Hoofdstuk 13

'Ga je het echt doen, chérie?' vroegen haar vriendinnen. 'Ga je de eer van de vrouwen verdedigen ...?'

'En van het zusterschap! O, kostelijk! Ik heb in maanden niet meer zoiets enigs meegemaakt, o misschien wel in geen jaren! Zullen we entree heffen, wat vinden jullie?'

Ze werd overvallen met vragen, met ideeën en met aanmoedigingen. Ze stond op het punt tot symbool van de geëmancipeerde vrouw te worden, van de vrouw die gelijk, zo niet superieur was aan een verwaande bullebak van een man! De Amazones zouden op volle sterkte aanwezig zijn; ze zouden zich uit het zicht in het bos verstoppen.

'Ik vrees dat het steeds meer op een circusvoorstelling begint te lijken,' zei Laura tegen Frank Harris, die had aangeboden om haar tweede secondant te zijn. 'Maar het is dan natuurlijk ook wel heel opwindend.' En opeens lachte ze bij de herinnering aan Buffalo Bills Wild West Show die Parijs stormenderhand veroverd had. Waarom nu? Tja, waarom eigenlijk niet? Zelfs Franco, die aanvankelijk nogal boos gereageerd had, begon het hele idee steeds leuker te vinden nu hij wat tijd had gehad om erover na te denken.

Eerst was hij, precies zoals ze verwacht had, in woede uitgebarsten.

'Dat meen je toch zeker niet? Een duel? Jij, een vrouw? Verdomme, Laura, dit gaat werkelijk te ver!' Maar uiteindelijk gaf hij, precies zoals ze verwacht had, toch toe.

Maar terwijl Laura in een triomfantelijke stemming was, zag haar broer, hoewel hij daarvan niets liet blijken, het allemaal wat minder optimistisch tegemoet.

Franco wist ook wel dat zijn zuster, hoe hij ook zou protesteren en proberen om haar op andere gedachten te brengen, haar plannen toch zou doorzetten en dat ze uiteindelijk, hoe dan ook, haar zin wel zou krijgen. Die verduvelde Laura en haar koppigheid en vasthoudendheid ook!

Natuurlijk vreesde hij niet dat haar bij dit domme duel, dat zij zo nodig moest beschouwen als het een of andere symbool, iets zou overkomen. Nee, zo had hij ook tegen Ena gezegd om haar te troosten toen zij tijdens hun laatste samenzijn nogal overstuur was; het was niet Laura om wie hij zich zorgen maakte, maar haar onfortuinlijke tegenstander. En hij durfde er niet aan te denken wat de gevolgen zouden kunnen zijn wanneer ze zo roekeloos en gedachteloos zou zijn om de arme drommel van het leven te beroven! Met Laura wist je het maar nooit. Ze was volkomen onvoorspelbaar en ze moest niet alleen in bedwang worden gehouden, maar bovendien moest ze nodig eens leren wat zelfdiscipline was.

Hij had het gevoel dat hij erg zijn best had gedaan om met zijn zuster te communiceren en om een vriendschappelijke relatie met haar te onderhouden. Maar het had niet mogen baten! Laura was zo koppig dat ze niet voor rede vatbaar was, en haar ouders konden niet *worden bereikt, zelfs niet per telegram. En hij had zelf zoveel problemen dat hij mogelijk overhaast uit Parijs zou moeten vertrekken.

Hoe had hij in vredesnaam moeten weten dat sommige van zijn vrienden - lieden die zichzelf socialisten en anarchisten noemden - daadwerkelijk zover zouden gaan als gebeurd was? Hij was niet iemand die in extreme maatregelen geloofde. Hij was ervan overtuigd dat die altijd gevolgd werden door een terugslag waardoor het uiteindelijk alleen maar langer duurde tot een doel bereikt was.

Pure stompzinnigheid was het! Wat had het voor zin om op openbare plaatsen bommen tot ontploffing te brengen waardoor niet alleen de bedoelde personen om het leven kwamen, maar ook onschuldige omstanders het slachtoffer werden. Wat dachten ze daarmee te bewijzen ? Hij geloofde in verandering, ja. Maar dan wel in een vreedzame revolutie. Hij was eerder een aanhanger van de revolutie van de pen en het brein, dan een van brute kracht en terrorisme. De oplossing moest gezocht worden in de bewustmaking van de mensen. Je moest de mensen de waarheid tonen en hun medegevoel zien op te wekken voor de onderdrukten en andere groeperingen die het minder goed getroffen hadden.

