Hoofdstuk 32

Er leek geen eind te komen aan de reis naar Penzance, ook al stopte de trein enkele malen en hadden de passagiers de gelegenheid om wat rond te lopen en de benen te strekken. Toen ze hun bestemming bijna genaderd waren, haalde Laura haar aantekenschrift te voorschijn en begon ze haar indrukken van de reis en het landschap waar ze doorheen waren getrokken op papier te zetten. Ze deed dat met name, zo durfde ze zichzelf met tegenzin te bekennen, om haar gedachten bezig te houden. De richting die haar gedachten de laatste tijd regelmatig insloegen, beviel haar in het geheel niet! Maar ja, zoals ze Ena nog gezegd had, daar zou ze wat aan gaan doen! Of ze zou zich verloven, of ze zou een minnaar nemen, een van tweeën. Wat het uiteindelijk zou worden deed er niet toe, zolang ze hem er maar mee op een afstand kon houden!

Met opzet concentreerde Laura zich op haar aantekeningen, en er verscheen een glimlach rond haar lippen toen ze zich afvroeg of ze het aan zou durven om de mysterieuze hertog uit haar roman in een kasteel in Cornwall te plaatsen. En waarom ook niet? Als ze tussen de ruïnes op Franco en Ena zat te wachten moest ze haar aantekenschrift maar meenemen, dan kon ze nog een paar hoofdstukken schrijven. Frank zou er ongetwijfeld van genieten!

Ze miste Frank Harris, realiseerde Laura zich opeens. Hij had ook een uitnodiging voor Royse Park gekregen, maar hij had zich geëxcuseerd en verklaard dat hij al plannen had gemaakt om de rest van de zomer door Duitsland, Oostenrijk en Italië te reizen. Waarom liet hij haar in de steek nu ze zijn morele steun zo hard nodig had? Maar ze had hem beloofd dat ze door zou blijven schrijven, en dat zou ze waarschijnlijk ook doen, al was het maar om allerlei slechte dingen over haar mysterieuze hertog te kunnen verzinnen, en over de manier waarop hij daar uiteindelijk voor gestraft zou worden.

Het kon haar niet in het minst schelen hoe Royse zou reageren wanneer hij de roman las, of wanneer hij zou beseffen dat iedereen die het verhaal las het vermoeden had wie er met de mysterieuze hertog bedoeld werd! O, jammer dat Frank de rest van haar manuscript pas zou kunnen lezen als hij weer in Engeland was, tenzij zij natuurlijk zou beslissen om voor die tijd naar Italië te reizen. Hmmm, dat was nog niet eens zo'n slecht idee. En net toen ze dat plan in gedachten verder wilde uitwerken, gaf Ena haar het teken dat ze bijna in Penzance waren.

'Ik moet zeggen dat Royse, voor een Amerikaan die nog maar kort tot de society behoort en helemaal nieuw is in dit land, de dingen met stijl aanpakt,' gaf lady Honoria met tegenzin toe.

Ze waren op het station opgewacht door maar liefst drie rijtuigen die speciaal voor hen van Royse Hall naar de trein waren gestuurd. Er was een rijtuig, een mooie nieuwe coupé, voor de dames, het tweede was voor het personeel en het derde was bestemd voor de bagage.

Het doek mocht op, en de voorstelling kon beginnen, dacht Laura terwijl ze naar buiten keek. Maar het duurde niet lang voor de ruige schoonheid van het landschap, dat zo heel anders was dan het keurige, bijna gemanicuurde landschap dat ze uit de treinraampjes had gezien, haar helemaal in de ban had. Dit terrein deed haar inderdaad denken aan Monterey; afwisselend groen met hoge bomen die hun schaduw over de weg wierpen, en dan de late namiddagzon die hen tijdens de klim bescheen. Tussen de verwrongen boomstammen lagen grote zwarte rotsblokken, en het rook sterk naar de zee. De wind was hard en proefde een beetje zilt. De weg kronkelde zich langs rotspartijen omhoog, en dook dan weer omlaag om vervolgens opnieuw bergopwaarts te gaan. Op het hoogste punt gekomen zagen ze de weg omlaagvoeren naar een klein dal met rotsen aan de ene, en een dichtbeboste helling aan de andere kant.

