Hoofdstuk 11

Boy English had bijna de hele ochtend in de vergaderkamer van het Neocon-hoofdkwartier doorgebracht met een team adviseurs dat het script voor zijn eerste politieke zendtijd eruit had geramd. De kamer had een laag plafond en was hel verlicht. De ramen zaten potdicht en de airconditioning was eerder koud dan aangenaam. Er waren sandwiches besteld en tot Boys afgrijzen was elke sandwich besmet met mayonaise. Uiteindelijk kon het script om halfeen uitgeprint worden en er werden kopieën uitgedeeld voor de laatste controle.

ZENDTIJD POLITIEKE PARTIJ

De film begint met Boy en zijn vrouw in hun IKEA-bed, stoeiend met hun kleine kinderen.

Voice-over Boy:

De toekomst van dit prachtige land gaat mij aan het hart. Ik geef nog meer om mijn gezin.

Opname:

Boy die de kinderen in bad doet.

Voice-over Boy:

Als vader kan ik alles. Ik heb zelf de navelstreng van mijn beide kinderen doorgeknipt.

Laatste shot:

Boy met zeepschuim op zijn neus.

Voice-over Boy:

Door mijn kinderen blijf ik stevig in mijn schoenen staan.

Laatste shot:

Kind lachend in bad.

Voice-over Boy:

Zij laten mij zien wat echt belangrijk is.

Opname:

Boy die zijn vrouw thee op bed brengt.

Voice-over Boy:

Ik weet dat de vrouwen het door de jaren heen niet makkelijk hebben gehad.

Opname:

Boy die de hond uitlaat en stilstaat om met een gepensioneerde een praatje te maken.

Voice-over Boy:

Ik woon midden in mijn kiesdistrict. Door de hond uit te laten blijf ik van alles op de hoogte. Ik maak graag een praatje met mijn kiezers.

Opname:

Boy op zijn fiets die naar rockmuziek luistert via een iPod.

Voice-over Boy:

Ik pak graag de fiets om mijn gezondheid op peil te houden. Ik ga ermee naar mijn werk, en ik kan tegelijkertijd muziek luisteren.

Opname:

Boy lachend met een zwarte politieman in de House of Commons.

Voice-over Boy:

Ik ben echt dol op deze plek; het is de moeder aller Parlementen.

Opname:

Boy in zijn kantoor in Westminster met zijn secretaresse in een rolstoel.

Voice-over Boy:

Mijn staf betekent meer voor me dan alleen maar werknemers. Ze zijn de vrienden die ik kan vertrouwen. Vertrouwen is het belangrijkste van alles.

Opname:

Boy bij het vragenuurtje van de premier. Hij vraagt waarom de overheid themasloffen heeftverboden, waarbij hijzelf aangeeft dat zijn vrouw rendierpantoffels voor hem had gekocht met kerst.

Voice-over Boy:

Meneer de Voorzitter. Hoe bestaat het dat dit land dat voor ongekende economische problemen staat, een regering heeft die zich met futiliteiten bezighoudt als een wettelijk verbod op trappen en themapantoffels? Mijn vrouw heeft mij afgelopen kerst een paar rendiersloffen cadeau gedaan en ze bevallen me prima.

Opname:

Gelach van de Neocons en een shot van de eveneens lachende voorzitter die om orde roept. Dan een opname van Boyop een voetbalveld die een multicultureel team van jongens en meisjes coacht (met achtergrondgeluiden).

Voice-over Boy:

Voetbal is een ware passie van mij. Mijn team heet de Tower Hamlet Juniors.

Opname:

Boy die met zijn vrouw en hond een bar binnenloopt. Ze lopen naar de toog.

Voice-over Boy:

Eens per week laten wij onze kinderen in de competente handen van mijn schoonmoeder en gaan we samen een avondje uit. We zijn inmiddels goed bevriend met de stamgasten.

Close-up:

Boy drinkt een biertje met een Aziatische man met een tulband.

Voice-over:

Ik wil leven in een maatschappij die…

Close-up:

Boys vrouw speelt darts met een Aziatische vrouw in een sarong.

Voice-over Boy:

…openstaat voor alle culturen…

Opname:

Boy die meeloopt in een roze parade naast een homoseksuele oorlogsveteraan die een spandoek ophoudt: ROZE TROTS.

Voice-over Boy:

…en voor seksuele tolerantie.

Opname:

Archiefmateriaal van de koninklijke familie op het balkon van Buckingham Palace.

Voice-over Boy:

En bovenal houd ik zielsveel van ons koningshuis.

Het lied Land of Hope and Glory begint te spelen. Muziek ebt langzaam weg en gaat over in Boy die zich richt tot de kijker.

 

Boy:

Ik beloof u dit: als u op de Neocons stemt, halen wij de koninklijke familie weg uit hun wrede ballingschap, en brengen hen terug naar de plaats waar zij thuishoren, in het hoofd en hart van onze natie.

Muziek klinkt weer. Close-up van Boydie tranen uit zijn ogen veegt.

Nadat Boy het gelezen had, keek hij om zich heen naar zijn team, en zei: ‘Al dat spul over mijn hond vind ik prima, het probleem is alleen dat ik geen hond heb.’

‘Nog beter,’ zei een media-adviseur opgewonden. ‘Dan filmen we je terwijl je er een uit het asiel haalt.’

‘Niet uit Battersea,’ zei een andere adviseur. ‘Daar is de minister van Financiën al geweest, de opportunistische zak.’

