Hoofdstuk 14

Ze had het zowaar gepresteerd, een duel geleverd en duidelijk gemaakt waar het om ging. Maar nu zat ze met het gevoel van leegte dat onvermijdelijk volgt op iets heel opwindends. Hoewel, ze had natuurlijk ook het gemaskerde bal nog om zich op te verheugen. En intussen zou ze, had ze zich voorgenomen, nieuwe kleren, juwelen en ondergoed gaan kopen ter voorbereiding op het Londense seizoen. Het saaie, stijve Londen. Ze wist nu al dat ze zich er niet alleen zou doodvervelen, maar ook dat ze er veel minder bewegingsvrijheid zou hebben dan in Parijs.

Lady Honoria, haar favoriete, en misschien wel meest gerespecteerde tegenstandster, had haar al verscheidene malen dringend op het hart gedrukt dat ze zich toch vooral zou moeten gedragen.

'Wat in Parijs, waar alles veel losser en vrijer is dan elders, kan, behoort in Engeland vaak tot de onmogelijkheden. In Parijs beschouwt men buitensporig gedrag graag als een jeugdzonde, maar in Engeland zijn de regels veel strikter en is de maatschappij lang niet zo vergevingsgezind. Ik kan alleen maar hopen dat je zo verstandig, en dan heb ik het nog niet eens over intelligent, zult zijn om je aan te passen, of dat je op z'n minst zo discreet mogelijk zult zijn! En als je dat niet zou doen zou ik me zwaar teleurgesteld voelen!'

Zich aanpassen? Nou ja, ze zou het op z'n minst kunnen proberen. Het zou in ieder geval een nieuwe uitdaging zijn die misschien nog wel interessant was ook. En Frank zou er natuurlijk ook zijn. Hij had al beloofd dat hij haar aan verscheidene interessante mensen, zoals Oscar Wilde, wiens toneelstukken zo'n opschudding veroorzaakten, zou voorstellen.

Maar wat, wat haar betrof, nog veel beter was, was dat Franco over enkele dagen naar Londen zou afreizen, en hij niet meer voortdurend op haar vingers zou kunnen kijken. Het zou fijn zijn om eens een keer niet steeds met zijn kritiek geconfronteerd te moeten worden.

Met de gedachte aan Londen gaf Laura, samen met Helena en lady Honoria, en soms ook met haar afkeurende tante Lorna, toe aan fikse aanvallen van koopwoede.

'M'n kind! Je doet alsof je een hele trousseau moet kopen!' zei Lorna Dumont tegen Laura. 'Of is dat toevallig ook zo?'

'O, nee!' verklaarde Laura volkomen onbezorgd. 'Dit is gewoon leuk, en ik vind het een fijn gevoel om eens lekker te kopen waar ik zin in heb. En bedenk wel,' voegde ze er ondeugend aan toe, 'dat deze garderobe van mij niet uitsluitend aan maar één man verspild zal gaan worden!'

'O, werkelijk, Laura! Je begint steeds meer op je moeder te lijken!' had Lorna niet kunnen nalaten om uit te roepen.

'Mmm, ja! Ik denk dat mijn moeder op die manier aan mijn vader is gekomen, en er zo bovendien ook nog eens in is geslaagd om hem vast te houden!' zei ze met een lachje dat maar deels een reactie op Lorna's gezicht was. 'Wacht maar tot je de lingerie ziet die ik speciaal besteld heb! Dat op zich moet al voldoende zijn om de man op wie ik mijn oog laat vallen aan de haak te slaan!'

'En dat, jongedame, is genoeg!' viel lady Honoria Laura streng in de rede. 'Moeten we niet over tien minuten passen?'

De japonnen, capes en hoeden, en vooral ook de lingerie die Laura had uitgezocht, bleken allemaal even fraai en kostbaar. En waar Laura en Helena zich ook in hun nieuwe, door Worth of La Ferrière ontworpen, creaties lieten zien, werden ze door de andere vrouwen met jaloerse blikken bekeken.

