Hoofdstuk 18

'Dus dat is de nieuwste Amerikaanse erfgename, hm? Die jonge vrouw die zich nergens aan stoort, die gewoon haar gang gaat en over wie iedereen het heeft? Ze is knapper dan ik gedacht had, en wild is ze ook. Ik heb zo het idee, lief zusje, dat het best wel eens interessant zou kunnen zijn om te zien of ze te temmen is!'

'Als het je lukt om dicht genoeg bij haar in de buurt te komen, broertjelief!' verklaarde lady Sabina op ijzige toon. Er waren momenten waarop ze Reggie bijna haatte, en dat wist hij natuurlijk ook heel goed. Hij wist altijd precies wat ze dacht en wat ze voelde!

Zijn stemmingen schommelden ook, en hij kon verschrikkelijk vervelend zijn ... maar ditmaal gaf hij haar alleen maar een klopje op haar hand en hij lachte.

'Je hoeft echt niet jaloers te zijn, m'n lief. Heb ik ... er niet voor gezorgd dat je haar broer, Frank Morgan, van zo nabij hebt kunnen leren kennen ? Als ik niet had laten zien dat die lieve Helena van hem niet meer was dan de zoveelste ontrouwe echtgenote, en dat ze niet eenmaal ontrouw was maar zo vaak mogelijk, dan zou hij haar misschien nog steeds het hof aan het maken zijn!' Reggie Forrester schonk zijn zus een innemend glimlachje, en hij genoot van de roze blos die haar wangen kleurde. Porselein. Ze was een porseleinen poppetje. Beeldig. Niemand kende haar zo goed als hij, en Gervase, lord Westbridge, die haar gehuwd had, haar zijn naam, zijn titel en zijn schulden had gegeven, en die op zijn huwelijksnacht het leven had gelaten, had haar zeker niet zo goed gekend.

'Misschien dat zij je eens een lesje zal leren, broerlief!' zei lady Sabina op een snibbig toontje, waarbij ze strak voor zich uit keek. Hij lachte zacht.

'Misschien. En misschien ook niet. Ik begin een beetje genoeg te krijgen van al die gemakkelijke veroveringen. Ik heb behoefte aan een krachtmeting. Wens me een goede jacht, m'n zusje. En als ik mijn prooi te pakken heb, dan zullen we dat samen vieren!'

In een onverschillig gebaar haalde Sabina haar schouders op. 'Je doet toch wel waar je zin in hebt, nietwaar?' zei ze zacht. En nadat ze hem een zijdelingse blik had toegeworpen, voegde ze eraan toe: 'Maar voordat je helemaal opgaat in je laatste prooi nog even iets anders. Ik heb gehoord dat de nieuwe hertog van Royse, ook een Amerikaan natuurlijk, onlangs in Engeland gearriveerd is om zijn titel en dat wat er van zijn bezit over is op te eisen. Hij moet verschrikkelijk rijk zijn, veel rijker dan zijn vader was. Zouden we er niet voor moeten zorgen dat we hem leren kennen?'

Lady Westbridge kende haar broer goed, en ze wist dat hij bijna net zo hebzuchtig was als zij. Hertogen waren schaars, en hertogen die niet geruïneerd waren door belastingen en schulden waren nog schaarser. Misschien ...? Ze was er trots op dat het haar zo handig was gelukt zijn aandacht af te leiden van haar huidige minnaar, van wie hij dacht dat hij hem in zijn macht had terwijl zij wist dat dat niet zo was en dat dat ook nooit zou kunnen. Erger nog, ze was bang dat ze hard bezig was om haar hart aan Frank te verliezen. Alleen die gedachte al maakte haar bang, hoewel ze haar afspraakje met hem die avond voor geen goud zou willen missen. Reggie moest zijn gang maar gaan en het kon haar niet schelen wie hij het hof wilde maken, zolang hij haar maar haar gang liet gaan en ze haar waardigheid en eer hoog kon houden door hem als haar escorte te gebruiken.

De weinigen die Franco Morgan werkelijk kenden, hadden hem vergeleken met een ineengedrukte, dodelijke springveer die schuilging achter een glimlachende, nogal verveelde façade.

