Hoofdstuk 8

Gisteravond, toen ze in slaap was gevallen, had de regen in dichte vlagen tegen haar venster geslagen. Maar vanmiddag scheen de zon en zij weerkaatste in de plassen en dansende waterdruppels die door de wind van de groene blaadjes werden geschud. Alles rook fris en schoon, en Laura voelde zich opeens als herboren.

Ze had bijna driejaar besteed aan haar zogenaamde Grand Tour - iets dat doorgaans natuurlijk vrijwel uitsluitend voor mannen was weggelegd - en nu was ze dan eindelijk af van de leraren, de lessen in talen, gedrag en dansen en ... ach, ze had het haar arme leraren en medeleerlingen beslist niet altijd even gemakkelijk gemaakt, dat was zeker, realiseerde Laura zich zonder spijt. Haar ouders hadden ervoor gezorgd dat ze overal de juiste entrees had voordat ze haar, nadat ze zich ervan overtuigd hadden dat ze heel best voor zichzelf kon zorgen, hadden losgelaten. Maar er waren momenten waarop Laura niet wist of ze hun houding wel zo waardeerde of niet! Maar wat haar zeker dwarszat, was het feit dat ze besloten hadden om met z'n tweetjes naar India te gaan zonder dat ze haar ook maar gevraagd hadden of ze misschien mee had gewild. Wat een avontuur zou dat zijn geweest, India! Maar in plaats daarvan had ze genoegen moeten nemen met Egypte waar ze piramiden en kamelen had moeten bestuderen, en daarna had ze nog eens twee weekjes in Tanger mogen doorbrengen.

Tanger. Het klonk zo romantisch, maar ondanks de vele Europeanen die er woonden was het er smerig en primitief. Maar toch ... het had zijn eigen aantrekkingskracht.

Laura voelde een korte huivering over haar rug trekken, en ze ging rechtop zitten. Even sloot ze haar ogen. Tanger. Ze moest goed bedenken wat ze aan iedereen zou vertellen, hoe ze het zou beschrijven. Ze had aantekeningen en schetsen gemaakt; Frank Harris zou daar ongetwijfeld belangstelling voor hebben, en dat gold natuurlijk ook voor haar oom Pierre die haar een introductiebrief had meegegeven voor de Franse ambassadeur aldaar. Ze vroeg zich af of hij, behalve de smerigheid, de stank en de misère - die de meeste buitenlandse diplomaten trachtten te ontvluchten door zich in zwaarbewaakte villa's in de mooie buitenwijken te vestigen - iets van Tanger af wist.

Ja, ze kon iedereen een heleboel vertellen over haar twee weken in Tanger, waarna ze o zo opgelucht was geweest om terug te kunnen keren naar de beschaafde wereld. Een heleboel, maar niet alles! Laura haalde diep adem en zoog de frisse voorjaarslucht zo diep in zich op als haar baleinen het maar toelieten. Maar nu lag Parijs weer voor haar om opnieuw ontdekt te worden, en zodra ze dit verplichte bezoekje achter de rug had zou ze alleen nog maar aan leuke dingen denken.

Laura was van plan geweest om niet lang bij de Dumonts te blijven, en ze had daartoe van tevoren al een excuus bedacht. Maar uiteindelijk vond ze het bezoek helemaal niet zo vervelend als ze verwacht had, en ze ontdekte zelfs een hele nieuwe kant aan haar oom Pierre. Zelfs Lorna Dumont leek deze keer heel anders en een stuk menselijker.

'Juliette is naar dansles, en ik moet haar over een half uurtje halen,' zei Lorna een tikkeltje afwezig, kort na Laura's aankomst. 'Maar ik hoop echt dat je kunt blijven tot we weer terug zijn. Ze heeft zich er zo op verheugd je terug te zien nadat je vanmorgen gebeld had!'

'Maar misschien zou je ons, voor de komst van onze dochter die momenteel de leeftijd der nieuwsgierigen heeft, nog even snel een onverkort verslag van je laatste avonturen willen geven, hm?' vroeg Pierre. 'Zeg eens, hoe is het afgelopen met die Italiaanse conté met wie je er toen vandoor bent gegaan? Of was dat niet zo?'

'Pierre! Werkelijk ... en je had nog wel beloofd ...!' riep Lorna uit.

'Ik heb Lorna beloofd dat ik je niet in verlegenheid zou brengen, maar dat heb ik toch ook niet gedaan, wel? Hoe dan ook, iedereen die je kent zal je ernaar vragen, dus waarom zou je je antwoorden niet alvast op je familie oefenen?'

