Hoofdstuk 54

In de vroege ochtend op de eerste dag van de nieuwe Neocon-regering, verscheen er uit oostelijke richting een Chinook-helikopter, die even boven Hell Close bleef hangen. Toen landde hij op het plantsoentje waar ooit bomen hadden gestaan. Het lawaai was een aanslag op de vroege morgen. Het indringende geklapper van de propellers en de gierende motor maakte iedereen in Hell Close wakker, zodat ze uit hun bed stommelden om uit het raam te kijken. Alle honden op het terrein waren aan het blaffen om elkaar te waarschuwen voor mogelijk gevaar.

Toen Camilla de gordijnen opendeed, kon ze eerst niet bevatten wat haar ogen waarnamen. Het leek alsof er een monsterlijke, zwevende kever op het plantsoen landde die in het zwart geklede mannen met bivakmutsen uit zijn buik spuugde. Ze draaide zich om naar Charles en wilde net wat gaan zeggen, toen ze tot haar verbijstering zag ze hoe hij langzaam zijn ochtendjas over zijn pyjama dichtknoopte.

‘In hemelsnaam, Charles!’ riep ze uit. ‘Waarom ga je je ook niet even wassen en scheren voordat je uit het verdomde raam kijkt?’

Ze hoorden hoe hun voordeur werd ingeramd, en daarna het geluid van versplinterend hout. Barse stemmen schreeuwden onverstaanbare bevelen; zware laarzen stampten de trap op. Charles had een kam van de kaptafel gepakt, en stond zijn haar te kammen.

‘De honden blaffen niet meer,’ zei Camilla. ‘Waar zijn de honden?’

Toen de Queen vanuit haar raam in het ochtendschemer de donkere silhouetten naar het huis van Charles en Camilla zag rennen, was haar eerste gedachte dat ze haar zoon moest beschermen.

Charles was kalend en had al rimpels en zou weldra grootvader worden, maar hij was nog altijd haar kind. Ze verdeed geen tijd door een ochtendjas of slippers aan te trekken, maar rende naar beneden en vloog de deur uit. In haar katoenen nachthemd en op blote voeten. Als kind had ze de gefluisterde gesprekken opgevangen over het lot van de Romanovs, die gedood waren door een executiepeloton. Indien nodig zou ze haar eigen leven geven – als de moordenaars haar zoon maar zouden sparen.

Ze rende over het natte gras van het plantsoen, en zag hoe Harris, Susan, Freddie, Tosca en Leo in de deuropening van de helikopter werden geknuffeld door soldaten.

Toen de mannen de deur van de slaapkamer opentrapten, was Charles klaar voor hen. Hij had zoiets als dit al verwacht sinds de dag waarop hij besefte dat zijn koninklijke leven volkomen in handen lag van het volk. Zonder hun toestemming kon zijn familie niet regeren.

Camilla wilde maar dat zij óók haar haren had gekamd toen een televisieploeg de kamer binnenkwam en felle lampen op haar gezicht zette. Ze schrok alweer toen Boy English de kamer in kwam banjeren en zei, nadat hij zich tussen hun tweeën in had gemanoeuvreerd: ‘Ik kom u bevrijden, koninklijke hoogheid.’

Hij boog zijn hoofd en Camilla kon zien dat hij een haarwerkje op zijn kruin had laten invlechten. Ze trok haar ochtendjas dicht en haalde haar vingers door haar haren.

Charles zei: ‘Was het werkelijk nodig om onze deur te vernielen, mister English? Als u had aangebeld, had ik gewoon opengedaan.’

Zo had Boy zich het scenario van de bevrijding niet voorgesteld. Hij had verwacht dat ze dankbaar en elegant zouden zijn, minstens vorstelijk. Het was moeilijk om zich deze twee bijna-zestigers voor te stellen als heersers over iets wat belangrijker was dan een autogarage.

‘Mogen we naar beneden gaan?’ vroeg Camilla. Ze was zich bewust van het onopgemaakte bed en de berg onderbroeken die ze op de vloer had laten slingeren.

Charles, Camilla en Boy stapten over de resten van de versplinterde slaapkamerdeur en gingen naar de zitkamer beneden, gevolgd door de filmploeg en de soldaten.

‘Charles! Charles! Mijn lieve zoon!’ barstte de Queen uit, en ze wierp zich in zijn armen. Over dat laatste was de Queen zelf nog het meest verbaasd. Ze snikte tegen zijn borst: ‘Ik dacht dat ze waren gekomen om je te vermoorden.’ Na een paar gierende uithalen, bedacht ze dat ze zich gedroeg als een van die moeders in het Midden-Oosten op het nieuws. Ze moest zich bij elkaar rapen en iets vrolijks zeggen.

Toen de Queen en Charles elkaar eindelijk loslieten, hun tranen hadden gedroogd en hun neuzen gesnoten met het toiletpapier dat Camilla hen had aangereikt, gingen ze alle drie op de sofa zitten en luisterden naar wat Boy te zeggen had.

‘Uwe Majesteit,’ zei hij, met een buiging naar de Queen.

‘Ik moet u hier onderbreken, meneer de premier,’ zei ze. ‘Ik ben niet langer Queen, ik heb gisteren troonsafstand gedaan. Ik ben nu de moeder van de koning, en ik wens niet terug te keren naar een leven in de openbaarheid. Mijn echtgenoot is niet sterk genoeg om vervoerd te worden, dus ik blijf in Hell Close totdat…hij mij niet langer nodig heeft.’

Ze pakte Charles’ hand en hield die stevig vast.

Nadat Boys gezicht opnieuw gepoederd was, knielde hij voor de koninklijken neer en, terwijl de camera inzoomde, maakte hij de banden om hun enkels los.

Toen Camilla de volgende dag The Times las, was ze blij dat ze een pedicure had gehad. De foto van haar linkervoet domineerde de voorpagina.