Hoofdstuk 12

'Moet je dit horen! Gedurende ongeveer drie maanden, beweert de hoofdpersoon uit dit boek - de metgezel van lady M. - dat ze, ondanks dat ze ... o ja, ze geeft tenminste toe dat ze er "buitengewoon onaantrekkelijk" uitzag ... Hoe dan ook, ondanks dat nadeel plus de lelijkste en meest kleurloze garderobe die je je maar kunt voorstellen, werd zij - en niet te vergeten ook haar deugdzaamheid - voortdurend en op alle fronten bedreigd door bijna iedereen die ze tegenkwam. Knechten, kruiers, jonge heren, en zelfs door hun verveelde dames! Kun je je zo iets bespottelijks en overdrevens voorstellen?'

'Kennelijk zijn er genoeg die dat kunnen, want anders zou deze laatste roman a clef nooit zo'n succes zijn geweest, en zou onze voormalige arme collega ook nooit zo rijk zijn geworden! Maar er zit wel een kern van waarheid in het verhaal, vind je ook niet?' Frank Harris streek over zijn royale snor alvorens eraan toe te voegen: 'Misschien wordt het boek daarom wel zo goed verkocht! En zelfs jij zult, na je vurige betoog, moeten toegeven dat je het gelezen hebt, dit brok geleuter, zoals je het noemt. Want waarom zou je je zo druk maken als de inhoud van het verhaal je niet persoonlijk treft en je je er niet door aangesproken zou voelen?'

Tja, waarom ? Gewoon niets zeggen of een nietszeggende opmerking maken was vaak de beste manier om jezelf uit een moeilijke situatie te redden. En, zoals Trent Challenger vooral niet moest vergeten, zijn vriend Frank Harris was journalist, een feit dat zwaarder woog dan vriendschap.

'Wat is er, Trent? Wat kijkje benauwd. Herken je jezelf in dat brok geleuter? Het is niets voor jou, ouwe makker, om je druk te maken over iets dergelijks, met inbegrip van die echtscheidingskwestie waar iedereen weddenschappen op afsloot.'

'Ik heb gezien dat die Saturday Review van jou er een waanzinnige hoeveelheid publiciteit aan heeft gegeven. Je boft dat ik, behalve de echtgenoot van de dame in kwestie, ook niet jou voor een duel heb uitgedaagd. Je moet namelijk weten dat ik daar serieus over gedacht heb!'

'Verdorie, Trent, ik ben je vriend, dus je hoeft me echt niet zo vanuit de hoogte te behandelen of me zo ijzig aan te kijken!' Frank Harris lachte zijn aanstekelijke lach, sloeg zijn vriend op de schouder en vervolgde: 'Wat zou je ervan zeggen als we vanavond eens een avondje plezier gingen maken? Eten bij Maxim's en daarna voor een show naar de Moulin Rouge. Is dat een goed idee of niet?'

In gedachten vloekte Trent, waarna hij zijn schouders ophaalde en een bijna verontschuldigend gezicht trok. 'Je hebt me eraan herinnerd waarom ik zo'n rotbui heb, en het is echt niet mijn bedoeling om me op jou af te reageren, vriend. Ik heb de ambassadeur van de Verenigde Staten beloofd om vanavond met hem naar de een of andere domme kunsttentoonstelling te gaan, en daarvoor ben ik helemaal niet in de stemming! Maar' - Trent trok zijn wenkbrauwen op en grijnsde - 'waarom ga jij ook niet mee ? Daarna kunnen we dan nog ergens anders heen gaan.'

En ze gingen naar de tentoonstelling van M. Péladan, en het was daar dat hij haar zag.

Hij zag haar vanuit de loge van de ambassadeur. Hij zag haar, maar zij zag hem niet. Aanvankelijk herkende hij haar niet, hoe kon hij ook? Verdorie, ze was zo veranderd! Ze had een beeldschone jurk aan, droeg vele kostbare juwelen en lachte; een schone bloem te midden van vele andere schone bloemen!

