15

Barron Neville verplaatste zijn gewicht van de ene voet naar de andere, een typische gewoonte die was ontstaan door de krappe woonruimten en de lage zwaartekracht op de Maan. In een grotere kamer, en onder Aardse zwaartekracht, zou hij hebben lopen ijsberen. Hier schommelde hij van links naar rechts in een voortdurende nerveuze beweging.

'Dus je bent er zeker van dat het werkt? Ja, Selene? Honderd procent zeker?'

'Ik weet het zeker,' bevestigde Selene. 'En dat heb ik je nu exact vijf keer gezegd.'

Neville scheen die opmerking niet te horen. Snel en zachtjes pratend zei hij: 'En het doet dus niet terzake dat Gottstein erbij aanwezig was? Hij heeft niet geprobeerd het experiment te onderbreken?'

'Nee. Natuurlijk niet.'

'En je had niet het gevoel dat hij zou proberen zijn gezag te gebruiken om...'

'Hoor eens, Barron, welk gezag bedoel je eigenlijk? Moet de Aarde soms een politiemacht hierheen sturen? Trouwens - je weet best dat ze ons niet kunnen tegenhouden.'

Neville stopte met zijn bewegingen en bleef een poosje roerloos staan. 'Dus ze weten het niet? Ze weten het nog altijd niet?'

'Natuurlijk weten ze het niet. Ben stond naar de sterren te kijken, en toen arriveerde Gottstein. En op dat moment heb ik geprobeerd een veldlekkage tot stand te brengen, hetgeen gelukt is, terwijl ik het andere al had. Bens opstelling...'

'Noem het niet zijn opstelling. Het was immers jouw eigen idee?'

Selene schudde van nee. 'Ik heb alleen een paar vage suggesties gedaan. De details kwamen van Ben.'

'Maar jij weet nu hoe het werkt. In naam van de Maan: we zijn nu toch zeker niet meer afhankelijk van die Aardeling?'

'Ik denk dat ik er nu genoeg van af weet om onze mensen in staat te stellen de zaak verder uit te werken.'

'Mooi! Laten we dan aan de slag gaan.'

'Nog niet. Verdomme, Barron, nog niet!'

'Waarom nog niet?'

'Omdat we ook de energie nodig hebben.'

'Die hebben we toch al?'

'Nog niet helemaal. Het lekpunt is niet stabiel, op geen stukken na, zelfs.'

'Maar dat kan bijgesteld worden. Dat heb je zelf gezegd.'

'Ik heb gezegd dat ik dat denk.'

'Dat is voor mij voldoende.'

'Niettemin zou het beter zijn als we Ben deze kwestie van de stabiliteit verder lieten uitwerken.'

Er viel een stilte tussen hen beiden. Nevilles smalle gezicht werd opeens een grimas die vijandigheid uitstraalde. 'Jij denkt dat ik daar niet toe in staat ben? Is dat het?'

'Wil jij dan met mij meegaan naar de oppervlakte om er verder aan te werken?' vroeg Selene.

Er viel opnieuw een stilte. 'Ik stel je sarcasme niet erg op prijs,' zei Neville toen met onvaste stem. 'En ik heb geen zin om nog lang te moeten wachten.'

'Ik kan de natuurwetten niet commanderen. Maar ik denk niet dat het lang zal duren... Nu wil ik graag gaan slapen, als je het niet erg vindt. Morgen heb ik weer een stel toeristen.'

Even leek het alsof Neville aanstalten maakte om haar de gastvrijheid van zijn eigen bed aan te bieden, maar het gebaar - als het dat was - bleef halverwege steken. Selene liet niet blijken dat ze het gezien, laat staan verwacht had. Ze knikte vermoeid, en ging.