Degenen die hem leerden kennen drukten hem, zonder dat hij daar bezwaar tegen maakte, vrijwel meteen het stempel op van de typische rijke jonge Amerikaan met een naïef en onnozel karakter die het decadente Europa aan het ontdekken is. Men meende dan dat zijn onnozelheid en naïviteit vooral de vrouwtjes gold. Het waren dan de vrouwen die het eerst tot de ontdekking kwamen dat ze hem verkeerd beoordeeld hadden. En lady Sabina was slechts een van hen. De mannen - zij die een neus hadden voor gevaar - leerden uiteindelijk ook om met een wijde boog om hem heen te lopen, tenzij ze bewust uit waren op moeilijkheden van het gewelddadige soort.

De enige vrouw in heel Europa in wie Franco werkelijk geïnteresseerd was, was Helena ... de blonde Helena ... Helena van Troje die gehuwd was met haar Menelaos voor zijn verdomde Engelse titel en zonder dat er ook maar een spoortje liefde of gevoel in het spel was geweest, de teef! Maar hij was geen door de liefde verblinde Paris die zichzelf voor haar belachelijk wenste te maken, en alleen om haar uiteindelijk toch weer te verliezen aan die diplomaat, die echtgenoot van haar, de graaf. Nee, voor hem geen Helena's, maar wel de Sabina's, de Professional Beauties of P.B.'s wier verlangende blikken op goedkope briefkaarten menige schoorsteenmantel van de middenklasse sierden! Vrouwen die bijna net zo vaak als ze zich op een dag verkleedden, minnaars namen en die weer verruilden voor andere.

'Frank? Franco, liefste, je hebt toch gezegd dat ik je wakker moest maken? Ja toch?'

Het was niet Helena maar Sabina die over hem heen gebogen stond. Haar blonde krulletjes streelden zijn gezicht en naakte borst. Sabina die altijd beschikbaar was, in tegenstelling tot Helena, die dat niet was.

'Niet zo bruusk, m'n liefste Sabina! Ik had gehoopt dat je je verbeelding een beetje zou laten spreken.'

Zoals ze half gehoopt en half gevreesd had, trok hij haar met een sterke arm boven op zich waarna hij omrolde zodat zij onder hem kwam te liggen en geen kant meer uit kon. Ze was gevangen door een naakte, zongebruinde sater.

'Ooo, Franco ... nee! Ik kan niet blijven ... ik... Reggie zou achterdocht krijgen ... mijn korsetten ...'

'Weg met je dierbare broer en die verdomde korsetten van je! Waarom draag je ze eigenlijk? Toch zeker alleen omdat je wilt dat ze door een ander worden losgemaakt? Nou, verdomme, ik ben geen dienstmeid, lady Sabina! Je mag je korsetten houden! Maar ik wil je wel even helpen met het uittrekken van je onderbroek!'

Hij sprak op een grove manier tegen haar, want hij had ontdekt dat ze dat opwindend vond. Ze vond het fijn om aangesproken en behandeld te worden als een slet, wat ze natuurlijk ook was!

Ondanks haar protesten en haar geworstel, lukte het hem haar borsten met de roze tepels uit haar hooggesloten jurk te bevrijden. Nadat hij haar haar zijden onderbroek van het lijf had gerukt, spreidde ze vanzelf haar benen om hem nat en gretig te ontvangen. 'O! O, beest dat je bent! Bruut! Gemeen van je om mij zo te gebruiken! O, verdomme, Franco, verdomme! Ja, ja!'

Hij deed haar geen pijn. Hij schonk haar zo'n ongekend genot dat ze het gevoel had alsof hij haar binnenstebuiten keerde. Elke centimeter van haar lichaam was zich van hem bewust, en elke aanraking, elke streling en elk contact, hoe oppervlakkig ook, vervulde haar van verlangen. Zo iets als dit had ze nog nooit eerder gevoeld, en daarom maakte het haar ook zo bang. Ze was eraan gewend om de mannen met wie ze sliep te beheersen, om alle vurigheid van hun emoties langs zich heen te laten gaan. Maar nu was ze de baas niet meer over zichzelf. En voorlopig - of voor zolang als Frank Morgan met haar wilde spelen en haar wilde gebruiken - was ze niet meer dan een stuk speelgoed voor hem, en dat wist ze maar al te goed. En daarom haatte ze hem bijna!

