Hoofdstuk 29

Trent Challenger, ook bekend als hertog van Royse, besloot om lady Westbridge met een bezoek te vereren. Hij moest zijn woede, zijn frustratie en zijn wellust op iemand afreageren, en daarvoor was de mooie, op een porseleinen poppetje lijkende Sabina de perfecte keus. Ze was niet alleen mooi, maar ook bijzonder gewillig, en daarbij wist ze precies hoe ze het een man naar de zin moest maken. Sinds kort betaalde hij voor haar fraaie appartement in Curzon Street, en daarmee had hij het recht om er, wanneer hij daar de behoefte toe voelde, binnen te gaan wanneer hij maar wilde. En bij god! dacht Trent vandaag, laat ze alsjeblieft geen minnaar bij zich in bed hebben!

Hij vond haar in bed en met nagenoeg niets aan. Ze beviel hem zo, dacht Trent terwijl hij op haar neerkeek. Ze sliep nog half, haar oogleden waren zwaar, en het was niet waarschijnlijk dat ze al te veel zou zeggen.

Ze ging zitten en streek een paar lokken van haar platinablonde haar uit haar gezicht. 'Trent! Ik was al bang dat je nooit meer terug zou komen!'

Zonder een woord te zeggen trok hij het zijden laken van haar schouders en begon hij eerst de ene, en toen de andere tepel te plagen. Het was niet gemakkelijk om haar opgewonden te krijgen, maar ze was tenminste te allen tijde bereid om zich volledig te geven!

'O, Trent, hou eens eventjes op! Ik moet met je praten.' Ze duwde zijn hand weg en keek naar hem op met ogen die blonken van de ongeweende tranen. 'Trent... we moeten praten! Iedereen roddelt over ons, en Reggie ... nou ja, Reggie is gewoon woedend op me.'

Of ze zag de plotseling ijzige blik in Trents ogen niet, of ze negeerde hem gewoon, want ze vervolgde: 'Je hebt er geen idee van hoe vreselijk ik het gehad heb toen je weg was, en helemaal nu het seizoen op volle toeren draait! Iedereen vroeg zich af waarom je zo plotseling verdwenen was en waar je naar toe was gegaan, en omdat ik mezelf de schande wilde besparen van toe te moeten geven dat zelfs ik niet wist waar je was, stond Reggie erop dat ik hier als een kluizenaarster binnen zou blijven, opdat de mensen zouden denken dat we samen weg waren gegaan! O, ik heb me toch zo ellendig gevoeld, zo ellendig ! En we hadden samen zoveel invitaties aangenomen! O, hoe heb je zo gedachteloos kunnen zijn. Ik voel me toch zo vernederd, zo ...'

'Draai er niet langer omheen, Sabina,' zei hij op ijzige toon. 'Wat wilde je me precies zeggen? Dat ik jou verantwoording schuldig ben voor mijn doen en laten?'

'Nee, natuurlijk niet, maar mijn reputatie ...!' Dikke tranen rolden nu over haar wangen. 'Zie je dan niet dat je me in opspraak hebt gebracht met je attenties en door overal met me naar toe te gaan en ... en ... O, je begrijpt heus wel iets van wat conventie inhoudt en van het gedrag dat van iemand verwacht wordt.. .en je weet heus wel hoe moeilijk het voor mij zal zijn om met opgeheven hoofd weer onder de mensen te komen als ...'

'Sabina!' Het klonk dreigend en ijzig tegelijk, en ze schrok er zo van dat ze op slag haar mond hield en met grote ogen naar hem opkeek. Zijn gezicht was een hard en ontoegeeflijk masker.