‘Ik haal er wel een uit mijn kiesdistrict,’ zei Boy. ‘Alle politiek is lokaal.’

Het script werd aangepast en er werd haastig voor diezelfde middag een bezoek aan Norfolk geregeld.

Terwijl ze hun papieren bij elkaar raapten en hun laptops dichtdeden, zei Boy: ‘Zeg, ik hoef die rothond toch niet de houden of zo, hè? Ik kan die beesten niet uitstaan.’

‘Nee hoor,’ zei een persvoorlichter. ‘Hij kan later vermist worden. Zoiets kunnen we wekenlang rekken.’ De persvoorlichter kon de campagne al uittekenen. ‘Ik zie al helemaal voor me hoe Boy de straten afstroopt om zijn verloren hond terug te vinden. Dan kun je meteen een van je interviews geven ‘waarbij je je tranen wegslikt’, Boy.’

‘Puike job, mensen,’ zei Boy. ‘Win win, nietwaar?’

Dwayne zat met vijf andere stagiaires inclusief Peter Penny in een geïmproviseerd klaslokaal in het controlecentrum. Inspecteur Lancer gaf een lesje in ‘beschermen van het vaderland’. Een stroomstok ging van hand tot hand in de kleine kamer.

Lancer zei: ‘Een stroomstok is het meest effectieve niet-dodelijke wapen. Als je wordt aangevallen door iemand uit de Exclusion Zone of bedreigd wordt door een van hun valse honden, raak dan niet in paniek en roep niet om je mammie. Je hoeft je belager met deze stroomstok slechts drie seconden aan te raken, vijf als het een vetzak is. De elektrische schok verlamt ze gedurende enkele minuten, lang genoeg om een paar flinke trappen te verkopen, hè jongens?’

Dwayne gaf de stroomstok terug aan de inspecteur. Hij kon zich geen enkel geval indenken waarin hij dat weerzinwekkende ding zou gebruiken. Inspecteur Lancer gaf de stok een paar liefdevolle klopjes alsof het een huisdier was.

Lancer vervolgde: ‘Het leven in de Exclusion Zones zit vol gevaren; de gemiddelde straat is tot aan de nok gevuld met meedogenloze criminelen, terroristen en aanverwant gespuis. En daar dat watje van een prins Charles prompt dikke tranen in zijn kom linzen vergiet bij alleen al het idee de politie te bewapenen met AK-47’s, moeten we met het op één na beste genoegen nemen. Dus nu toon ik de Grice-taser, die toevallig tot mijn speciale favorieten behoort. Als je al eens aangevallen bent door een belager, weet je hoe belangrijk het is om een krachtig wapen te hebben.’ Hij haalde het wapen uit de holster om zijn heupen en zei: ‘Kom eens hier, Dwayne.’

Dwayne stond met tegenzin op, zijn ogen strak op het kleine zwarte wapen gericht; Lancer gebaarde dat hij aan de andere kant van de kamer moest gaan staan. Dwayne stond met zijn rug tegen de muur.

Lancer zei: ‘Het is gewoon een kwestie van richten en de taser afvuren op je belager. Er schieten snoertjes uit tot vijf meter ver die zich met kleine haakjes vasthechten aan de kleding van de belager. Dan worden er via die snoeren forse stroomstoten in het lijf van die smeerlap gejaagd. Daarvan krijgt het zenuwstelsel van de crimineel een oplawaai en die plotse impact legt ze compleet lam.’

Lancer haalde de trekker van de taser over en er schoten twee draden uit de taser die zich in Dwaynes jack haakten. Dwayne schreeuwde het uit. Hij viel op de grond, kromde zijn lichaam tot in een foetushouding en bleef bewegingloos liggen. Peter Penny stond op van zijn stoel en ging toen weer zitten.

Lancer zei tegen de rest van zijn toehoorders: ‘Nu heb je de tijd om de locatie te verlaten of om versterking te vragen. De Grice-taser richt geen permanente schade aan, hetgeen je vast graag wilt weten, Dwayne, en het werkt effectiever en sneller dan die nichterige chemosprays. Dit is dus je huis-tuin-en-keukenwapen. Zijn er nog vragen?’

‘Hoe duur zijn ze, meneer?’ vroeg Peter Penny, toen het duidelijk werd dat niemand zijn mond zou opendoen.

‘Ze kosten je zo’n vijfhonderd pond per stuk.’

‘Dat kosten ze ons?’ vroeg Peter Penny voor de zekerheid.

Inspecteur Lancer gaf Dwayne een behoedzame trap om te kijken of hij nog leefde. ‘Ja,’ antwoordde hij. ‘Mister Grice was zo genereus om een betaling in vier termijnen te bieden. De komende maanden wordt er honderdvijfentwintig pond op jullie salaris ingehouden.’

Na vijftien minuten was Dwayne voldoende bijgekomen om rechtop te kunnen zitten en een glas water aan te nemen van Peter Penny. Toen Lancer op hem afkwam om zijn bestelling voor de taser op te nemen, zei hij: ‘Ik sla deze liever over, meneer.’

‘Denk er nog eens goed over na, jochie,’ zei Lancer. ‘Dit wapen wordt vanaf vandaag beschouwd als een essentieel onderdeel van je uitrusting, en zonder dat kun je niet voor de Grice Veiligheidsdienst werken.’

‘En ze worden niet gratis verstrekt?’ vroeg Dwayne.

‘Nee,’ zei Lancer. ‘Het geld groeit mister Grice niet op de rug.’