Hoofdstuk 30

Door het hele land prezen de mensen zonder hond zichzelf gelukkig, en degenen mét hond waren lichtelijk in de war. Antihondenverhalen verschenen in de media. Er ging geen dag voorbij, zo leek wel, of er was sprake van een hond die een ernstig auto-ongeluk had veroorzaakt of een kind had verwond. Toen er een trein ontspoorde bij de stad Ely, waarbij twee doden en talloze gewonden waren gevallen, kreeg een hond de schuld. De treinmachinist had op de rem getrapt toen hij een hond op het spoor zag staan. Het verhaal verscheen op de voorpagina van The Sun, met de kop MACHINIST REDT HOND EN VERMOORDT MOEDER VAN DRIE. De liefdadigheidsinstellingen voor honden lieten weten dat hun donaties sterk waren gedaald, en het Battersea Asiel kreeg een recordaantal in de steek gelaten honden.

De Queen pakte een mandje nat wasgoed en droeg het naar buiten. Er was een stevige wind opgestoken, en ze wilde profiteren van deze gratis droogfaciliteit. Ze worstelde met de wind om haar handdoeken en lakens met knijpers aan de waslijn te krijgen. Harris en Susan dribbelden naar buiten om haar bezig te zien. Ze waren allebei erg gehoorzaam omdat ze aan hun overlevingskansen dachten in de aangekondigde één-hond-per-huishouden-regel. Ze hielden hun kopjes tegen de wind in, die hun oren platlegde en ribbelpatronen door hun vacht joeg.

Na een paar minuten wrong Violet zich door het gat in de schutting tussen hun tuinen. Ze kon er maar niet aan wennen om de Queen huishoudelijk werk te zien verrichten. Voor Violet was het nog altijd net zo’n curiositeit als een circuspony op zijn achterbenen te laten lopen. Ze ontfermden zich samen over de wapperende lakens.

‘Ze worden wel een beetje dun,’ zei Violet, die het exquise bedlinnen met monogram inspecteerde.

‘Ze zijn al meer dan vijftig jaar oud,’ zei de Queen. ‘Ze zijn speciaal voor ons huwelijk gemaakt.’

‘Prachtig borduursel,’ zei Violet.

De Queen vertelde Violet maar niet dat het borduurgarenzijde gemaakt was van speciaal gekweekte zijderupsen die zich voedden met een bepaald soort moerbeiboom, die geplant waren op een geheime locatie. Of dat een groep borduursters gedurende negentig dagen twaalf uur per dag bezig was geweest om de klus te klaren. Het zou te veel op een sprookje lijken.

‘Deze lakens zijn net zo dun als dat hele ouderwetse pleepapier,’ zei Violet. ‘Ik kan mijn hand erdoorheen zien.’

Een windvlaag deed de lakens opbollen. Het herinnerde de Queen aan een illustratie van de bolwangige wind op een weerkaart die vroeger in haar kinderkamer had gehangen. Elke dag vroeg Crawfie aan haar en haar zusje, prinses Margaret Rose, om een klein weersymbooltje aan het haakje te hangen dat bij de desbetreffende week en datum hoorde.

Een tweede windvlaag scheurde een van de lakens vanaf de zoom in tweeën, zodat de knijpers aan de lijn bleven en het laken over de grond wapperde. De Queen en Violet slaakten een kreetje en snelden toe om het laken te redden. De honden blaften opgewonden terwijl de twee vrouwen in de wind zwoegden.

Toen ze zich eindelijk naar binnen hadden geploeterd, zag Violet dat de Queen tranen in haar ogen had. ‘Het is maar een laken, Liz,’ zei ze. ‘Je kunt een hele set beddengoed kopen voor een vijffie in de Grice Mini-Market.’

‘Een vijffie?’ vroeg de Queen, die haar neus snoot en haar ogen bette. ‘Hoe dat zo?’

‘Het is waarschijnlijk Made in China, want die Chinezen werken de hele dag voor een kom noedels en een half kopje rijst.’

De Queen ging aan haar keukentafel zitten. Ze begroef haar gezicht in haar handen en barstte in snikken uit.

