Hoofdstuk 22

De twee jonge vrouwen, Helena, gravin van Sedgewick, en haar vriendin juffrouw Laura Morgan, trokken heel wat aandacht toen ze, in het gezelschap van de fantastisch uitziende, in zwarte, met purperen en lichtblauwe zijde gehulde lady Honoria, voor het Opera House uit hun rijtuig stapten. Zelfs het groepje van vaste toeschouwers dat zich altijd verzamelde om commentaar te leveren op de kleding en het gedrag van de haut monde, en om roddels uit te wisselen, werd even stil van bewondering.

Ze vormden dan ook een prachtig stel; Helena, met haar glanzende, goudblonde haar en topaaskleurige ogen, en Laura met haar donkere, koperachtig oplichtende haardos die, telkens wanneer ze haar hoofd bewoog, leek te fonkelen. Zelfs hun japonnen, die speciaal door het House of Worth ontworpen waren, vormden een plezierig en bijna kwellend contrast. Laura droeg een creatie van gouden en turkooizen zijde, terwijl door de stof een klein beetje warm rood was geweven, een tint die goed paste bij de opalen die ze van haar ouders voor haar eenentwintigste verjaardag cadeau had gekregen. Helena's japon was vervaardigd van een iets donkerder gouden zijde met een spoortje groen erin, dat paste bij de indrukwekkende Sedgewick-smaragden die haar ter gelegenheid van haar huwelijk geschonken waren.

De dames werden voor deze zeer bijzondere gelegenheid vergezeld door lord Anthony Grey en zijn zuster lady Evelyn. Lady Honoria had er, enige tijd tevoren al, op aangedrongen dat Laura meer moest omgaan met geschikte en passende jonge mannen. Lord Anthony, zoon van een markies, werd zeer geschikt geacht, en zijn zuster lady Evelyn was intelligent en belezen, en daarnaast beschikte ze ook nog eens over een sprankelende persoonlijkheid, een redelijk gevoel voor humor en een lieve glimlach.

Tot verbazing van Helena en Laura had lady Honoria Reggie Forrester toestemming gegeven om bij hen in de loge te komen zitten. Toen ze allemaal waren gaan zitten fluisterde de oude dame Laura in het oor: 'Ik dacht zo dat hij wel nuttig zou kunnen zijn voor het halen van champagne en versnaperingen! En bovendien kunnen vier dames beter twee mannen erbij hebben dan slechts een.' Toen voegde ze eraan toe: 'En waar is jouw Fransman vanavond? Zou hij niet ook bij ons komen zitten?'

'Hij moest naar Parijs, voor diplomatieke aangelegenheden, heeft hij gezegd,' fluisterde Laura. 'Maar hij wordt vanavond terug verwacht, en ik weet zo goed als zeker dat hij nog zal komen.'

'Hmmm! Ben je daar zo goed als zeker van ? Ik zou nooit zo zeker zijn van het woord van een man, zelfs al is hij nog zo smoorverliefd! Ik heb veel meer vertrouwen in die mannen die nooit iets zweren, maar ja, daar ben ik helaas te laat achter gekomen! Nee, hou ze vooral aan het lijntje, dat is iets waar jij tenminste uitstekend in bent!'

Dit onderonsje met lady Honoria zorgde ervoor dat het Laura aanvankelijk ontging dat er vrijwel door iedereen in de zaal naar hen gekeken werd. Verrekijkertjes en lorgnetten werden op hen gericht, en ze kreeg het gevoel alsof ze in de dierentuin in een kooi zat! Maar toen volgde ze het voorbeeld van lady Honoria op: ze pakte haar kijkertje en ging op haar beurt de mensen om zich heen bekijken.

Enkele minuten later werden de lichten gedoofd en zette het orkest de ouverture van La Traviata in. Laura leunde achterover in haar stoel en verheugde zich op de voorstelling van een van haar lievelingsopera's. Lord Anthony, die naast haar zat, fluisterde: 'Dus jij houdt ook van La Traviata. Ik heb er altijd van genoten.'

'Ja,' zei Laura tegen hem, 'maar ik heb me vaak afgevraagd waarom het altijd vrouwen moeten zijn die voor de bijl gaan. Die arme Violetta, had ze maar wat steviger in haar schoenen gestaan en had ze maar niet zo over zich laten lopen. Wat minder noble, en meer pragmatisch!'

Lord Anthony, die bekendstond als iemand die veel las, grinnikte zacht om te laten blijken dat hij haar woorden gewaardeerd had. Daarna richtte hij zijn aandacht weer op het toneel. Hij mocht juffrouw Morgan; ze was intelligent en ze had pit, en hij realiseerde zich dat hij haar gezelschap steeds meer op prijs ging stellen.

Reggie Forrester zat achter Laura, en hij had geprobeerd om niets te laten blijken van zijn ergernis over het kleine gesprekje tussen haar en lord Anthony Grey. Hij vroeg zich af waarom hij eigenlijk nog steeds achter haar aanliep, maar hij was altijd al koppig geweest wanneer hij zijn zinnen ergens op had gezet. En ditmaal had hij zijn zinnen op Laura gezet; hij wilde haar.