'Aangezien ik toevallig bevriend ben met Liane de Pougy,' zei Trent, 'denk ik dat ik haar maar eens ga vragen of ze me wil voorstellen aan dat sprankelende wezen naast haar.'

'O, maar dat is ... hmmm ... dat gaat niet... dat is Laura Morgan. Ze is waanzinnig populair, en ik heb me zelfs laten vertellen dat ze schrijft, anoniem, natuurlijk. Maar meneer Morgan, haar vader bedoel ik, heeft me gezegd dat hij vindt dat zijn dochter moet leren om voor zichzelf te zorgen, en daar kun je dan alleen maar het beste van hopen, niet?' zei de ambassadeur.

'Laura! Wel heb je ooit, die kleine ...' Trent, die wist hoe bekrompen de ambassadeur was, kon zijn woorden nog net op tijd inslikken. Laura Morgan? Hoeveel had ze in de afgelopen vier jaar geleerd en meegemaakt? Hij dacht terug aan hun laatste ontmoeting, en bedacht dat hij het misschien wel leuk zou vinden om te zien of hij daarachter zou kunnen komen.

Maar in ieder geval wilde hij ontdekken in hoeverre ze veranderd was. En natuurlijk kende hij Liane de Pougy heel wat beter dan hij tegenover de ambassadeur had laten blijken!

Later, na het eten bij Maxim's en de show in de Moulin Rouge, voelde Trent zich een beetje schuldig over het feit dat hij ruzie had gemaakt met Frank die, per slot van rekening, niets te maken had met dat plotselinge gevoel van woede dat hem had overvallen bij het onverwachte terugzien van Laura Morgan - de nieuwe Laura Morgan met de courtisanes die haar vriendinnen waren, hun mannen en andere mannen bovendien. Allemaal waren ze een en al aandacht voor haar, net alsof ze een van hen was! Nou ja, misschien behoorde ze wel tot de demi-monde, dacht hij, een grande horizontale, de flirtzieke teef! De kleine slet die ze geworden was.

Frank, die de blik van zijn vriend gevolgd had, had gegrinnikt. 'Aha! Laura Morgan weer, hè? Je hebt al eerder naar haar zitten kijken. Als je wilt zal ik je wel aan haar voorstellen.'

'Dat zal niet nodig zijn,' zei Trent kortaf, waarna hij veel te hard op zijn sigaar zoog en hem vervolgens in de barokke asbak legde. 'We kennen elkaar van vroeger, hoewel ik het op prijs zou stellen wanneer je daarover niets tegen haar zei. Ik vermoed dat ze er liever niet aan herinnerd wil worden.'

Frank keek hem van terzijde aan en streek over zijn snor. 'O, zit dat zo!'

'Hoe bedoel je?' vroeg Trent een beetje beledigd. 'We hebben elkaar ontmoet. Lang geleden. Ze was toen nog bijna een kind, en even ... Nou ja, ze was indertijd nog heel jong en onervaren. Wat was ze, zestien, zeventien? En bijna ...'

'Een vaag verhaal, m'n beste ...'

'Als je daar niet mee ophoudt, Frank, dan daag ik je nog uit tot een duel, waarvan je nu al weet dat je het toch niet kunt winnen omdat ik veel beter schiet dan jij.'

'Ah, touché, touché!' riep Frank grinnikend uit. 'Ik vind het best hoor. Als je juffrouw Morgan alleen van een afstandje wilt observeren, dan moet je dat zeker doen. En zoals je al zei, mocht je dat later alsnog willen, dan kun je altijd Liane nog vragen of ze je aan haar wil voorstellen.'

'Ik geloof dat ik haar een poosje wil observeren, om te beginnen. Heb ik je er trouwens bij verteld dat we het tijdens onze eerste ontmoeting niet zo best met elkaar konden vinden? En tijdens onze tweede ontmoeting ging het al niet veel beter.'

'O? Hebben jullie elkaar dan zo vaak ontmoet?'

'Ja.'

'Aha,' zei Frank op zeer ernstige toon. 'Hmmm, nu ja, dat klinkt bijzonder interessant, zullen we maar zeggen. En het biedt vele mogelijkheden.'