'Het Londense seizoen gaat nu binnenkort beginnen, en Belle-mère zegt dat we eerder moeten vertrekken om eerst nog naar ons landhuis te kunnen gaan voor we doorreizen naar Londen, om er zeker van te zijn dat alles klaar is. Je komt toch gauw, hè ? En j e komt toch bij ons op Sedgewick House logeren, hm?'

Helena klonk bijna wanhopig, en Laura gaf een bemoedigend klopje op haar smalle, koude hand.

'Natuurlijk. Dat heb ik toch beloofd? Maar ik kan pas weg na het Bal des Quat-zarts. Dat móet ik gewoon meemaken! En als ik dan in Engeland ben kan ik erover schrijven, en over al het andere wat ik van het vrolijke en ondeugende Parijs ontdekt heb!'

'O, Laura! Jij probeert alles altijd van de positieve kant te bekijken, maar weet je zeker dat het wel verstandig is? Ik heb me laten vertellen dat veel mensen bij dergelijke gelegenheden, zoals bij gemaskerde bals, doldraaien ...'

'Hou op, Ena-lief. Je begint al net zo te klinken als mijn broer! Hij zeurt altijd tegen mij over het gevaar en de slechte mensen om mij heen tot ik wel kan gillen! En dat is ook precies waarom ik zijn gezelschap mijd. Mocht hij zich dat ooit hardop afvragen, dan mag je hem dat antwoord geven.'

Helena bloosde en ze liet haar hoofd zakken toen het gesprek opeens over Franco ging. Hij had aangeboden om haar en haar schoonmoeder naar Engeland te escorteren waar hij, zoals hij luchtig verklaard had, zelf zaken te regelen had. Ze wist dat hij zich steeds meer aan zijn zus ergerde, maar zij was Laura altijd heel koppig trouw gebleven. Was het ook niet zo dat Laura haar ook altijd heel trouw was gebleven en haar altijd in bescherming had genomen? Ze hoopte maar dat Laura door haar roekeloosheid niet zo diep in de problemen verzeild raakte dat ze er niet meer alleen uit zou kunnen komen.

'Zul je voorzichtig zijn? Beloof je dat?' vroeg Helena op een toon waarin het verlangen doorklonk dat ze ook graag zo sterk en moedig had willen zijn als haar vriendin. En als ze dat was, dan zou ze er intussen allang met Franco naar Italië vandoor zijn gegaan, of misschien wel naar Egypte, of India of Ceylon. Dan hadden ze samen een vrij en ongebonden bestaan kunnen leiden! Maar natuurlijk ontbrak haar de moed voor wat dan ook. Zo was ze nu eenmaal, want anders zou ze indertijd wel aan het tirannieke gedrag van haar vader en haar moeders ambities voor haar ontsnapt zijn!

Ik ben een lafaard, en Laura is dat niet! Dat is, zo dacht Helena, het grootste verschil tussen ons beiden. Maar toch maakte ze zich zorgen, ook al hield ze alles wat Laura haar had toevertrouwd voor zich en liet ze Franco niet merken hoe bezorgd ze was.

'Ik kan heel goed op mezelf passen!' liet Laura haar vriendin bij het afscheid op overtuigende toon weten. Het huis stond vol koffers, dozen en kisten die door de verhuizers naar de boot moesten worden gebracht.

'En we zien elkaar toch weer gauw? In de tussentijd weet ik zeker dat mijn oom Pierre wel zal proberen een oogje op mij te houden.' Laura trok een gezicht en voegde eraan toe: 'Ik moet vanavond bij ze gaan eten. En ze willen dat ik volgende week met ze meega naar Monte Carlo, maar daar probeer ik onderuit te komen zonder hun ook maar iets van het bal te vertellen. Kun je je indenken hoe diep geschokt ze zouden zijn ? Mijn moeder heeft me verteld dat haar neef Pierre in zijn jonge dagen een echte rokkenjager was, en dat hij de eerste was op wie ze verliefd is geworden. Ik kan me werkelijk niet voorstellen hoe hij toen geweest moet zijn!'