Hij keek strak naar haar slanke, ranke hals met het zware snoer edelstenen eromheen, en hij zag een paar krulletjes die ontsnapten uit haar hoge avondkapsel dat met kleine, met edelstenen bezette kammetjes op zijn plaats werd gehouden. Hij verlangde ernaar te zien dat ze haar haar los liet hangen, voor hem. Hij zou haar zo graag willen veroveren, haar willen hebben en haar willen bezitten, haar temmen als een wilde merrie en haar alles leren wat ze moest doen om hem optimaal genot te schenken. Ja, hij, en niet de Fransman, zou haar arrogante geest uiteindelijk temmen; en het deed er niet toe wat hij allemaal moest doen om haar te krijgen. Haar, en haar fortuin natuurlijk ook. Maar voorlopig, tot het zover was, moest hij voorzichtig zijn. Hij moest geduld oefenen en wachten tot het juiste moment zich zou aandienen. Hij zou ervoor zorgen dat ze hem ging beschouwen als een vriend, en haar de indruk geven dat ze hem kon vertrouwen. Alles zou ten slotte op zijn pootjes terechtkomen. En verdomme nog aan toe, hij verlangde naar haar. Teef of niet, nog nooit had hij zo naar een vrouw verlangd als naar haar!

Helena had uitgekeken naar Franco, hoewel ze wist dat hij niet van opera hield en dat hij waarschijnlijk niet gekomen was. Ze vond het jammer dat haar schoonmoeder Reggie Forrester bij hen in de loge had laten zitten, want zijn aanwezigheid gaf haar op de een of andere manier een onplezierig, ja, zelfs schuldig gevoel.

Met een zucht die haar opmerkzame schoonmoeder niet ontging, rechtte Helena haar schouders en ze ging verzitten met het voornemen om vanaf dit moment van de avond te genieten.

Lady Honoria ging ook verzitten. Ze trok de plooien van haar ruimvallende rok glad en wenste dat de eerste akte snel voorbij zou zijn. Ze wist heel goed waardoor het kwam dat Helena de laatste tijd zo'n bedrukte indruk maakte, en ze had zelfs medelijden met het arme kind dat verscheurd werd tussen een charmante minnaar die haar had laten zien wat liefde was, en een verstandshuwelijk. Nu ja, Helena zou wel leren hoe ze zich moest aanpassen, precies zoals zij dat in haar tijd ook had moeten doen. Als een vrouw maar voorzichtig was en discreet te werk ging, dan kon ze zeker evenveel plezier hebben als een man. Misschien dat Helena op den duur zou leren om haar minnaars en degenen die dergelijke aspiraties koesterden, precies zo te manipuleren als die kleine, slimme Laura!

Lady Honoria was blij toen het pauze was en ze even kon opstaan. Ze nam de drie jongedames die aan haar waren toevertrouwd mee naar de ruimten waar ze zich wat konden opknappen. Reggie Forrester en lord Grey zouden champagne en hapjes gaan halen en daarmee naar de loge komen. Als de douairière hen niet zo vastberaden had meegevoerd zouden Laura en Helena graag hier en daar zijn blijven staan om een praatje te maken met vrienden en bekenden.

'Je hoeft alleen maar te knikken en te glimlachen. Meer wordt er in zo'n gedrang als dit niet van je verwacht!' Maar gevieren werden ze uiteindelijk toch tot staan gebracht toen de prins van Wales naar hen toe kwam en Lady Honoria verzocht of hij de dames aan hem wilde voorstellen. Zijn wat bolle blauwe ogen namen Laura eerst van top tot teen op, en bleven toen rusten op haar decolleté.

'Hmmm,' zei hij, nadat de dames aan hem waren voorgesteld. 'Ik geloof dat ik mij uw moeder nog kan herinneren; u lijkt op haar. Er bestaat een portret van haar van Alma-Tadema voor wie ze ooit eens geposeerd heeft, heel lang geleden. Ik heb het doek gekocht. Het hangt op Sandringham. U moet ons daar eens bezoeken, dan kunt u het met eigen ogen bewonderen. Over niet al te lange tijd, hoop ik!'

Helena was helemaal opgewonden, en haar wangen vertoonden een blos van plezier; lady Evelyn had zachtjes gegiecheld en tegen Laura gezegd dat ze 'in' was. Maar de douairière en Laura zelf waren er veel kalmer en vooral cynischer onder.

'Nu krijg je nog meer hijgende kerels achter je aan, m'n kind! Je hebt het koninklijk zegel van goedkeuring verworven, alsof je dat nog nodig had!' Lady Honoria schonk Laura een zijdelingse, wetende blik, en voegde er toen aan toe: 'En nu, nu hij een oogje op je heeft, komt hij beslist naar lady Chalmers' souper. Weet je al wat je eraan gaat doen?'

'Nee, nog niet. Maar mocht het nodig zijn, dan improviseer ik wel wat.' Laura lachte zacht, en ze was blij met het begrip van lady Honoria. Op een wat peinzende toon vervolgde ze: 'Ik heb gehoord dat hij een attente en galante minnaar is! En als Zijne Koninklijke Hoogheid zich ertoe verwaardigt mij een aanzoek te doen, ach, misschien dat ik dan toch wel zwicht!'