Hoofdstuk 55

De koninklijke familie genoot de middagthee in de weelderig gedecoreerde en gemeubileerde troonkamer van kasteel Windsor. De hoogzwangere prinses Chanel goot Earl Grey uit een zilveren theepot in exquise porseleinen kopjes. Koning Charles en koningin Camilla zaten zij aan zij op hun rijk versierde troon en bedankten voor de thee; ze hadden het veel te warm in hun met hermelijn afgezette koningsmantels, en hun kroon was zwaar en oncomfortabel. De prinsen William en Harry schoven onrustig op hun stoelen van goudbrokaat, en wensten vurig dat het komende uur snel voorbij zou zijn. Hun militaire uniformen zaten al net zo ongemakkelijk.

Prinses Chanel nipte deftig van haar thee. ‘Wat dacht je ervan om de baby Gucci te noemen?’ vroeg ze aan Harry. ‘Gucci kan zowel voor een jongen als voor een meisje.’

‘Gucci?’ zei Charles, en hij keek op van de brief die hij aan het lezen was.

‘Ik vind ‘t wel wat,’ zei Harry. ‘Gruwelijk!’

‘Nee Harry, het is belachelijk,’ zei Charles. ‘Ik wil niet dat mijn kleinkind Gucci gaat heten.’

Zuchtend verschoof Camilla haar kroon. Er hing altijd wat spanning in de lucht voordat de dubbele deuren aan de overkant van de kamer werden geopend. Charles las nogmaals de brief die naar hem was doorgestuurd, tegelijk met een brief van Dwayne Lockhart die hem schreef dat hij samen met Paris War and Peace aan het lezen was.

King George III Afdeling

Rampton Ziekenhuis

Aan de Prince of Wales

16, Hell Close

Flowers Exclusion Zone

Liefste moeder en vader,

Ik ben het slachtoffer van een misdadig misverstand. Ik zit gevangen in een ziekenhuis voor geestelijk gestoorden, voor een misdrijf dat ik niet heb begaan.

Ik heb altijd volgehouden dat glazen tafels verboden moeten worden. Misschien dat de autoriteiten nu eindelijk belang hechten aan mijn expertise en ervaring.

Ik schreeuw, ik gil en ik maak de psychiaters, dokters en verpleegsters hier constant duidelijk dat ik van koninklijke geboorte ben, en op een dag koning van Engeland zal zijn. Maar tevergeefs.

Willen jullie me alsjeblieft zo snel mogelijk komen opzoeken en mijn authenticiteitspapieren meenemen? Ze liggen in de bureaula in de huiskamer van de bugalow.

Ik verzoek jullie hier haast achter te zetten.

Doe alsjeblieft de groeten aan mijn moeder, Camilla, gravin van Cornwall.

Jullie zoon

Prins Graham van Ruislip

‘Lees je iets interessants, liefste?’vroeg Camilla. ‘Nee,’ zei Charles. ‘Het is totaal niet boeiend.’ Hij scheurde de brief in kleine stukjes, en stopte de snippers in de zak van zijn witte, satijnen broek.

Op de eerste klanken van de fanfare zette de koninklijke familie zich schrap en werd het publiek binnengelaten. Een bazige vrouw met het uniform van de Koninklijke Erfgoed BV schreeuwde: ‘Het is verboden om de tentoongestelde stukken te voederen of aan te raken, of te proberen een gesprek met ze aan te knopen. En stapt u alstublieft niet over de koorden heen.’

Camilla vond het moeilijk om een praatje te maken met haar familie terwijl de constante stroom toeristen voorbijliep en hen aangaapte, maar het was maar één uurtje op werkdagen en twee uur in het weekend. De rest van de tijd hadden ze min of meer voor zichzelf. Mister English, de premier, was eigenlijk wel erg toeschietelijk geweest. En ze was ervan overtuigd dat hij gelijk had toen hij uitlegde dat alles, ook de monarchie, geld moest opbrengen.

Een enorme Australiër in een T–shirt met de print THE DINGO DONE IT greep het fluwelen koord beet en hij zei tegen zijn vrouw: ‘Toch zonde dat ze gevangen zitten, hè Darleen? Ze lijken net echte mensen.’

De suppoost riep: ‘Doorlopen!’ en de menigte schuifelde langzaam verder.

EINDE