Hoofdstuk 30

'Wat is er in vredesnaam met je aan de hand, m'n kind?' vroeg lady Honoria terwijl ze Laura strak en doordringend aankeek. 'De hele week doe je al zo mal, hoewel de hemel weet dat je over aandacht van de kant van aanbidders niet te klagen hebt! Maar ik zie het verschil. Jij bent er niet een die zich het hoofd zomaar op hol laat brengen, wel? En dat is een van de redenen waarom ik je zo mag. Maar nu wil ik weten waar die malle humeurigheid van jou vandaan komt. En je kunt het me net zo goed maar meteen vertellen, want je weet dat ik er op den duur toch wel achter kom!'

Laura had het gevoel dat ze geen kant uit kon. Ze zat, met Helena naast en lady Honoria tegenover zich, in het rijtuig. Ze wierp haar vriendin een smekende blik toe, en die nam het dan ook meteen voor haar op door uitte roepen: 'Maar, belle-mère\ Laura is helemaal niet humeurig! Misschien is ze gewoon moe; ze is dit Londense seizoen niet gewend, en per slot van rekening ...'

'Ach, nonsens,' zei lady Honoria ongeduldig. 'Probeer mij maar niets wijs te maken. En laat haar zelf antwoord geven!'

Laura, die onwillekeurig een kleur had gekregen, verklaarde: 'Ena heeft gelijk, mevrouw. Ik ben de laatste tijd wat moe, en dat komt doordat ik niet gewend ben aan dit koortsachtige tempo en het steeds maar, zonder pauze, van hot naar her vliegen.' En haastig voegde ze eraan toe: 'Niet dat het allemaal niet reuze opwindend is, maar...'

'Komt het door Royse?' vroeg lady Honoria op de vrouw af, en die vraag was zo onverwacht dat Laura er totaal niet op voorbereid was. 'Ik weet wel dat hij voortdurend rondloopt met die domme lady Westbridge aan zijn arm, maar dat heeft absoluut niets te betekenen. Mannen zijn per slot van rekening vreemde wezens, en helaas kunnen we zonder hen niet leven. Maar als we slim genoeg zijn laten ze zich aardig door ons manipuleren. Maar dat weet jij intussen natuurlijk ook al. Ik heb ook wel gezien hoe je die anderen aanpakt! Maar ja, Royse, dat is wel even iets anders, nietwaar?' Laura was te overrompeld om iets te kunnen zeggen.

'Hij is bepaald niet gemakkelijk in de omgang,' vervolgde de douairière. 'En dat heb ik van het begin af aan gezien. Weet je al hoe je hem gaat aanpakken?'

'Ik... eh ... nee, daar heb ik geen idee van!' bekende Laura eerlijk terwijl ze zich afvroeg hoe het kwam dat lady Honoria de spijker altijd zo op de kop wist te slaan.

'Dan zou ik daar maar eens goed over nadenken, m'n kind!' snoof lady Honoria waarna ze achteroverleunde en haar ogen sloot om aan te geven dat het gesprek was afgelopen.

Laura keek door het raampje van het rijdende rijtuig naar buiten. Ze verlangde naar de privacy van haar eigen kamer, maar tegelijkertijd dacht ze na over de botte vraag die lady Honoria haar gesteld had. Hoe moest ze Royse aanpakken? Ze wist niet wat er precies tussen hen was, maar dat er iets was viel niet te ontkennen. Bij beiden was er iets dat duidelijk voelbaar aanwezig was, en dat had ze intussen ook wel aanvaard. Maar hij zou haar niet krijgen! Hij was veel te sterk, en ze vond hem veel te overheersend. Nog liever zou ze zich met een ander verloven, met wie, dat kon haar niet schelen, al was het maar om hem te tonen dat ze heus niet van plan was op hem te wachten tot hij eindelijk eens was uitgekeken op die Sabina Westbridge. Het was vreemd, maar de laatste tijd was Reggies zus zo aardig tegen haar geweest; ze had haar zelfs alle mogelijke vertrouwelijkheden toegefluisterd wanneer ze daar maar de kans toe had gekregen! En ze ging er gewoon mee door, ook al probeerde Laura haar in dat opzicht zoveel mogelijk te ontmoedigen.

'O, maar aangezien jij en Royse elkaar al zo lang kennen,' had Sabina onlangs nog gezegd, 'dacht ik ... nu ja, ik hoopte dat je me wat goede raad zou kunnen geven. Hij is de eerste Amerikaan die ik ooit ontmoet heb, weet je, en ik weet niet goed hoe ik hem moet aanpakken, te meer omdat hij me toch in een uiterst compromitterende situatie heeft gebracht! Hij schijnt het maar niet te kunnen begrijpen, hoewel hij natuurlijk wel zegt dat hij van me houdt en zelfs ook al over een huwelijk heeft gesproken! Wat raad jij me aan om te doen? Jij kent hem natuurlijk stukken beter dan ik.'

