17
Dit centrum van uitstraling was groter, feller, lichter. Denison voelde de warmte ervan aan zijn kijkglas, en hij deinsde een eindje achteruit. De vuurbal verspreidde ook een zekere hoeveelheid röntgenstralen, en hoewel zijn beschermende pak daar wel raad mee wist vond hij het niet juist zich er nodeloos aan bloot te stellen.
'Ik neem aan dat het nu wel vaststaat,' mompelde hij. 'Het lekpunt heeft een stabiele plek.'
'Daar ben ik van overtuigd,' zei Selene op effen toon.
'Laten we de zaak dan uitzetten en naar de stad teruggaan.'
Ze bewogen zich langzaam en Denison voelde een vreemd soort ontgoocheling. Er was geen onzekerheid meer, geen opwinding. Vanaf dit moment zou er niets meer mis kunnen gaan. De regering had belangstelling en langzaam maar zeker zou de zaak hem uit handen worden genomen.
'Dan kan ik nu wel aan mijn artikel beginnen, denk ik,' zei hij.
'Dat denk ik wel,' zei Selene behoedzaam.
'Heb jij nog eens met Barron gesproken?'
'Ja, dat heb ik gedaan.'
'En is zijn houding nog dezelfde?'
'Helemaal. Hij wil niet meedoen. Ben...' 'Ja?'
'Ik geloof echt niet dat het zin heeft nog verder met hem te praten. Hij wil gewoon part noch deel hebben aan welk project dan ook waar de Aardse regering iets mee te maken heeft.'
'Maar je hebt hem de situatie toch uitgelegd?'
'Tot in detail.'
'En hij wil het nog steeds niet?'
'Hij heeft een gesprek met Gottstein aangevraagd, en de Gevolmachtigde heeft erin toegestemd hem te ontvangen zodra hij terug is van de Aarde. Tot dan zullen we moeten wachten. Misschien dat Gottstein hem kan beïnvloeden, maar wat dat betreft heb ik mijn twijfels.'
Denison haalde zijn schouders op, een gebaar dat binnen zijn ruimtepak eigenlijk zinloos was. 'Ik begrijp hem niet.'
'Ik wel,' zei Selene zachtjes.
Denison gaf geen rechtstreekse reactie. Hij deed de pioneur en de bijbehorende apparatuur in hun beschermende rotsholte en zei: 'Klaar?'
'Klaar.'
Via Sluis P-4 keerden ze zwijgend naar de stad terug. Denison klom daar via de ladder naar beneden, terwijl Selene zich gewoon omlaag liet vallen, daarbij haar vaart af en toe remmend met behulp van de handgrepen aan de wand. Denison had ook geleerd hoe hij dat moest doen, maar hij was daarvoor nu niet in de stemming en zag nogal demonstratief van deze vorm van aanpassing af.
Ze ontdeden zich in de omkleedruimte van hun pakken en borgen ze op in de kasten. 'Wil je met me lunchen, Selene?' vroeg Denison.
'Je lijkt me wat overstuur,' zei Selene, slecht op haar gemak. 'Is er iets mis?'
'Dat is de reactie, denk ik. Lunch?'
'Ja, natuurlijk.'
Ze aten bij Selene thuis. Zij had daarop aangedrongen. 'Ik wil met je praten,' had ze gezegd, 'en een cafetaria is daarvoor nu eenmaal geen geschikte omgeving.'
En terwijl Denison traag kauwde op iets dat een vage gelijkenis vertoonde met kalfsvlees in pindasaus, zei ze: 'Ben, je hebt nog geen woord gezegd. En dat duurt nu al een week.'
'Nee, dat is niet waar,' zei Denison, zijn wenkbrauwen optrekkend.
'Jawel, het is waar.' Ze keek hem bezorgd aan. 'Ik weet niet precies hoe goed mijn intuïtie is als het niet om natuurkunde gaat, maar volgens mij is er iets wat je me niet wilt zeggen.'
