2

Selenes woonverblijf was natuurlijk klein en compact, maar het was voorzien van allerlei snufjes. De panoramische vensters toonden sterrenhemels die langzaam en volgens toevalspatronen veranderden, en die nooit overeenkwamen met werkelijk bestaande constellaties. Elk van de drie vensters stond desgewenst een telescopische beeldvergroting toe.

Aan die laatste faciliteit had Barron Neville een grondige hekel. Hij zette de vergroting altijd bruusk uit en zei dan: 'Ik snap niet hoe je dat kunt verdragen. Jij bent de enige die ik ken die de slechte smaak heeft om zoiets te doen. En dan te bedenken dat die nevels en sterrenhopen niet eens echt zijn!'

En dan haalde Selene onaangedaan haar schouders op en zei: 'Wat is echt? Hoe weet je dat de dingen die je buiten ziet echt zijn? En verder geeft het mij een gevoel van vrijheid en beweging. Mag dat dan niet in mijn eigen woning, als ik daar toevallig zin in heb?'

En dan placht Neville het een of ander te mompelen, waarna hij een halfhartige poging deed de knoppen in de oorspronkelijke stand terug te zetten, en Selene zou zeggen: 'Laat maar.'

Het meubilair had zachte rondingen, en de muren waren gedecoreerd met abstracte patronen in gedempte, beschaafde kleuren. Nergens was een spoor te vinden van iets dat ook maar in de verste verte leek op een levend wezen.

'Levende wezens zijn Aarde,' zei Selene altijd, 'niet de Maan.'

Toen ze binnenkwam trof ze ook deze keer, zoals zo vaak, Neville aan. Barron Neville lag op de iele bank en hij had één sandaal aan. De andere lag naast de bank op de grond, waar ze gevallen was. Nevilles buik was rood gevlekt, vlak boven zijn navel, omdat hij zich daar in gepeins had liggen krabben.

'Wil je ons even wat koffie zetten, Barron?' vroeg ze, terwijl ze met enkele snelle, sierlijke kronkelingen uit haar kleren gleed, waarna ze deze met een tik van haar grote teen naar de hoek van de kamer schopte.

'Wat een opluchting als je ze weer kunt uitdoen,' zei ze. 'Dat is het vervelendste deel van de baan: dat ik me moet kleden als een Aardje.'

Neville stond in de keukenhoek. Hij luisterde niet, want dit had hij al vaak gehoord. 'Wat is er mis met je watervoorraad?' vroeg hij. 'Er is niets meer.'

'Nee?' vroeg ze. 'Nou, dan zal ik wel te veel gebruikt hebben. Even geduld.'

'Problemen gehad vandaag?'

Selene haalde haar schouders op. 'Nee. De gewone routine. De gebruikelijke taferelen van hoe ze de kat uit de boom kijken en veinzen dat ze het eten niet vies vinden en benieuwd zijn of hun gevraagd zal worden hun kleren uit te trekken, wed ik. Ik moet er niet aan denken!'

'Begin je soms preuts te worden?' Hij zette twee kleine kopjes koffie op tafel.

'In dit geval is preutsheid een noodzaak. Ze zitten vol rimpels, puilen naar alle kanten uit, hebben een slap vel, en stikken van de ziektekiemen. Het kan me niet schelen wat de mensen van de quarantaine beweren, maar ze barsten ervan! Jij nog nieuws te melden?'

Barron schudde van nee. Hij was nogal zwaar gebouwd voor een Lunair, en zijn ogen waren lichtjes dichtgeknepen, waardoor ze bijna stuurs leken, maar dat hoorde nu eenmaal bij hem. Afgezien daarvan had hij een regelmatig, en opmerkelijk knap gezicht, vond Selene.

'Niets bijzonders,' zei hij. 'We wachten nog steeds af wat de wisseling van Gevolmachtigde voor consequenties heeft. We weten nog niet wat die Gottstein voor iemand is.'

'Kan hij voor problemen zorgen?'

'Niet meer dan er al zijn. Immers: wat kunnen ze doen? Ze kunnen niet infiltreren. Je kunt een Aardje niet vermommen als een Lunair.' Niettemin leek hij daar niet helemaal gerust op.

Selene nam een slokje van haar koffie en keek hem op een sluwe manier aan. 'Sommige Lunairen zouden in hun binnenste wel eens Aardjes kunnen zijn.'

'Ja, en ik zou graag weten wie. Soms denk ik dat ik geen vertrouwen kan hebben in... Nou ja. Ik verspil massa's tijd aan mijn synchrotronproject en schiet geen steek op. Ik krijg alsmaar geen prioriteit.'

'Waarschijnlijk vertrouwen ze je niet, en dat kan ik me best voorstellen. Dan moet je maar niet zo samenzweerderig rondsluipen.'

'Dat doe ik helemaal niet! Ik zou met het grootste genoegen uit de synchrotronruimte weglopen om er nooit meer terug te keren, maar dan zouden ze echt achterdochtig worden... Als jij zo slordig bent geweest met je watervoorraad, Selene, kunnen we zeker geen tweede kopje meer maken?'

'Nee, dat gaat niet. Maar nu je het er toch over hebt: jij hebt me een flink eind op weg geholpen. Jij hebt hier de afgelopen week twee keer een douche genomen!'

'Ik zal je een waterkrediet geven. Ik wist niet dat je het bijhield.'

