Hoofdstuk 17

'Laura, lieve! Laura, word wakker! We maken ons allemaal zorgen, zelfs schoonmama. Ze dreigt om boven te komen en een dokter mee te nemen, en ik weet dat je daar geen enkele behoefte aan hebt! Tenzij je natuurlijk echt ziek bent, wat ik niet hoop! Maar het is helemaal niets voor jou om bijna anderhalve dag te slapen zonder iets anders te eten en te drinken dan kaviaar en champagne! Kun je het me niet vertellen als er iets is? Laura! Kom, verstopje niet langer onder de dekens! Waarvoor probeer je je te verstoppen?'

Laura had Ena nog nooit zo horen aandringen; hoe wist Ena eigenlijk dat er iets aan de hand was? Toen ze in Sedgewick House gearriveerd was had ze alleen maar gezegd dat ze doodmoe was en dat ze slaap nodig had.

'Ooo!' kreunde Laura. 'Ik heb zo'n hoofdpijn!'

'Dat zal wel door de champagne komen, denk ik. Of anders heb je griep en dan moeten we de dokter laten komen.' Helena klonk allesbehalve meelevend.

'Ena ... o, toe, heb een beetje geduld met mij! Ik probeer echt om wakker te worden, en ik heb echt een verschrikkelijke hoofdpijn. Maar alsjeblieft geen dokter. Zou ik misschien ... een kopje koffie kunnen krijgen?'

, 'Koffie en croissants. Vers gebakken. En ik blijf hier bij je zitten om er zeker van te zijn dat je ze allemaal opeet ook! Schoonmama popelt van nieuwsgierigheid, en we moeten ons klaarmaken voor ons vaste ritje door het park om te zien en om gezien te worden! Ik wilde je voldoende tijd geven om je klaar te maken!'

Laura dwong zichzelf om haar ogen op te slaan en om haar vriendin aan te kijken. De plotselinge bezorgdheid die ze voelde zorgde ervoor dat alle nachtmerries waaraan ze probeerde te ontsnappen even uit haar gedachten verdwenen.

'Ena...?'

'Nee, toe, daar kan ik nu niet over praten. Net zo min als jij er kennelijk voor voelt om te praten over wat jou dwarszit.' Helena boog zich voorover en omhelsde haar vriendin spontaan. Toen voegde ze er met onvaste stem aan toe: 'Maar o, Laura, je hebt er geen idee van hoe blij ik ben dat je hier bent! Jij bent de enige op wie ik mij echt kan verlaten!'Mooi, dacht Laura een poosje later bij zichzelf terwijl ze in een warm, van geurend badzout voorzien bad lag te weken. Mooi. Het verleden was verleden tijd, en van nu af aan zou ze zich nog uitsluitend op de toekomst concentreren en op dat wat voor haar lag. Fouten waren er om van te leren, en de fouten die ze gemaakt had zou ze nooit meer maken. Nee, nooit meer! Ze mocht nog blij zijn dat haar situatie zo verschilde van die waarin Ena zich bevond, Ena, die door de omstandigheden niet in staat was om over haar eigen leven te beslissen en die niet anders kon dan zich, tot haar verdriet, door de zogenaamde regels te laten leiden.

'Ha! Je hebt dus maar besloten je weer onder de levenden te wagen, hè?' Met die woorden begroette lady Honoria Laura toen ze beneden kwam en ze zich beleefd verontschuldigd had met smoesjes die een ander misschien geloofd zou hebben, maar waar deze slimme en wereldwijze douairière beslist niet intrapte. 'En dat werd hoog tijd ook! Je hebt al een heleboel gemist. En,' voegde ze er veelbetekenend aan toe, 'denk maar niet dat je mij iets kunt wijsmaken, juffrouw ! Ik ben echt niet van gisteren, weet je!'

Gelukkig besloot lady Honoria haar vragen voor een later tijdstip te bewaren. Er was een moment voor alles, en ze mochten niet te laat zijn voor de rit door het park. 'Om te zien en om gezien te worden,' had Helena eerder tegen Laura gezegd, en zo was het ook. Het leek wel alsof hun rijtuig om de haverklap stopte voor het uitwisselen van begroetingen, om een ander toe te knikken of om voorgesteld te worden.

