11

Barron Neville keek haar een poos volkomen sprakeloos aan. Kalm beantwoordde ze zijn blik. Het uitzicht op haar ruiten was weer eens veranderd. Een ervan liet nu de Aarde zien, die net iets meer dan halfvol was.

'Waarom?' wist hij eindelijk uit te brengen.

'Het was eigenlijk een ongelukje,' zei ze. 'Ik begreep wat hij bedoelde en was te enthousiast om mijn mond te houden. Ik had het je al dagen geleden moeten zeggen, maar ik was bang dat je zou reageren zoals je nu reageert.'

'Dus nu weet hij het. Stommeling!

Ze trok haar wenkbrauwen op.' Wat weet hij dan? Alleen iets wat hij toch vroeg of laat zou hebben geraden, dat ik niet echt een toeristengids ben, maar jouw Aanvoelster. Een Aanvoelster die geen flauw idee heeft van wiskunde. Dat mag hij toch best wel weten? Wat geeft het dat ik intuïtie heb? Hoe vaak heb jij me niet voorgehouden dat mijn intuïtie geen waarde heeft tot hij wordt ondersteund door logische bewijzen en experimentele waarneming? Hoe vaak heb je me niet gezegd dat zelfs de krachtigste intuïtieve gevoelens fout kunnen zijn? Nou, welke waarde zal hij dan hechten aan iets wat een Aanvoelster zegt?'

Neville was bleek geworden, maar Selene wist niet of dat voortkwam uit woede dan wel uit bezorgdheid. 'Jij bent anders,' zei hij. 'Heeft jouw intuïtie het niet altijd bij het rechte eind gehad? Als je er zelf van overtuigd was?'

'Ja, maar dat weet hij helemaal niet, is het wel?'

'Dat zal hij nog wel raden. Hij zal Gottstein opzoeken.'

'Wat kan hij Gottstein vertellen? Hij weet nog steeds op geen stukken na waar we in feite op uit zijn.'

'Denk je?'

'Ja, dat denk ik.' Ze was opgestaan, van hem weggelopen. Nu draaide ze zich naar hem om en riep: 'Ja! Ik vind het heel goedkoop van je dat je suggereert dat ik jou en de anderen zou verraden. Als je niet gelooft dat ik integer ben, geloof dan in elk geval mijn gezonde verstand. Het heeft geen zin het hun te vertellen. Wat hebben ze eraan, of wat hebben wij eraan, als we allemaal de ondergang tegemoet gaan?'

'Alsjeblieft, Selene,' zei Neville, met een vies gezicht en een afwerend handgebaar, 'niet alweer.'

'Jawel. Luister goed. Hij heeft met me gepraat en uitleg gegeven over zijn werk. Jij verbergt me als een geheim wapen. Jij zegt me dat ik waardevoller ben dan welk instrument ook en dan een gewone geleerde. Jij speelt je samenzweringsspel, jij staat erop dat iedereen moet blijven denken dat ik gewoon een toeristengids ben en verder niets, zodat mijn grote talenten altijd beschikbaar zullen blijven voor de Lunairen. Voor jou. En wat bereik je daarmee?'

'We hebben jou toch, niet waar? Hoe lang zou je in vrijheid zijn gebleven, denk je, als zij...'

'Dat soort dingen zeg je steeds opnieuw. Maar wie is er gevangen genomen? Wie is er tegengehouden? Waar zijn de bewijzen voor die grote samenzwering die jij overal om je heen ziet? De Aardelingen houden jou en je team van hun grote instrumenten vandaan omdat jullie hen daar zelf toe aanzetten, niet uit kwaadaardigheid. En dat heeft ons trouwens meer voordeel dan nadeel opgeleverd, want het heeft ons gedwongen andere, betere instrumenten te ontwikkelen.'

'Gebaseerd op jouw theoretische inzichten, Selene.'

Selene glimlachte. 'Ik weet het. Ben was er zeer complimenteus over.'

'Jij en je Ben! Wat heb je verdomme toch met dat miserabele Aardje?'

'Hij is een immigrant. En wat ik héb is behoefte aan informatie. Krijg ik die soms van jou? Jij bent zo verdomd bang dat ik word opgepakt dat je niet eens het risico wilt lopen dat iemand me ziet praten met een natuurkundige. Alleen met jou, want jij bent immers mijn... Alleen om die reden, denk ik.'