Na afloop had Sabina zin om hem ook op de een of andere manier te kwetsen; om hem de vernedering betaald te zetten. Hij had nog nooit, zelfs nog nooit laten doorschemeren dat hij misschien wel met haar zou willen trouwen, iets waar ze in het begin van hun relatie nog min of meer in geloofd had. Indertijd had ze nog gemeend dat ze hem de baas kon en dat ze alles wat ze hebben wilde van hem gedaan zou kunnen krijgen. Maar uiteindelijk was het precies andersom geweest, en god, ze kon hem er wel om haten!

Sabina zat voor de spiegel en bracht haar haren op orde terwijl hij lekker lui in bed bleef liggen. 'Reggie vindt dat ik wat serieuzer aan mijn toekomst moet denken,' zei ze. 'Hij zegt dat hij op zoek is naar een goede echtgenoot voor mij. Hij had het in dat verband ook over de nieuwe hertog van Royse. Een Amerikaan en vrijgezel bovendien. Reggie is van plan om ons aan elkaar voor te stellen ... Wat vind jij, liefste? Zal hij mij aardig vinden? En denk eraan dat je beloofd hebt om vooral nooit iets over ons aan wie dan ook te vertellen. Dat zul je toch niet vergeten, hè?'

Ze had gehoopt dat hij jaloers zou zijn, dat hij boos zou zijn omdat ze kennelijk van plan was om hem zo achteloos aan de kant te zetten. Maar in plaats daarvan vouwde hij zijn handen achter zijn hoofd en keek hij grinnikend naar haar op.

'De hertog van... O, ja! Ik was vergeten dat die arme Trent opeens is opgezadeld met een titel! Het past gewoon niet bij hem, bij het soort man dat hij is. Maar ik zou een ontmoeting tussen jullie zo kunnen regelen hoor, m'n lieve Sabina. Ik zou natuurlijk wel een beetje jaloers zijn als je Trent boven mij verkoos, maar ach ... c'est la guerre! Je weet dat ik niet in banden geloof, en ik wil je plannen in geen geval dwarsbomen.'

'Ken je hem dan?' Dat was waarschijnlijk de eerste keer, dacht Franco, dat ze op een spontane manier reageerde op iets wat hij gezegd had. Ze zette grote ogen op van schrik, en tuitte haar lippen. 'En daar heb je me helemaal niets van gezegd, beest dat je bent! Je laat me maar kletsen en kletsen en ... meen je het, of zitje me maar een beetje te plagen?'

'Je hebt me laten inzien dat ik het recht niet heb om mij ten aanzien van jou egoïstisch op te stellen, m'n lief. We hebben elkaar per slot van rekening ook nooit beloften gedaan, nietwaar? En dus zal ik niet proberen om je tegen je zin vast te houden, hoezeer ik je ook zal missen!' Hij moest het drama niet overdrijven, dacht hij, en bij de gedachte aan de mogelijke gevolgen voelde hij zich opgelucht en moest hij lachen. Sabina en Trent! Ja hoor, Trent mocht zijn maitresse, die hem intussen tot een last was geworden, zo van hem hebben. Maar in zeker opzicht had hij bijna medelijden met de kleine Sabina.

Sabina, die haar best deed om haar emoties zoveel mogelijk onder controle te houden, was zich bewust van een veelheid aan gevoelens waar ze niet goed raad mee wist. Enerzijds was er de spijt, maar daarnaast voelde ze ook woede. Ze verheugde zich op wat er komen zou, en was tegelijkertijd ook opgelucht dat er een einde zou komen aan de relatie die veel te gevaarlijk voor haar begon te worden. Ze moest per slot van rekening ook praktisch zijn. Dat was iets dat ze met de paplepel ingegoten had gekregen. Als Franco, zoals hij zei, de hertog van Royse werkelijk kende, en als hij het zo zou kunnen regelen dat zij hem, van alle vrouwen die in Londen waren, maar het eerste zou kunnen ontmoeten, dan ... wie weet hoe het dan zou kunnen lopen? En misschien dat ze Franco dan toch zo nu en dan zou kunnen blijven ontmoeten; zij het dan natuurlijk in het allerdiepste geheim!