Laura antwoordde heel ontspannen en ondeugend grijnzend op de vraag van haar oom, van wie ze een dergelijke losheid helemaal niet gewend was.

'Ach, wat zal ik zeggen ... Eigenlijk zijn we er helemaal niet samen vandoor gegaan! Wat wordt er toch verschrikkelijk geroddeld! Ernesto's mama was er de hele tijd bij. Tenminste ...' voegde Laura er na een theatrale pauze voor het effect aan toe, 'dat is de versie waarover zijn mama en ik het eens zijn geworden. Denk je dat de mensen dat zullen geloven?'

Pierre Dumont grinnikte en schudde zijn hoofd, maar Lorna's glimlachje had iets geforceerds.

'Lorna is nogal distraite de laatste tijd, vrees ik,' vertelde oom Pierre nadat zijn vrouw was weggegaan. 'Haar moeder arriveert deze week voor haar jaarlijkse bezoek, en dat vooruitzicht maakt mijn arme Lorna altijd verschrikkelijk zenuwachtig. Ze moet dan allerlei plannen maken voor uitstapjes naar Aix en Biarritz, naar Trouville en zelfs naar Monte Carlo! Madame Prendergast is dol op gokken!' En terwijl hij hun sherryglazen bijvulde keek hij op en hij vroeg: 'En jij, Laura? Wat zijn jouw plannen voor de komende maanden?'

Laura schonk hem een bijna onschuldig glimlachje waarbij er kuiltjes in haar wangen kwamen. 'Ach, ik ga natuurlijk doen waar ik zin in heb! Maar ditmaal hoef je je over mij geen zorgen te maken, oom Pierre. Ik denk dat ik mijn meest wilde haren intussen echt wel kwijt ben!'

'Nou, daar ben ik blij om! Dus dan geen chahut meer? Je benen hoog opgooien op het toneel om je onderbroek te laten zien zoals La Goulue?'

'O, nee!' riep Laura met een preuts mondje uit terwijl ze haar oom van onder haar wimpers aankeek. 'Ik heb de can-can alleen maar geleerd om te bewijzen dat ik het kon, met inbegrip van de spagaten en het maken van de radslagen! Nee, dit seizoen wilde ik leren buikdansen. Ik heb me laten vertellen dat dat tegenwoordig helemaal in is, en bovendien schijnt het nog goed te zijn voor de lijn ook!'

Pierre Dumont was zo verstandig om zijn vrouw niets over het buikdansen te vertellen. Lorna zou er niet om hebben kunnen lachen, dacht hij spijtig, terwijl hij zich afvroeg of Laura het werkelijk gemeend had, of dat ze hem alleen maar in het ootje had willen nemen. Ze deed hem steeds meer denken aan haar moeder, aan zijn zeker even roekeloze en koppige nichtje Ginette, die zich nooit iets van de gedragsnormen, regels en voorschriften had aangetrokken!

In zijn Parijse appartement dacht Franco Morgan precies hetzelfde over zijn zus. Verdorie, wanneer zou ze eens ophouden om aan elk van haar malle, gedachteloze en egoïstische grillen gehoor te geven zonder stil te staan bij de gevolgen? Laura moest op de eerste plaats leren wat zelfdiscipline was. Omwille van zichzelf, maar ook omwille van de anderen die werkelijk om haar gaven en zich zorgen maakten om haar reputatie, moest ze leren om zichzelf wat beter in de hand te houden. Voor hun vertrek had hij geprobeerd om zijn gevoelens duidelijk te maken aan zijn ouders, maar, zoals hij van tevoren had kunnen weten, zijn moeder had zich alleen maar geërgerd toen hij zei dat Laura niet mocht vergeten dat ze een vrouw was, en dat ze geacht werd om bovendien een dame te zijn!

'O ja?' had zijn moeder toen op kille toon gezegd, waarbij ze haar ogen vernauwd had en vervolgens een blik van verstandhouding had gewisseld met zijn vader die alleen zijn wenkbrauwen maar had opgetrokken. 'In dat geval, mijn zoon, vraag ik me af hoe je wel over mij zult denken. Niemand kan mij verwijten dat ik mij veel aantrek van dat wat zogenaamd hoort en wat niet, en zeker niet dat ik, om jouw woorden te gebruiken, een dame zou zijn! Als ik geweest was wat iedereen verwachtte dat ik zou zijn, zou jij hier op dit moment niet gestaan hebben met dit soort stijve en betuttelende opmerkingen, en had ik mij ook niet zo diep over jou hoeven schamen!'