Lady Honoria leek tevreden te zijn over de mate waarin ze werden aangegaapt. 'Ziezo,' zei ze, 'ik moet zeggen dat jullie twee jonge veulens heel wat aandacht trekken, en dan wel met name van de heren. En de meeste dames zijn jaloers op jullie Parijse japonnen en stijl, maar dat was natuurlijk ook te verwachten. En jij, juffrouw Morgan, zult binnenkort tot de kring van P.B.'s behoren. Ik heb al een paar lieden uit het gepeupel op de banken zien klimmen om iets meer dan een glimp van je te kunnen opvangen! Maar je krijgt het er niet van in je bol, heb je dat begrepen? Blijf net zo koel en gereserveerd als je nu bent, en waarschijnlijk zul je uiteindelijk aan elke vinger tien mannen kunnen krijgen om uit te kiezen.'

'O, maar ik betwijfel of ik daar wel in geïnteresseerd ben. Tot nu toe heb ik nog niet één man ontmoet die mij kon boeien,' verklaarde Laura luchtig terwijl ze haar zijden parasolletje liet ronddraaien. Haar dwalende blik trof een ander ogenpaar, helderbruine, felle ogen. Ze keken haar aan op een manier alsof ze haar herkenden. Kon het zijn dat ze hem eerder had ontmoet? Hij was goed gekleed en knap, en hij had zilvergrijze bakkebaarden en slapen. Hij straalde een zekere zelfverzekerdheid uit die haar wel beviel, ondanks het feit dat hij zijn blik belangstellend over haar gestalte liet gaan. Misschien was het zelfs wel een beetje meer dan dat. Om precies te zijn, het leek wel alsof hij zijn blikken niet van haar kon afhouden. Ze voelde zich niet alleen gevleid, maar ze was ook geïntrigeerd, en beloonde hem met een vaag glimlachje waarna ze haar hoofd snel afwendde en met een air van onverschilligheid wegkeek.

'Aha!' riep lady Honoria opeens uit waarbij Laura meteen opkeek. 'Denk maar niet dat ik die blikken niet heb opgemerkt! Toen ik stukken jonger was, stond ik bekend als een eersteklas flirt. Ken je hem?' Zonder Laura de kans te geven om antwoord te geven, vervolgde ze: 'Kennelijk niet, want anders zou hij wel een smoesje hebben bedacht om de kennismaking te hebben kunnen vernieuwen. Hij is een Franse graaf. Voorzover ik weet is hij in diplomatieke dienst, maar dat betekent natuurlijk niets. Zijn echtgenote is onlangs overleden, en nu is hij op zoek naar een rijke vrouw. Hij is misschien wel een goede minnaar, maar je mag niet vergeten dat het verschil tussen vrouwen en mannen is dat de laatsten, naarmate ze ouder worden, steeds minder presteren. En ik weet zeker dat je begrijpt wat ik bedoel. Meestal is het zo dat vrouwen juist wakker beginnen te worden terwijl hun echtgenoten al bijna in slaap zijn gesukkeld. Niet dat dat soms niet uitermate praktisch is,' voegde ze er met een blik op Helena aan toe. 'Er gaat niets boven een jongere man als minnaar, zolang de vrouw maar zo slim is dat niemand het weet! Want dat, m'n meisjes, is een zonde die de maatschappij je nooit zal vergeven en die ook nimmer vergeten zal worden!'

Laura had het gevoel dat lady Honoria's woorden niet zozeer voor haar waren bedoeld, als wel voor Helena. Een waarschuwing, misschien? Was die arme Helena niet voorzichtig en discreet genoeg geweest? Ze hadden nog geen tijd gehad om onder vier ogen met elkaar te praten.

Laura, die wist hoe dol de douairière op een discussie was, stelde zich al in op een stevig debat, toen hun rijtuig opeens tot stilstand kwam. Ditmaal stopten ze om de inzittenden van een veel lichter en sportiever rijtuig dan het hunne te begroeten. Het waren een jonge man en een jonge, knappe vrouw van het type Engelse schoonheid waar elke man bewondering voor had. Het bleek dat de man en de vrouw broer en zuster waren.

Voordat ze werd voorgesteld aan het opvallend knappe paar, realiseerde ze zich dat Helena min of meer verstijfde.