Violet sloeg haar arm om de Queens schouders. ‘Kom kom, niet huilen. De Chinezen zijn best wel gelukkig.’

‘Ik huil niet vanwege de Chinezen,’ zei de Queen.

‘Waarom dan wel? Om Philip?’

‘Nee,’ snikte de Queen. ‘Het gaat om mijn honden. Straks is er nog maar één per huishouden toegestaan. O Violet, hoe kan ik tussen die twee kiezen? Ze zijn allebei even schattig.’

Harris en Susan keken op naar hun bazin en de een probeerde net iets schattiger te kijken dan de ander.

Toen Charles zijn moeder op kwam zoeken om te vertellen dat alle bewoners hun afvalcontainer naar de politieversperring moesten brengen omdat de vuilnisophaaldienst was geannuleerd, vond hij haar tot zijn schrik niet alleen in tranen, maar ook nog eens in de troostende armen van Violet Toby, bij wie hij zich nooit helemaal op zijn gemak voelde.

‘Mama, wat scheelt er aan? Gaat het over papa?’

‘Nee,’ zei Violet, spits als altijd. ‘De overheid heeft laten wetendat je moeder één van haar honden moet laten afmaken.’

Harris en Susan doken onder tafel en hoorden hoe Violet Charles op de hoogte bracht van de één-hond-per-huishouden-wet.

Ze vervolgde: ‘Als je nou ‘s een tv kocht, Charlie, dan ben je tenminste op de hoogte van wat er in de wereld gebeurt.’

Susan begon hysterisch te keffen. ‘Dit is Engeland! Ze maken in Engeland geen honden af!’

Omdat Susan niet tot bedaren was te brengen, zette Harris zijn tanden in haar nek. Daar kalmeerde ze van, en ze murmelde bedeesd: ‘Sorry.’

Charles wist zeker dat Violet het bij het verkeerde eind moest hebben. Ze was een onbetrouwbare getuige: hij had haar in de rij bij de Alles Een Pond-shop horen beweren dat op het journaal van tien uur Judas van Iskariots dagboeken waren gevonden, die bewezen dat ‘Judas Jezus er niet bij had gelapt!’

‘Mama, dit is Engeland. De Engelsen zijn hondenliefhebbers, en ze zouden hun overheid nooit toestaan een dergelijke draconische maatregel door te voeren.’

De Queen snoot haar neus. ‘Ik hoop het van harte, want ik zou met geen mogelijkheid kunnen kiezen tussen Harris en Susan.’

‘En ik niet tussen Freddie, Tosca en Leo,’ zei Charles.

‘De Here zij geloofd dat ik alleen Micky heb,’ zei Violet. ‘Maar als ik moest kiezen tussen Barry en Micky, dan werd het Micky.’

‘Mijn arme lieve Camilla,’ zei Charles. ‘Het zou haar hart breken als zij over twee van onze honden het doodvonnis moest uitspreken.’

Violet reageerde meteen. ‘Pardon dat ik zo openhartig ben, maar het kan me niet echt bommen als haar hart wordt gebroken. Ze is ‘m gesmeerd en heeft iedereen in Hell Close flink in de nesten gewerkt. Ik had een afspraak met de tangenvrouw om mijn tanden morgen aan te laten draaien. Dat moet ik nou afzeggen.’

‘Camilla is buitengewoon van streek, mrs. Toby.’

‘Ja, nou, die streken ken ik,’ zei Violet. ‘Mijn bovenlanden klapperen steeds op de onderste. Het lijkt godsamme wel alsof ik een paar castagnetten in m’n bek heb zitten.’

‘Mijn vrouw heeft niets verkeerd gedaan,’ zei Charles geagiteerd.

De Queen was weer gekalmeerd. ‘Camilla heeft zich erg onverantwoordelijk opgesteld, Charles. Haar daden zijn een koningin onwaardig. Een koningin moet haar volk voorop stellen, en haar eigen verlangens komen daar een heel eind achteraan.’

Violet was het met haar eens. ‘Als ik altijd alleen aan mezelf dacht, had ik Barry subiet laten ophalen toen hij zijn school de eerste keer in de hens had gezet.’

‘Maar jij hebt je plicht vervuld,’ zei de Queen. ‘Je bleef achter je zoon staan.’

