Hoofdstuk 16

De goksalon was een groot, luxueus ingericht vertrek waar op dat moment een zwaar gordijn van sigaren- en sigarettenrook hing. De enige verlichting hier kwam, behalve van de rode, oplaaiende vlammen in de open haard, van de lampjes met de groene kapjes die boven de speeltafels hingen. Het duurde niet lang voor Laura ontdekte dat er, wanneer je dorst had of een hapje wilde eten, meteen een attente lakei kwam aangesneld wanneer je maar even een teken gaf door je wenkbrauw op te trekken of een klein handgebaar te maken.

In het begin was het voor Laura voldoende om langzaam door het vertrek te lopen, en om hier en daar eens te blijven staan om, aanvankelijk vanuit een zekere nieuwsgierigheid en vervolgens met verbazing, te luisteren naar de grote verscheidenheid aan accenten en talen die er gesproken werd. Het had iets heel bijzonders om anoniem te zijn te midden van andere mensen die al even anoniem waren.

Uiteindelijk speelde ze aan bijna alle tafels. Chemin de fer, roulette, baccarat, zelfs vingt-et-un. Soms won ze, soms verloor ze, maar altijd waren het maar kleine bedragen. Ze genoot van het gevoel alleen te zijn; van het ongebonden zijn en het zelf kunnen kiezen waar ze zin in had. Maar na een tijdje was ze al haar vriendinnen uit het oog verloren, zelfs Céleste, die met iemand vertrokken was.

Ze stond op het punt om weer verder te gaan, toen de duivel opeens achter haar opdook. Zonder het te willen schrok ze van zijn onverwachte verschijning.

'Is het me eindelijk gelukt om je angst aan te jagen ? Omdat je alles al uitgeprobeerd hebt, dacht ik dat je misschien wel zou willen weten dat ze bezig zijn een pokertafel op te zetten in die hoek bij de haard. Je hebt een Amerikaans accent, en ik vroeg me af...'

'Dat hebt u anders ook!' antwoordde Laura onvriendelijk. Wat zou ze graag achter dat spottende duivelsmasker hebben willen kijken.

'O ja?' kwam het op het onechte, valse toontje dat hij van het begin af aan gebruikt had om haar te misleiden, over zijn lippen. Maar toen haalde hij zijn schouders op en hij voegde er, terwijl hij zich al omdraaide, aan toe: 'Ik had natuurlijk kunnen weten dat je niet mee zou willen spelen, valse sirene die je bent. Maar poker is dan ook geen spel voor vrouwen, hè?'

Dat had hij natuurlijk niet moeten zeggen. Meteen was de amazone in Laura tot het uiterste geprikkeld. Poker? Sinds meneer Bishop haar, een aantal jaren geleden tijdens zijn verblijf op de ranch, een paar trucs had bijgebracht, was het nota bene haar lievelingsspel. Ha! Geen spel voor vrouwen ? Ze speelde beter dan Franco, en soms won ze zelfs van haar vader!

'Toevallig poker ik juist heel graag. En ik hoop voor jou, Lucifer, dat je het spel ook een beetje meester bent, want anders ben je de verliezer.'

'Dappere woorden van een schijnbaar onderdanig Turks danseresje van wie verwacht wordt dat ze danst om mannen te plezieren. Doe je dat ook? Mannen plezieren, bedoel ik. Zo te horen heb je daar net even een te scherp tongetje voor.'

'En jij,' siste Laura hem toe, 'bent... bent... een beetje te verwaand en ingebeeld om geloofwaardig over te komen als Lucifer! Nou, zeg op, kun je pokeren ? Of was dit alleen maar bedoeld om een zinloos praatje met me te maken?'

O, hoe had ze zo stom kunnen zijn, dacht Laura achteraf. Ze had veel te veel champagne gedronken en ze voelde zich veel te zorgeloos en zelfverzekerd. Ze had zich door haar tegenstander uit de tent laten lokken, en dat was een grote fout waarvoor meneer Bishop haar regelmatig gewaarschuwd had.

Het duurde niet lang voor Laura ontdekte dat hun inzetten danig verschilden van wat er gebruikelijk verwed werd. Het eerste rondje ging om geld, maar het volgende, en dat daarop en dat daarop volgende gingen om alles wat men maar bereid was om in te zetten. Alles werd geaccepteerd: bezittingen zoals huizen, paarden, honden en zelfs minnaressen en minnaars. Laura dreef het spel hoog op en ze liet niet na om haar tegenspeler zo vaak mogelijk uit te dagen. En uiteindelijk zette ze zichzelf in. Tegen hem en zijn hele bezit, wat dat ook zijn mocht. En ze verloor. Ze had verloren! God, wat had ze verloren ? En wat zou het voor haar betekenen ? Wat zou hij van haar verlangen?

Als verdoofd stond Laura op van de speeltafel. Ze was zich amper bewust van het veelzeggende gemompel om haar heen. Was iedereen dan om hen heen komen staan om de afloop van dit ene spel te bekijken? Ze voelde zich diep vernederd, en hield daarom haar hoofd zo hoog mogelijk opgeheven, en haar rug zo recht als ze maar kon. Ze deed alsof ze de lange, sterke vingers rond haar pols niet voelde.