Lady Sabina West was een sprankelende schoonheid die, volgens de laatste mode, gekleed was in een japon die zowel haar figuur als haar vrouwelijkheid op haar voordeligst liet uitkomen. Ze was bijna te volmaakt, dacht Laura terwijl ze haar kritisch bestudeerde. Ze deed haar denken aan een porseleinen beeldje dat op een mooi plekje het beste tot z'n recht zou komen.

Glanzend zilverblonde lokken en hemelsblauwe ogen die geaccentueerd werden door donkerbruine wimpers en mooi gebogen wenkbrauwen. Haar teint leek op porselein, en haar tere jukbeenderen werden gesierd door een lichte blos. Het type vrouw, dacht Laura meteen, dat door haar seksegenoten onmiddellijk gewantrouwd wordt! Maar toch leek ze heel aardig, tenminste, totdat ze heel overdreven reageerde en uitriep dat ze dolblij was dat ze juffrouw Morgan nu eindelijk eens in levenden lijve mocht ontmoeten; haar broer had haar immers al zoveel over haar verteld!

Geen wonder dat Helena een hekel had aan het onoprechte schepsel! En wat had het te betekenen dat die beste broer Franco van haar contacten onderhield met iemand die zo doorzichtig was en die zich zo overdreven aanstelde?

Aan Laura's strakke gezicht viel onmogelijk te zien wat ze dacht. Onwillekeurig merkte ze op dat lady Westbridges broer, meneer Forrester, een ongewoon knappe verschijning was. Hij was atletisch gebouwd en bewoog zich met sierlijke bewegingen. Hij interesseerde haar alleen maar omdat ze op dat moment behoefte had aan wat afleiding; zijn belangstelling voor haar leek meer dan slechts oppervlakkig te zijn. Hij aarzelde niet om lady Honoria om toestemming te vragen haar te bezoeken.

'O, hij heeft goede manieren en zijn gedrag is bijzonder innemend,' zei lady Honoria toen ze weer waren doorgereden. 'En hij is niet alleen knap om te zien, hij is bovendien gevaarlijk voor onschuldige vrouwen. Wees voorzichtig, m'n kind, maar ik denk niet dat ik je dat hoef te zeggen. Jij maakt in ieder opzicht een uiterst verstandige en nuchtere indruk.'

En nadat ze dat gezegd had, verklaarde lady Honoria dat ze niet alleen genoeg had van het op en neer rijden van de Row, maar dat ze bovendien rammelde van de honger.

Op de terugweg naar Sedgewick House had lady Honoria de gelegenheid om de twee jonge vrouwen die tegenover haar zaten eens aandachtig te observeren. De donkere en de blonde, zo zouden ze binnenkort ongetwijfeld genoemd gaan worden. Beiden waren knap en smaakvol gekleed. Helena, haar schoondochter, had asblond haar en een lichte teint; en Laura Morgan had een goudbruine huid als gevolg van haar verblijf in de zuidelijke zon, terwijl haar haren donker waren en een koperachtige gloed hadden. Misschien kwam het wel doordat ze beiden Amerikaans waren dat ze vriendschap hadden gesloten, want voor het overige hadden ze vrijwel niets met elkaar gemeen. Misschien zou Helena's gevoel van eigenwaarde en haar persoonlijkheid wat sterker worden onder invloed van de zo onafhankelijke Laura, of dankzij de vleiende aandacht van Laura's broer. Vervelend in dat opzicht was alleen dat de laatste tegenwoordig meer aandacht scheen te hebben voor die leeghoofdige Sabina Westbridge.

Die arme kleine Ena! Misschien dat ze op den duur nog wel zou leren hoe ze van het leven moest genieten zonder te laten blijken dat ze dat deed. Ze zou nog heel wat kunnen leren van haar vriendin, die zelfs onder de meest moeilijke omstandigheden niets van haar ware emoties liet blijken.

Ook al was het met tegenzin dat ze het toegaf, lady Honoria was eerlijk genoeg om in te willen zien dat ze door een ander overtroffen werd. Hoezeer ze ook haar best had gedaan, zo realiseerde ze zich achteraf, het was haar ondanks al haar vragen en informeren niet gelukt om ook maar iets uit te vinden over hoe Laura haar laatste dagen in Parijs had doorgebracht!