Denison haalde zijn schouders op. 'Ginds op de Aarde maken ze hier een geweldige heibel over. Voordat hij terugkeerde heeft Gottstein aan allerlei touwtjes zitten trekken. Doctor Lamont is een beroemdheid geworden en ze willen dat ik terug kom zodra mijn artikel klaar is.'
'Terug naar de Aarde?'
'Ja. Het schijnt dat ik ook een soort held ben.'
'Dat heb je verdiend.'
'Een volledige rehabilitatie,' zei Denison op peinzende toon, 'dat is wat ze me aanbieden. Het is duidelijk dat ik aan elke universiteit of overheidsinstelling elk baantje kan krijgen dat ik maar zou begeren.'
'Is dat niet precies wat je altijd gewild hebt?'
'Ik stel me zo voor dat Lamont het wil, en het fijn zou vinden, en het ook vast wel zal krijgen. Maar ik ben er niet op uit.'
'Waar ben jij dan op uit?' vroeg Selene.
'Ik wil op de Maan blijven.'
'Waarom?'
'Omdat dit de voorpost van de mensheid is en omdat ik deel wil uitmaken van die voorpost. Ik wil meewerken aan de installatie van kosmeipompen, en die zullen alleen hier op de Maan komen. Ik wil aan de para-theorie werken met het soort instrumenten dat jij alleen kunt bedenken en bedienen, Selene... En ik wil bij jou zijn, Selene. Maar zul jij bij mij blijven?'
'Ik heb evenveel belangstelling voor de para-theorie als jij, Ben.'
'Maar zal Neville je nu geen andere taak opdragen?' vroeg Denison.
'Barron mij iets opdragen?' Haar stem klonk gespannen. 'Probeer je me te beledigen, Ben?'
'Geen sprake van.'
'Begrijp ik je dan verkeerd? Suggereer je dat ik met jou heb samengewerkt omdat Barron me dat had opgedragen?'
'Is dat dan niet zo?'
'Jawel. Maar dat is niet de reden waarom ik bij je ben geweest. Ik wilde bij je zijn. Hij denkt misschien dat hij me opdrachten kan geven, maar dat kan hij alleen als die opdrachten overeenstemmen met mijn eigen vrije wil, zoals in jouw geval. Ik heb er de pest aan als hij denkt dat het anders ligt, en ik heb er ook de pest aan als jij dat zou denken!'
'Maar jullie zijn sekspartners.'
'Dat zijn we geweest, ja, maar wat heeft dat ermee te maken? Als je het vanuit die hoek bekijkt kan ik hem net zo gemakkelijk commanderen als hij mij.'
'Dus je kunt met me samenwerken, Selene?'
'Natuurlijk,' antwoordde ze koeltjes. 'Als ik dat verkies.'
'En verkies je het?'
'Vooralsnog wel.'
En Denison glimlachte. 'De kans dat je het niet zou verkiezen, of dat je er zelfs niet toe in staat zou zijn, is wat me de afgelopen week zo ontzettend bezorgd heeft gemaakt, denk ik. Het spijt me, Selene, ik wil je helemaal niet lastig vallen met de sentimentele aanhankelijkheid van een oude Aardeling...'
'Wel, je geest heeft helemaal niets van een oude Aardeling, Ben. En er zijn andere vormen van aanhankelijkheid dan alleen seks. Ik vind het fijn bij je te zijn.'
Ze zwegen en Denisons glimlach verdween van zijn gezicht, om even later in wellicht ietwat obligater vorm terug te keren. 'Ik ben blij voor mijn geest.'
Denison keek een andere kant op, schudde even met zijn hoofd, en keek haar vervolgens weer aan. Zij hield hem zorgvuldig, bijna bezorgd in het oog.
'Selene,' zei hij, 'bij deze lekkages tussen universa gaat het om méér dan alleen energie. Ik vermoed dat jij daar ook al aan hebt gedacht.'
Het aanhouden van de stilte werd nu bijna pijnlijk. Tenslotte zei Selene: 'O, dat...'
De twee keken elkaar een poosje zwijgend aan - Denison in verlegenheid, Selene bijna betrapt.