Laura boog zich naar voren naar de koetsier. 'Ligt de zee daar achter die rotsen?' vroeg ze gretig.

'Aye, juffrouw,' zei de man. 'En aan de andere kant gaat het helemaal rotsachtig omlaag naar het strand, maar er zijn een paar manieren om beneden te komen. De vorige hertog heeft een paar trappen met ijzeren leuningen erlangs laten aanleggen. Maar het is heel steil en als het echt hard vanuit zee waait kan het er ook flink glad zijn.' Hij sloeg met zijn zweep en vervolgde: 'Hier begint Royse Park, juffrouw. Achter die bocht in de weg daar ligt de poort, en van daaruit is het nog ongeveer anderhalve kilometer naar het grote huis.'

De poortwachterwoning was op zich al heel indrukwekkend en ook heel oud, dacht Laura terwijl ze onder een met klimop begroeide poort door reden. De oprijlaan zelf was keurig onderhouden, en liep door een prachtig verzorgd park dat aan de linkerzijde aan een groot bos grensde. De oprijlaan kronkelde zich langs boomgroepen en beelden die met mos waren begroeid en zo uit het gras leken te zijn verrezen, en ging vervolgens over in schijnbaar eindeloze bomenlanen om ten slotte uit te komen in iets wat wel een totaal andere wereld leek. Prachtige siertuinen met bruggetjes over een beek die kennelijk door het landschap stroomde, prielen, fonteinen en statig rondstappende pauwen bepaalden het beeld. Ze kwamen zelfs langs een kleine, bijna dichtgegroeide grot met daarvoor een waterspuwende sater met daaronder een nimf met een kan die het water opving.

'Ha!' riep lady Honoria grinnikend uit. 'Nu ik dat zie moet ik opeens denken aan toen ik jong was, en toen de meer avontuurlijken onder ons 's nachts naar zulk soort grotten gingen om er bij maanlicht te zwemmen!' Ze werd meteen weer ernstig en keek de twee jonge vrouwen tegenover haar strak aan om er toen aan toe te voegen: 'Niet dat ik jullie aanraad om hetzelfde te doen. De tijden zijn veranderd, kinderen, de tijden zijn veranderd!'

Nu lag er kiezel op de weg die zich in tweeën vertakte en om een klein meertje liep waarin twee zwarte en twee witte zwanen zwommen. Maar het was de eerste glimp die ze opving van het huis - of eigenlijk was het veel meer een kasteel - dat haar een werkelijke huivering bezorgde. Met klimop begroeide muren met spitse gotische torentjes en stenen gargouilles als bewakers van de vele dakterrassen, doemden opeens als een donker visioen tegen de heldere hemel voor hen op.

Ze werd wakker geschud uit haar wat bange voorgevoelens door lady Honoria die opeens zei: 'Eindelijk zijn we er dan. En ik hoop maar dat de andere twee rijtuigen niet al te ver achterop zijn geraakt, want we moeten ons snel verkleden voor de thee!'

Toen de gebruikelijke drukte rond een aankomst voorbij was, en lady Honoria had vastgesteld dat alles naar behoren verlopen was, liepen ze de enkele vlakke treden van het bordes op naar de rijkelijk versierde dubbele deuren, waar ze hartelijk ontvangen werden door lady Margaret zelf. Er viel verder niemand te bekennen en lady Honoria maakte daar een opmerking over, maar lady Margaret vertelde dat de heren in het bos aan het jagen waren, en dat de dames, onder leiding van juffrouw Renfrew, een wandeling maakten naar de ruïnes van een nabijgelegen priorij. Ze gaf hun de verzekering dat allen spoedig terug zouden keren, en dat ze in ieder geval op tijd terug zouden zijn voor de thee die informeel geschonken zou worden in de kleine salon die uitkwam op de oranjerie.