'O,' had Laura schouderophalend gezegd, 'ik heb alles in mijn dagboek geschreven, en als meneer Harris het echt meent dat hij mijn verhalen wil uitgeven, dan kunt u er over een tijdje alles rustig over lezen. Er staat precies in hoe ik over het leven denk, ook al moet u wat er staat natuurlijk wel met een korreltje zout nemen.'

'Ha!' snoof lady Honoria. Ze boog zich voorover en keek Laura strak aan. 'Ik vraag me af hoeveel je in die stukjes verzwijgt, jongedame ! Of maak je het allemaal fraaier dan het was ? Wees voorzichtig, m'n kind, ik heb je al eerder gewaarschuwd, en zoals je weldra zelf zult ontdekken, Londen is niet half zo vrij en gemakkelijk als Parijs. Bega je hier een misstap, dan wordt die je nimmer vergeven!'

'U bedoelt in het openbaar?' vroeg Laura met een onschuldig gezicht. 'Nou, zo dom zal ik heus niet zijn, dat kan ik u verzekeren!' Met fonkelende ogen voegde ze eraan toe: 'En ik beloof u dat ik uw advies zal opvolgen en dat ik uiterst discreet zal zijn. Ik mag dan flirten - want ik hou ervan om te flirten - maar ik ben echt niet van plan om onnodig geroddel te veroorzaken.'

'Hmm, tja, dat zullen we dan moeten afwachten, is het niet?' was alles wat lady Honoria daarop gezegd had, en haar toon was bepaald sceptisch geweest. Toch kon ze niet nalaten om, bij de herinnering aan dat korte gesprekje, te glimlachen. Verdorie, ze mocht die Laura met haar eigen stijl en haar eerlijkheid; hoewel ze nog heel wat te leren had aangaande het leven zelf en het belang van tact.

Het was natuurlijk niet te voorkomen dat deze jonge Amerikaanse erfgename het onderwerp van gesprek zou worden. En natuurlijk zou er gekletst worden over haar vrijmoedige gedrag en haar onafhankelijke levenshouding. Maar telkens wanneer lady Honoria zich zorgen maakte dacht ze, om zichzelf te troosten, aan het voorbeeld dat haar ouders gegeven hadden die er ondanks alles toch maar in geslaagd waren om aan een maatschappelijke doodverklaring te ontsnappen.

Ach, ze hadden tenminste een duidelijke persoonlijkheid, die twee, dacht lady Honoria terwijl ze deed alsof ze in slaap was gesukkeld. En wat Laura betrof: ze had al besloten om het meisje onder haar hoede te nemen en om haar tot het succes van het seizoen te maken. Natuurlijk, het was een uitdaging, maar ze had altijd van uitdagingen gehouden, al was het maar om de verveling voor te blijven. Ze had sterk het gevoel dat de uiteindelijke afloop haar plezier zou doen. Misschien lukte het haar wel om het meisje aan een man te helpen, aan een geschikte man, natuurlijk. Het moest een man zijn die zelf sterk in zijn schoenen stond en die bovendien in staat was om het tegen Laura te kunnen opnemen. Hmmm, wie zou ze zo weten?

Miss Edge, haar dierbare geduldige gezelschapsdame en vriendin Izzy, had misschien wel een paar ideeën. Ze hield alle gebeurtenissen en ontwikkelingen nauwkeurig bij, en ze zou waarschijnlijk zo een complete lijst met geschikte en huwbare vrijgezellen kunnen produceren. En zijzelf, nam lady Honoria zich voor, zou erop toezien dat haar protegee overal werd uitgenodigd en bij elke maatschappelijke gebeurtenis die ook maar enigszins van belang was, van de partij zou zijn. En natuurlijk ook dat ze de juiste mensen zou ontmoeten.

Ze moest alles zorgvuldig regelen en plannen, maar wel zo dat het niet zou opvallen. Lady Honoria voelde zich als een generaal aan de vooravond van de strijd. En gelukkig beschikte juffrouw Morgan niet alleen over een knap uiterlijk, maar viel er ook op haar intelligentie niets aan te merken. Iedereen die ze vandaag ontmoet hadden, en iedereen die Laura had gezien, zou zich intussen afvragen wie zij was. En allemaal zouden ze meer van haar te weten willen komen. Beter kon het niet!