'Niet ik houd het bij - mijn waterreservoir doet dat.'

Ze nam zelf haar laatste slok en keek peinzend in het lege kopje. 'Ze trekken er steeds weer rare gezichten bij,' zei ze. 'En ik begrijp nog steeds niet waarom ze dat doen. Ik vind het gewoon lekker. Heb jij ooit Aardse koffie geproefd, Barron?'

'Nee,' zei hij.

'Ik wel. Een keertje. Een of andere toerist had een paar pakjes van wat hij instantkoffie noemde binnengesmokkeld. Hij bood er mij een aan in ruil voor jeweetwel. Hij scheen te denken dat het een faire prijs was.'

'En heb je het gekregen?'

'Ik was nieuwsgierig. Het smaakte bitter en metaalachtig. Ik vond het smerig. En vervolgens heb ik hem verteld dat rassenvermenging in strijd was met de Lunaire gewoonten, en daarna werd hij zelf ook nogal bitter en metaalachtig.'

'Je hebt me dit nooit eerder verteld. Hij werd toch niet lastig, hoop ik?'

'Dat gaat je niet echt iets aan, is het wel? Maar nee, hij werd niet lastig. Als hij dat wel had gedaan, in deze voor hem verkeerde zwaartekracht, had ik hem van hier naar gang 1 gemept.'

Even later vervolgde ze: 'O ja, ik heb vandaag een andere Aardeling opgepikt. Die wilde per se bij me komen zitten.'

'En wat bood hij je aan voor het neuken dat jij zo fijntjes jeweetwel noemt?'

'Hij bleef gewoon zitten.'

'En staarde naar je borsten?'

'Daar zijn ze voor, maar feitelijk deed hij dat niet. Hij staarde naar mijn naamplaatje... Trouwens, wat heb jij met zijn fantasietjes te maken? Fantasietjes zijn vrij en ik hoef er niet aan mee te werken. En wat denk je wel dat ik fantaseer? Dat ik naar bed ga met een Aardeling? Met alle soorten actie die je dan mag verwachten van iemand die niet gewend is aan onze zwaartekracht? Ik wil niet beweren dat het nooit is gedaan, maar niet door mij, en ik heb er nog nooit positieve verhalen over gehoord. Is dat nu duidelijk? Kan ik terugkeren naar mijn Aardje? Die tegen de vijftig is? En die kennelijk niet buitengewoon aantrekkelijk is geweest zelfs toen hij nog maar twintig was? Een boeiende verschijning wel, dat moet ik hem nageven.'

'Akkoord, laat het venijn maar achterwege, ik snap de boodschap. Wat was er met hem?'

'Hij vroeg naar het protonensynchrotron!'

Neville ging staan, en hij wankelde even, zoals bijna onvermijdelijk was na een snelle beweging bij lage zwaartekracht. 'Wat vroeg hij over het synchrotron?'

'Niets speciaals. Waarom doe je zo opgewonden? Je hebt me gevraagd je alles te rapporteren over toeristen die ooit iets doen of zeggen wat buiten de routine valt, en dit leek me daarvan een voorbeeld. Nog nooit eerder heeft iemand me iets gevraagd over het synchrotron.'

'Akkoord.' Hij zweeg even en vervolgde op normale toonhoogte: 'Waarom had hij belangstelling voor het synchrotron?'

'Ik heb niet het flauwste idee,' antwoordde Selene. 'Hij vroeg alleen of hij het kon zien. Misschien is hij een toerist die veel belangstelling heeft voor de wetenschap. Maar het kan ook best zijn dat het alleen een trucje was om mijn belangstelling voor hem te wekken.'

'Dat lijkt me dan prima gelukt. Hoe heet hij?'

'Dat weet ik niet. Ik heb het hem niet gevraagd.'

'Waarom niet?'

'Omdat ik geen belangstelling voor hém heb! Wat wil je nu eigenlijk? Trouwens, alleen al het feit dat hij ernaar vraagt toont aan dat hij een toerist is. Als hij een natuurkundige was zou hij het niet hebben hoeven vragen. Dan had hij het geweten.'

'Mijn lieve Selene,' zei Neville. 'Laat ik het nog eens duidelijk voor je spellen. Onder de huidige omstandigheden is iedereen die het protonensynchrotron wil zien een vreemde vogel waar we graag meer van willen weten. En waarom vroeg hij het uitgerekend aan jou?' Hij liep met snelle passen van het ene einde van de kamer naar het andere, alsof hij energie kwijt moest. Daarna zei hij: 'Jij bent de expert in zulke onzin. Vind jij hem aantrekkelijk?'

'Seksueel?'

'Je weet wat ik bedoel. Speel geen spelletjes met mij, Selene!'

Ze gaf met duidelijke tegenzin antwoord. 'Hij is wel boeiend, zelfs een beetje verontrustend. Maar ik weet niet waarom. Hij heeft niets gezegd. Hij heeft niets gedaan.'

'Boeiend en verontrustend? Dan moet je zorgen dat je hem weerziet.'

'En wat dan?'

'Hoe moet ik dat weten? Dat is jouw taak. Zoek uit hoe hij heet. Kijk eens wat je verder te weten kunt komen. Jij hebt een zekere hoeveelheid hersens, dus gebruik die voor de afwisseling maar eens op een nuttige manier.'

'Vooruit dan maar,' zei ze. 'Orders van hogerhand. Goed.'