste keer is dat ze dat doet! Ik heb getracht haar tot rede te brengen, om haar duidelijk te maken hoe onverstandig en gevaarlijk haar gedrag is, maar tevergeefs, vrees ik!'

Nadat hij eenmaal begonnen was zijn hart uit te storten, ervoer hij het bijna als een opluchting dat hij zijn gevoelens nu eindelijk eens kwijt kon. Bijna in één adem gooide hij alles eruit.

'De jongedame heeft me verteld dat ze nooit op stap gaat zonder haar revolver bij zich te steken in een van de zakken van haar ... nu ja, dat Amerikaanse kostuum dat ze draagt, die gedeelde rokken waarmee ze op een gewoon, dus niet op een dameszadel, kan zitten. Misschien dat ik er eerder iets van had moeten zeggen, maar ja, de jongedame is per slot van rekening een gast van mevrouw de gravin! En wat had ik anders kunnen doen dan te proberen haar op andere gedachten te brengen? Helaas schijnt de jongedame een zeer sterk eigen willetje te hebben.'

Juffrouw Edge betrapte zichzelf erop dat ze haar adem inhield terwijl ze bijna angstig op lady Honoria's reactie op dit verschrikkelijke onbezonnen gedrag wachtte. Ze mocht het meisje, maar, o, lieve hemel! Zoveel roekeloosheid ... waar moest dat heen?

Tot haar verrassing grinnikte lady Honoria voordat ze dat probeerde te verdoezelen met een kuchje, en ze zei: 'Hmmm! Nu ja, ik denk dat ze beter 's ochtends vroeg uit rijden kan gaan dan andere onbezonnen dingen kan doen! Dank je, Mannering. En vergeet alsjeblieft niet om, zodra ze thuis is, tegen juffrouw Morgan te zeggen dat ik haar wens te spreken.' Ze pakte The Times op die Mannering naast haar neer had gelegd, en stuurde hem met een klein knikje de kamer uit.

'Hmmm!' kwam het over lady Honoria's lippen terwijl ze, toen de lijdende Mannering buiten gehoorsafstand was, de krant liet zakken. 'Ik heb er nooit het nut van ingezien om drukte te maken over onbelangrijke zaken. Wat mankeert eraan als iemand heel vroeg, als het park nog stil is, uit wil gaan ? Ik heb het zelf ook wel eens gedaan, en dan zonder revolver! Nee, Izzy, het gaat om de belangrijke zaken, daar moet je zo snel mogelijk mee afrekenen en die de wereld uit helpen. En nu, eens even zien, vanmiddag krijgen we juffrouw Morgans broer op bezoek, vanavond is er de opera, en daarna het souper bij lady Chalmers. Zijn er misschien nog afspraken die ik vergeten ben?'

Juffrouw Edge haalde een met goud gegraveerde en in leer gebonden agenda uit een la van het schrijfbureau, en begon de bladzijden om te slaan. Afspraken, lunches, diners en zelfs afspraakjes om uit rijden te gaan voor alle leden van het huishouden, werden daar zorgvuldig in opgetekend; zoals de douairière het zelf zei, ze stond erop te weten wat iedereen aan het doen was.

Juffrouw Edge keek op, en haar gezicht stond allesbehalve vrolijk. 'O! Die broer van juffrouw Laura komt om vier uur, maar u hebt afgesproken om om halfvier met mevrouw Prentiss bij Lyons te gaan theedrinken! Alhoewel, ik denk ...'

'Nonsens, nonsens, wat maakt het uit? Hij komt niet voor mij, hij komt voor zijn zuster! En hoe staat het met haar afspraken?'

'Ze moet naar Madame Fleur in Regent Street om te passen om ... eens even goed zien ... ja, om twee uur. Daarna ...'

'Laat maar. Ik spreek wel met haar, en dan regelen we alles. Mijn schoondochter zal de jongeman ontvangen en hem bezighouden voor het geval juffrouw Morgan te laat zou zijn, hetgeen ze meestal is, zo heb ik gemerkt!'