'Toe nou, Selene.' Hij probeerde het sussend te laten klinken, maar er was veel te veel ongeduld hoorbaar in zijn stem.

'Nee, dat kan me ook eigenlijk niet veel schelen. Jij hebt me gezegd dat dit mijn enige taak is en ik heb geprobeerd me er zo goed mogelijk op te concentreren, en soms denk ik dat ik het te pakken heb, wiskunde of geen wiskunde. Ik kan het me voor de geest halen -het soort actie dat ondernomen moet worden. En dan ontglipt het me weer. Maar wat heeft het allemaal voor zin als de Pomp toch alles de vernieling in jaagt? Heb ik je niet gezegd dat ik de uitwisseling van veldspanningen wantrouwde?'

'Dan vraag ik het je nogmaals,' zei Neville. 'Ben je bereid te zeggen dat de Pomp ons zal vernietigen? Dus niet "kan", geen "eventueel", geen "misschien", alleen "zal" en niets anders?'

Selene schudde boos van nee. 'Dat kan ik niet. Daarvoor zijn de verschillen te marginaal. Ik kan niet zeggen dat het zal gebeuren, maar is in dit soort gevallen een gewoon kan al niet voldoende?'

'Lieve hemel!'

'Je hoeft niet wanhopig naar boven te kijken! Je hoeft niet zo superieur te doen! Je hebt de zaak nooit onderzocht. Ik heb je gezegd hoe je zo'n onderzoek kunt aanpakken.'

'Je bent er nooit zo bezorgd over geweest voordat je naar dat Aardje van je begon te luisteren.'

'Hij is een immigrant. Ben je van plan de zaak te onderzoeken?'

'Nee! Ik heb je al verteld dat je suggestie onpraktisch is. Jij bent geen experimenteel natuurkundige. Iets wat er in jouw geest goed uitziet hoeft niet altijd ook te werken in de echte wereld van instrumenten, foutenmarges, onzekerheid.'

'De zogenaamd echte wereld van jouw laboratorium!' Haar gezicht had een blos van kwaadheid en ze hield haar gebalde vuisten ter hoogte van haar kin. 'Jij verspilt zeeën van tijd aan het maken van een zo volmaakt mogelijk vacuüm... Maar we hebben een vacuüm, buiten, boven ons hoofd, en we hebben daar temperaturen die van tijd tot tijd dicht in de buurt van het absolute nulpunt komen! Waarom probeer je geen experimenten te doen op de oppervlakte?'

'Dat zou zinloos zijn geweest.'

'Hoe kun je dat weten? Jij wilt het gewoon niet proberen. Ben Denison heeft het geprobeerd. Hij nam de moeite een systeem te bedenken dat hij op de oppervlakte zou kunnen gebruiken en hij heeft het geïnstalleerd tijdens zijn bezoek aan de zonnebatterijen. Hij wilde dat je meeging, maar jij had geen zin. Weet je nog? Het was iets heel eenvoudigs, zo eenvoudig dat ik het jou zou kunnen uitleggen nu het mij eenmaal is uitgelegd. Hij liet het werken bij dagtemperatuur en bij nachttemperatuur, en dat gaf hem voldoende aanknopingspunten om met behulp van de pioneur een totaal nieuwe richting van onderzoek in te slaan.'

'Jij laat het wel erg eenvoudig klinken allemaal.'

'Het is ook erg eenvoudig! Toen hij eenmaal wist dat ik een Aanvoelster was heeft hij met me gesproken op een manier die ik van jou nog nooit heb meegemaakt. Hij heeft uitgelegd welke redenen hij heeft om te denken dat de versterking van de cohesieve kernkracht in de omgeving van de Aarde inderdaad in een catastrofaal tempo toeneemt. Het zal nog maar een paar jaar duren voordat de zon ontploft en die versterking verder stuurt, in golven, naar...'

'Nee, nee, nee, nee,' schreeuwde Neville. 'Ik heb zijn onderzoeksresultaten gezien en ik ben niet onder de indruk.'

'Je hebt ze gezien?'