Hij lachte kort en vreugdeloos. Het was een lachje dat zo afgrijselijk klonk dat het haar door merg en been ging. 'Lieve Sabina, ik zal je eens iets over mijzelf vertellen, iets waarvan ik dacht dat je dat intussen zelf wel begrepen zou hebben. De society hier, en dat wat jij conventie noemt, kunnen mij niets schelen, evenmin als de mening van anderen. Sterker nog, ik heb mijzelf aangewend om nooit datgene te doen wat er van mij verwacht wordt, terwijl het mij ook niets kan schelen wat anderen van mij verwachten! Laat dit je heel duidelijk zijn. Ik ben geen beleefde, geciviliseerde Engelsman, m'n schat, ik ben een barbaarse Amerikaan, en een halve wilde! Heb je me niet ooit eens gezegd dat "zij" me zo noemden?'

Opeens begreep Sabina dat het einde van hun relatie in zicht was, en in het besef dat ze op het punt stond de hertog van Royse en al haar kansen te verliezen, riep ze snikkend uit: 'Trent! Ga alsjeblieft niet weg! Laat me alsjeblieft niet in de steek! Alsjeblieft, ik smeek je! Ik heb het alleen maar gezegd omdat ik me zo gekwetst voelde, omdat Reggie...'

Op de drempel draaide hij zich om en hij keek haar aan met die ijzige blauwe ogen van hem die haar altijd deden huiveren. 'Omdat Reggie wat? Zeg maar tegen je broertje, m'n lief, dat als hij commentaar heeft, hij daar dan maar mee bij mij moet komen. En hoewel het niet mijn gewoonte is om met dwazen te duelleren, denk ik dat ik in dit geval wel bereid ben een uitzondering te maken.'

Sabina sprong uit bed. Ze wierp haar armen om zijn hals en drukte zich dicht tegen hem aan. 'Laat me niet zo achter, Trent! Je weet toch wat ik voor je voel? Ik beloof je dat ik me niet zal storen aan wat de mensen denken zolang je me maar niet laat zitten, en zolang ik maar overal met je mee naar toe mag! En ik zal ook niet langer bang zijn voor Reggie, zolang ik maar weet dat je nog steeds om me geeft!'

Hij was op dat moment in een wrede, gemene bui. 'Ben je bereid om dat te bewijzen, Sabina?' vroeg hij onvriendelijk.

'O, Trent, Trent, ik zweer je dat ik het meen! Niets en niemand kan me iets schelen behalve jij! En het enige dat ik nodig heb is dat jij naar me verlangt!'

'Laat dan nu eerst maar eens kijken of het waar is wat je daar zegt, lady Westbridge!'

Onverwacht legde hij een arm onder haar dijen en tilde hij haar op. Hij keek even om zich heen en bleef haar zo vasthouden. Toen legde hij haar op het dikke, rode Perzische tapijt dat tussen het bed en het raam lag.

'Blijf daar liggen, Sabina,' beval hij. 'En spreid je benen.'

Sabina was bang voor hem als hij in zo'n bui was! Maar tegelijkertijd was ze volledig in zijn ban en wachtte ze gespannen af tot duidelijk zou worden wat hij met haar van plan was.

'Zei ik niet dat je je benen moest spreiden? Dat noem ik geen spreiden.' Met de punt van zijn laars duwde hij haar dijen verder uit elkaar. Ze begon zachtjes te jammeren en keek hem strak aan, maar toch gehoorzaamde ze. Hij vroeg haar het dunne niemendalletje van een nachtjaponnetje uit te trekken, en ze deed het.

Hij stond tussen haar gespreide benen en begon zijn nauwsluitende leren broek langzaam los te knopen. Met heimelijk plezier zag ze het bewijs van zijn verlangen. En toen, terwijl hij haar benen meteen ruw gebaar omhoogduwde, realiseerde Sabina zich met schrik dat hij van plan was om haar te nemen zonder zich helemaal uit te kleden.