'O verdomme! Wanneer hou je toch eens op te praten als een verdomde journalist?' zei Trent op geërgerde toon. 'Ik zeg je, Frank, het meisje, of het kindvrouwtje, is mijn type niet. Het probleem is...'

'Ja? Is er een probleem?'

'Frank, hou je mond. Laat me uitspreken. Nee, aan de andere kant lijkt het me beter dat ik dat maar niet doe. Voorlopig weet je al meer dan genoeg. Ik heb je verteld dat ik juffrouw Morgan gekend heb. Lang geleden. Heel lang geleden. Ik ken haar vader en moeder stukken beter. En meer krijg je toch niet uit me. En ik zal je nog eens wat zeggen, m'n vriend. Als ik hiervan ook maar een letter zwart op wit zie, dan zit er voor mij niets anders op dan je te vermoorden, dat begrijp je toch zeker wel, hè ?' En met die woorden grijnsde Trent zijn tijgergrijns, zoals Frank het noemde.

'Tja, nu, ik heb er geen enkele behoefte aan om al zo jong uit het leven te stappen terwijl er nog zoveel is om van te genieten. Daarom beloof ik je, vriend, dat ik, zolang als ik het maar vol kan houden, discreet zal zijn. Maar aan de andere kant zou ik het toch heel fijn vinden om, en mogelijk alleen maar voor mijn memoires, in de loop der tijd zo veel mogelijk details van je te mogen horen. Bijvoorbeeld, hoever denk je bij juffrouw Morgan te kunnen komen? Het schijnt dat ze een nogal onafhankelijk type is, en helemaal niet dat van de doorsnee Amerikaanse erfgename. Bovendien is haar schoonheid al evenmin van het doorsneetype.'

'O ja, dat blijkt al duidelijk uit de mensen met wie ze omgaat en de manier waarop ze zich uitdost.'

Frank moest lachen. 'Trent, werkelijk, als ik je niet beter zou kennen zou ik bijna denken dat je klinkt als de jaloerse echtgenoot.'

'O ? Is dat zo ?' gromde Trent met een vervaarlijke blik in zijn ogen.

Frank maakte een smekend gebaar. 'Vergeet wat ik zei. Ik meende het niet.'

Trent liet zijn schouders zakken, en haalde ze toen weer op. 'Ach, nou ja, ze heeft er nu eenmaal een handje van om me tegen de haren in te strijken. Hoe dan ook, ik heb haar ouders wel beloofd dat ik een oogje op haar zou houden.'

'O, ja, ja, natuurlijk, natuurlijk!' zei Frank op plechtige toon waarop zijn vriend reageerde met het samenknijpen van zijn ogen en lippen. 'En dat is echt niet beledigend bedoeld, hoor,' haastte Frank zich te zeggen.

'Zo vat ik het ook niet op,' zei Trent onvriendelijk. 'Toch zou ik liever niet door juffrouw Morgan herkend willen worden. Voorlopig dan, tenminste.'

'Goed,' zei Frank, 'zoals je wilt. Zeg dan nu maar of je zin hebt om hier wat langer te blijven, of dat je er meer voor voelt om naar een wat opwindender adresje te gaan.'

'Ach, het is duidelijk dat zij het hier, in het gezelschap van haar vriendinnen, naar de zin heeft, dus waarom zouden we niet ergens anders naar toe gaan?'

Trent vroeg zich achteraf af waarom het hem zo gestoord had dat hij haar in het gezelschap van enkele van de meest beroemde Parijse courtisanes had gezien, en dat ze, net alsof ze een van hen was, overdreven gekleed en opgemaakt was en plezier maakte met een man die hij herkende als een onbelangrijke Indiase prins. Wat scheelde haar, vroeg hij zich boos af, wat scheelde die kleine teef? Wat voor spel dacht ze nu weer te spelen? En toch moest hij, zij het met tegenzin, erkennen dat ze wel degelijk veranderd was. Ze was nu niet alleen een vrouw, maar een verleidelijke vrouw bovendien. Ze had geleerd hoe ze zich moest kleden, hoe ze haar haren moest opmaken en hoe ze verleidelijk moest zijn. Het maakte hem nijdig en hij realiseerde zich dat hij naar haar verlangde, dat hij echt naar haar verlangde. Ik zal haar wel eens een lesje leren, dacht hij. Ik zal haar leren hoe het is om met vuur te spelen!