'Ach, iedereen verandert in de loop der jaren,' zei Helena zacht terwijl ze zich afvroeg of zij ook zou veranderen, of dat Franco uiteindelijk genoeg van haar zou krijgen. Het leven was zo onzeker voor de onzekeren!

Helena was verdrietig geweest tijdens het afscheid. De douairière had Laura nogmaals op het hart gedrukt om voorzichtig te zijn. Voor haar eigen bestwil. En Franco, ach, Franco had haar de zoveelste preek gegeven, iets waar hij de laatste tijd een voorkeur voor ontwikkeld scheen te hebben.

'Maar ik kom heel gauw naar Engeland! Meteen na het bal. En ik beloof dat ik me zo goed mogelijk zal gedragen. Geen geroddel! Ik zal verschrikkelijk discreet zijn, dat beloof ik! En ik zal elke dag bij tante Lorna en oom Pierre langsgaan.'

Pierre Dumont had het niet alleen te stellen met de klachten die zijn vrouw had over Laura's gedrag, maar bovendien had hij het gevoel dat het zijn taak was om zijn excuses aan te bieden aan zijn goede vriend de graaf d'Arlingen, die ooit eens verloofd was geweest met zijn nichtje Ginny. Hij wilde zich excuseren voor het feit dat Ginny's dochter met zijn zoon geduelleerd had.

'O, geen excuses, beste vriend! Het werd hoog tijd dat Edouard eens een lesje leerde, en ik ben blij dat het een vrouw is geweest die hem heeft laten zien hoe dom hij is! Ik heb hem naar Zuid-Amerika gestuurd waar hij wat kan afkoelen en vergeten dat heel Parijs om hem gelachen heeft!'

Maar hoewel hij lachte en achteloos zijn schouders ophaalde, moest Michel Rémy toch toegeven dat de zaak hem intrigeerde; helemaal na de geruchten die hem over Ginny's kleine meid ter ore waren gekomen. Behalve dat ze geld had, en niet zo'n beetje ook, scheen ze nog beeldschoon te zijn bovendien.

Dat was de reden dat de graaf het zo geregeld had dat hij voor zaken in Londen moest zijn, waar hij het zorgvuldig zo zou aanpakken dat hij juffrouw Laura Morgan - de laatste Amerikaanse erfgename die op de huwelijksmarkt verschenen was - zou ontmoeten. Het feit dat hem eveneens ter ore was gekomen - dat juffrouw Morgan door haar ouders niet als handelswaar beschouwd werd en daarmee niet tot een huwelijk gedwongen zou worden, terwijl ze haar bovendien tot een onafhankelijk wezen hadden opgevoed - stoorde hem niet. Men zei dat ze op den duur, wanneer ze zover was, zelf wel zou uitmaken met wie ze trouwde, en dat een titel haar helemaal niets kon schelen. In een ander gerucht dat de ronde deed werd beweerd dat ze begrip en intellect veel belangrijker vond dan wat dan ook.

Wat leek ze daarmee veel op Ginette! En, te oordelen naar de foto's die hij van haar in de pers had gezien, was er ook duidelijk sprake van een uiterlijke gelijkenis. Hij kon bijna niet wachten met haar te leren kennen, en een kennismaking die zou er uiteindelijk zeker van komen.

Iedereen was weg, en aanvankelijk voelde Laura zich bijna opgelucht. Het was heerlijk om je niet voortdurend bij iedereen te hoeven excuseren. Eindelijk was ze echt helemaal alleen, en ze zou moeten genieten van het feit dat ze eindelijk eens zichzelf zou kunnen zijn zonder daarin door wat dan ook belemmerd te worden. Dus waarom voelde ze zich dan opeens zo eenzaam? Ze was als Parijs zelf, bedacht ze dramatisch; het seizoen liep op zijn eind en iedereen ging weg om elders, waar het seizoen juist begon, weer verder van het zoete leven te kunnen genieten.

Tout-Paris was niet het echte Parijs dat alleen van en voor de Parijzenaars was. Maar ze had het bal om zich op te verheugen, en er was nu ook meer tijd om te schrijven.