Ergens vanuit de verte hoorde ze zijn stem die op zakelijke toon zei: 'Als u ons zou willen excuseren? Mademoiselle Egypte en ik hebben dringend enkele zakelijke aangelegenheden te bespreken.'

Laura voelde, nee, ze wist dat er op dat moment door iedereen naar haar gekeken werd. Ze kon al die mensen bijna horen denken! O, god, die gedachte alleen al was genoeg om haar de kracht te geven om een zo onverschillig mogelijke indruk te maken. O, maar als ze maar nooit zouden raden hoe wanhopig ze zich in werkelijkheid voelde.

Ze was als verdoofd van de schrik, en nog niet in staat om zich af te vragen wat de gevolgen van haar roekeloze gedrag zouden kunnen zijn. Maar ze zou op de een of andere manier de indruk moeten zien te wekken dat het allemaal even leuk was en gewoon hoorde bij het spel. Het gevaarlijke spel waar ze heel bewust aan begonnen was en waarvan ze heel goed had geweten welke risico's ze daarmee nam. Nou, ze zou voor haar onbezonnen gedrag moeten betalen! Maar ze zou niemand laten weten hoe bang ze was en hoe ze zich voelde.

'Och, zo erg is het nu toch ook weer niet, en het is nog vroeg!' lukte het haar om opgewekt te zeggen, maar haar mond voelde droog en ze had dringend behoefte aan nog een glas champagne. Het stoorde haar dat hij haar zo ongeveer de kamer uit sleurde, en dat het haar daardoor moeite kostte haar evenwicht en haar uiterlijke waardigheid te bewaren. Waar nam hij haar mee naar toe? Ze kon er niets aan doen dat ze zich net een van de Sabijnse maagden voelde die door de winnaar van de strijd werden meegevoerd!

'Ik kan je niet bijhouden, verdomme,' beet ze hem toe. 'En je hoeft echt geen geweld te gebruiken, hoor! Je doet me pijn! Ik krijg een hele blauwe pols!'

Plotseling voelde ze de ijzige nachtlucht in haar gezicht. Ze schrok er zo van dat ze opeens niets meer kon zeggen en even nodig had om weer op adem te komen.

Waar nam hij haar in godsnaam mee naar toe ? En wat was hij met haar van plan? Ze voelde zich als verdoofd. Besefte hij dan niet dat hij haar zojuist vanuit een warme ruimte, zonder haar iets om te slaan of aan te laten trekken, zomaar mee de vrieskou had in getrokken?

En toen opeens voelde ze hoe een zware, dikke bontmantel om haar schouders werd gelegd.

'In de hel is geen plaats voor ijsmaagden,' hoorde ze hem zeggen terwijl ze werd opgetild en in het gesloten rijtuig werd gezet dat buiten stond te wachten. 'Ik hou van warme en gewillige vrouwen. Ben je alweer een beetje op temperatuur? Of zit je nog steeds te klappertanden van de kou?'

Hij hield haar dicht tegen zich aan gedrukt. Ze zat half op zijn schoot en hij behandelde haar als een onwillig wezen. En ze kon niets tegen hem beginnen, want anders zou ze heus haar nagels en andere trucs van zelfverdediging wel op hem hebben uitgeprobeerd, dacht Laura terwijl ze worstelde om wat meer ruimte te kunnen krijgen.

'Zit stil. Je krijgt gauw genoeg de kans om zo heen en weer te wurmen, dat verzeker ik je. En deze keer zal er niemand bij zijn. Je zult toch niet proberen om onder je verlies uit te komen als er geen andere mensen bij zijn, hè?' Hij zweeg even. 'Nee. Volgens mij ben je veel te trots om te proberen ergens onderuit te komen als je eenmaal hebt toegezegd!'

'Hou op! Hou op! Hou op!' Eindelijk had ze haar stem teruggevonden. 'Je hoeft dat heus niet allemaal zo tegen mij te zeggen! Hou je leedvermaak maar voor je ... O! Ik weet heus wel dat ik de weddenschap verloren heb, en ik zal echt wel betalen. Maar er zijn grenzen! Ik weet niet precies wat je van me wilt, maar doe het, en doe het snel! Ik haat je, en ik kan echt niet doen alsof dat niet zo zou zijn, dat moet je goed begrijpen. Je mag dan het recht op het gebruik van mijn lichaam hebben gewonnen, Lucifer, maar mijn ziel zul je nooit bezitten! En mijzelf al evenmin!'

Toen zei hij op zoetsappige toon: 'Daar zou ik nog maar niet zo zeker van zijn! Niet van wat je beweert en ook niet van jezelf! Daarom heb je vanavond ook verloren, omdat je veel te zelfverzekerd bent, en omdat je waarschijnlijk dacht dat ik veel te veel "heer" was om mijn winst daadwerkelijk te willen innen. Maar probeer te onthouden dat het heel iets anders is wat ik nu ga innen! Het is heel goed mogelijk dat ik je nu alleen maar uitprobeer, om je dan op een later tijdstip tot de mijne te maken. Vooropgesteld natuurlijk dat je het waard bent, en dat ik dan nog steeds zin in je heb.'