'Lieve,' zei Liane de volgende keer toen ze samen door het Bois reden, 'ik had het je al eerder willen vertellen, maar toen had ik er geen gelegenheid voor. Ik heb een aanbod gekregen. Voor jou, bedoel ik.'

'Echt? Meen je dat? vroeg Laura waarbij ze haar vriendin met fonkelende ogen aankeek. 'O, Liane, dat meen je toch zeker niet, hè ?'

'Natuurlijk meen ik dat. Zeg ik ooit iets wat ik niet meen?'

'Hmmm, nee ... dat geloof ik niet... hoewel...'

'Natuurlijk kan ik je zijn naam niet verraden. Daar stond hij op, maar ik kan je wel zeggen dat hij heel serieus is. Hij heeft beloofd om een mooi huis voor je te kopen in een chique buurt, en geld speelt geen rol. Hij heeft beloofd dat je je eigen personeel zult krijgen. En je mag je huis inrichten zoals jij dat wilt. Hij is zelfs bereid om een contract met je te tekenen nadat je advocaat er zijn goedkeuring aan heeft gehecht. Hij zal rijtuigen voor je kopen, zo veel als je maar wilt, en zelfs eentje zonder paarden zo je dat mocht willen. Hij maakt werkelijk een ongelooflijk gulle indruk.'

'Maar wie is hij dan? Waarom zou hij dat allemaal doen?'

'Ik neem aan, of eigenlijk heb ik dat gehoord, dat hij ons bij monsieur Péladan heeft gezien tijdens dat fantastische optreden van Satie. En daarna heeft hij ons in de Moulin Rouge gezien. O, ik weet het niet, zo doe je mannen op, voor zover ik weet. Hij zei dat je beter verdiende dan het escorte dat je die avond had, en hij is bereid je het beste te geven. Chérie, ik breng je alleen de boodschap maar over. En ik weet niet eens precies wie hij is, behalve dan dat ik van mijn vriend weet dat hij buitengewoon rijk en knap is en dat hij een Engelse adellijke titel heeft. Dat klinkt toch heel interessant, nietwaar? En ben jij niet altijd op zoek naar interessante dingen om over te schrijven?'

'Ja, maar ...' zei Laura die niet wist of ze beledigd moest zijn of dat ze zich gevleid moest voelen. Wist ze maar hoe hij eruitzag, wie hij was. Natuurlijk was het interessant, natuurlijk. Maar tegelijkertijd kon ze Liane toch moeilijk bekennen hoe weinig ze wel afwist van het werkelijke leven.

'Tja,' zei Laura onzeker, 'ik weet het niet. En ook al klinkt het heel intrigerend, ik zal er toch echt eerst even over na moeten denken. En bovendien kan ik natuurlijk nooit ja zeggen voor ik heel zeker weet dat het niet om een mismaakt iemand gaat, of om iemand met een geslachtsziekte of zo.'

Liane lachte schor. 'Ach, petite! Ik weet zeker dat je je daarover geen zorgen hoeft te maken! En als jij hem niet wilt, dan zou ik wel willen ... maar, alors, hij wil jou, en ik heb gezegd dat ik er met je over zou praten. Hoewel ik toen eigenlijk al wist wat je antwoord zou zijn.' Ze lachte weer en zei: 'Maar bedenk wel, chère amie, dat je hierover zou kunnen schrijven. En aangezien het feit dat je onafhankelijk bent, ben je niet gedwongen om voor altijd bij hem te blijven en kun je weggaan wanneer je wilt. Maar ... ach, dat is natuurlijk alleen maar een idee. Ik breng je alleen de boodschap maar over.'