Hoe dan ook, men had hem geadviseerd, hem dringend aangeraden om precies te zijn, dat hij er verstandig aan zou doen om Parijs binnen een week te verlaten. Hij moest naar Engeland uitwijken en daar een onbezorgd en vrolijk leventje leiden tot de boel hier weer wat gekalmeerd was. Hij zou Helena en haar schoonmoeder begeleiden, maar dat betekende wel dat hij zijn recalcitrante zusje alleen achter moest laten en dat hij geen oogje meer op haar zou kunnen houden.

Maar misschien was dat ook nog niet eens zo erg. Laura had er een handje van om hem op de kast te jagen. Ze kon hem verschrikkelijk boos maken en het dan altijd zo draaien dat het niet haar, maar zijn schuld was! Nou, hij was niet verantwoordelijk voor haar, hoewel hij haar, wanneer ze uiteindelijk en onvermijdelijk ten val zou komen, waarschijnlijk wel de helpende hand zou bieden. Maar intussen zou het hem goeddoen om zijn problemen eens te bepraten met een vriend op wie hij, daar was hij van overtuigd, volkomen kon vertrouwen.

Het was dank zij de alomtegenwoordige, alles ziende en alles wetende meneer Bishop geweest dat hij Trent Challenger opnieuw had ontmoet. En tijdens die ontmoeting had Franco ontdekt hoeveel hij en Trent wel met elkaar gemeen hadden, helemaal wanneer het onderwerp meneer Bishop ter sprake kwam. De man scheen zijn vinger in elke denkbare pap te hebben, en hij was op de hoogte van elke intrige en de mogelijkheid die zich daartoe zou kunnen voordoen. En hij had Laura onderwezen in de fijne kunst van het pokerspel! Meneer Bishop was waarschijnlijk de enige naar wie Laura mogelijkerwijs zou willen luisteren. Maar eerst zou hij er met Trent over spreken. Waarom precies, dat begreep hij niet, maar hij had sterk het gevoel dat Trent in Laura geïnteresseerd was. Of misschien was het meer zo dat zij hem intrigeerde. En dat was, gezien hun eerste ontmoeting, ronduit verbazingwekkend te noemen. Toen hadden ze elkaar zeker niet gemogen, en hadden ze ook niets willen weten van hun zogenaamde verloving waar ze geen van tweeën de hand in hadden gehad. Maar ondanks zijn belangstelling voor haar voelde Trent er niets voor om Laura opnieuw te ontmoeten.

Franco dacht: dat zou nu pas echt een duel opleveren. Een duel tussen twee van hetzelfde soort, een strijd waar de vonken vanaf zouden vliegen. Maar hoe zou de strijd eindigen?

'M'n zuster is weer eens bezig. Laura moet altijd de meest waanzinnige dingen doen, en natuurlijk is ze te koppig om te willen luisteren!'

'O? En wat heeft ze deze keer uitgehaald?' Trent was een uitstekend pokerspeler; hij pokerde bijna net zo goed als meneer Bishop, en kennelijk had hij zichzelf aangeleerd om niets van zijn gevoelens te laten blijken.

'Ze is uitgedaagd tot een duel, stel je voor! En natuurlijk heeft ze ja gezegd!'

'En?'

'Nou, dat is natuurlijk belachelijk! Die artikelen die ze schrijft, schrijft ze alleen maar om opzettelijk te provoceren. Het zou me niets verbazen als dit van tevoren haar opzet was geweest. En niet alleen dat, ze geniet er ook nog eens van! En zij niet alleen, maar al haar vriendinnen, de grandes horizontales en die mannelijke Amazones. Ze moedigen haar aan en ze is helemaal opgewonden. En daar komt dan nog eens bij dat ze niet wil dat die arme drommel van pen vicomte, wie nog een geweldige shock te wachten staat, weet dat hij met een vrouw zal duelleren. En ze wil dat ik een van haar secondanten ben! Om je de waarheid te zeggen, ik weet werkelijk niet meer wat ik met Laura aan moet. Als ik haar een goede raad probeer te geven gaat ze daar heel kinderlijk tegenin. En dus, verdomme .. .Nou, wat moet ik doen? Haar op andere gedachten proberen te brengen en trachten haar van dit bespottelijke stukje bravoure te weerhouden, is zinloos. En bovendien zit ik zelf behoorlijk in de problemen.'