Eindelijk was hij uit bed gekomen om haar te omhelzen, te kussen, om haar op haar billen te slaan en om haar te beloven dat hij een ontmoeting tussen haar en zijn vriend zou regelen. Niet al te opvallend, natuurlijk. Misschien een klein feestje of een etentje? En natuurlijk moest ze haar broer ook meenemen, als escorte.

Toen hij aanstalten maakte om de deur beleefd voor haar open te houden, schoot haar iets te binnen dat ze hem al eerder had willen zeggen. Laura. Reggie zou woedend op haar zijn als ze niet iets zei!

'O! Dat had ik je nog willen zeggen voor je me zo afleidde,' zei Sabina terwijl ze zich naar hem toe draaide. 'Ik ben vanmiddag, toen Reggie en ik door het park reden, aan je zusje voorgesteld. En hij heeft me bekend dat het een coup de foudre was! Die ene blik van haar was voldoende om hem te verblinden. En dat is helemaal niets voor mijn broer, dat kan ik je wel zeggen. Die zuster van jou, Laura, is beeldschoon. Ik heb gehoord dat ze gedurende het seizoen in het Sedgewick House logeert en dat ze scherp in de gaten wordt gehouden door lady Honoria. Ze logeert er bij haar vriendin Helena, maar ach, dat wist je natuurlijk al!' En toen ze de verbaasde blik in zijn ogen zag, voegde Sabina er haastig aan toe: 'Je gaat me toch niet vertellen dat je het niet wist, hè ? Hemel, het spijt me als ik een geheim heb verklapt, of als het misschien een verrassing was ...'

'Mijn zuster ...?' vroeg Franco verbaasd. 'Lieve help, nou, dat had ze me wel eens mogen vertellen, de teef! Ik dacht dat ze nog zeker een week of twee in Parijs van het zoete leven zou blijven genieten, dat heeft ze me indertijd gezegd. Ze leek het ook daadwerkelijk van plan te zijn. Weet je zeker dat het Laura was?'

'Natuurlijk weet ik dat zeker! En Reggie, die arme schat was meteen helemaal weg van haar. Hij heeft al een invitatie kunnen regelen voor een soiree bij lord en lady Chamlers thuis, waarvoor zij ook is uitgenodigd. Ik heb zo het gevoel dat hij haar heel serieus het hof wil gaan maken.' Ze haalde onverschillig haar in zijde gehulde schouders op. 'Misschien zou je haar ervoor moeten waarschuwen dat Reggie ... nou ja ...'

Zijn schaterlach was wel het laatste wat Sabina verwacht had.

/Goeie god! Het is die arme Reggie die voor haar gewaarschuwd zou moeten worden! Laura is... Ach, als hij maar lang genoeg aanhoudt, dan komt hij er op den duur zelf wel achter. Maar misschien zou je er goed aan doen om hem maar vast te zeggen dat hij bij mijn zusje zo ongeveer alles kan verwachten! Als er iemand is die zich niet aan de conventie stoort, dan is zij het wel. Ze heeft een vurig temperament, houdt er een eigen mening op na, is waanzinnig koppig, kan uitstekend overweg met de degen en ... nou, ik heb te doen met elke man die denkt dat hij haar de baas kan. Zeg maar tegen je broer dat hij vooral moet proberen haar te strikken, maar dat hij het wel op eigen risico doet!'

Terwijl Sabina het druk had met degene naar wie haar belangstelling op dat moment uitging, was haar broer ook druk bezig geweest. Hij had gedaan wat hij kon om zoveel mogelijk informatie te verzamelen over de boeiende jonge Amerikaanse erfgename die hij ontmoet had. Hij was blij dat hij haar al zo snel had leren kennen, en dat hij daarmee heel wat andere fortuinjagers voor was gebleven. Niet dat het alleen de miljoenen dollars waren die ze meebracht die haar zo aantrekkelijk maakten. Nee, verdomme, hij had iets in haar bespeurd, iets in haar wat hem zowaar zodanig intrigeerde dat hij nieuwsgierig naar haar was geworden. Hij vroeg zich af hoe het zijn zou om haar te ontmoeten, haar het hof te maken en om haar ten slotte te overwinnen. Uiteindelijk zou hij door die keurige, beleefde façade van haar breken en zien hoe ze in werkelijkheid was.

