Hoofdstuk 19

'Je had me moeten laten slapen, en me van tijd tot tijd wat champagne en kaviaar moeten brengen!' beklaagde Laura zich bij haar vriendin. 'Lieve help, Ena, hoe vaak heb je dit al niet moeten doorstaan? Hoe kun je het in vredesnaam uithouden. En hoeveel afspraken heeft je schoonmama voor vandaag voor ons gemaakt? Ik ben doodmoe, alleen al van het verkleden!'

'Nou, vanavond is de beroemde Franse Receptie, zoals die gebeurtenis tegenwoordig door iedereen genoemd wordt. Voor zover ik begrepen heb wordt de prins van Wales ook verwacht. Het wordt vast heel interessant, Laura. Echt. Dus zit me niet zo vermoeid aan te kijken! Misschien vind je het nog wel leuk ook!'

Laura was naar Londen gekomen met het idee dat ze zich er dood zou vervelen. Maar nu bleek dat ze het zowaar nog leuk begon te vinden ook helemaal nu ze de graaf d'Arlingen had ontmoet!

'Je had te veel champagne op om evenwichtig te kunnen oordelen, mijn kind!' merkte lady Honoria afkeurend op toen ze van de Franse ambassade terugreden naar Sedgewick House. 'En denk maar niet dat ik niet gemerkt heb wat er gaande was! Hij had het van te voren allemaal zo geregeld, dat weet ik zeker, die gladde Fransman van jou; en jij, juffie, hebt hem veel te veel aandacht gegeven en hem veel te veel glimlachjes geschonken. Wat denk je wel dat je doet? Ha! Ik weet intussen al dat je het leuk vindt om met vuur te spelen al was het alleen maar om te zien of het je lukt er ongeschonden vanaf te komen, maar het spelen met een man is wel even heel iets anders! Of was het soms andersom en speelde hij met jou? Weet je eigenlijk wel...

'O, ja zeker, madame,' viel Laura haar kalmpjes in de rede. 'Als u soms bedoelt of ik weet dat Michel Rémy en mijn moeder lang geleden met elkaar verloofd waren, ja, natuurlijk. En ik heb hem verteld dat ik volledig van hun relatie op de hoogte was!' Ze keek de douairière strak aan, en voegde eraan toe: 'En natuurlijk weet hij ook dat het zijn zoon was met wie ik geduelleerd heb. Hij kon er trouwens ook alleen maar om lachen! Ik mag hem. Hij is intelligent, goed geïnformeerd, en ...'

'Ha! En hij is even bedreven in het flirten als jij, wilde je dat soms zeggen?' viel lady Honoria haar op ongeduldige toon in de rede. 'Maar dat is niet alles, hoor! Ik weet ook wel dat hij je intrigeert, precies zoals jij hem intrigeert. En helemaal in relatie tot het verleden. Maar je zou er veel beter aan doen om je blik op de toekomst te richten en om vooral je hoofd niet te verliezen. Lieve help, er zijn nu eenmaal momenten waarop een mens moet leren om pragmatisch te zijn, iets waar je nu binnenkort wel achter zult komen naar ik hoop. En je kunt een veel betere vangst doen dan die Franse graaf. Om precies te zijn,' vervolgde de douairière terwijl ze Laura strak aankeek, je verkeert in de riante positie, m'n kind, dat jij zowaar kunt kiezen wie je wilt! En stel me niet teleur door te vroeg te kiezen. En door zo'n weinig opwindende keus te maken!'

Lady Honoria leunde achterover en sloot haar ogen om aan te geven dat het onderwerp, wat haar betrof, had afgedaan. Voorlopig althans. Ze gunde Laura de tijd om over haar woorden na te denken. Impulsief gedrag had zijn onvermijdelijke gevolgen, en hoe eerder die les geleerd werd, hoe beter. En omdat ze het meisje mocht, hoopte ze dat de onafhankelijke juffrouw Morgan in staat zou zijn om het hoofd de eerstkomende maanden koel te houden. Maar ja, of haar dat nu wel zou lukken of niet, het hoorde allemaal bij het spel van het leven; en wie kon voorspellen wat de dag van morgen brengen zou? Naarmate je ouder werd, dacht ze met voldoening, ging je het leven meer van een afstandje bekijken, en was je meer toeschouwer dan deelnemer. Ze had Laura in ieder geval gewaarschuwd, en wat zij ermee deed, dat was haar zaak. Ze hoopte alleen maar dat het meisje haar niet teleur zou stellen door zichzelf belachelijk te maken.

Nadat ze haar warme chocolade had gedronken viel lady Honoria in een heerlijke, diepe slaap, maar Helena en Laura konden de droomloze slaap waar ze zo naar verlangden maar niet vatten.

