Hoofdstuk 9

'Lieve,' had een van lady Honoria's vriendinnen de douairière ooit eens over haar zilveren theeservies in een gesprek over Laura toegefluisterd, 'zo te zien geeft ze de voorkeur aan de demi-monde... en aan het soort plaatsen waar de vrouwen van dat soort zich plegen op te houden! Als deze laatste Amerikaanse erfgename, deze juffrouw Morgan, niemand heeft die haar iets zegt over de ongepastheid van de mensen met wie zij omgaat...'

'Onzin!' Lady Honoria zei altijd precies wat ze dacht, iets dat nogal eens een schokkende uitwerking op haar meer delicaat denkende vriendinnen had. 'In welk jaar denk je dat we leven? Nog even, en we beginnen aan een nieuwe eeuw. Nieuwe tijden, nieuwe ideeën, of we dat nu leuk vinden of niet. Alles is aan het veranderen, en dat meisje past in dat beeld. Rijk of niet, ze is tenminste geen hypocriet, en ze heeft duidelijk laten blijken dat ze heel anders is dan die andere Amerikaanse rijke meisjes die zichzelf laten versjacheren in ruil voor een titel. En dat geldt ook voor Ena!'

De douairière gravin van Sedgewick hield er een heel duidelijke mening op na, maar er waren natuurlijk wel grenzen. Er waren mensen die ze tolereerde, er waren mensen die ze mocht (dat was een uitzondering) of ze had een verschrikkelijke hekel aan mensen, wat erop neerkwam dat ze aan de meeste mensen een verschrikkelijke hekel had. Het mocht daarom een wonder heten, zoals haar schoondochter Helena meer dan eens dacht, dat haar geduchte schoonmoeder zowaar een zwak voor haar vriendin Laura bleek te hebben.

'Dus die wildebras van een vriendin van je is weer terug in Parijs, is het niet?' vroeg lady Honoria die middag aan haar schoondochter. 'Ik vraag me af wat ze sinds die malle kleine Italiaan nog meer voor schandalige en ondeugende streken heeft uitgehaald! Ik heb die moeder van hem nooit gemogen, wist je dat?'

O ja, dacht Helena weer terwijl ze de zachte voorjaarszon op haar wangen voelde; ze was toch zo blij dat schoonmama haar vriendschap met Laura goedkeurde. En nu Laura weer in Parijs was en hier de rest van het seizoen zou blijven, zou ze Franco veel en veel vaker kunnen zien!

Juffrouw Edge, die de oude gravin in al haar trouw en bescheidenheid nu al zo'n twintig jaar gezelschap hield, maakte een klakkend geluid met haar tong en schudde haar hoofd. Meteen richtte Ena haar schuldige aandacht weer op haar schoonmoeder die haar doordringend aankeek en snoof: 'Hm. Dacht je soms dat ik niet alle details had gehoord? Nieuwtjes doen als een lopend vuurtje de ronde, m'n kind. En wacht maar af tot ik die losbandige jongedame te spreken krijg! Ik zal haar alles laten vertellen, wees maar niet bang. En ik zal haar dan ook eens haarfijn uit de doeken doen hoe ik erover denk! Hm!'

De douairière snoof en vervolgde: 'Wat juffrouw Laura nodig heeft en wat haar ouders haar klaarblijkelijk niet hebben bijgebracht, is terughoudendheid! Ze moet leren discreter te zijn! Dat is verschrikkelijk belangrijk, m'n kind, als je in onze kringen geaccepteerd wilt worden. Waarom zou je per slot van rekening met je privé-leven te koop lopen wanneer je, als je je verstand ook maar een beetje gebruikt, het precies krijgen kan zoals je het hebben wilt en niets te kort hoeft te komen, hè?'

Helena kon het niet helpen dat ze bloosde toen ze haar schoonmoeder met een haast wetende blik naar haar zag kijken. Kon het zijn dat Honoria haar op deze wijze wilde laten weten dat ze haar affaire met Franco goedkeurde, maar dat ze haar ook waarschuwde om vooral discreet te zijn?

Laura zou het wel weten, dacht Helena terwijl ze hoopte dat die blos van haar snel weer zou verdwijnen. Laura was alles waarvan zij droomde: sterk, niet bang en wereldwijs. Hemel, Laura was de enige jonge vrouw die het, van begin af aan, zowaar tegen lady Honoria had durven opnemen, die zich in het geheel niet door haar had laten intimideren en die zelfs de moed had gehad om het tegen haar op te nemen. Het was als een spel dat beiden speelden en waarin ze precies wisten wat ze aan de ander hadden. Lady Honoria gaf een preek, en Laura deed alsof ze luisterde, om daarna de ander dan in onomwonden termen duidelijk te maken hoe ze over bepaalde onderwerpen dacht. Helena wist dat zij nooit zo moedig zou kunnen zijn; ze was nog steeds een beetje bang voor haar schoonmoeder, en dat wist lady Honoria natuurlijk. Het leek wel alsof ze alles wist!