'Niet echt,' had Laura kortaf geantwoord. 'En als je werkelijk een goede raad van me wilt hebben, dan zou ik hem, als ik in jouw schoenen stond, zeggen dat hij naar de pomp kan lopen!' En ze voegde eraan toe: 'Zoals we alle twee intussen wel zouden moeten weten beloven de mannen je van alles als het in hun kraam te pas komt, dus waarom zou je je laten bedotten door mooi verpakte leugens? Daar trap ik echt niet meer in, hoor!'

Nu nog genoot Laura heimelijk na toen ze aan de uitdrukking op Sabina's mooie gezichtje dacht nadat ze dat gezegd had. Echt, ze kon die Sabina niet uitstaan!

'O, juffrouw! Wat ziet u er prachtig uit vanavond!' zei Adèle, terwijl ze het laatste knoopje op Laura's rug door het lusje haalde. Laura droeg een indrukwekkende avondjurk van wit satijn, afgezet met blauwe, fluwelen linten die prachtig bij de kleur van haar ogen pasten. Het was de avond van de ontvangst in Royse House, en Laura had het gevoel alsof Adèle uren met haar bezig was geweest.

'O, kijkt u toch eens in de spiegel! U zult de mooiste zijn, vanavond, mademoiselle, dat weet ik zeker!'

Laura draaide zich om en keek in de spiegel. Ze had er voor gezorgd dat haar decolleté zo diep was uitgesneden dat de welving van haar borsten zichtbaar was. De uitsnijding liep in een diepe V tussen haar boezem door, en ertussen was een stuk met namaakdiamantjes bezet kant gezet. Het lijfje sloot nauw om haar slanke taille, en de ruime pofmouwen kwamen tot net boven haar elleboog. De zoom ervan was weer afgezet met een ruche van hetzelfde, met steentjes geborduurde kant. Ze had gekozen voor haar diamanten en saffieren. De juwelen die ze droeg waren oorbellen, een collier om haar hals en armbanden. Adèle had met zorg blauwe strikjes in haar haren gevlochten, maar ook al was het mode, Laura hield er niet van.

'O, nee, haal die er maar uit! Geen gezicht, die malle strikken!' zei Laura. 'Kijk maar in mijn juwelendoosje, Adèle, en pak de kammen die bij mijn ketting en oorbellen passen.'

Met de kammen in haar haren zag ze eruit als een Spaanse danseres, vond Laura. Ze had ze van haar moeder gekregen, en ze kwamen echt uit Spanje. 'Dit is stukken beter!'

'Mademoiselle voelt precies aan wat goed is,' mompelde Adèle, terwijl ze Laura haar zijden waaier aanreikte.

Laura stond op het punt om haar cape te vragen, toen Adèle opeens zei: 'O, er is nog iets. Een momentje, alstublieft.'

Ze zocht in Laura's met fluweel beklede juwelendoos, en haalde er triomfantelijk een dun snoer diamanten en saffieren uit die aan een gouden ketting zaten. 'Hier! O, mag ik deze er nog even bij proberen? Ik denk dat het zo nog volmaakter wordt!' Met behendige gebaren haalde Adèle de ketting door Laura's gecompliceerde coiffure. Het in boogjes hangende goud en de edelstenen fonkelden bij elke beweging die Laura maakte.

'Adèle, je bent een genie!' zei ze dankbaar. 'Ik kan amper geloven dat ik dit echt ben! Zo, dan ga ik nu maar gauw naar beneden, want ik weet zeker dat lady Honoria en de gravin al op mij staan te wachten.'

'Eindelijk!' riep lady Honoria ongeduldig uit toen Laura de trap afkwam. 'We moeten opschieten! Het rijtuig staat te wachten, en we komen zeker te laat. Het spijt me dat ik geen tijd meer heb om te zien hoe je nieuwe japon staat. Maar ik moet zeggen dat ik je cape erg mooi vind. Zo, kom nu maar gauw mee, kom, kom!'

In het rijtuig, en op weg naar Grosvenor Square, dacht Laura: Dit is niets! Niets! Een zoveelste avond van puur amusement. En zelfs als Zijne Genade de hertog zich ertoe verwaardigt om met mij te dansen ... nou ja, met al die gasten erbij moet hij zich ditmaal wel gedragen! Ze wist dat lord Anthony er zou zijn, want dat had hij haar zelf verteld. Er was dus absoluut geen reden waarom ze zich zo zenuwachtig zou moeten voelen! Absoluut geen reden!