En wat ook nog bleef, dat was het schijnbaar onoplosbare raadsel van meneer X. Waar haalde hij eigenlijk het lef vandaan! Te meer daar hij zich intussen kennelijk alweer had teruggetrokken. Of had Liane, die hier kennelijk een uitdaging in had gezien, besloten om te proberen hem voor zichzelf te winnen?

Verdomme, het hele stel kon naar de pomp lopen, met inbegrip van haar zogenaamd beschermende vriendinnen die haar beschouwden als een onervaren en onschuldig kind! Ze zou ze wel eens laten zien dat ze het best alleen afkon!

'Zo, ma petite, denk je dat je zover bent? Ben je zelfs niet ook maar een klein beetje bang voor het onbekende en het nieuwe? Weet je het heel zeker?'

Soms, dacht Laura geërgerd, leek het wel alsof Céleste haar gedachten kon lezen, en dat stoorde haar. Zagen ze haar misschien allemaal zoals Céleste dat deed, op een manier die behalve liefdevol, ook neerbuigend was? Vonden ze haar allemaal maar een dilettante ? Nou, ze was zover. En dat zei ze ook tegen Céleste, ook al vond ze achteraf van zichzelf dat ze veel te uitdagend had geklonken.

O, verdorie, dacht Laura. Waarom moest ze nog een hele week wachten tot het wilde feest, het Bal de Quat'zarts gehouden zou worden? Waarmee moest ze zich al die tijd bezighouden?

Zoals gewoonlijk was het Céleste die haar, door de telefoon en met die speciale, lui klinkende stem van haar, een idee aan de hand deed.

'O, Laura, ik was het bijna vergeten totdat Justine en Liane mij eraan herinnerden, en toen bedacht ik meteen dat jij vanavond misschien ook wel met ons mee zou willen naar het huis van Armand de Fleury, je weet wel. Hij is net terug van bijna een heel jaar in India, of was het Tibet? Ik weet het niet precies, chérie, maar daar kom je nog wel achter, vooropgesteld dat je mee wilt, natuurlijk. Ze noemen hem de Mysterieuze Markies. Je hebt vast wel eens van hem gehoord. Een boeiende man ... en hij houdt na middernacht uitsluitend salon voor zijn vrienden.' Céleste voegde eraan toe: 'Je hebt toch gezegd dat je ... hmmm ... zover was dat je ervaring op wilde doen? Nou, als je dat werkelijk meent, m'n kind, dan denk ik zo dat je van dit avondje zult genieten!'

Het klonk allemaal verschrikkelijk intrigerend, en natuurlijk zou ze gaan. Ze was allang blij dat er even iets van afwisseling kwam in haar saaie bestaan. Bovendien had ze nu al uren achtereen naar het lege witte vel voor zich zitten staren.

Ze was echt van plan geweest om te schrijven, maar er had haar maar niets te binnen willen schieten. Misschien had ze gewoon behoefte aan wat vertier en zou ze daardoor geïnspireerd worden. En als Céleste zo enthousiast klonk betekende dat dat het avondje alleen maar heel interessant zou worden, en dat Laura er zeker de nodige inspiratie door op zou kunnen doen.

'Je moet vooral nergens van opkijken,' fluisterde Liane in Laura's oor nadat ze met hun prachtige japonnen aan in het rijtuig waren gestapt. 'Je zult van alles horen en zien, en zelfs al zal daar heus wel het een en ander bij zijn dat je schokkend vindt, laat dat dan vooral niet merken! We zullen allerlei interessante mensen ontmoeten, onbekrompen, vrij denkende mensen. Rachilda zal er zijn, en madame Willy waarschijnlijk ook; je weet wel, dat grappige jonge vrouwtje dat zo aardig kan schrijven en zichzelf Colette noemt. O nee, vervelen zul je je zeker niet, dat kan ik je beloven!'