Helena, die alleen in haar slaapkamer lag, werd gekweld door gedachten, herinneringen en besluiteloosheid. Ze wist niet waarom ze uitgerekend vanavond zo aan Franco moest denken. Wat verwachtte hij van haar? Het leek wel alsof ze haar hele leven niets anders had gedaan dan het anderen naar de zin te maken. Alleen Franco was niet tevreden geweest en hij had meer gewild. Hij had haar helemaal gewild. Door met Archie te trouwen had ze iedereen een plezier gedaan, behalve zichzelf. Het leek wel alsof Archie blij was geweest toen hij ontdekt had dat ze geen veeleisende echtgenote was, en zelf was hij geenszins een veeleisende echtgenoot. Hoe dan ook, veel kans om echt samen te zijn hadden ze niet gehad. Zelfs op hun huwelijksreis waren ze nauwelijks alleen geweest, en het grootste gedeelte van de tijd hadden ze besteed aan het reizen van de ene naar de andere plek.

Ze hadden gelogeerd in villa's, kastelen en soms ook in hotels. Ze had begrepen wat er van haar verlangd werd, en ze had geleerd om haar rol te aanvaarden zonder al te veel vragen te stellen. Het was per slot van rekening een soort van ruil geweest, nietwaar? Het geld van haar vader voor een Engelse titel. En als ze Franco, die zo anders was dan de minnaars die ze tijdens Archie's langdurige afwezigheid in het buitenland genomen had, niet ontmoet had, ach, dan zou ze misschien wel vrede hebben gehad met haar leven, met de overeenkomst die ze gesloten had en met de grenzen waarbinnen men van haar verwachtte dat ze haar leven zou slijten.

Ze had altijd te horen gekregen dat het enige wat telde discretie was. Ze hoorde het bovendien regelmatig van haar schoonmoeder, die beslist op de hoogte was van haar kortstondige liaison met Franco. Laura had haar aangeraden om Franco te vergeten, en om, als ze dat niet kon, voor eens en voor altijd een beslissing te nemen.

'Je moet ophouden je nog langer druk te maken om wat anderen zullen zeggen of denken, Ena,' had Laura haar toegefluisterd. 'Allemachtig! Wat wil je eigenlijk? Genietje echt van het leven dat je leidt? Ben je gelukkig, Ena? Ben je echt gelukkig? Heb je je ooit wel eens afgevraagd wat je echt gelukkig zou maken?'

Helena was bijna te bang om daar een antwoord op te durven geven.

Fysiek verlangen was iets dat ze, voordat Franco het haar geleerd had, helemaal niet gekend had. En ze had andere minnaars gehad voor ze hem had leren kennen; sommige van die minnaars waren door Archie aan haar voorgesteld, en hij had haar zelfs aangeraden hen te nemen omdat ze misschien wel eens nuttig zouden kunnen blijken te zijn. Maar ze had nooit iets gevoeld (zoals een goede hoer, had Franco haar ooit eens gezegd); niet totdat hij haar gestreeld had, tegen haar gefluisterd had, haar ontdekt had en alles van haar had willen weten. Verdomme, dat was de macht die hij over haar had! En dat was de reden waarom ze hem, ook al deed ze nog zo haar best, nooit zou kunnen vergeten, en waarom ze nooit meer het gevoelloze, wereldse en enigszins verveelde vrouwtje zou kunnen zijn dat ze voorheen geweest was.

O, verdomme, verdomme! Hij had haar aangeraakt en iets in haar laten opbloeien waarvan ze niet eens geweten had dat ze het in zich had. Waarom had hij achteraf alles moeten bederven?

'Helena, laten we samen weggaan,' had hij gezegd. 'Waar naar toe, dat maakt niet uit. Zolang we maar samen zijn. Archie kan zich op wat voor gronden hij maar wil van je laten scheiden, wat maakt het uit? Alsjeblieft! Je vader heeft zijn miljoenen verdiend met het zoeken en graven naar goud en zilver; mijn vader was een huurling en een speculant. Betekent het dan zoveel voor je om de titel van gravin te mogen dragen?'

Hij had niet willen luisteren en was niet voor rede vatbaar geweest. Maar ja, hij was dan ook zo anders! Zo'n man als hij had ze nog nooit eerder ontmoet! Hij had van geen compromis willen weten, ook al had ze hem daar, omwille van haar, om gesmeekt. Hij had zelfs geen poging willen doen om haar positie en haar verplichtingen te begrijpen. Hij had haar ziel verscheurd, en om zichzelf te redden, om haar verstand niet volledig te verliezen, had ze hem gezegd dat ze een andere minnaar had.

Maar waarom had ze uitgerekend die akelige Reggie Forrester uitgekozen?

Door Reggie te nemen had ze Franco verloren. En daarop had hij, kennelijk zonder zich bezwaard te voelen, zijn aandacht op Reggie's zusje Sabina gericht. Net alsof er nooit iets belangrijks of betekenisvols tussen hen geweest was! Net alsof al die dingen die hij met haar gedaan en tegen haar gezegd had, maar komedie waren geweest.