'Weet je heel zeker,' vroeg Laura achterdochtig, 'dat je echt niet weet wie hij is? Ik ben nu toch echt nieuwsgierig geworden. Weet je het werkelijk niet, Liane? Weet je het zeker?'

'Natuurlijk weet ik dat zeker. Want als ik het wel wist, dan zou ik het je vertellen. Dat zou ik je ook vertellen of hij goed was in bed of niet. Of dat hij de moeite van het houden waard was of niet. Maar ik weet het niet. Ik moet bekennen dat het mij ook intrigeert. Misschien wil hij mij wel als hij jou niet kan krijgen. Ik heb schoon genoeg van het wachten tot mijn prins eindelijk eens koning wordt!'

'Nou ja,' zei Laura haastig, 'laat me er even over denken. Zeg tegen je vriend dat ik over het voorstel van de man zal nadenken. Hoewel ik wel graag wat meer details zou willen hebben voor ik ergens toe besluit, zelfs tot een ontmoeting. Maar ik moet je wel eerlijk zeggen,' zei ze zacht, 'dat ik popel om te weten hoe hij eruitziet.'

Dus, hij had haar een aanbod gedaan en zij, de slet die ze geworden moest zijn, dacht er zowaar over om op zijn voorstel in te gaan! En niet alleen dat, ze dacht zelfs al aan de officiële kant van de zaak. Ze kon het niet menen, dacht hij. Of maakte het soms allemaal deel uit van een plan tot het schrijven van het een of andere domme exposé of artikel? Het leek Trent een goed idee om gauw, voordat Frank naar Londen zou vertrekken, nog eens even bij hem op bezoek te gaan.

'Je hebt me nooit verteld hoe het verder is gegaan,' zei Frank Harris toen ze elkaar zagen.

'Ik heb haar een voorstel gedaan,' zei Trent kortaf terwijl hij zijn avondcape van zijn schouders liet zakken. 'Aangezien zij er de voorkeur aan geeft om zich uit te dossen als een demi-mondaine, leek het me het beste om haar ook maar op die manier te behandelen. En het verbaast me dat ze nog niet op mijn aanbod, dat ik overigens met goede bedoelingen gedaan heb, gereageerd heeft.'

'Dat meen je toch zeker niet,' zei Harris met opgetrokken wenkbrauwen. 'Vooruit, Trent, zeg dat het een grap is! Dat heb je toch niet echt gedaan, hè?'

'Natuurlijk wel. Ik ben altijd serieus, nou ja, bijna altijd. Ze intrigeert mij. En ik wilde eigenlijk wel eens zien hoever ze bereid is te gaan. Ik bedoel, jij zou hier twee artikelen aan over kunnen houden in plaats van maar een enkele: haar versie en de mijne. Tenminste, vooropgesteld natuurlijk dat ze op mijn aanbod in wil gaan! Denk je dat ze het doet? Al was het maar, laten we zeggen, omwille van de kunst?'

'Je bent me er wel een, zeg! En weet zij wie jij bent?'

'Natuurlijk niet! Ik heb Liane uitdrukkelijk bezworen om daar heel mysterieus over te doen. Nee, voor zover zij weet ben ik een adellijke Engelsman die zijn oog op haar heeft laten vallen, en die besloten heeft dat ze het verdient om onderhouden te worden in de stijl waaraan ze inmiddels gewend is geraakt.'

'Niet te geloven!'

'Nou, geloof het maar rustig. En ik wacht nog steeds op een antwoord. Maar volgens Liane heeft ze nog steeds geen besluit genomen en denkt ze er nog over.'

'Echt? Zei Liane woordelijk dat Laura er nog over denkt? Jee, godallemachtig! Ik bedoel, ik mag nog geen vinger naar haar uitsteken.'

'O nee? Nou, misschien heb je haar dan wel niet genoeg geld te bieden, of misschien speelt ze het gewoon op veilig. Want met jouw reputatie, Frank ...'

'Ha!' snoof Frank. 'Dat moet jij nodig zeggen, vriend. Mijn reputatie, ja, ja. Ha!'