Mevrouw Evans, de huishoudster, bracht hen naar boven, en Laura kwam tot de ontdekking dat zij de Arabische kamer toegewezen had gekregen. 'Alle vertrekken hebben een andere naam,' vertelde mevrouw Evans terwijl ze zich voor hen uit haastte om de deuren te openen om zich ervan te overtuigen dat de kamermeisjes alles in orde hadden gemaakt. Ena kreeg de kamer naast die van Laura, en lady Honoria had een kamer aan de andere kant van de lange, gestoffeerde gang waaraan de gastvertrekken lagen.

De Arabische kamer, ja, ja! dacht Laura terwijl ze om zich heen keek. In het midden stond een reusachtig hemelbed met van kwastjes voorziene draperieën die door fluwelen koorden open werden gehouden. De wanden waren niet behangen of van lambrizeringen voorzien, maar bedekt met lagen exotische zijde waardoor de indruk werd gewekt van het interieur van de tent van een bedoeïenensjeik! De meest overheersende kleuren waren pauwblauw, karmijnrood en donkergoud. De nachtkastjes hadden klauwpootjes en koperen bladen, en zagen eruit alsof ze in een bazaar in het Midden-Oosten waren gekocht. Overal, schijnbaar achteloos neergelegd, lagen grote dikke kussens met kwastjes eraan op de vloer.

Voor het bed stond een lange, lage en zwaar bewerkte houten tafel met daarop een overdaad aan vruchten en bloemen in koperen en zilveren schalen. Zelfs de lampen op de nachtkastjes waren Arabisch. Laura ging verder op onderzoek uit en ze schoof de zware kralengordijnen open om erachter een in dezelfde stijl aangelegde badkamer te ontdekken. Alles was in dezelfde kleuren gehouden, en ook de wanden en het plafond waren met zijde bedekt. Beschilderde tegels waren gebruikt om het effect van een Marokkaans badhuis te creëren, terwijl betegelde treden het opstapje vormden tot een groot, verzonken ovaalvormig bad. Boven het met koper afgewerkte bad hing een olielamp aan koperen kettingen aan het plafond. Aan weerszijden van de van gordijnen voorziene doorgang bevonden zich schappen die volstonden met oliën, smeersels, zepen, kristallen stopflessen met parfums en dikke, donzige katoenen handdoeken.

Ongelooflijk, dacht Laura boos. Nu is hij toch echt te ver gegaan! Ze gooide de zware kralengordijnen weer open, en haar blik ging als vanzelf naar het bed. Dat bed, met de hemel erboven en de dikke, geborduurde sprei die tot op de met tapijt belegde vloer reikte. Dit vertrek, dat wist ze zeker, was niet ontworpen door lady Margaret en haar vroegere echtgenoot. De Arabische kamer kon alleen maar Trent Challengers idee zijn geweest!

Wie denkt hij wel niet dat hij is? Een sultan? En waar ziet hij mij wel niet voor aan? Voor een van zijn gewillige concubines? Aangezien Laura met de minuut bozer werd, was het maar goed dat er op dat moment werd aangeklopt, en Adèle, op de voet gevolgd door drie lakeien, binnenkwam met de dozen en de hutkoffers.

Adèle begon snel met uitpakken. Als ze verbaasd was over deze kamer, dan liet ze daar in ieder geval niets van blijken. Door het openstaande raam hoorde ze de andere gasten terugkomen, en het ruisen van de zee werd tijdelijk overstemd door hun gebabbel.

Wie had welke kamer? vroeg Laura zich af. Ze was nog steeds zo boos dat ze besloten had om zich, wanneer lady Honoria en lady Margaret niet in de buurt waren, zo schandalig mogelijk te gedragen. En wat lady Westbridge aanging ...! Nou, het arme wicht moest maar goed oppassen, want ze zou met haar eigen spel verslagen worden! Deze logeerpartij, dacht Laura, zou dan misschien toch nog heel interessant en amusant kunnen worden!