En als ze dat vandaag ook mocht zijn, dan zien we wel, dacht lady Honoria later. Ze had genoeg van dat treurige gezicht van haar schoondochter. Maar aangezien de roddelverhalen gingen dat lady Westbridge nu door de hertog van Royse overal mee naar toe werd genomen ... ach, wie weet? Ena had iets nodig om zich bezig te kunnen houden. Het zou helemaal geen kwaad kunnen als Laura bij de een of andere afspraak wat langer zou worden opgehouden. Lady Honoria vond het zalig om van alles voor iedereen te regelen.

Dit was allemaal Trents idee, dacht Franco boos. Wat een waanzin, officieel je visitekaartje afgeven en een afspraak maken om je eigen zusje te spreken te kunnen krijgen!

En alsof dat nog niet genoeg was, hij had te horen gekregen dat ze nog niet eens terug was van een eerdere afspraak!

Franco had op het punt gestaan een venijnige boodschap achter te laten bij de verwaande butler van Sedgewick House en dan gewoon maar weg te gaan, maar toen had die man gezegd dat de gravin hem wel wilde ontvangen totdat zijn zuster thuiskwam.

De gravin. Niet de douairière, maar Helena? En ze verwachtte hem? En nog wel precies zoals vroeger: alleen, bij het zilveren theeservies, klaar om in te schenken? Verdomme! dacht Franco, maar het kwam door dat beeld van haar dat hij plotseling voor zich had gezien, dat hij toch maar besloot om te blijven. Zijn verlate, domme en onbeschofte zus kon naar de pomp lopen!

Toen Laura ten slotte de in pasteltinten gedecoreerde ochtendkamer binnenstoof, zag ze eruit en voelde ze zich als een stormwind. Ze droeg een lichtgrijs rijkostuum waarvan de snit en de stijl uitgesproken mannelijk waren; het openhangende jasje toonde een turkooiskleurig vest en een wit zijden hemd met plooien en een hooggesloten kraag. Zoals gewoonlijk, dacht Franco afkeurend, zag ze eruit als een zigeunerin. Haar haren ontsnapten uit spelden die geacht werden de boel op z'n plaats te houden, en losse pieken en plukjes hingen over haar blozende wangen en langs haar slanke hals.

'Het spijt me! Het spijt me echt! Maar het passen duurde eindeloos, en toen...' Ze zweeg plotseling toen het uiterlijk van het tweetal opeens tot haar doordrong: het sombere gezicht van haar broer, en Ena's blozende wangen. Toen lachte ze kort, om er ondeugend aan toe te voegen: 'O, maar ik was bijna even vergeten dat we elkaars slechtste trekjes intussen door en door kennen! Je gaat me toch niet weer een preek geven, hè, Franco? Probeer het alsjeblieft niet!'

Zelfs ondanks de vluchtige kus die ze hem op de wang drukte, kon Franco zijn opkomende boosheid niet onderdrukken, zelfs niet toen Ena haar hand waarschuwend op zijn arm legde en daarna snel zei dat ze hen alleen zou laten om samen te praten.

'Je had me ook wel eens kunnen zeggen dat je hier was, in plaats van dat ik het van anderen moest horen en erover moest lezen in de schandaalblaadjes! Ik heb begrepen dat je het gesprek van de dag, en de laatste P.B. bent. Maar we zijn hier niet in Parijs, er zijn hier grenzen aan hetgeen men bereid is te slikken! In vredesnaam, Laura, begrijp je dan niet dat je de regels niet aan je laars kunt blijven lappen? O god, begreep je dat maar eens. Soms vraag ik me af of je nog wel in staat bent je hersens op een nuttige manier te gebruiken, in plaats van alleen maar aan je eigen grillen en pleziertjes te denken!'