'Zet het alleen niet zwart op wit, Frank. Onthou het goed, komt er een duel van, dan ben ik gegarandeerd de winnaar.'

'Ja, daar moet ik voortdurend aan denken,' zei Harris zuur. 'Nou ja, hou me in ieder geval op de hoogte, en ik zweer je, ik zweer je,' zei hij terwijl hij zijn ene hand omhoogstak, 'dat ik er met geen woord over zal reppen. Maar je belooft me dat je me zult vertellen hoe het afloopt, hè? Want nu je me al zoveel hebt verteld, kun je me de afloop toch moeilijk onthouden, hè?'

'Misschien. Als ze ja zegt hoor je dat van me. Maar als ze nee zegt... we zullen wel zien.' En met die woorden ging Trent weer weg, terwijl hij zich afvroeg wat hij in werkelijkheid voelde en waarom zijn gevoelens zo tegenstrijdig waren.

'Maar wie is die man? Wie is hij dan toch? Hoe kan ik er zeker van zijn dat hij niet mismaakt is? Maar nee, Liane, dat zou je mij niet aandoen, hè?'

'Natuurlijk niet, chérie,' zei Liane op een beledigd toontje. En toen glimlachte ze, ze schudde haar hoofd en haalde haar schouders op. 'Volgens mij begrijp je het nog niet. Voor jou is het allemaal maar een spel. Voor mij, voor ons, mijn vriendinnen, is het een manier van leven, en wij maken gewoon deel uit van dat leven. Heb je eenmaal een officieel stuk ondertekend ...'

'Officieel? Je bedoelt dat dit soort dingen bij de wet geregeld is?'

'Het is net zo officieel als het huwelijk,' antwoordde Liane lachend, en haar lach werd overgenomen door de andere vrouw die voor het raam van Laura's salon zat. Ze had haar rok hoog opgetrokken en toonde haar slanke enkels. Dat was Justine, Justine met het koperkleurige haar dat haar zo deed denken aan het haar van haar moeder, alleen dat het iets donkerder, bijna bronskleurig was.

Justine was reuze populair de laatste tijd. Ze had zojuist een contract met een onbelangrijke koning getekend, en nu wachtte ze erop totdat haar appartement volgens haar ideeën, en precies zoals dat ook in het contract was vastgelegd, gemeubileerd zou zijn. 'Ik krijg zo'n nieuw rijtuig zonder paarden,' vertelde Justine onder het druiven eten.

'Als je hier serieus over denkt,' zei Liane terwijl ze Laura met opgetrokken wenkbrauwen aankeek, 'dan zou je op z'n minst twee van die dingen moeten vragen. Hoe noem je ze ook al weer? O ja, automobiel. Tenminste, als je tegen het lawaai en de stank kunt. Justine zegt het al, ze zijn helemaal in de mode nu. Het is zo iets als het hebben van een telefoon.'

Laura beet op haar onderlip en zei na enige tijd: 'Maar kan ik hem dan nog steeds niet te zien krijgen ? Ik bedoel, ik zal toch eerst moeten weten wie hij is en hoe hij eruitziet.'

'Dat kan geregeld worden, maar ik geef je de verzekering, chérie, dat ik er, als het hier niet om een eerste keus ging, zelf nooit mee zou zijn aangekomen. Maar hij is van Engelse adel...'

'Met een titel?'

'Een oude titel, voor zover ik begrepen heb. En dat hij verschrikkelijk rijk is heb ik je ook al verteld. En verder,' ze lachte zacht, 'is hij een uitstekend minnaar ...'

'O ja?'

'En hij is niet te oud. Je ziet dus, het hangt helemaal van jou af wat je met dit aanbod wilt doen.'

Ja, het hing inderdaad helemaal van haar af, dat wist ze. Toch aarzelde ze tussen nieuwsgierigheid en onzekerheid. Wie was deze man? Was het een Engelsman? De meeste Engelsen waren absoluut haar type niet. Ze vond ze nogal vrouwelijk, en dat Oxford-accent van hen vond ze maar aanstellerig. Er waren natuurlijk ook uitzonderingen. Zoals Frank Harris bijvoorbeeld; Frank vond ze heel aardig.