‘Nou ja,’ zei Violet ontwijkend. ‘Ik bleef achter hem staan totdat hij de kerk in de fik stak. Toen moest ik mijn plicht nakomen en hem aangeven. Er was een bruiloft aan de gang.’

‘Hoe kan ik kiezen tussen mijn twee honden, Charles?’ vroeg de Queen. ‘Dat is gewoon onmogelijk.’

‘Deze situatie is onacceptabel. We moeten ondanks alles blijven hopen dat Boy English de verkiezingen wint,’ zei hij.

‘Ik heb nog nooit conservatief gestemd, van m’n leven niet,’ zei Violet. ‘Maar die Cromwell-luitjes doen niks meer voor arbeiders en armoedzaaiers.’

‘Gezien mijn koninklijke status, zelfs ambtshalve koninklijk, heb ik geen stemrecht,’ zei Charles.

‘Onze Barry mag om twee redenen niet stemmen,’ zei Violet. ‘Één, hij is een crimineel, en twee, hij is knettergek.’

‘Zie je in welk gezelschap wij ons bevinden, mama?’ riep Charles uit. ‘Wij hebben geen enkel recht meer! We worden gelijkgesteld met criminelen en geestelijk gestoorden.’

De Queen verhief haar stem. ‘Als je geen koning wilt zijn, doe dan afstand van de troon ten faveure van William.’

‘Je bedoelt: geef de gifbeker aan hém door!’ brulde Charles. Stampvoetend liep hij de achterdeur uit die hij met een knal achter zich dichttrok.

Toen er geen geluiden klonken dat de vuilnisbak van de Queen vanuit de achtertuin de straat op werd gerold, zei ze: ‘Wel dan. Het ziet ernaar uit dat hij me met mijn rommel laat zitten.’

Violet zuchtte. ‘Het is jammer dat wij onze volwassen kinderen geen flink pak op hun blote billen mogen geven, toch?’

De Queen zette haar hoed op en trok haar mantel aan, en met de hulp van Violet trotseerde zij de rukwinden om haar vuilnisbak naar de ingang van Hell Close te slepen.

Camilla sloeg de haar inmiddels welbekende pagina’s om van een editie van Horse & Hound. Ze had een stapel meegenomen vanuit de buitenwereld. Ze gaven haar houvast als ze merkte dat haar nieuwe leven haar dreigde te bedelven onder de problemen. Ze keek naar de bekende gezichten van haar vrienden en hun paarden; ze kende de fotobijschriften bijna van buiten: Majoor Jeremy Yarnold grapt met de weledelgeboren Lady Fiona Leyton-Haige tijdens het Jagersbalop Smockington Manor. Zelfs de advertenties op de achterpagina kalmeerden haar. Alle drie de honden lagen op de bank, iets wat zij normaliter niet mochten, maar ze had niet de energie ze te berispen en naar de vloer te commanderen. Charles plaagde haar vaak dat zij met haar honden omging als verwende, harige kindertjes.

‘Jullie zien er tevreden uit, liefjes,’ zei ze.

Freddie jammerde: ‘Ik mag dan tevreden overkomen, maar dat is omdat ik maar een paar gelaatsuitdrukkingen heb. Feit is dat ik word verteerd door jaloezie en woede.’

‘Raap jezelf eens bij mekaar, Freddie,’ gromde Tosca. ‘Ga die snol maar opzoeken, die Britney.’

‘Je zet jezelf voor schut met Leo,’ snauwde Freddie. ‘Jij bent een volwassen teefje, en hij is nog maar net van de tiet af.’

Leo tilde zijn kop op en begon tussen Tosca’s achterpootjes te snuffelen.

Tosca grauwde: ‘Het bevalt je niet dat ik mij niet door jou laat domineren.’

‘Gemengde koppels zijn gedoemd,’ blafte Freddie. ‘Jij bent een rashond en hij is een vuilnisbak. Je weet niets van zijn afkomst af.’

Tosca blafte terug: ‘Wij blijven altijd bij elkaar.’

Waarop Leo gromde: ‘Als mijn ballen groot genoeg zijn, gaan wij onze eigen puppy’s maken, hè Tosca?’