'Zo! Je bent er dus weer eens in geslaagd om, zoals gewoonlijk, het gesprek van de dag te zijn!' blafte lady Honoria. Ze had Laura amper de gelegenheid gegeven om binnen te komen en om te gaan zitten, en was vrijwel meteen tot de aanval overgegaan. 'Je kunt de goede zeden niet altijd maar aan je laars blijven lappen, m'n kind, en dat zou ik maar eens goed in mijn oren knopen voor het te laat is!'

'Voor het te laat is waarvoor, madame ?' antwoordde Laure op een gemaakt onschuldig toontje waarop de douairière haar lorgnet weer opzette en langs haar lange neus op Laura neerkeek.

'Kom, kom! Stel me niet teleur door op dit moment nog de onschuld uit te hangen, m'n kind! Ik wil alles horen, de hele waarheid, let wel! Ik heb er meer dan genoeg van om alles uit de tweede hand te moeten horen. En als je zo slim zou zijn geweest om mij om advies te vragen, had ik je zo de geschiedenis van die familie kunnen vertellen ! Een zwak geslacht, met name de mannen. Bij hen hebben de vrouwen het voor het zeggen! En dat zou voor jou toch zeker niet voldoende uitdaging geweest zijn, is het wel? Nou? En verder wil ik precies van je horen wat je nog meer hebt uitgevoerd nadat je die stommiteit van je beëindigd had. Als je dan zo nodig een affaire wilde hebben had je toch wel een betere keus kunnen maken!'

Terwijl lady Honoria en Laura aan hun steekspel van woorden en scherpzinnigheden begonnen waar ze beiden zo'n plezier in schenen te hebben, zat juffrouw Edge op de achtergrond opgewonden te tsjilpen terwijl Helena naar buiten keek en aan Franco dacht. Ze hoopte vurig, en ze realiseerde zich volkomen hoe zelfzuchtig dat van haar was, dat Laura en Franco niet alweer ruzie hadden gemaakt, want dat zou alles bederven! En het was zinloos om te proberen Laura de les voor te schrijven; hoe vaak had ze al niet geprobeerd om dat Franco duidelijk te maken. Hemel nog aan toe, haar ogenschijnlijk zo strenge schoonmoeder leek Laura zelfs nog beter te begrijpen dan haar eigen broer deed.

Lady Honoria voelde zich helemaal opgepept nadat juffrouw Morgan beleefd en rustig afscheid had genomen en gezegd had dat ze beloofd had om haar vriend meneer Harris een aantal van haar recente schetsen en opstellen te tonen. Ze genoot echt van een heftige discussie, vooral met iemand wier scherpzinnigheid niet onderdeed voor de hare, en die het ook leuk vond om eens flink tegen haar in te gaan! Het was jammer, dacht ze wel eens, dat haar arme kleine Ena niet wat zelfverzekerder was; hoewel, het was misschien voor alle betrokken partijen het beste dat Helena zo inschikkelijk was, en dat ze haar hele leven geleerd had om gehoorzaam te zijn en te doen wat men van haar verwachtte.

Als Ena ook maar half zo temperamentvol was geweest als haar vriendin Laura zou ze nooit zo dom zijn geweest om zich te laten uithuwelijken aan Archie.

Lady Honoria had haar zoon nooit gemogen, maar ze hadden geleerd elkaar te verdragen, en ze vond het een fijne gedachte dat ze altijd in staat was geweest om hem te intimideren. Ze had haar echtgenoot ook niet gemogen, en ze was erg opgelucht geweest toen hij er eindelijk in geslaagd was zich via zijn uitspattingen van het leven te beroven. Zou ze van een latere generatie zijn geweest, dan was ze misschien een soort Laura Morgan geworden; maar in haar tijd deed je als meisje wat er van je verwacht werd, en leerde je om zeer discreet te werk te gaan. Ze had in haar tijd heel wat minnaars gehad. Ze had ze altijd zelf gekozen en ze ook altijd de bons gegeven zodra ze haar begonnen te vervelen. Maar nooit, nooit had ze de buitenwereld iets van haar heimelijke vrijages laten ontdekken. Dat was een lesje, dacht ze, dat Laura Morgan nodig eens moest leren. Voorzichtig te zijn, dat op z'n minst. Wat zou ze hierna nu weer uithalen?

Maar wat het ook zou zijn, moest de douairière inwendig glimlachend toegeven, het zou zeker niets saais zijn. Wat Laura Morgen ook deed, het was altijd interessant. En misschien mocht ze die Laura ook wel zo omdat ze alles durfde waar zij, Honoria Mayhew, alleen maar van had durven dromen toen ze jong was en nog te zeer onder druk stond van de gedachten aan wat de gevolgen van haar daden zouden kunnen zijn! O ja, zelfs in haar tijd hield men al rekening met de gevolgen, en deed men dat niet, dan hoefde men alleen maar even aan die arme Caro Lamb te denken die alle waarschuwingen in de wind had geslagen in haar onstuimige jacht op die aansteller van een Byron.

Helaas had het arme, domme wicht uiteindelijk alles voor niets op het spel gezet. Maar Laura Morgan was anders. Het zou interessant zijn om te zien wat er uiteindelijk van haar terechtkwam.