Vrouwen waren, om het zo maar eens te zeggen, Reggie Forresters fort, en hij vond het heerlijk om met hen naar bed te gaan, om te ontdekken wat er schuilging onder die vele lagen kleding en uiterlijk vertoon dat de etiquette nu eenmaal vereiste. Hoe hoger haar rang, hoe groter de hoer. En dat had hij keer op keer weer bewezen. Eigenlijk prefereerde hij de echte hoeren boven de zogenaamde dames; echte hoeren waren tenminste eerlijk, en een man kreeg van hen altijd wat hij hebben wilde en waarvoor hij betaalde. Al was het maar informatie.

Als jongste zoon van een verarmde baronet had Reggie al heel snel geleerd hoe hij zijn weg moest vinden door de mazen van de maatschappij, en hoe hij elke zwakke plek die hij in een ander ontdekte tot zijn eigen voordeel kon aanwenden. Daarvoor maakte hij gebruik van zijn knappe uiterlijk, zijn afkomst en goede opvoeding, en van zijn beeldschone zuster. Hij had zijn zusje al bezeten toen ze beiden nog kinderen waren, nog voor enige andere man die naar haar zilverblonde, sneeuwwitte schoonheid verlangd had, de kans had gekregen. Hij had haar tot de zijne gemaakt, evenals hun roodharige Ierse gouvernante. Maura, wat een welgeschapen wezen was zij geweest nadat ze haar bril eenmaal had afgezet en haar lelijke kleren had uitgetrokken. Een waar paradijs voor de jonge onderzoeker was haar lichaam geweest; maar toen was ze zwanger geraakt en had zijn vader haar naar het platteland gestuurd om daar te bevallen van het kind van wie hij dacht dat het van hém was!

Na Maura waren er andere vrouwen geweest, maar altijd had hij zijn Sabina gehad, zijn zuiver zilveren zuster die hij nam zo vaak hij wilde, al was het, van tijd tot tijd, alleen maar om haar een lesje te leren. Helemaal wanneer hij de indruk had dat ze te veel in de ban was van haar domme gevoelens, zoals, bijvoorbeeld, door haar hartsaffaire met Frank Morgan; Laura Morgans tweelingbroer, maar wat leken die twee uiterlijk weinig op elkaar! Wat hun karakter betrof moest dat nog blijken. Frank (of Franco, zoals Sabina hem noemde) was een van de mannen die Reggie zoveel mogelijk uit de weg ging. Hij zag in dat hij een uiterst gevaarlijke tegenstander zou zijn, en dat hij als bondgenoot veel meer aan hem zou kunnen hebben.

Nadat hij afscheid van Sabina had genomen, was Reggie eerst naar zijn club gegaan, en daarna had hij een bezoek gebracht aan zijn oude vriendin mevrouw Cornelius, die de leiding had over een uitermate discreet en voornaam etablissement dat bekendstond om zijn mooie en beschaafde jongedames. Het waren voornamelijk actrices en sterren uit het variété die daar 'in pension' waren en die daar, uiteraard na er dik voor betaald te zijn, bereid waren om het kleine aantal selecte gasten dat Francine Cornelius binnenliet, van het nodige entertainment te voorzien.

Francine had altijd al, zoals ze het zelf noemde, een zwakke plek voor Reggie gehad. In sommige opzichten beschouwde ze hem als haar protégé. En hij had haar enkele van haar beste meisjes bezorgd, echte dames die verleid waren door mooipraters van kerels en daardoor op het slechte pad waren geraakt, of jonge vrouwen met een beschaafde inborst, maar afkomstig uit arme gezinnen, die de voorkeur gaven aan dit bestaan boven de sleur van een leven als gouvernante of betaalde gezelschapsdame.

Geen van de jongedames van mevrouw C. was tot dit werk gedwongen. Zij werden beschouwd als de crème de la crème, en ze waren niet alleen gewillig, maar bovendien ook nog eens beschaafd en welopgevoed. Allemaal.