Freddie dook op Leo en beet hem in zijn neus. De grotere hond jankte van pijn. Tosca vloog Freddie naar de strot, en in mum van tijd waren de drie verwikkeld in een verwoed gevecht. Charles stoof de kamer in waar hij Camilla aantrof die tevergeefs probeerde de honden uit elkaar te halen.

Hij schreeuwde: ‘Freddie! Hou onmiddellijk op!’ Hij gaf een ruk aan Freddies halsband en wierp hem tegen de vloer.

Camilla protesteerde. ‘Waarom alleen Freddie? Ze waren alle drie aan het vechten.’

‘Omdat het een vals beest is, Camilla.’

‘Nietwaar, hij is lief,’ wierp Camilla tegen.

Freddie lag op zijn rug bij Camilla’s voeten, klaaglijk te kreunen.

‘Iedereen met een paar ogen in zijn hoofd kan zien dat hij zich zit aan te stellen,’ zei Charles.

‘Doe niet zo absurd,’ zei Camilla, en ze bukte zich om Freddie in haar armen te kunnen nemen. ‘Honden pretenderen niet, hij heeft écht pijn.’

Tosca blafte: ‘Freddie is een betere acteur dan Lassie.’

‘Stil, Tosca,’ zei Charles.

‘Waarom doe je zo afschuwelijk tegen mijn honden?’

‘Omdat het verdomd lastige krengen zijn, Camilla. Leo hoef ik tenminste geen discipline bij te brengen.’

Leo sprong van de bank, schudde zich uit en strekte zijn ledematen. Hij hobbelde naar Charles en duwde zijn kop tegen diens bovenbeen.

‘Kom maar, Leo,’ zei Charles. ‘We gaan naar buiten om het akkefietje met de vuilnisbak even te regelen.’

Camilla liep naar het raam; samen met Freddie keek ze Charles na. De deksel van de vuilnisbak ging af en toe open als een gapende mond; stukken afval vielen eruit en waaiden over straat.

Beverley klopte op de achterdeur. ‘Ik ben het maar!’ riep ze. Ze droeg een roze trainingspak met witte gymschoenen die er nieuw uitzagen. ‘Ik kom weer bietsen, Cam. Kan ik een blikje hondenvoer van je lenen? Vince dreigt al dat hij King dat blik gehakt uit ons eigen voedselpakket gaat voeren.’

‘Het spijt me echt, Bev. Maar we hebben nauwelijks genoeg voor onze eigen honden.’

‘Die stomme King vreet ons helemaal kaal. Ik krijg het lazarus van dat beest. Nou ja, we hebben in elk geval niet jouw probleem.’

‘Welk probleem mag dat dan zijn?’ vroeg Camilla. ‘Ik heb er nogal wat.’

‘Welke hond je gaat houden als er twee naar de galg moeten,’ zei Beverley met zichtbaar plezier.

Toen Beverley de voorgestelde één-hond-per-huishouden-maatregel uitlegde, was het alsof ze een granaat in een huis als een snelkookpan gooide. Het feit dat Charles zijn kaarten al op tafel had gelegd door voor Leo te kiezen en haar honden af te kraken, verbaasde Camilla niet. Charles was immers grootgebracht met paleispolitiek. Kijk maar hoe meedogenloos zijn voorvaderen waren geweest.

Beverley keek naar Freddie en toen naar Tosca en weer naar Freddie. ‘Het is net als die ene film, Sophie’s Choice, toen Meryl Streep moest kiezen tussen haar twee kinderen.’

Camilla kon zich de film herinneren. ‘Ik heb tranen met tuiten gehuild, ik was helemaal van de kaart.’

‘Nou, wie van de twee gaat het worden dan?’

‘Hoe zou ik kunnen kiezen?’ vroeg Camilla. ‘Freddie heeft zo’n geweldige persoonlijkheid, en Tosca is allersnoezigst.’

‘En Leo dan?’

‘Leo is een schat natuurlijk. Hij is een goeie sul.’

‘Maar hij is Charles’ hond, toch?’ zei Beverley kwaadaardig.