De schrijfster in haar was nieuwsgierig, maar aan de andere kant was ze ook op haar hoede. Ze wist niet met wie ze hierover zou kunnen praten. Frank Harris stond op het punt om naar Londen terug te keren, en hij rekende erop haar daar te zien, zoals hij haar nu al een paar maal gezegd had. Aan de ene kant was ze wel blij dat hij wegging, want ze vond hem een beetje te opdringerig worden de laatste tijd, ook al was en bleef hij een heer en zette hij zijn avances nooit door. Maar toch moest ze voorzichtig zijn! In zeker opzicht was ze zeer aan Frank gehecht, maar ze voelde er niets voor om tot een van zijn vele veroveringen te behoren die hij de dag erop altijd uitvoerig in zijn dagboek beschreef.

O nee, dacht Laura wel eens. Als ik mijn maagdelijkheid verlies, dan moet het zijn als vuurwerk, als een prachtig, wild carillon. En daarna, ach, daarna maakt het niet meer uit. Ik wil alleen maar dat ik het de eerste keer fijn vind!

'O ja,' zei Liane verder, 'hij komt ook op het bal, en hij gaat daarna ook mee naar Danielles huis. Ik moest van hem tegen je zeggen dat hij er zeker van was dat jullie elkaar zouden vinden, zodat jullie je er eindelijk een idee van zouden kunnen vormen of het plan succesvol zou zijn of niet.'

'Nou zeg, het wordt almaar mysterieuzer!' riep Laura met iets van wanhoop uit.

Liane haalde alleen haar schouders maar op. 'M'n kind, hij wil het graag en hij betaalt meer dan uitstekend. En hij is verschrikkelijk knap, dat kan ik je verzekeren. Wie weet?'

'O ja, wie weet?' herhaalde Laura terwijl ze zich afvroeg hoe ze zich uit deze toestand zou moeten redden, of dat ze toch maar op het voorstel zou ingaan. In hoeverre was ze journaliste, en in hoeverre was ze de bange maagd? Ze was nieuwsgierig, dat durfde ze zichzelf best te bekennen. En ze zou zich op het laatste moment altijd nog terug kunnen trekken, nietwaar? Nadat ze hem ontmoet had en alle details met hem besproken had. Wie kon dat zijn? Kende ze hem? Soms had ze het gevoel dat er naar haar gekeken werd, dat ze gevolgd werd. Ze had het er ook eens met Frank over gehad, maar die had haar uitgelachen.

Een paar dagen later was ze deze hele kwestie vergeten doordat er iets heel opwindends gebeurde. Ze kreeg het bericht dat zij, dat wil zeggen monsieur L.M., tot een duel was uitgedaagd door een boze, heethoofdige jonge vicomte die van mening was dat haar laatste artikel een belediging voor hem en zijn hele familie was.

'Ziezo, daar ga je dan!' had Frank vrolijk uitgeroepen, 'en dan te bedenken hoe dom die jonge heethoofd zich zal voelen wanneer hij te horen krijgt dat het stuk vuilspuiterij waar hij het over heeft, geschreven is door een lid van het bedreigde vrouwelijke geslacht dat hij tegen dergelijke ideeën in bescherming wil nemen! Mag ik de brief opstellen die we hem zullen schrijven?'

'Maar Frank!' Laura keek hem met grote, onschuldige ogen aan. 'Ik heb de uitdaging natuurlijk allang aangenomen! Dat had je toch wel kunnen weten. En ik raadje aan om er vooral met niemand ook maar met een woord over te reppen, want anders ben jij straks degene die in de loop van mijn revolver kijkt, dat zweer ik je.'

Hij wist dat Laura, als ze eenmaal een besluit genomen had, niet meer op andere gedachten kon worden gebracht. Niet alleen wilde ze gaan duelleren, maar bovendien had ze hem gevraagd om een van haar secondanten te zijn.

'En dan zal ik Franco wel als nummer twee moeten vragen, vooropgesteld dat hij er niet meteen scènes over gaat maken!'