Waarom moesten ze toch altijd ruzie maken? vroeg Laura zich ongeduldig af terwijl ze met de punt van haar zweepje tegen haar rijlaars tikte. Ze had nog wel gedacht dat hij, sinds hij in Engeland was, wat minder moraliserend zou zijn geworden, maar het was nog precies even erg als altijd. Ze begreep niet hoe hij, in de tijd van enkele luttele jaren, zo had kunnen veranderen, maar nu was ze er alleen maar blij om dat ze hem met opzet gemeden had, en helemaal sinds ze gehoord had dat men beweerde dat hij helemaal verliefd was op die onnozel grijnzende Sabina die ze werkelijk niet kon uitstaan!

Op een opzettelijk overdreven toontje zei ze: 'Hemeltje, Franco, het was me nog niet eerder opgevallen, maar als je boos bent lijkje werkelijk frappant veel op papa!'

'En jij...'

'En lijk ik te veel op mama?'

Laura maakte haar broer nog bozer door onverschillig haar schouders op te halen en op een ongeduldig toontje te zeggen: 'Ach, kom zeg, hou op! We lijken alle twee verschrikkelijk veel op onze ouders, en daarom zit het rebel-zijn ons in het bloed. Hou dus op met me voortdurend de les te willen lezen, want anders heb ik jou ook nog wel het een en ander te vertellen over je laatste misdaden! En,' voegde ze er poeslief aan toe voor hij van woede zou barsten, 'dat die lieve Sabina van je je zo haastig aan de kant heeft gezet voor de Amerikaanse hertog over wie iedereen het heeft, dat is jouw zaak, daarom hoef je je nog helemaal niet af te reageren op mij. Heb je dan nog nooit gehoord dat mannen en vrouwen gelijk zijn?'

'Dat kan je nu wel zeggen - of het eerlijk is dat is een heel andere zaak - maar ik vrees dat dat niet geldt binnen de maatschappelijke groep waarin wij ons bewegen.'

Franco had zijn zus het liefste bij de schouders gegrepen en haar eens flink door elkaar gerammeld, maar het leek hem niet verstandig om hier met haar in een worstelpartij verzeild te raken. Maar wat moest hij dan? Hij haatte deze schreeuwerige ruzies evenzeer als Laura dat deed.

'Maatschappelijke groep?' riep Laura terug. 'Ha! Moet je hem horen! Ik dacht dat jij geloofde in revolutie en veranderingen! Dat roep je toch altijd? Tot mijn spijt moet ik vaststellen dat je in werkelijkheid toch maar gewoon een typische bourgeois bent! Ja, dat ben je! Je houdt er twee verschillende regels en gedragscodes op na, een voor de vrouwen en een voor jullie, de bevoorrechte klasse! O, verdomme, Franco, je kunt me toch zo nijdig maken ...' Laura moest stoppen om diep adem te halen terwijl haar broer haar met op elkaar geklemde kaken stond te observeren.

'Ik begrijp werkelijk niet dat Ena jou verdragen kan, weet je dat? En ik hoop dat je haar niet van streek hebt gemaakt, want dat verdient ze niet; ze moet al meer dan genoeg verdragen.'

'Ena moet helemaal niets verdragen,' zei Franco op een onverwacht beheerste toon die aansloot bij die van zijn zuster. 'Ena ... nou ja, verdorie, het is een feit dat ze er zo aan gewend is om opgesloten te zitten in een kooi, dat ze niet eens weet dat de deur op een kier staat en dat ze hem maar open hoeft te duwen en weg kan lopen als ze dat wil!'

Het was lang geleden dat ze eerlijk tegen elkaar waren geweest, dacht Laura. En omdat haar broer zo verbitterd klonk, zorgde ze ervoor dat haar stem luchtig en vrolijk was.

'Hmmm ... ik heb zo het idee dat Helena en ik van nu af aan veel vaker uit zullen gaan om inkopen te doen. En dan blijven we uren weg!' En impulsief voegde ze eraan toe: 'O, Franco, mij kan het niet schelen, joh! Als jullie twee maar gelukkig zijn!' Toen vervolgde ze ernstig: 'Maar hou alsjeblieft op me bij alles wat ik doe te bekritiseren; op die manier kunnen we heel wat beter met elkaar overweg, zie je wel? Net als vroeger.'