Toen Charles terugkwam, zei Camilla niet dat Beverley langs was geweest of dat ze op de hoogte was van het voorstel aangaande de wet op hondenbezitters. Ze kon zien dat Charles ergens mee zat en zich ellendig voelde. Ze wist dat hij ertegenop zag om haar te vertellen dat zij moest kiezen welke van de drie honden mocht blijven leven, en welke twee waren gedoemd te sterven. Het was typisch Camilla om zulke onplezierigheden niet frontaal aan te gaan. Dat zou het allemaal veel te realistisch maken, en zij gaf de voorkeur aan haar illusoire schaduw-wereld.

Alle drie de honden waren ongewoon rustig, dociel zelfs. Camilla ging vroeg naar bed, maar ze liet de slaapkamerdeur open zodat Freddie en Tosca vrij in en uit konden lopen.

Charles bleef beneden. Hij nam later die avond plaats achter zijn schrijftafel om Nicolas Soames een briefte schrijven.

Mijn dierbare vriend,

Ik kan nauwelijks zeggen hoe blij ik was met je brief. Ik begon al te wanhopen of ik ooit antwoord zou krijgen op de talrijke brieven die ik aan jou en vele andere mensen heb geschreven.

Camilla en ik verkeren in blakende gezondheid; tegenslag schijnt ons goed te doen, al slokt het leven in armoe een heleboel tijd op. Er gaat zoveel papierwerk en bureaucratische onzin aan vooraf om een uitkering te krijgen. Maar aangezien ik altijd al hunkerde naar een eenvoudig leven en dat is nu dus, moet ik natuurlijk niet mopperen.

Camilla heeft huisarrest vanwege enkele overtredingen van het Exclusion Zone-contract dat zij heeft ondertekend. En ik en mijn medebewoners van Hell Close ondergaan een collectieve straf. Mijn arme schat voelt zich verschrikkelijk schuldig en is ervan overtuigd dat zij grondig wordt verafschuwd door jan en alleman.

Ik beken, Nick, dat de toekomst mij enige zorgen baart. Mama heeft het over troonsafstand, en om heel eerlijk te zijn, bekijk ik het perspectief om koning te worden met een mengeling van schrik en wanhoop.

William, mijn dierbare zoon, liet al weten dat hij beschikbaar is. Er is echter een complicatie. Het schijnt dat Camilla en ik een zoon hebben, ene Graham Cracknall, die is geboren in het eerste jaar van onze liefdesrelatie, in 1965. We moeten hem nog ontmoeten, maar de documenten die hij bij zijn brief had ingesloten lijken authentiek, en Camilla heeft bevestigd dat zij inderdaad rond die tijd een kind heeft gebaard.

Nick, ik weet dat de wet van erfrecht en buitenechtelijke kinderen is veranderd in de tijd dat de monarchie werd opgeheven. Zou jij dit nader willen bekijken met die kerel van dat genealogiebureau, en wel zo spoedig mogelijk? Laat me weten of er een mogelijkheid is dat onze zoon Graham troonopvolger kan zijn. Hij is zeventien jaar ouder dan William.

Was de patrijs lekker, en de leeuwerikpastei? Ik heb ooit eenzelfde pastei gegeten toen we bij de koning van Spanje logeerden, in zijn villa op Mallorca. Ik heb er behoorlijk van gesmuld, maar William stikte bijna in een botje en heeft ons allen de stuipen op het lijf gejaagd.

Ik wil je nog zo veel meer vertellen, maar ik houd me nog even in.

Liefs van je vriend, Charles

PS: Zoek alsjeblieft de kinderen van Camilla op, om hun te zeggen dat alles prima gaat met hun moeder.

PPS: Blijf je brieven aan mij naar Dwayne Lockhart sturen. Als dit een James Bond-film was, zou ik je verzoeken om deze brief op te eten, omdat ik je gigantische eetlust ken. Maar voor het moment verzoek ik je slechts om onze correspondentie geheim te houden.

PPPS: Nog een postscriptum, als je het niet erg vindt. Alarmerend nieuws over die één-hond-per-huishouden-wet. Hoe groot is de kans dat die wordt doorgevoerd? Jij moet je net zo veel zorgen maken als ik. Heb je nog steeds vier honden?