'Dat nooit!' riep ze vurig uit. 'En denk niet dat ik intussen nog niet weet wie je bent, en dat ik je niet haat om wat je bent!'

'Ach, dat staat nog te bezien, nietwaar? Maar intussen, zolang je nog, ondanks al je dappere woorden en geworstel, zo beschikbaar bent, ben ik van plan om een paar dingen voor mijzelf te ontdekken!'

O god, wat had ze zich op de hals gehaald ? Hoever zou hij ditmaal gaan ? En hoe lang nog zou ze deze opzettelijke vernedering waar hij haar kennelijk met zoveel genot aan onderwierp, nog moeten verdragen?

Daar zaten ze nu, in een gehuurd rijtuig en met de koetsier voorop, op de bok. Zonder haar ook maar een greintje respect te betonen plaagde hij haar, speelde hij met haar en behandelde hij haar als een van de hoeren die je langs de Seine kon oppikken en die zich, voor een paar franken, allerlei denkbare vernederingen lieten welgevallen. Ze kon dit niet toestaan! Het kon toch ook niet waar zijn dat haar dit overkwam en, erger nog, dat ze gedwongen was om het te ondergaan!

Hij had haar van zijn schoot getild en haar op het onplezierig smalle bankje van het hotsende en botsende rijtuig gezet. En hij hield haar op haar plaats door, onverwacht, zijn ene been tussen haar dijen te drukken.

Hij hield haar armen nog steeds vast terwijl hij een hand onder de dikke vacht liet glijden. Ze kon niet anders dan zijn plagende, zoekende en tastende handen te verdragen die overal vrijelijk konden komen omdat zij machteloos was en hem niet tegen kon houden.

Ze droeg niets onder haar nauwsluitende zijden maillot, en nu kreeg ze spijt van haar overmoed. Hij begon haar open gespreide dijen vanaf haar knieën met zijn duim te strelen, en langzamerhand naderde hij haar meest intieme plekje. Zijn bewegingen waren plagend en treiterend, en hij drukte zijn vingers in haar, maar net niet zover dat hij de maillot zou scheuren.

Ze vond het vreselijk en haatte hem! Ze wenste dat hij op zou houden. Maar om genade smeken, dat zou ze niet. Dat nooit! En toegeven zou ze ook niet, ze gunde hem niet het plezier van haar overgave. Maar toch kon ze, na een poosje, niet voorkomen dat haar lichaam begon te reageren, en dat ze het gevoel kreeg dat haar wil haar ontnomen werd.

Hij boog zich over haar heen en kuste haar vochtige, open mond naar believen. Zijn lippen gingen over haar betraande wangen naar haar slapen, en waren toen net op tijd weer terug om haar kleine kreetjes te smoren.

Hij sprak tegen haar, zei de meest grove dingen in alle talen; hij gedroeg zich zoals een man zich zou gedragen tegen de hoer voor wie hij betaald had.

'Hoe vind je dit? Is dit lekker? Hoeveel mannen heb je sinds de vorige keer gehad? Zou je het lekker vinden als ik je hier nam in plaats van gewoon in bed?'

De zijde van haar maillot begaf het uiteindelijk toch onder de brute, eisende druk van zijn vingers, en hij kon zijn plunderen nu onbelemmerd voortzetten. Niets deed er nu nog toe; ze kon er niets meer aan doen en ze gaf zich hulpeloos en machteloos over aan de heerlijke golven van puur genot die al het andere verdrongen.

Hoe kon zo iets gebeuren? Hoe was het mogelijk dat ze al haar zelfbeheersing verloor en ze zich zo kwetsbaar opstelde tegenover een dergelijke bruut, een dergelijk beest?

Ze verwachtte dat hij haar wreed en gewetenloos zou nemen zoals de vorige keer. Hij had haar zover dat ze klaar voor hem was, ze verlangde naar hem, had hem nodig ...

En toen kwam er opeens en heel onverwacht een einde aan. Hij haalde zijn handen van haar af, gaf haar nog even afwezig een tikje op haar wang en zei toen tegen de koetsier: 'O ja, dit is het juiste adres, Marcel. Dank je. En wil je alsjeblieft even blijven wachten terwijl ik mademoiselle naar de voordeur breng?'

Ze was woedend. Ze kon gewoonweg niet geloven dat hij dit had gedaan. Hij zei: 'En hiermee komt er een einde aan de les van vanavond, mijn lief hoertje. Misschien dat we er op een ander moment nog eens mee verder zullen gaan, als ik ervoor in de stemming ben, goed?' Beschouwde hij dit als een overwinning of als een vorm van wraak, en waarvoor dan wel? Ze zei geen woord meer tegen hem, en hij zei niets meer tegen haar. Als een standbeeld, versteend bijna, lukte het Laura de deur open te krijgen. Adèle zou haar opwachten. Morgen zou ze Parijs verlaten. Ze wilde niet verder denken terwijl de deur achter haar dichtsloeg. Fini! Het einde van een nachtmerrie!