Hij vond het nog steeds heel onaangenaam om aan die scène terug te denken, realiseerde Franco zich verdrietig. Hij hield van zijn moeder en hij bewonderde haar grenzeloos. Hij kon haar woede niet verdragen, en haar minachting nog veel minder. Ze had er een handje van om hem als een puber te behandelen, en dan voelde hij zich ook zo. Hij snakte naar haar goedkeuring, ook al kon hij zichzelf dat in de meeste gevallen als man zijnde natuurlijk niet bekennen. En ze was eerlijk, dat was ze altijd geweest, en er waren momenten waarop hij die directheid van haar bijna ondraaglijk vond.

Franco had zich niet gerealiseerd dat hij door de kamer liep te ijsberen, totdat hij tot staan werd gebracht door zijn eigen boze gezicht dat hem vanuit de spiegel aankeek.

O, verdomme! Uiteindelijk had hij het natuurlijk weer goedgemaakt met zijn moeder, en hij had haar beloofd dat hij zijn zus wat minder kritisch zou bejegenen en zou proberen wat beter met haar overweg te kunnen. In een beschaamd gebaar streek hij zijn vingers door zijn haar toen hij zich herinnerde dat hij Ena hetzelfde had beloofd.

Zoals gewoonlijk had de gedachte aan Ena een kalmerende uitwerking op hem. Helena - Ena lady Ayre, gravin van Sedgewick, met een angstaanjagende schoonmoeder en een afwezige echtgenoot. Beeldschone, verdrietige, onschuldige Helena ... Door haar vader gedwongen tot een liefdeloos huwelijk, een vader die zijn nieuw verkregen status van miljonair had willen bekronen met een titel voor zijn dochter, en die geen barst gaf om haar gevoelens zolang hij zichzelf maar kon vergelijken met de Astors en de Vanderbilts. Hoe bestond het dat zo'n bruut als Patrick Driscoll een dochter als Helena had kunnen verwekken? Zo beeldschoon, zo tenger, zo ...

Verdomme, hij klonk als een verliefde idioot, dacht Franco. Maar wat kon hij eraan doen dat hij van Helena hield ? Iedereen moest wel van haar houden. Bijna vanaf het allereerste moment, vanaf het moment waarop zijn zuster hem aan haar had voorgesteld, was hij verliefd op haar geweest, hij die zo trots was op zijn onafhankelijkheid en zijn cynische levenshouding. En hij wist dat hij de enige man was die erin geslaagd was door de kille onverschilligheid in haar gedrag heen te breken, die begrepen had dat ze zich naar buiten toe zo voordeed om zichzelf te beschermen, en die had ingezien dat er onder die ijslaag een wezen vol vuur en hartstocht schuilging.

Hij moest bekennen, ook al deed hij dat niet graag omdat het hem een zeker schuldgevoel bezorgde, dat het Laura was die hij dankbaar moest zijn voor het feit dat hij erin geslaagd was de mysterieuze Helena te begrijpen. Als Helena niet vrijwel meteen dik bevriend zou zijn geraakt met zijn zuster, en als ze haar niet al zo gauw in vertrouwen zou hebben genomen, dan zou ze hem waarschijnlijk ook niet zo snel vertrouwd hebben en hem hebben laten zien hoe ze in werkelijkheid was. 'Goudlokje' had hij haar een tijdje plagend genoemd. Maar god! toen ze haar prachtige gouden haren uiteindelijk voor hem had losgemaakt en ze alle sluizen van gevoelens en hartstocht - waarvan ze zelf niet eens geweten had dat ze die bezat - had opengegooid, was hij verloren geweest, had hij zich in haar willen verdrinken, had hij haar willen leren kennen en had hij haar tot de zijne willen maken. Zelfs wanneer dat zou betekenen dat hij haar echtgenoot daarvoor van het leven zou moeten beroven. Helena, zijn Helena van Troje! Hoe moest dit in godsnaam verder? De dichter en de strijder, de cynicus en de idealist voerden in hem een aanhoudende strijd.

In zeker opzicht was Franco blij dat zijn zus ten slotte weer was teruggekeerd naar Parijs en dat ze, zoals gewoonlijk, voor de nodige afleiding zou zorgen. Laura was alles wat Helena niet was. Ze was koppig, had een eigen mening en was egoïstisch. Ze behoorde tot de nieuwe generatie onafhankelijke vrouwen die ervan hielden zich schokkend te gedragen. En toch waren er momenten waarop hij heimelijk wenste dat Ena een heel klein beetje meer zou zijn als Laura. Dat ze een heel klein beetje meer zelfverzekerd, en wat minder angstig zou zijn.