Het gebeurde niet vaak dat er 's middags heren kwamen, maar Reggie was wat anders. Francine ontving hem zelf in een wijde japon van Liberty-zijde. Haar lange bruine haar hing los over haar schouders. Ze was inderdaad beeldschoon, dacht hij. Precies nog even jong en knap als ze tien jaar eerder was geweest toen hij haar als maitresse van een van de vrienden van zijn vader voor het eerst in het park had zien rijden. Uiteindelijk had hij haar van de ouwe bok overgenomen en van haar genoten. Hij had eindeloze gesprekken met haar gevoerd en haar geholpen bij het opzetten van haar eigen bedrijf. En dat was ze nooit vergeten. Wanneer hij ook op bezoek kwam, hij was altijd welkom.

'Wel, wel, Reggie, jongen!' begroette Francine hem terwijl ze hem, nadat hij in haar kamer was gelaten, omhelsde en hem in een wolk van parfum hulde. 'Kom je deze keer echt voor mij, of heb je er liever een ander bij ? Ik vrees dat Dorine met haar laatste prins de stad uit is, maar Leanna is er wel, en misschien vindt ze het wel fijn om door jou gewekt te worden!'

'Vandaag ben ik hier voor jou, en voor een gezellig praatje tot besluit. Ik heb wat informatie nodig, en bij wie kan ik daarvoor beter terecht dan bij jou? Jij kent iedereen en je bent van alles op de hoogte, is het niet, m'n lief? Maar eerst...'

Hij liet zijn handen strelend over haar lichaam gaan voordat hij de zijde van haar japon opzij duwde en haar zo onverwacht binnendrong dat haar adem ervan stokte. Hij kende zijn zaakjes, dat was zeker! En hij was de enige man die niet hoefde te betalen voor haar diensten.

Reggie voelde zich volkomen thuis en op zijn gemak in Francines opgesmukte boudoir dat grensde aan haar nog weelderiger Turkse slaapkamer. Hij was de situatie volkomen meester toen hij haar op de ottomane liet gaan liggen, en hij genoot ervan om te zien hoe de zijde van haar jurk openviel, waardoor haar naakte, gretige vlees voor hem zichtbaar werd. Elke andere man moest een vermogen betalen voor dit voorrecht! Francine was per slot van rekening het beste dat er te krijgen was, en hij was de enige man die haar te allen tijde, op elke denkbare wijze en voor niets kon hebben!

Na het vrijen spraken ze als oude vrienden, en Reggie kwam heel wat te weten. Francine had overal vrienden zitten, en ze scheen altijd alles over alles en iedereen te weten; en dat gold zowel voor Londen als voor Parijs. Zo kwam Reggie onder andere te weten dat Laura er een interessante, avontuurlijke en onconventionele manier van leven op na hield, en dat ze er helemaal niet van hield om zich aan te passen. Hij vroeg zich af wat ze deed met een chaperonne als lady Honoria, die toch bekendstond om haar keurige, onberispelijke gedrag. En verder stelde hij ook nog enkele vragen over die nieuwe Amerikaanse hertog van Royse.

'Royse? Ja, hij is hier geweest, maar kort. Moeilijk te doorgronden, die man. Maar zeker niet iemand om te onderschatten, Reggie! Hij is keihard. Lijkt helemaal niet op zijn vader, absoluut niet. En als je hem op het oog mocht hebben voor dat knappe zusje van je, zet dat dan maar meteen weeruitje hoofd. Omwille van haar! Je hoeft mij over mannen niets meer te vertellen, en hij is niet het soort dat in de wieg is gelegd voor rustige huisvader. Hij is een prikkelbaar type en er knaagt van binnen iets aan hem wat hem tot een gevaarlijk mens maakt. Heel erg gevaarlijk, als je hem tegen je in het harnas mocht jagen.'

Dat betekende dan het einde van de plannetjes van zijn lieve Sabine, maar misschien dat ze daar beter zelf achter kon komen, dacht hij, terwijl hij een rijtuig aanhield om terug te keren naar huis. Hij was met zijn gedachten veel meer bij Laura Morgan die hem, na wat hij over haar te weten was gekomen, nog meer intrigeerde. Ze was een geheim dat erop wachtte ontdekt te worden, en hij wilde degene zijn die die ontdekking voor zijn rekening nam. Reggie twijfelde niet aan zijn macht over vrouwen, en waarom zou Laura Morgan anders zijn dan de anderen? Als het hem maar eenmaal gelukt was om een vrouw bij zich in bed te krijgen dan, zo had hij ontdekt, kon hij alles van haar gedaan krijgen wat hij maar wilde!