Toen Franco weg was, haastte Laura zich naar boven en klopte ze aan op de deur van Ena's kleine zitkamertje dat aan haar slaapkamer grensde.

'O, Laura, jullie hebben toch niet heel erg geruzied, hè?' vroeg Helena terwijl ze haar vriendin aankeek met ogen die groot waren van angst. 'Ik hoop van niet, want weet je ...'

'Ja, ik weet het,' zei Laura kortaf. 'Maak je toch geen zorgen! En Franco heeft me verteld dat hij, na de opera vanavond, is uitgenodigd voor het souper bij lady Chalmers. En als ik me goed herinner dan heeft hij ook nog gezegd dat hij hoopte dat je op z'n minst twee walsen voor hem wilde reserveren!'

Laura zag hoe Helena's gezichtje was gaan stralen bij het vooruitzicht. En tegelijkertijd dacht ze: arme, gevangen Ena! Niet in staat om datgene wat ze zo graag hebben wilde en wat ze zo zou kunnen krijgen te pakken.  

'O, Laura, ik ben toch zo gelukkig! En misschien dat we die hertog van Royse dan ook eindelijk eens te zien zullen krijgen! Hij zal je vast willen leren kennen!' zei Helena die opeens helemaal uitgelaten was. 'O, ik weet zeker dat je hem helemaal waanzinnig kunt maken als je dat zou willen!'

'Ha!' gaf Laura terug, en daarmee klonk ze heel even bijna net zo als lady Honoria. 'Nou ik wil je niet teleurstellen, Ena, maar ik heb meer dan genoeg van die zogenaamde Amerikaanse hertog gehoord om er kotsmisselijk van te zijn!' Laura's expressieve gezicht toonde haar afkeer; ze fronste haar wenkbrauwen, en ze trok haar mondhoeken omlaag alsof ze zojuist iets zuurs had gegeten. 'Maar Laura,' hield Helena vol, 'ik heb me laten vertellen dat hij heel knap moet zijn. Een donker, opwindend type. Zo iets als Heathcliff in juffrouw Brontë's Woeste Hoogten!’

'O? Nou, daar geloof ik niets van. Elke man die de slechte smaak heeft om lady Westbridge van mijn broer over te nemen ... O, neem me niet kwalijk, Ena, maar, nou ja .. .En daarbij, welke man van eer geeft zijn Amerikaanse nationaliteit op in ruil voor een titel ? Hertog van Royse, jaja! Ik twijfel er niet aan dat de lieve Sabina en hij elkaar verdienen!'

Helena was in een overmoedige bui, en zelfs het noemen van lady Westbridges naam kon haar niet van streek maken nu ze wist dat ze Franco's onverdeelde aandacht weer terug had. Ze had Laura door de kamer zien ijsberen, en nu, omdat ze wist hoe heerlijk haar vriendin het vond om uitgedaagd te worden, zei ze plagend: 'Maar Laura, denk je niet dat het gewoon leuk zou zijn om te zien of je hem van lady Westbridge kunt aftroggelen? Al was het maar om te bewijzen dat je dat kunt? Ik wéét dat je het kunt! Ik kan me nu al precies haar gezicht voorstellen! Laura, alsjeblieft!'

'Probeer je mij soms uit te dagen?' Maar toch moest Laura onwillekeurig glimlachen bij de gedachte. Op de een of andere manier had ze die platinablonde lady Westbridge op het eerste gezicht al niet gemogen, en het beeld dat Helena nu schetste van haar gezicht... ach, misschien was het nog niet eens zo'n gek idee. 'Misschien dat ik een beetje met hem zal flirten. Al was het maar om die kleine ... Ach, misschien om haar te bewijzen dat ik haar spel beter speel dan zijzelf. Misschien. Het hangt natuurlijk af van mijn stemming. Je zult het wel zien, Ena!'