De 'kleine' ontvangst bleek een grootse, sprankelende affaire te zijn. Lady Margaret zag er snoezig uit in haar japon van grijze zijde met het zwarte kant erover, en met de fonkelende tiara in haar haren; en ze was even warm en vriendelijk als die eerste keer toen ze met elkaar kennis hadden gemaakt. En wat haar stiefzoon betrof- Laura ving even een glimp op van zijn warrige zwarte haardos, maar toen keek ze opzettelijk snel de andere kant uit.

'Een zeer exclusief gezelschap,' merkte lady Honoria goedkeurend op. 'Margaret weet precies hoe ze dit soort aangelegenheden moet organiseren, hoewel, ik kan me heel goed voorstellen dat Royse zich ook wel met de gastenlijst bemoeid zal hebben.'

Lady Honoria wilde zelf graag zitten, maar ze moedigde haar schoondochter en Laura aan om zich onder de gasten te mengen.

Helena zag er heel knap uit vanavond, dacht Laura. De ivoorkleurige satijnen japon van haar vriendin was uitvoerig geborduurd met een gecompliceerd oriëntaals motief, en de kleuren ervan kwamen precies overeen met die van de kleine inzetjes in de rok en in het nauwsluitende lijfje. Helena's blanke schouders werden bedekt door geborduurde kanten bloemen, en dezelfde bloemen kwamen weer terug langs de zoom van haar ivoorkleurige, satijnen handschoenen.

'Ena, je ziet er prachtig uit!' fluisterde Laura haar toe, maar toen zag ze dat Ena helemaal niet luisterde, en dat Franco met vastberaden stap op hen toeliep.

Helena kreeg een kleur, en met opluchting zag Laura lord Anthony en zijn zuster eveneens naderbij komen.

'De prins van Wales is er al!' fluisterde lady Evelyn. 'En dat is wel heel erg vroeg voor zijn doen!' Ze keek Laura met van pret fonkelende ogen aan. 'Je moet me toch eens verklappen hoe hij in het echt is. Hij heeft me nog nooit ten dans gevraagd, en ik zie hem altijd maar naar jou kijken. Daar heb je hem, in die hoek, samen met lady Randolph.'

Meneer Carruthers kwam op dat moment bij hen staan, en daarmee bestond hun groepje uit evenveel mannelijke als vrouwelijke partners. Ze kenden elkaar goed en voelden zich in elkaars gezelschap op hun gemak. Tot haar verrassing moest Laura vaststellen dat er een aangename, ontspannen sfeer hing. En misschien kwam dat wel doordat er geen lakeien met gepoederde pruiken waren.

Laura concentreerde haar aandacht op haar vrienden en ze maakte zelfs een dansje met haar broer. En zoals lady Evelyn al voorspeld had, vroeg de prins van Wales haar inderdaad ten dans. Hij hield haar nogal dicht tegen zijn mollige lichaam gedrukt, en voor haar gevoel hield hij haar hand veel te stevig vast.

'Zodra je eenmaal getrouwd bent,' zei hij, 'zullen we elkaar vaker zien! Ik zou je echt veel en veel vaker willen zien, m'n liefkind, maar natuurlijk alleen als jij daar geen bezwaar tegen hebt.'

Laura wist niet wat ze daarop moest zeggen, maar gelukkig leek het alsof Zijne Koninklijke Hoogheid geen antwoord van haar verwachtte. Misschien vatte hij haar stilzwijgen op als een instemming!

Zijne Genade de hertog van Royse vroeg haar pas ten dans toen de avond bijna voorbij was. En toen hij dat deed, deed hij het uiterst formeel. En precies even formeel reikte ze hem haar hand om zich door hem van haar stoel te laten helpen. O, dacht Laura, lady Honoria zou ditmaal niets aan te merken hebben op mijn manieren.

'Ben je wel eens in Cornwall geweest, Lorelei?' Ze had zo ongeveer alles van hem verwacht, maar niet zo'n schijnbaar onschuldige vraag.

'Nee. Maar ik heb me laten vertellen dat het er heel mooi en ruig is, en dat het een gebied is dat zeer rijk aan historie is.'

'Het heeft veel weg van Monterey,' zei hij, en opnieuw verbaasde hij haar. 'Zwarte, grillige rotsen waar de branding schuimend tegenaan botst. Maar dat kun je met eigen ogen zien wanneer je een bezoek brengt aan Royse Park. En vanuit de westelijke vleugel waar je, volgens mijn instructies, je kamer zult krijgen, kun je de zee duidelijk horen.'

Laura gooide haar hoofd in haar nek om hem fronsend aan te kunnen kijken. 'Waar heb je het nu in vredesnaam weer over? Wanneer ik een bezoek zal brengen aan Royse Park ...?'