Wat zou haar beneden te wachten staan? vroeg Laura zich af. Ze wist dat ze niet bang meer was. Dit alles begon steeds meer op een krachtmeting van karakters - het hare en dat van hem - te lijken, en ze bespeurde een bepaald gevoel van opwinding dat haar het idee gaf dat ze overal tegen opgewassen was. Overal, maar dan ook overal!

O, dat brutaaltje! dacht lady Honoria toen ze zag dat Laura, die als laatste binnenkwam voor de thee, een van die nieuwe, door Worth ontworpen japonnen droeg die strak als een tweede huid om het lichaam sloten. De blauwe stof had bijna dezelfde tint als Laura's ogen, en de biezen van de japon waren van goudband. De enige juwelen die ze droeg waren de saffieren en diamanten knopjes in haar oren, en een simpele saffieren broche die ze op de hoge boord van de jurk had gespeld. Helena, die naast Franco stond, fluisterde ontzet: 'O, nee, en ik dacht dat het een grap van haar was, maar ze meent het echt!'

'Wat je daar precies mee bedoelt moet je me straks maar uitleggen, liefste,' fluisterde Franco terug. 'Vooralsnog ben ik diep onder de indruk van het optreden van mijn zusje, en dan heb ik het nog niet eens over de keuze van haar japon!'

Na de plotselinge stilte die als gevolg van Laura's entree gevallen was, begon iedereen opeens tegelijk te spreken.

Laura liep de kamer door en ging rechtstreeks naar lady Margaret om zich te verontschuldigen voor het feit dat ze zo laat was. Intussen bevrijdde Trent zich met moeite van Sabina's vasthoudende vingers, en ging hij Laura tegemoet. Halverwege de ruimte kwamen ze elkaar tegen, en Laura schonk hem een stralende, maar duidelijk onoprechte glimlach. Ze stak haar beide handen naar hem uit en zei op een vreselijk overdreven toontje en zo luid dat alle aanwezigen het horen konden: 'O, Trent! Ik bedoel, Uw Genade! Ik was bijna boven op mijn kamer blijven mokken, toen ik mij opeens realiseerde dat u zeker niet lichtvaardig tot het besluit zult zijn gekomen mij die kamer te geven ... de Arabische kamer, heet hij niet zo? Zo comfortabel en zo ... en zo weelderig ingericht! Ik weet zeker dat ik er tijdens mijn verblijf hier op Royse Hall van genieten zal!'

Bij het zien van de wijze waarop hij zijn kaakspieren spande en de ijzige blik die er in zijn ogen kroop, wist Laura dat elke steek onder water doel had getroffen. Maar ze moest zich beheersen om niet te laten blijken hoe een pijn hij haar deed terwijl hij haar hard in de handen kneep.

'Ik ben u een excuus verschuldigd, juffrouw Morgan. Ik heb mijn plichten als gastheer verzaakt, en bovendien schijn ik u het nodige ongemak te hebben bezorgd. Zegt u mij toch hoe ik het weer goed kan maken.'

Hij hield haar handen veel te lang vast en keek op een vreemde, berekenende manier op haar neer. Toen opeens, en zo zacht dat de anderen het niet horen konden, fluisterde hij:'Putita! 'Kleine hoer', zo durfde hij haar in het Spaans te noemen! Laura's adem stokte ervan! En daar stonden ze, als acteurs op het toneel, midden in de kamer, terwijl er van alle kanten nieuwsgierig naar hen gekeken werd.