Michel Rémy, graaf d'Arlingen, glimlachte bij zichzelf terwijl zijn lakei zijn baard wat bijknipte.

Eindelijk had hij de jonge vrouw, voor wie hij speciaal naar Londen was gereisd, ontmoet. Laura Luisa Morgan, vrucht van Virginie's relatie met die arrogante omhooggevallen nietsnut die erin geslaagd was om niet alleen haar hart, maar ook haar lichaam te winnen.

En alsof dat nog niet genoeg was, Ginny's dochter was degene geweest die met zijn zoon geduelleerd had en bovendien nog als winnaar het strijdperk verlaten had! Zo iets was ook echt iets voor Ginette!

Hoeveel had ze van Ginny's temperament, en van haar zinnelijkheid? Hij had zich vast voorgenomen om daarachter te komen. Er waren zo verschrikkelijk veel mogelijkheden! Hij kneep zijn ogen wat samen en liet zijn gedachten over enkele van die mogelijkheden gaan; hij dacht aan de roddels die hij in de Parijse schandaalblaadjes over deze jongedame gelezen had. Zonder te weten wie zij was had hij, vanaf het eerste moment dat hij haar gezien had, aan haar moeten denken.

Vanaf het eerste moment had hij zoveel mogelijk te weten willen komen van de donkerharige jonge sirene met haar vonkende ogen die zijn strakke blik in het park met een even strakke blik beantwoord had. Een vrouw van de wereld, zo had hij gehoord, zo jong als ze ook nog maar was. Voorzichtig had hij hier en daar wat geïnformeerd. En zo kwam hij te weten wat hij eigenlijk al half en half vermoed had. De jonge vrouw was inderdaad Ginettes dochter, een meisje dat was uitgegroeid tot een beeldschone vrouw. En wat een verbazingwekkend 'toeval' dat hij uitgerekend nu op diplomatieke missie in Londen was! In feite had het hem heel wat moeite gekost om dit zo te regelen nadat hij gehoord had van het duel dat het kind had uitgevochten met zijn heetgebakerde sufkop van een zoon. En natuurlijk had zij gewonnen, dat zou haar moeder ook hebben gedaan. Ah, zijn wispelturige, valse Ginette! Met haar had hij nog steeds een rekening te vereffenen!

La Belle Laure, zo had hij over haar horen spreken in een tijd waarin hij zich nog in 't geheel niet interesseerde voor roddelpraat of Amerikaanse erfgenames die hier de bloemetjes buiten kwamen zetten. Maar nu .. .ha, ja, nu had hij wel degelijk interesse en was hij geïntrigeerd. Ze moest per slot van rekening, behalve haar zigeunerinnenogen en dat koppige kinnetje van haar, wel iets van haar moeder hebben meegekregen. Trouweloze Ginette, die hij eens beschouwd had als de zijne, en met wie hij zelfs, ondanks haar verleden, had willen trouwen. Hij vroeg zich af hoeveel ervaring Ginettes knappe jonge dochter al met mannen had opgedaan. En hij nam zich voor om daar zelf achter te komen, en elke andere jongeman in Londen daarmee voor te zijn. Tenminste, dat hoopte hij.

Hij was in ieder geval zo slim geweest om ervoor te zorgen dat hij een invitatie kreeg voor de receptie en het diner op de Franse ambassade, een gebeurtenis die gold als een van de meest sprankelende gebeurtenissen van het Londense seizoen. En bovendien had hij het zo kunnen regelen dat hij tijdens dat diner naast juffertje Morgan zou komen te zitten.

Hij twijfelde er niet aan dat ze zou komen. Daar zou de douairière gravin van Sedgewick wel voor zorgen!

En dan? Wat er dan zou gebeuren, dat was natuurlijk nog een kwestie van afwachten, maar toch zag Michel het allemaal heel zonnig in. Zo moeder, zo dochter? Hij kon bijna niet wachten tot het zover was dat hij dat kon gaan onderzoeken.