Franco liep ijsberend door zijn studeerkamer, en hij hoopte dat Trent iets zou zeggen, een opmerking zou maken, of hem misschien een idee aan de hand zou kunnen doen waarmee het probleem Laura opgelost zou kunnen worden.

'En, ga je als haar secondant? Heeft ze ook al een tweede gevonden?'

'Nou, ik heb gezegd dat ik het zou doen, want je weet maar nooit wie ze misschien anders nog gevraagd zou hebben. Maar zoals je weet moet ik eigenlijk naar Londen. Onze gemeenschappelijke vriend heeft daar heel sterk op aangedrongen.' Franco streek afwezig door zijn haar. En in de hoop er een reactie mee los te krijgen, voegde hij eraan toe: 'Ik geloof dat ze Frank Harris ook gevraagd heeft. En hij is waarschijnlijk dom genoeg om ja te zeggen, te meer daar hij helemaal weg van haar is. Ik zie dat heel duidelijk, maar hij zegt dat ze hem alleen maar boeit! Luister, Trent...' Franco bleef staan en keek zijn vriend doordringend aan alvorens hij verderging: 'Je zult heus wel begrijpen waarom ik je dit allemaal vertel, en ik zal je zeggen waar het om gaat. Zou jij misschien een oogje in het zeil willen houden? Het is de gewoonte dat er een arts bij is, geloof ik, en misschien zou jij...'

'Ik neem aan dat iedereen vermomd of gemaskerd is ? Dat zal wel, want duelleren is illegaal. En je zuster ...?'

'O, Laura zal haar eigen plezier niet bederven door iedereen te laten weten dat ze een vrouw is, dat weet ik tenminste heel zeker. En als ze uiteindelijk dan misschien toch besluit tot een ontmaskering, dan weet ik even zeker dat ze daarbij het effect niet zal schuwen!'

'Nou, misschien dat ik dan die dokter zou kunnen zijn. Het lijkt me wel leuk om die maskerade te zien. En ik heb in mijn leven al heel wat zieke en manke paarden behandeld, dus als de nood aan de man komt zal ik het er waarschijnlijk nog niet eens zo slecht vanaf brengen. Maar het is te hopen dat ze haar verstand gebruikt en dat ze haar tegenstander alleen maar zal intimideren in plaats van hem te executeren! Maak je geen zorgen,' voegde hij er peinzend aan toe. 'Ik beloof je dat ik haar in de gaten zal houden. Misschien moet ze gewoon haar wilde haren eerst nog kwijt totdat ze genoeg krijgt van het als een waanzinnige rondrennen in kringetjes. Ze doet me denken aan een wilde merrie zonder bit of teugels om haar te leiden. Dat ze het zogenaamde geciviliseerde leven niet helemaal kan accepteren begrijp ik nog, maar ja, als je dan ook bedenkt...'

Franco lachte kort. 'Zoals je het zegt moet ik heel sterk denken aan De Getemde Feeks. Ben je dat soms ook van plan?'

'Misschien. Maar ik laat haar eerst uitrazen, en zodra ik haar voor de helft heb getemd, dan ... nu ja, we zien nog wel...'

Zij was degene geweest die was uitgedaagd, omdat de heethoofdige jonge Saint-André als vanzelfsprekend had aangenomen dat L.M. een man was.

Een aangezien Laura op grond daarvan mocht bepalen met welk wapen er gestreden moest worden, bedacht ze zich geen moment en koos ze voor de Colt 45. Er zou geschoten worden op de manier van de cowboys. Zoveel stappen naar elkaar toe ... het trekken van de wapens ... en voila! Het einde van een meningsverschil!

Laura's vriendinnen waren diep onder de indruk van de wijze waarop ze met revolvers omging. Er ze hadden veel pret om haar kostuumkeuze voor het duel: een nauwsluitende leren broek met franje, een bijpassend leren vest, een leren jasje met franje, een cowboyhoed en een zakdoek om haar gezicht om niet herkend te worden. Ze droeg zelfs laarzen die bijna tot aan haar knieën kwamen.

Het was werkelijk zeer dramatisch, vond Laura. Ze zou werkelijk gaan duelleren, ook al was het dan met een imbeciel! De vicomte had haar een tijdje het hof gemaakt. Ze piekerde er niet over hem of wie dan ook, te laten weten dat ze een vrouw was. Die wetenschap bleef voorbehouden aan een paar goede vrienden en vriendinnen.