'En als je iemand ziet die je kent, doe dan alsof dat niet zo is!' voegde Justine er giechelend aan toe. 'Op die manier is het veel spannender, vind je ook niet? Beschouw je vrienden, vriendinnen en minnaars als onbekenden die je zojuist voor de eerste maal ontmoet hebt. Maar je zult het zelf wel allemaal zien.'

Uiteindelijk had Laura, ondanks alles wat haar vriendinnen haar hadden verteld, er geen idee van gehad wat ze moest verwachten.

De Mysterieuze Markies woonde in een Chateau buiten Parijs. Het kasteel lag te midden van een donker bos en een zorgvuldig aangelegd en keurig verzorgd parklandschap.

'Dit is een heel oud kasteel,' zei Liane. 'Je moet Armand maar eens vragen naar zijn betovergrootmoeder of zo die tijdens het schrikbewind met iedereen naar bed ging die ook maar een beetje belangrijk was. Discrimineren deed ze niet, het ging er bij haar alleen maar om te overleven!'

Wat was haar eerste indruk geweest? Laura kon het zich later maar moeilijk herinneren. Duisternis, de zoete geur van wierook die overal scheen te hangen, een magere, ascetisch uitziende man met een tulband op die met gekruiste benen in de - later hoorde ze dat dat zo heette - lotushouding zat.

Alles ging haar voorstellingsvermogen te boven. Kamers gingen in elkaar over, allemaal waren ze zwak verlicht door hanglampen. Muren waren behangen met tapijten, stenen trappen voerden naar nog meer kamers en vertrekken en naar koude torens. Ze zou hier nooit de weg kunnen vinden, besloot Laura nog voor ze officieel aan de gastheer werd voorgesteld.

'Welkom, vrienden, in de Tempel van de Vervulling! Maken jullie het jezelf alsjeblieft gemakkelijk. Ik sprak zojuist over enkele van mijn ervaringen en enkele waarheden die ik ontdekt meen te hebben, maar voel je alsjeblieft niet verplicht om te luisteren! Spreek met wie je wilt, eet en drink zoveel je wilt, en doe verder vooral alles waar je behoefte aan hebt!'

Wat bedoelde hij daarmee? Maar terwijl ze zich dat afvroeg, betrapte Laura zich erop dat ze angstvallig zoveel mogelijk in de buurt van haar vertrouwde vriendinnen probeerde te blijven.

'Hij is veranderd sinds zijn terugkeer uit India,' zei Liane tegen haar. 'Hij heeft in een grot gewoond en daar, voor zover ik begrepen heb, maanden achtereen zitten mediteren. Een boeiend man, en natuurlijk is hij ook nog eens volledig hedonist. Hij is bevriend met Richard Burton, een andere onderzoeker van het zintuiglijke. Armand is ervan overtuigd dat je, door het je fysieke zintuigen zoveel mogelijk naar de zin te maken, achter de ware kracht van de geest kunt komen! Een heel interessante theorie, vind je ook niet?'

'Is het alleen maar een theorie?' vroeg Laura onverwacht moedig, terwijl ze haar best deed om haar gedachten op een rijtje te krijgen en om die met haar indrukken te rijmen; ze vroeg zich af wat ze hier deed, en hoe ze geacht werd te reageren op hetgeen ze gezien en gehoord had, en in hoeverre ze bereid was om in te gaan op alles wat deze avond te bieden had.

Ze hadden allemaal een waterpijp gerookt waarin een vreemd, zoetachtig geurend goedje zat dat, zo hoorde ze later, hasjiesj was. Dat roken deden ze terwijl ze op een van de vele grote kussens zaten die overal op de vloeren lagen. Stoelen of gewone tafels vielen nergens te bekennen. De exotische, heel anders smakende hapjes die voortdurend werden rondgedeeld, moesten gegeten worden met behulp van de vingers van de rechterhand, en daarbij moest voorkomen worden dat het voedsel in aanraking kwam met de binnenkant van de hand. Het vertrek waar ze zich nu bevonden werd slechts verlicht door enkele hanglampen, en het was er even donker als in de grot van een fakir of in een Hindoetempel.