'Natuurlijk. Dacht je dat ik hem in onze laboratoria zou laten werken zonder na te gaan of hij weet waar hij mee bezig is? Ik heb zijn resultaten gezien en ze zijn niets waard. Hij meet minieme afwijkingen die ruimschoots binnen de foutenmarge van de apparatuur vallen. Als hij wenst te geloven dat die afwijkingen significant zijn, en als jij hem wenst te geloven, vooruit maar, ga je gang. Maar hoe groot jullie geloof ook is, het is nooit groot genoeg om een significantie te scheppen die gewoonweg ontbreekt.'

'Wat wens jij te geloven, Barron?'

'Ik wil de waarheid.'

'Maar heb je niet vooraf je eigen evangelie van de waarheid geschreven? Jij wilt een Pompstation op de Maan, is het niet, zodat je niets meer te maken hoeft te hebben met de oppervlakte? En alles wat dat zou kunnen verhinderen is niet de waarheid - per definitie.'

'Ik ga daar nu geen ruzie over maken. Ik wil het Pompstation en ik wil nog liever... het andere. Het ene is pas goed samen met het andere. Weet je zeker dat je niet...'

'Ja!

'En zul je dat ook zo laten?'

Selene bewoog zich weer met wervelende bewegingen om hem heen, waarbij ze met haar voeten roffels op de vloer gaf die in de maat waren met de kwaadheid en de opwinding die ze voelde.

'Ik zal hem niets vertellen,' zei ze, 'maar ik moet meer informatie hebben. Jij hebt geen informatie voor mij, maar hij misschien wel. Of misschien komt hij er nog aan via experimenten die jij niet wik uitvoeren. Ik moet met hem blijven praten om te ontdekken wat hij aan de weet zal komen. Als jij je tussen hem en mij opstelt zul je nooit te weten komen wat je wilt weten. En je hoeft niet bang te zijn dat hij het eerder zal ontdekken dan ik. Hij is te Aards in zijn manier van denken. Hij zal de laatste stap niet zetten. Ik wel.'

'Goed. En houd steeds het verschil tussen de Maan en de Aarde voor ogen. Dit is jouw wereld. Je hebt geen andere. Die man, Denison, die Ben van je, die immigrant, is van de Aarde naar de Maan gekomen en kan, als hij dat wil, van de Maan naar de Aarde terugkeren. Jij kunt nooit naar de Aarde gaan, nooit! Jij bent voor altijd een Lunaire.'

'Een Maanmaagd,' zei Selene spottend.

'Geen maagd,' zei Neville. 'Al zul je misschien een hele poos moeten wachten voor ik dat weer metterdaad aantoon.'

Die opmerking leek langs haar heen te gaan.

'En wat dat gevaar van een grote explosie betreft,' vervolgde hij, 'als er zo'n enorm risico verbonden is aan het veranderen van fundamentele constanten in ons universum, waarom hebben de para-mensen, die ons in technologisch opzicht zo ver vooruit zijn, de Pompen dan niet allang stilgelegd?'

En hij ging weg.

Ze keek met strak opeengeklemde kaken naar de gesloten deur. Toen zei ze: 'Omdat hun situatie verschilt van de onze, jij onnozele hals.' Maar ze sprak tegen zichzelf, want hij was er niet meer.

Ze haalde de hendel over om haar bed te laten zakken, wierp er zich op neer, en voelde haar bloed koken. Hoeveel dichter was ze nu genaderd tot het eigenlijke doel waarnaar Barron en die anderen nu al jaren streefden?

Niets!

Energie! Iedereen was op zoek naar energie. Dat was het toverwoord. Ze zochten een hoorn des overvloeds, de sleutel tot een eeuwige voorraad... Maar toch was energie op zichzelf nog niet genoeg.

Als je de energie vond kon je ook het andere vinden. Als je de sleutel tot energievoorziening wist te ontdekken zou ook duidelijk worden wat de sleutel tot het andere was. Ze wist gewoon dat ze die sleutel onmiddellijk zou herkennen als ze een bepaald subtiel puntje te pakken kon krijgen dat evident zou lijken op het moment dat ze het te pakken had. (Lieve hemel, ze was zozeer aangestoken door Barrons chronische paranoia dat ze het nu zelfs al in haar gedachten omschreef als 'het andere'.)

Geen Aardeling zou dat subtiele punt opmerken, want geen Aardeling had een reden om ernaar op zoek te zijn.

Ben Denison zou het dus voor haar ontdekken zonder het voor zichzelf te ontdekken.

Aan de andere kant... Wat deed het er allemaal nog toe als het universum ten dode was opgeschreven?