Het beloofde zowel een opwindende als een amusante ervaring te worden. Een schietpartij voor twee voor het opkomen van de zon wanneer alles nog in een dichte mist gehuld is. Haar tegenstander was niet meer dan een schaduw, een onduidelijke schim. Hun secondanten waren gemaskerd en droegen capes. Ze kon Franco amper herkennen. En die zogenaamde dokter die hij had opgetrommeld, was waarschijnlijk een van zijn socialistische vriendjes die niets dan verachting hadden voor de gewoonten van de bourgeoisie, een die liever met bommen werkte dan met revolvers of degens.

Ze gaat werkelijk te ver met deze stupide maskerade, dacht Trent geërgerd toen hij Laura's kostuum zag nadat ze zich van de lange, onopvallende zwarte cape had ontdaan.

Dat pak! Wie dacht ze wel niet dat ze was? En dan die slepende gang van haar! Ze leek wel een sluipende tijger! Hij keek naar de handgrepen van de Colts die uit de holsters staken die laag om haar heupen hingen. Maar natuurlijk wist ze precies wat ze deed, de feeks!

En uiteindelijk, ach, natuurlijk wisten ze allemaal hoe deze farce zou aflopen! Ze trok haar wapen, eentje slechts, met duizelingwekkende snelheid, en schoot ermee in cirkels rakelings langs haar inmiddels van doodsangst verstijfde tegenstander. Ze miste hem telkens op een haar na, maar dat was natuurlijk ook haar opzet.

'En ik heb die andere revolver nog niet eens gebruikt, ziet u wel?' Ze schroomde niet om hem nog uit te dagen ook. 'Ik wil u niet echt vermoorden, weet u. Het gaat mij er alleen maar om u aan te tonen hoe verschrikkelijk dom het is om alles maar te geloven wat u leest. U kunt kiezen. Wilt u op mij schieten terwijl ik in en uit deze heerlijke mist verdwijn en opduik? Of moet ik u doodschieten ? Ik zou bijvoorbeeld zo de revolver uit uw hand kunnen schieten, wist u dat? Of anders...'

'Niet zo opscheppen, alsjeblieft,' hoorde ze de gedempte stem van een van haar secondanten. Of was het de dokter geweest? Het kon Laura niet schelen. Ze draaide zich uitdagend, bijna achteloos naar haar tegenstander toe, ging toen zijwaarts naar hem toe staan terwijl ze de ene, nog narokende revolver alweer in de holster had gestoken en haar andere hand vlak boven de handgreep van de tweede revolver hing.

Saint André's secondanten fluisterden hem vurig toe dat hij moest maken dat hij wegkwam zolang de mist nog niet geweken was voor de opkomende zon. En hij, zichtbaar doodsbang als hij was, kon alleen maar stom knikken.

'Mooi zo. Dan gaat u er dus, om de eer te redden, maar als een haas vandoor. En dat is heel verstandig van u, meneer, want u zou toch zeker niet graag willen dat bekend zou worden dat u een vrouw tot een duel had uitgedaagd ... of erger nog, dat u door haar verwond of gedood was, wel?'

O, dacht Trent cynisch, ze weet het dramatisch te brengen, de kleine kat! Haar volgende zet was puur theater. Ze deed haar hoed af en haar lange haren vielen in golven over haar schouders. Op dat moment viel de arme vicomte flauw in de armen van zijn secondanten en vervolgens werd hij haastig, onder hun veelvuldig angstig achterom kijken, afgevoerd.

En Laura lachte. Ze werd gelukgewenst door haar vriendinnen en dronk uit de flessen cognac die ze voor de gelegenheid hadden meegenomen.

Toen ze zover waren dat ze weg wilden gaan, ontdekte Laura dat haar secondanten en de norse, zwijgzame dokter verdwenen waren. Die waren natuurlijk bang voor een schandaal! En Franco had de plek van de misdaad natuurlijk zo snel mogelijk willen verlaten.

Even lag er een rimpel op Laura's voorhoofd, maar het volgende moment lachte ze alweer om een grap van een van haar vriendinnen. Ja, het duel was amusant geweest, en het besef dat ze iets voor de vrouwen in het algemeen had gedaan deed haar goed.