Ze had iets gevraagd, herinnerde Laura zich opeens toen Céleste - of was het Liane - haar vingers opeens strelend over haar gezicht liet gaan.

'Theorie? Ben je echt zo moedig dat je het antwoord op die vraag durft te gaan zoeken ? Dat je niet zomaar een antwoord op die vraag wilt, maar dat je bereid bent om het daadwerkelijk zelf te ondervinden?'

Dat wist ze nog niet, en kennelijk werd er ook nog niet meteen een antwoord van haar verwacht. Toen hoorde ze opeens een vreemd soort treurige muziek, muziek zoals ze nog nooit eerder gehoord had. Zelfs de instrumenten waren anders. Ze hoorde de sitar en tabla waarop een ritme werd gespeeld dat overeen leek te komen met haar eigen hartslag. Het leek wel alsof de klanken de hele zinnelijke sfeer die hier hing nog onderstreepten. De muziek had een ontspannende werking en deed haar al haar vragen bijna vergeten.

Laura had het gevoel alsof haar geest zich van haar lichaam ontdaan had, hoewel dat gevoel juist gepaard ging met rillinkjes vlak onder haar huid. Ze hoefde zich nergens voor te schamen en ze hoefde nergens bang voor te zijn. Haar brein staakte zijn discussies met haar lichaam, haar zintuigen en haar gevoelens. Eindelijk was ze dan zover dat ze bereid was de duistere diepten van haar eigen zinnelijkheid te onderzoeken: het primitieve, intuïtieve deel van haar vrouwelijk wezen. Haar eigen, natuurlijke zelf.

Ze stond op. De spelden die haar haren bijeen hadden gehouden in het moderne kapsel waren opeens, als bij toverslag, verdwenen en weggeworpen, en het lange, dikke koperkleurige haar viel als een weelderige massa golvend omlaag tot aan haar middel. En toen, terwijl ze daar zo stond en de muziek steeds meer bezit nam van haar zintuigen, voelde Laura hoe ze lichter werd terwijl haar beklemmende kleren - de japon van zijde en brokaat, de onderrokken van tafzijde en kant, en ten slotte ook de benauwende, straksluitende geborduurde korsetten die ze altijd al gehaat had - door tedere, zachte handen en met kleine kusjes, werden uitgetrokken. Ze voelde armen om zich heen en ze voelde zich beschermd. Door de liefde en warmte die ze om zich heen bespeurde, begreep ze het. Ze was bereid. Bang was ze allang niet meer; ze was alleen maar nieuwsgierig om te ontdekken.

Toen, opeens, realiseerde ze zich dat ze op haar rug op een soort van met kussens bedekt verhoginkje lag, maar het zou ook het zachte bed kunnen zijn waarop de maharadja zich overgaf aan genot. Ze hield haar ogen gesloten en dacht bewust nergens aan om zoveel mogelijk met haar zintuigen en haar huid te kunnen voelen. Haar warme huid werd gestreeld door zwaar, dik fluweel - donkerblauw met een klein streepje bronskleur en violet erdoorheen. Ze liet zich genietend meevoeren.

Er hingen maar een paar zwak schijnende rood-gouden lantaarns in de verre hoeken van een afgelegen, met tapijten versierd vertrek dat naderbij kwam en weer terugweek, dat groter en kleiner werd, net als zijzelf.

Ze herinnerde zich wat men haar eerder verteld had over tantrayoga, de yoga van de zintuigen: je onthouden om het gevoel van genot te kunnen laten groeien, en het zo lang mogelijk vast te blijven houden en het zo mogelijk steeds intensiever te beleven.

Oliën, geurend naar muskus en jasmijn, werden zacht en ritmisch in haar huid gemasseerd totdat ze, onder de feestelijk flonkerende, als juwelen oplichtende lampen, zelf een flonkerend juweel leek.

Zachte lichamen, ledematen die even zacht en welvend waren als de hare, bewogen zich tegen haar aan, gingen naast haar liggen en onderzochten haar onder zacht, smachtend gefluister.