'O, ik dacht dat je dat al wist.' Hij keek glimlachend op haar neer, en het was juist die glimlach van hem die ze niet vertrouwde. 'Lady Honoria heeft de invitatie voor een verblijf op Royse Park al aangenomen. En je hoeft niet bang te zijn dat het een truc van mij is om je daar in alle stilte te kunnen verleiden, want er zullen nog meer mensen van de partij zijn, vrienden van je. De graaf van Arlingen komt, maar ook lord Anthony en zijn charmante zuster, en o ja, ook Reggie Forrester. Geen feest zou ooit geslaagd kunnen zijn als hij er niet bij was, wel?'

'Ik weet daar helemaal niets van!' zei Laura, zacht maar woedend.

'Niemand heeft er ook maar met een woord over gerept, laat staan dat er naar mijn mening is gevraagd.'

'O, maar ik geloof dat het nog maar zeer kortgeleden tussen mijn stiefmoeder en lady Honoria geregeld is.' En zachter vervolgde hij: 'Maar je komt toch wel, hè, Lorelei? Of ben je soms bang?' Hij keek omlaag naar haar borsten en ze werd rood.

'Je bent onuitstaanbaar! En ik heb er absoluut geen zin in om me alweer door jou op de kast te laten jagen! Waarom is deze wals nog niet afgelopen? Hij had al lang klaar moeten zijn!'

'Ik heb tegen de muzikanten gezegd dat ze moesten blijven spelen totdat ik ze een teken gaf,' verklaarde hij onverschillig. 'Ben je nu al moe?'

'Ja!' antwoordde Laura op snauwerige toon. 'Ik ben moe van het dansen, van het dansen met jou en van jou als persoon, Trent Challenger, Uwe Genade! Ik weet niet wat voor spel je met me speelt en waarom je dat doet, maar ik heb er genoeg van, genoeg! Begrijp je dat?'

'Jammer genoeg,' zei hij op een toon die onverwacht hard en grimmig was, 'speel ik helemaal geen spel met jou, Lorelei. En dat is waarschijnlijk jammer voor ons beiden. Maar kom toch maar naar Cornwall. Ik heb je al beloofd dat ik niet zal proberen je te verleiden, tenzij jij mij daartoe brengt, natuurlijk.'

'En dat er maar geen eind kwam aan die wals,' zei Laura later fluisterend tegen Helena, 'dat kwam doordat hij de muzikanten had opgedragen om door te blijven spelen totdat hij ze een teken gaf! O, wat haat ik die man!'

'Nou, volgens mij valt dat in werkelijkheid wel mee,' zei Helena, alvorens te vragen: 'Maar je gaat toch wel mee naar Royse Park, hè? Franco gaat ook, en je weet best dat we niets kunnen beginnen als jij er niet bij bent! Toe, Laura, zeg alsjeblieft dat je gaat!'

'Ik kan er niet tegen dat er achter mijn rug om plannen worden gemaakt!' zei Laura boos. 'Echt, Ena! Ik heb er genoeg van om altijd maar toe te moeten geven, en helemaal als hij er iets mee te maken heeft! Hemel, hij heeft ze zelfs gezegd dat hij al geregeld heeft welke kamer voor mij is! Hij neemt veel te veel als vanzelfsprekend aan, en het wordt hoog tijd dat hij ... dat iemand hem eens een lesje leert!'

'Waarom zou jij die iemand niet zijn?' opperde Helena. 'Je kunt hem per slot van rekening toch niet het idee geven dat je bang bent, wel ? En zoals je al van schoonmama weet heeft bijna iedereen die we kennen zijn invitatie voor Royse Park al aangenomen. Het zou een hele vreemde indruk maken als jij opeens niet ging. Hoewel,' verzuchtte Helena, 'ik neem aan dat lady Westbridge niets liever zou willen dan dat je weg bleef. Je had haar gezicht eens moeten zien toen jullie aan het dansen waren!'

'Ik zie in,' zei Laura grimmig, 'dat dit een samenzwering is! Maar Ena, als ik met je meega, moet je me beloven dat er geen tactvolle manoeuvres worden ondernomen om mij in Royses armen te drijven. Ik heb er niets op tegen om een beetje met hem te flirten om Sabina, die opeens beweert dat ik haar beste vriendin ben, te ergeren, maar dan alleen wanneer er andere mensen bij zijn! Ik wil niet alleen met hem zijn,' verklaarde Laura vol overtuiging. 'Hij zit me altijd dwars en dat heeft bepaald geen gunstige uitwerking op mijn humeur.'

Achteraf begreep Laura niet waarom ze zich er zo gemakkelijk bij had neergelegd. Kwam het door Helena's smeekbeden, of doordat lady Honoria haar botweg gezegd had dat ze stom was als ze niet ging? Of kwam het doordat zijn aanwezigheid een uitdaging voor haar was? Ze wist het werkelijk niet. En misschien, dacht ze opeens, moest ze dat maar eens uitzoeken. Ze hoefde tenslotte maar een ding te doen, en dat was vooral niet meer denken aan die ene mistige ochtend in Hyde Park.