Franco Morgan kon het niet weten, maar op dat moment kwamen de gedachten van zijn Ena min of meer overeen met de zijne. Laura was eindelijk teruggekomen naar Parijs, Laura, haar beste vriendin, haar enige echte vriendin. Franco's zuster. O god, dacht Helena nu bijna koortsachtig, waarom kan ik niet meer zijn zoals zij ? Waarom ben ik niet zo sterk en ontembaar als Laura?

Helena was de huidige gravin van Sedgewick. Echtgenote van Archibald Ayre, graaf van Sedgewick, die haar de eer had gegund om zijn titel te gebruiken in ruil voor de miljoenen die haar vader betaald had om zijn dochter in de high society te krijgen.

Ze wilde niets liever dan gewoon weer Ena Driscoll te kunnen zijn, ze wilde zelfs niets liever dan weer in het krotje wonen waarin ze verwekt en geboren was, voordat haar vader een dikke ader in de zilvermijnen van Comstock had aangeboord en haar moeder besloten had dat haar dochter een internationale opvoeding moest hebben en dat ze Parijs, Londen en Wenen moest zien.

Ze hadden met haar geparadeerd voor de neuzen van talloze hertogen, graven en markiezen - die allemaal een oogje op haar bruidsschat hadden gehad - totdat ze er kotsmisselijk van was geworden; en uiteindelijk was ze, toen ze er door haar verdriet slecht uit was gaan zien en kilo's was afgevallen, naar Baden-Baden gebracht om daar in het kuuroord te herstellen.

Daar was het gebeurd dat haar vader op een avond met Archie thuis was gekomen en alles geregeld was zonder dat zij dat gewild had of het ook maar verwacht had. Niemand, zelfs ma (die ze nu maman moest noemen, iets dat ze maar steeds vergat) niet, had haar gewaarschuwd of haar iets verteld. Ze had een maand opgesloten in haar kamer gezeten, een maand lang was ze mishandeld en geslagen en had ze niets anders te eten gekregen dan havermoutpap en water, en toen had ze zich uiteindelijk overgegeven.

Ze haatte Archie en ze was bang voor hem, maar vreemd genoeg had het allemaal ineens minder erg geleken nadat ze zijn moeder had leren kennen. De douairière was iemand met wie rekening gehouden diende te worden. Ze nam geen blad voor de mond en was direct, ze nam haar tegen Archie in bescherming en gaf haar goede raad. Ze was veel meer een moeder voor haar dan ma ooit geweest was!

En nu had ze dan eindelijk een vriendin gevonden, een Amerikaanse erfgename, net als zijzelf, maar toch een heel ander iemand! Veel temperamentvoller en onafhankelijker dan zij ooit geweest was, en zij zou zich nooit laten overhalen tot dingen waar ze niets voor voelde.

Laura Morgans knappe vader had Helena's vader heel vroeger gekend, en op die manier hadden Helena en Laura elkaar leren kennen; later werden ze vriendinnen omdat ze elkaar aardig vonden. Zelfs lady Honoria, Ena's Belle-mère, had met tegenzin toegegeven dat ze het meisje mocht. Zij had tenminste temperament!

En dan ... dan was Franco er nog, Laura's tweelingbroer. Maar zoals altijd wanneer ze aan Franco dacht, probeerde Helena zijn verontrustende beeld van zich af te zetten. Franco ... die, wanneer hij naakt was en naar haar verlangde, even mooi was als een jonge sater. Hij had haar geleerd wat verlangen was, hij had haar geleerd wat het was om vrouw te zijn! Hij hield van haar, hij behandelde haar als een goddelijk wezen. Zo teder en liefhebbend als hij kon geen ander zijn. Hij was het geweest die er uiteindelijk in geslaagd was om door de kille laag ijs heen te breken, die ze om haar hart had gelegd om zichzelf, nadat hij haar onwetende lichaam voor de eerste maal en daarna nog vele keren verkracht had, tegen Archie te beschermen. Gelukkig was Archie kort daarna als Brits ambassadeur naar Istanboel vertrokken.

O, het kan me niets schelen, dacht Helena roekeloos. Eindelijk weet ik wat liefde is, weet ik dat ik lief kan hebben en dat ik gevoelens heb! Ik moet leren om bij de dag te leven en me geen zorgen te maken over de toekomst. Niets telt, behalve het heden!