'O, je hebt volmaakte borsten, wat zou ik je graag willen beeldhouwen ... lieftallige Laura!'

'Mmm, lieveling, liefste kind! Mmmm, ja, streel me, streel mij ook ... kus me ... vind je dit fijn?'

Het kon haar op dat moment amper schelen wie die woorden zeiden. Alles wat haar overkwam leek zo vanzelfsprekend, zo onvermijdelijk bijna! Dit kon onmogelijk verkeerd zijn, het kon alleen maar juist zijn om je zo over te geven aan wat je voelde om uiteindelijk in extase te geraken. Samen met haar belemmerende lagen kleding waarin ze opgesloten had gezeten, had ze ook haar laatste remmingen afgelegd.

Ze omhelsde, streelde, kuste en onderzocht met haar mond, haar tong en gevoelige vingers, precies zoals ook zij betast en onderzocht werd. Een dergelijke intimiteit was volkomen nieuw voor haar, nog niet eerder had ze een dergelijke identificatie met haar eigen sekse ondergaan.

Degene met wie ze trouwde - vooropgesteld dat ze zou trouwen - zou dit moeten begrijpen. Tenminste, als ze hem van vanavond zou vertellen.

Frank zou het begrijpen. Maar ze hield hem veel liever als vriend en vertrouweling dan hem te moeten verdragen als jaloerse minnaar of echtgenoot!

Frank Harris, die in een schaduwrijke hoek met gekruiste benen op de grond zat en Laura's initiatieceremonie gadesloeg, had sterk het gevoel dat hij haar moest hebben! Nu, nu ze bereid was en nog balanceerde op de rand van de grootste ontdekking. Als hij haar nu niet nam, dan zou het nooit gebeuren, en daar zou hij waarschijnlijk tot aan zijn dood spijt van hebben! Laura ... kleine neofiet... zo dapper ... zo moedig ... zo nieuwsgierig! En nu was ze dan eindelijk zover!

Ondanks het harde kloppen tussen zijn dijen maakte hij aanstalten om op te staan. Het volgende moment echter werd hij teruggeduwd in de kussens.

'Nee!' zei Trent op een toon die getuigde van amper ingehouden woede. 'Het spijt me, Frank, maar ik ga eerst. Vergeet niet dat van mij verwacht wordt dat ik met haar trouw, de kleine teef. Maar eerst moet ik haar temmen! En het mag niet zo zijn dat ze zich achteraf gedwongen zal voelen om dit aan mij te bekennen. Begrepen?'

Ach, natuurlijk begreep hij het, dacht Frank spijtig terwijl hij zijn zogenaamde vriend met afgemeten pas naar het offeraltaar zag gaan. Hij had het kunnen weten. En hij was niet zo dapper en ook niet zo stom om te proberen om met Trent om Laura te strijden. Er was iets tussen hen, iets waarvan beiden zich nog niet bewust schenen. Een soort van overeenkomst. Maar wat precies?

God, ze was een geboren hoer, dacht Trent. Een geboren hoer die uiterlijk de plagende cocotte speelde. Ze moest trouwen en bereden worden als een wilde merrie totdat ze gebroken was en wilde bekennen dat ze een meester had.

Wat deed ze hier eigenlijk? Was het nodig dat ze van haar lesbische vriendinnen leerde wat het leven was, en dat tegen de achtergrond van zinnelijke Indiase ragas?

Het werd hoog tijd dat ze eens leerde dat je niet met het gevaar kon flirten zonder het ook te ondergaan! Best, ze mochten haar klaarmaken voor hem. Het was haar geraden ook dat ze klaar voor hem was. Hij zou nu eindelijk datgene met haar doen wat hij vier jaar geleden, toen hij haar naakt in dat riviertje had aangetroffen, al met haar had moeten doen!

'Dus dat is iets wat je echt fijn vindt? Om Indiase danseres in een Hindoetempel te zijn? Seksdansen en seks geven? Een kant van het spel heb je inmiddels al leren kennen; ik hoop dat je klaar bent voor de andere versie!'