Hij legde haar zo neer dat haar opgetrokken knieën zich aan weerszijden van haar gezicht bevonden, en dat haar benen hulpeloos over zijn schouders kwamen te bungelen. Zijn vingers begonnen een spel met haar borsten en met haar open en vrij toegankelijke geslachtsdelen totdat ze, ondanks de ongemakkelijke houding waarin ze lag, hem kreunend smeekte haar te nemen. Met haar hielen trommelde ze op zijn rug totdat hij ten slotte toegaf. Haar kreunen maakte plaats voor een schreeuw. Hij drong zo ruw bij haar binnen dat het pijn deed, maar algauw maakte de pijn plaats voor een bijna hemels genot dat toenam naarmate hij dieper bij haar binnendrong; en onder zijn zalige, brute aanval kwam ze keer op keer tot een ongekende climax.

Na afloop zei Sabina plagend tegen hem: 'Wat ben je toch een bruut! Nu ben ik er pas werkelijk van overtuigd dat je een wilde barbaar bent.' En toen, net op het moment dat hij weg wilde gaan, vroeg ze hem: 'Gaan we uit vanavond? Heb je al tijd gehad om alle uitnodigingen te bekijken die je de afgelopen dagen gekregen moet hebben?'

'Nee, ik vrees dat ik daar nog niet aan toe ben gekomen. Maar als er vanavond iets belangrijks bij is, zal ik je tijdig opbellen. Je kunt je dan nog mooi maken, en dan kunnen we er samen heen gaan.'

Op de een of andere manier die hij zelf niet begreep, had Trent opeens medelijden met Sabina. Het speet hem dat hij haar zo had afgestraft, alleen omdat hij zelf in zo'n boze bui was geweest. Ze kon er per slot van rekening ook niets aan doen dat ze was zoals ze was; zij kwam er tenminste voor uit en ze durfde haar gevoelens te bekennen. Op haar eigen manier was ze heel eerlijk.

Maar met Laura lag dat anders, dacht Trent, terwijl hij naar huis reed. Bij haar was de kwestie dat ze zo onvoorspelbaar was en dat ze er voortdurend op uit was hem te plagen. Ze was bang voor zichzelf, maar dat zou ze nooit toegeven. In tegenstelling tot Sabina was Laura oneerlijk, zelfs tegenover zichzelf.

Toen Trent eindelijk thuis was en hij de trap op liep om naar zijn vertrekken te gaan, werd hij staande gehouden door juffrouw Renfrew, die hem meedeelde dat er telefoon voor hem was geweest - ze deed er heel gewichtig over - van een zekere meneer Bishop. O, ze wist zeker dat ze de naam goed verstaan had, en ze had het bovendien opgeschreven en het briefje op zijn bureau gelegd.

'Hij zei dat hij alleen maar belde om een afspraak te bevestigen die u met hem had op de ... O jeetje! Was het vanavond of morgenavond? Nu ja, ik heb het allemaal opgeschreven. Het spijt me, Uwe Genade, maar ik ben werkelijk niet gewend aan dat soort dingen als telefoons!'

Trent was woedend. Die verrekte Bishop en zijn duivelse plannen ook altijd. Op dit moment had hij met Laura Morgan en de vraag wat hij met haar moest beginnen, al meer dan genoeg aan zijn hoofd!

Reggie Forrester was dolblij geweest met het geparfumeerde briefje dat hij van Francine had ontvangen en waarin ze hem verzocht om zo spoedig mogelijk naar haar toe te komen. Natuurlijk was hij meteen gegaan, vervuld van gedachten aan Laura die nu volledig aan zijn genade was overgeleverd. Maar hij was nog niet goed en wel bij Francine binnen, of zijn goede stemming sloeg onmiddellijk om in woede en frustratie.

'Ik vrees, Reggie, jongen, dat het niet helemaal volgens plan is gelopen.'

'Hoe bedoel je?' vroeg Reggie, en hij kreeg een kleur van boosheid.

'Lieveling, ik bedoel dat ons plan - hoe slim het ook was - mislukt is.'

