Proloog

Ze wervelde in de rondte, terwijl de dans haar in zijn macht kreeg - terwijl ze toestond dat de dans haar in zijn macht kreeg. Haar lichaam werd een onderdeel van de muziek en de betekenis van de half gezongen, half gesnikte Spaanse flamenco, gecombineerd met de woestheid van de jarabe, was één en al Mexico.

Het was al een hele tijd geleden - véél te lang geleden, dat Ginny op deze manier had gedanst, met blote voeten op de aarde, op deze aardse manier. De gloed van het vuur en de toortsen gaf het goudkoperen haar dat in golven tot haar middel reikte iets vlammends - een middel dat nog steeds even slank was als vóór de geboorte van haar twee kinderen, Franco en Laura, die haar gelukkig al waren vooruitgegaan naar de Haciënda de la Nostalgia.

Was het toeval geweest dat ze terwijl zij en Steve op weg waren naar de Hacienda de la Nostalgia, nadat ze bij Renaldo en Missie en de kinderen op bezoek waren geweest, tegen een stel oude vrienden waren aan gelopen? Dat ze waren gebleven om zich bij de voormalige Comanchero Sanchez en zijn zoons plus nog een stel vaqueros die vroeger voor Don Francisco Alvarado hadden gewerkt te voegen, enkel met de bedoeling zich die avond aan een wilde reünie over te geven?

'Herinner je je nog dat we allemaal op je bruiloft met Esteban hebben gedanst, hè?' had Sanchez haar gezegd, haar ondertussen een knipoog toewerpend toen Steve even haar kant niet uit keek.

'Dios! Da's lang geleden - maar je bent geen cent veranderd! Ik herinner me nog goed hoe jaloers mijn Concepción toen was.'

Dansen was net zo iets als helemaal van de aarde loskomen, vond Ginny ... terwijl ze terug in de tijd ging, toen dansen het enige was waardoor ze kans zag het noodlot te overleven waarvan ze altijd geweten had dat het voor haar bestemd was - een man op wie ze eigenlijk nooit verliefd had moeten worden en die ze nooit kon weerstaan: haar echtgenoot.

'Groene ogen ... voor wie dans je déze keer?' Half gefluisterde woorden zorgden een ogenblik lang voor een ingehouden stilte, maar toen antwoordde ze zonder aarzelen of nadenken: 'Voor jóu, Steve, mijn liefste, enkel en alleen voor jóu!'

Later op die avond droeg hij haar in zijn armen naar het geïmproviseerde bed waarop ze de nacht zouden doorbrengen - onder de sterren en een afnemende maan. En daar ook bedreef hij de liefde met haar; met woorden en met aanrakingen, met tasten en met binnendringen totdat ze van hem vervuld was en haar hele lichaam zinderde terwijl de bezwete vibraties van zijn lichaam tegen het hare ervoor zorgden dat ze zich helemaal verloor. Toen ook herinnerde ze zich hoe volkomen alleen ze zich had gevoeld toen ze - nog niet eens zo lang geleden - ervan overtuigd was geweest dat ze dit nooit meer mee zou maken, dit nooit meer zou voelen.

Eigenlijk zou ze boos op hem moeten zijn, dacht Ginny, half weggedommeld, nog steeds in zijn armen liggend, waarbij hij zijn benen om haar heen had geslagen. Hij had het recht niet haar op deze manier te ontvoeren; zijn éigen vrouw! En hij had ook het recht niet om haar te behandelen alsof zij zijn maitresse was ... of een tegenstribbelende gegijzelde, zoals ze ooit daadwerkelijk was geweest. Maar dan ... er was sprake van zo'n groot aantal aanvangspunten ... En zoveel eindpunten die dan weer bleken een nieuw begin te zijn! De ondubbelzinnige waarheid waar ze zich voor altijd aan vast zouden klemmen was het feit dat ze van elkaar hielden - en dan vooral als ze elkaar bevochten.

Hij had haar met zich meegenomen ... en had haar bevrijd zodat ze kon dansen - om te kiezen. Omdat hij van haar hield en wilde dat ze in alle vrijheid zou kunnen kiezen.

Waarom zou ze zich iets aantrekken van het verleden? Dat was voor hen beiden een leertijd geweest. Het héden was alleen maar belangrijk, en wat ze nu zou opsteken zou in de toekomst tot iets moois kunnen uitgroeien. En het was opwindend om te worden ontvoerd door de man die van je hield! De vervulling van een fantasie! Dat realiseerde ze zich nu maar al te goed. Of ze hem nu had gehaat of had liefgehad, Steve was altijd het onderwerp van haar fantasie geweest - net als zij, wellicht, het onderwerp van zijn fantasie was geweest?

'Steve ... Jij bent de enige van wie ik hou, mijn eigen liefde ... voor altijd. Ik heb gezocht naar manieren om je pijn te doen ...'

'Dat heb ik ook, omdat ik niet gewend was aan de omgang met een groenogige verleidster! Bruja! Volgens mij heb je bezit genomen van mijn ziel - in elk geval zie ik geen kans je uit mijn gedachten te bannen, of ik nu wil of niet. We zitten met elkaar opgezadeld, querida.'

'Elke vrouw die haar handen naar jou uitsteekt breng ik óm!'

'En ik zal elke man vermoorden die te dicht bij jóu in de buurt komt - of je hem daartoe hebt uitgenodigd of niet!'

En opnieuw kropen ze nog dichter tegen elkaar aan - zwollen op en verhevigden hun greep ... leken onlosmakelijk verbonden.