Plotseling, in plaats van dat ze teder en liefdevol tot iets gebracht werd, werd ze mishandeld! Lelijke, brute woorden braken door de betovering heen, en harde handen grepen haar beet. Wie was hij ? Wie was deze man die haar vriendinnen zo plotseling verdreven had om zelf bezit van haar te kunnen nemen alsof ze een stuk veroverd grondgebied was? Ze hoefde niets te doen waar ze geen zin in had; ze hoefde zich niet over te geven aan iets wat haar niet aanstond. Ze hoefde het alleen maar uit te schreeuwen van woede om kenbaar te maken dat de manier waarop hij haar droomtoestand verbroken had haar helemaal niet aanstond.

Ze deed haar mond open om uiting aan haar woede te geven, en toen kuste hij haar. Even later had hij alles in haar gesmoord: gedachten, protesten, verzet...

Hij was niet meer dan een vage mannengestalte die over haar heen lag, die haar geworstel met gevoelens door ervaren liefkozingen de baas wist te worden. Zijn gezicht kon ze niet zien, en eigenlijk wilde ze dat ook niet. Een sater was het die haar als een ware meester in vervoering bracht en haar meenam naar de hoogste toppen van extase waarvan ze het bestaan niet vermoed had. Maar natuurlijk kon dit alleen maar een droom zijn.

'Wil je het zo?Enzo .. .of zo?Vind je het fijn dat er gekeken wordt terwijl je je laat verleiden, om te horen hoe mooi je lichaam is, je borsten, met die roze, harde tepels, je buik, je dijen, je ...'

'O, nee, hou op! Alsjeblieft...!'

'Doe niet alsof! Je vindt dit toch lekker, nietwaar? Je bent toch wel zo eerlijk dat je dat durft te bekennen ? Je durft toch zeker ook wel dat te vragen wat je in werkelijkheid wilt?'

'O god ... ik haat je! Ik haat wat je me aandoet... wat je me laat voelen!' Het was bedoeld als schreeuw, maar het kwam eruit als gefluister toen haar lichaam, volkomen in tegenstelling tot hetgeen er over haar lippen kwam, zich schokkend naar hem begon op te krommen. Waarom verloste hij haar niet? Waarom kwelde hij haar zo?

'Zeg het dan, Laura. Zeg dat je geneukt wilt worden. Zeg dan dat je dit evenzeer wilt als ik, verdomme!'

Het leek wel alsof hij elke centimeter van haar lichaam in zijn geheugen had geprent en tot de zijne had gemaakt. Hij was als een barbaar op rooftocht, en liet haar hulpeloos zijn in de boosaardige greep van haar eigen emoties.

De woorden bleven bijna aan haar tong plakken en wilden er niet uit. Met tegenzin gaf ze toe. Ze haatte hem en de macht die hij over haar had terwijl hij haar meevoerde op zijn ritme, gestuwd door de kracht van zijn hartstochtelijke, onstilbare verlangen.

'Nu, mijn beeldschone, vurige, zongebruinde teef! Zeg me dat je het wilt!'

En, o god, ze wilde het ook! Ze werd gegrepen, overmeesterd door een waanzinnig verlangen terwijl haar woede nog verder toenam en in haar dreigde te exploderen.

'Ja, o, verdomme, rotzak! ja, toe, ja!'

De eerste, vurige stoot ontlokte een felle schreeuw aan haar lippen. Het was snel en onverwacht gekomen, en hij had haar geen kans en tijd gegund om zich er geestelijk op voor te bereiden.

Maar nadat het vlies met een messcherpe stoot doorboord was, voelde ze zich als bevrijd. Laura meende ergens ver weg gedempte stemmen en een applaus te horen. Het kon haar niet schelen. Ze was zich alleen maar bewust van datgene waar ze op gewacht had, en ze moest haar best doen om zich in te houden, om zich nog niet helemaal te laten gaan. Ze hoorde het zichzelf herhaaldelijk uitschreeuwen, en er leek maar geen eind te komen aan de golven van extase die zich keer op keer meester maakten van haar lichaam.