O, het was natuurlijk verstandig van haar geweest wat ze gedaan had. Ze had er goed aan gedaan om zelf het initiatief te nemen voor de boel uit de hand zou lopen en haar veiligheid in het geding kwam.

Ze was per slot van rekening wel gravin van Sedgewick. De vrouw van de man van wie iedereen voorspelde dat hij ooit nog eens een belangrijke rol zou gaan spelen in de Engelse politiek. Daar zou ze blij om moeten zijn. En op z'n minst zou ze tevreden moeten zijn met wat ze had. Nietwaar? Ze had alles waarvan de meeste vrouwen alleen maar konden dromen, maar toch had ze niets wat ze werkelijk wilde!

Helena begroef haar gezicht in haar met kant afgezette kussen. Uiteindelijk viel ze, met de tranen nog tussen haar wimpers, van pure uitputting in slaap.

In haar kamer had Laura ook moeite met het inslapen. Ze moest er maar steeds aan denken dat ze de graaf d'Arlingen had beloofd om morgenochtend vroeg met hem te gaan rijden. Waarom was ze zo rusteloos? Haar zachte zijden nachtjapon was tot aan haar dijen opgekropen, en met een ongeduldig gebaar trok ze hem uit. Ze vroeg zich af waarom ze dat ding eigenlijk droeg. Omdat de meid die 's ochtends binnenkwam om koffie en croissants te brengen anders misschien geschokt zou zijn? Ik weet het niet, dacht Laura ... Ik weet niet waarom ik zo onrustig en zo klaar wakker ben. Michel Rémy, mama's ex-minnaar. Onwillekeurig vroeg ze zich af hoeveel ertussen hen gebeurd was. Misschien interesseerde hij haar daarom wel zo; vanuit de een of andere perverse overweging.

'Ik moet bekennen dat ik aanvankelijk nieuwsgierig naar je was; of eigenlijk meer dan nieuwsgierig - geïntrigeerd. Maar nu ik je heb leren kennen en de kans heb gehad om wat met je te praten, realiseer ik mij dat mijn belangstelling uitgaat naar jou als persoon. Niet langer interesseer je mij omdat je Ginnettes dochter bent, maar omdat je zelf een uiterst boeiende vrouw bent!'

Ze kon zich zijn woorden nog maar al te duidelijk herinneren. En ze maakte zich een voorstelling van haar moeder met Michel. Hoe zou het voelen wanneer zij... Ze probeerde het beeld dat ze bijna in gedachten voor zich zag uit te bannen, maar verdorie nog aan toe, die Michel Rémy interesseerde haar werkelijk! Ze wist nog niet, en wilde nu ook nog niet beslissen, hoever ze uiteindelijk aan hem toe zou geven. Aan de andere kant wist ze nu ook nog niet of ze hem alleen maar zou plagen en verleiden en uiteindelijk helemaal niets zou doen, zoals haar moeder had gedaan.

Ze viel in een onrustige slaap, maar de beelden bleven zich aan haar opdringen. Te veel beelden die ze wilde vergeten en waaraan ze wilde ontsnappen. Ergens, op de grens van waken en dromen, was ze zichzelf en haar moeder, en daarna eerst de een en vervolgens de ander. Er was iets tussen haar vader en haar moeder wat ze niet begreep. Als ze aan hen dacht, zag ze zichzelf in gedachten altijd voor de deur van hun slaapkamer staan wachten tot ze klaar waren. Ze herinnerde zich dat ze zich altijd afvroeg wat er tussen hen gaande was, maar dat ze het nooit durfde te vragen. Voor zichzelf wilde ze zo'n heftige, bijna vulkanische relatie niet; dat had ze zichzelf altijd voorgehouden.

Beelden. Ruzies, boze woorden, en dan het slaan van de deuren waarachter ze verdwenen; alleen om uren later weer stralend te voorschijn te komen alsof er helemaal niets gebeurd was! Nee, dat was niets voor haar, dat niet! Maar ja, in hoeverre leek ze op hen? In hoeverre leek ze op haar vader en op haar moeder? Ze moest erachter zien te komen, ook al was ze bang voor wat ze zou kunnen ontdekken.

De uren kropen verder, en Laura bleef onrustig. Ze draaide zich voortdurend van haar ene op haar andere zij, schopte de dekens van zich af, om ze dan wat later, wanneer ze ijskoud geworden was, weer over zich heen te trekken.

Wegen waarlangs ze getrokken was, hotels en huizen, plaatsen die ze bezocht had en weer nieuwe plaatsen waar ze heen was gegaan en waar ze weer andere dingen had meegemaakt. Opera. La Scala, Bayreuth, Parijs, Wenen, Rusland. Lezingen en voordrachten. Leren.

Zijzelf en hoe ze veranderde. Telkens wanneer ze in de spiegel keek leek ze een beetje veranderd. Zoveel spiegels ... verschillende gezichten ... maskers ... nee! Ze werd wakker en rilde van de kou. Toen ze weer in slaap viel werd ze niet langer door dromen geplaagd.