'Zeg toch dat u mij vergeeft,' zei hij toen, zijn rol voortreffelijk spelend. 'Misschien helpt het als ik u beloof dat ik u na de thee de stallen en mijn nieuwe paarden laat zien? En als ik daarmee opnieuw een glimlach aan uw lippen kan ontlokken, lieve juffrouw Laura, dan beloof ik u ook nog met de hand op mijn hart dat ik u na het diner onze beroemde Maantuin zal laten zien!'

O, nu had hij de rollen omgedraaid, die verduvelde kerel! Maar ondanks dat lukte het haar om op ijzige toon te zeggen: 'Och, Trent, maar aangezien we elkaar al zo lang kennen, nog uit de tijd toen ik jong was ...' Ze hoorde Franco lachen, maar negeerde hem om op hetzelfde overdreven toontje te vervolgen: 'Ach, goedbeschouwd valt er eigenlijk niets te vergeven, denk ik. Lieve help! Het was echt niet mijn bedoeling om hier, in het bijzijn van al je gasten, de rol van teleurgesteld kind te spelen. Nee, nu is het mijn beurt om mij te verontschuldigen.' Met een rukje trok ze haar handen terug, en ze voegde er vurig fluisterend aan toe: 'Ziezo, en nu staan we dan quitte!'

'Helemaal niet,' fluisterde hij terug voordat hij haar, met een lachje dat even vals was als het hare, losliet.

Ze hadden natuurlijk allemaal gekeken, ook al deden ze dan alsof ze druk met elkaar in gesprek waren. Lord Anthony streek langs zijn weelderige bakkebaarden en keek peinzend voor zich uit; zijn zuster, die haar best deed om niet te giechelen, zei tegen hem dat ze vond dat Laura geweldig was geweest! De graaf van Arlingen, die aan de andere kant van lady Evelyn zat, zei met een wetend glimlachje tegen haar: 'Aha! Dus jij denkt dat dit een van tevoren geplande voorstelling was ? In dat geval vind ik dat ze het allebei uitstekend gedaan hebben, hoewel ik het idee heb dat we er niet allemaal evenveel van begrepen hebben, hmmm?' Zijn blik dwaalde veelzeggend af naar het rode gezicht van lady Sabina die iets in het oor van haar broer fluisterde. Michel Rémy, die de indruk maakte dat het gebeurde hem geamuseerd had, onthield zich van ieder commentaar. Hij, die Ginette gekend had, wist nu dat haar dochter voor zijn smaak wat al te veel op haar leek. Maar intussen, besloot hij filosofisch terwijl hij zich vol aandacht met een vraag tot lady Evelyn wendde, waren er nog drie volle dagen om van de andere gasten en dit prachtige landgoed te genieten. En wie wist wat er zich verder nog zou kunnen ontwikkelen?

'Hmmm .. .hmmm .. .die brutale meid!'had lady Honoria tegen lady Margaret gefluisterd toen ze naar de onvriendelijke woordenwisseling tussen Trent en Laura hadden gekeken. 'Ik heb haar gewaarschuwd voor het spelen van gevaarlijke spelletjes, en al helemaal met gevaarlijke mannen! Maar ja, iedereen zal dat soort dingen uit eigen ondervinding moeten leren. En eigenlijk vind ik dat die twee heel wat met elkaar gemeen hebben.'

'Volgens mij is het al geen spel meer,' merkte lady Margaret peinzend op. 'Ik denk dat het voor hen beiden al veel dieper zit, hoewel ze daar zelf waarschijnlijk nog geen weet van hebben.'

'Idioot! Als we alleen waren zou ik je een fikse mep hebben verkocht!' beet Reggie zijn zuster op hetzelfde moment toe. 'Onthou wat ik je gezegd heb en hou op met dat pruilen. Mannen houden niet van vrouwen die jaloers zijn. Als hij terugkomt doe je alsof er niets aan de hand is, hoor je? Doe alsof je volkomen zeker van jezelf bent, en laat de rest aan mij over. Voor zover ik het kan bekijken hebben twee van haar bewonderaars het al opgegeven, en die andere, daar zorg ik ook wel voor, wees maar niet bang!'