Francine rekte zich behaaglijk uit en vervolgde toen: 'Ik denk dat we dat juffertje Morgan van jou danig onderschat hebben! Je hebt dan weliswaar verteld dat ze Amerikaanse is, maar je hebt er niet bij gezegd dat de jongedames daar heel anders worden opgevoed dan de onze hier!' Bij het zien van zijn verwarde gezicht verklaarde ze: 'Twee grote, potige, en met knuppels gewapende kerels hadden toch voldoende moeten zijn, tenminste, onder normale omstandigheden dan! Maar dat juffie van jou heeft ze op de vlucht weten te jagen! En de ene denkt zelfs voor de rest van zijn leven invalide te blijven, aangezien ze hem een flinke trap heeft verkocht in zijn .. .nu ja, laten we zeggen, op een uiterst gevoelige plaats.'

Opeens moest Francine lachen. 'Ik zal je eens wat zeggen, Reggie, jongen. Ik wil die jonge amazone die zichzelf zo goed kan verdedigen best eens ontmoeten. Als ze niet zo rijk was als jij zegt dat ze is, had ze bij mij nog een vermogen kunnen verdienen!'

'Maar hoe kon het dan mislopen ?' riep Reggie woedend uit terwijl hij door de kamer begon te ijsberen. 'Ik begrijp werkelijk niet hoe ze dat heeft kunnen ...'

'Ik denk, Reggie,' zei Francine zacht, 'dat je erg voorzichtig moet zijn wanneer je met haar omgaat. En zorg er vooral voor dat ze niet boos op je wordt!' Ze ging zitten en wenkte Reggie met twee slanke vingers naderbij. 'Je zult intussen toch ook wel ontdekt hebben dat het in dit leven niet altijd loopt zoals we willen. En in plaats van zo, als een boze schooljongen, heen en weer te lopen, stel ik je voor om maar liever troost te zoeken bij een van mijn meisjes. Het is nog vroeg, en daarom zijn de beste nog beschikbaar.'

'Mijn god! Francine! Wat moet ik beginnen?'

'Dat is duidelijk, niet? Of je blijft op haar voorwaarden met haar omgaan, of je geeft het op.'

Zijn stemming werd er al niet veel beter op toen hij, later op de dag, bij zijn zuster langsging en daar te horen kreeg dat Royse weer in de stad was. Hij had het gevoel dat Royse maar een spel speelde met zijn zusje en haar naar believen gebruikte, terwijl hij het in werkelijkheid op Laura Morgan had voorzien. Nu ja, misschien dat hij daar ook een slaatje uit zou kunnen slaan door Sabina aan te moedigen vriendelijk te zijn tegen Laura Morgan om uiteindelijk zo bevriend met haar te raken dat ze zijn zuster tot haar vertrouwelinge zou maken.

'En als dat eenmaal het geval was, lief zusje, dan zou je haar wel eens kunnen verklappen hoe dik het aan is tussen jou en Royse; je kunt haar vertellen wat hij je allemaal beloofd heeft, en hoe intiem jullie zijn! Je zult vast wel weten wat je precies moet zeggen. En vergeet vooral niet dat dit een zaak is die ons beiden aangaat.'

'Maar ik kan haar niet uitstaan!' verklaarde Sabina pruilend. 'Ik haat de manier waarop Royse naar haar kijkt! En waarop zij naar hem kijkt, ook al doet ze alsof ze hem niet mag! En ik weet dat ze mij ook niet kan uitstaan, dus hoe moet ik in vredesnaam ...'

Zijn zus was maar half gekleed geweest toen hij onaangekondigd binnen was komen vallen, en hij had de meid meteen de kamer uit gestuurd. Ze stonden tegenover elkaar in de kleine kleedkamer; en opeens stak hij zijn hand naar haar uit, hij pakte een van haar tepels beet en draaide hem wreed een halve slag om. Ze sprak niet verder en slaakte een kreet van pijn. 'Je doet precies wat ik je zeg, Sabina. Heb je dat begrepen?'

Ze knikte mat en sloeg haar handen over haar borsten. Reggie vond het fijn om haar pijn te doen. Dat was altijd al zo geweest, ook al toen ze nog maar kinderen waren. En ze was altijd bang voor hem geweest. En ze wist, net zoals hij het wist, dat ze precies zou doen wat hij van haar verlangde.