Hoofdstuk 32

Op zaterdagochtend trok Charles een paar gewassen uit de grond: aardappelen, raap en pastinaak. Hij gaf een mandje vol aan Beverley, die klaagde dat zij alleen nog maar een bouillonblokje in haar keukenkastje had, en een beetje zout en peper. Ze trok eerst een vies gezicht toen ze Charles’ geschenk bekeek, en zei: ‘Gatver! Wat is dat? Het zit onder de modder.’

Charles legde uit dat onder die modder groente zat, en dat als Beverley ze zou wassen, schillen en in partjes snijden, ze het bouillonblokje erbij kon gooien zodat ze genoeg soep zou hebben om haar en Vince op de been te houden totdat ze weer naar de winkel mochten.

Beverley keek met een schuin oog naar de groente en zei: ‘Maar het is niet echt hygiënisch.’

‘Maar Beverley, de mens eet al eeuwen lang zelfgeteelde gewassen uit de grond.’

‘Nou, generaties Threadgolds kopen hun groenten bij de supermarkt in blikjes en pakjes,’ zei Beverley.

Toch nam ze Charles’ mandje mee naar binnen, en een uur later verraste ze Vince met een pan groentesoep waar alleen maar onderin een klein modderlaagje zat.

Op zaterdagmiddag wipte Dwayne Lockhart aan bij Charles en Camilla onder het voorwendsel dat hij de effectiviteit van haar nieuwe enkelband kwam controleren. Tijdens het onderzoek moffelde hij een bubbeltjesenvelop uit zijn zak en schoof hem onder de bank. Toen Dwayne weg was, haalde Camilla het pakje tevoorschijn.

‘Van Graham,’ zei ze. ‘Ik wist dat ik dat kriebelige handschrift ergens van kende.’

Ze opende het pakketje waarin ze een brief vond die was geadresseerd aan MIJN MOEDER EN VADER, en een video met het etiket GRAHAM CRACKNALL! en alweer een van zijn uitroeptekens.

Lieve moeder en vader,

Wat geweldig om een brief van jullie te krijgen! Ik kan niet genoeg zeggen hoe ik ernaar uitkijk om mijn vader te ontmoeten, mijn broers William en Harry, en weer bij jou kan zijn, moeder!

Zoals jullie zien, heb ik een video van mezelf bijgesloten die ik een paar maanden geleden heb opgenomen! Één van mijn doelstellingen is om vóór mijn vijfenveertigste getrouwd te zijn! Ik ben echter nogal eens teleurgesteld in de liefde! Dus ik besloot om mijn terrein wat te vergroten en dus heb ik een relatiebureau in de arm genomen in de hoop een geschikt visje te vangen!

Tot nu toe is hardtopleeze.co.uk er nog niet in geslaagd een toekomstige vrouw te vinden, maar we blijven hopen!

Ik heb in elk geval een videofilm waarvan ik denk dat het een aardige weergave is van wie en wat Graham Cracknall is!

Lieve groeten van uw zoon, Graham

Nota bene: ik had mijn haar laten knippen, kort voordat ik de film opnam. De kapper heeft mijn instructies expres in de wind geslagen en mijn schedel geschoren tot er alleen nog maar stoppels op stonden! Mijn haar is nu alweer aangegroeid!

Toen Charles de brief las, voelde hij hoe de moed hem in de schoenen zonk. Het was niet alleen Grahams overmatige gebruik van uitroeptekens dat hem deprimeerde, hij bespeurde ook een vleug wanhoop tussen de regels door. Zou het kunnen dat Graham een sociaal buitenbeentje was? Dat relatiebureau van hem was het onderwerp geweest van een kritische documentaire in een radioprogramma. De presentator, Peter White, had de eigenares, Mrs. Greyling, ervan beschuldigd dat ze ‘profijt trok van zwakke, kwetsbare mensen die fysiek en psychisch niet helemaal in orde waren’. Mrs. Greyling had haar bureau met verve verdedigd. Ze had beweerd dat zij juist hoop schonk aan hen die vroeger veroordeeld waren om hun hele leven bij pa en ma in te wonen. Charles liet Camilla niets merken van zijn zorgen. Hij vond dat de arme lieverd het al zwaar genoeg had.

Toen Camilla de brief had gelezen, zei ze met die moederlijke standvastigheid om het beste in haar kind te zien: ‘Geweldig dat hij zijn leven zo heeft uitgestippeld, toch?’ Camilla had zelf nog nooit iets gepland; ze reageerde voornamelijk op mensen en gebeurtenissen.

Terwijl hij de brief weer doorkeek, merkte Charles op: ‘Hij weet zijn verhaal in elk geval wel in alinea’s op te delen.’

Omdat ze geen televisie of videorecorder hadden, liep Charles naar de buren en vroeg Vince Threadgold of hij even hun draagbare tv-set mocht lenen. Vince zei vanaf de drempel: ‘Ik ben halverwege het opnemen van een middagpornoshow. Kom maar binnen als je mee wilt kijken.’

Charles stond perplex door Vince’ onbevangenheid. In Charles’ optiek was seks een serieuze en sacrale aangelegenheid, en elk gesprek daarover zou uitsluitend gevoerd moeten worden met de eigen seksuele partner.

Later die avond kwam Vince de tv en videorecorder brengen. Hij legde uit hoe alles werkte door de video van Graham in de sleuf te steken, en wachtte tot de film begon. Toen Grahams gezicht op het scherm verscheen, schoot Vince in de lach. ‘Tering, wat een rotsmoel! Wie is dat?’

Charles draaide de volumeknop omlaag. ‘Eh…tja…dat is een ver familielid.’

Vince schoot weer in de lach en met zijn blik op Graham gericht zei hij: ‘Dat komt ervan, met die jarenlange inteelt. Moet je ‘s zien wat zoiets aanricht.’

Toen Vince weg was, spoelde Charles de video terug en zette het geluid wat harder. Camilla ging op de bank zitten en bereidde zich voor om haar zoon voor het eerst te kunnen zien en horen.

Charles ging naast Camilla zitten en pakte haar hand vast; hij zette de video aan. Graham zat in wat leek op een klein hokje met erg felle lampen. Op de muur achter hem was het logo van hardtopleeze.co.uk te zien: een mannetje en een vrouwtje in een omhelzing, met een knullig getekend hartje eromheen.

Terwijl ze naar de veertigjarige Graham op de videofilm keek, dacht Camilla terug aan de baby van één dag oud die ze Rory had genoemd. Hoe had dat kleine brulboeitje kunnen uitgroeien tot Graham, die de kledingsmaak bleek te hebben van een Albanese zwijnenhoeder en de stijl van een buitensporig houterige buikspreekpop?

Hallo, ik ben Graham. Graham Cracknall. Ik ben veertig jaar oud, mijn sterrenbeeld is Leeuw of Kreeft, afhankelijk van welke krant je leest. Ik ben een hoogvlieger, zowel astrologisch als in mijn persoonlijke leven.

Zoals je kunt zien, heb ik een gemiddelde lengte; een beetje langer dan Tom Cruise, maar een fractie kleiner dan John Travolta. Toevallig zijn beide mannen, die ik heel toevallig heb gekozen, vooraanstaande leden van Scientology, apostelen van wijlen Ron Hubbard. Ik heb zelf een blauwe maandag gedweept met Scientology en er documentatie over besteld. Maar mijn moeder die godzijdank altijd mijn post doorleest als ik op mijn werk zit, was zó ontdaan door Hubbards breinvervormende filosofie, dat zij een sektebureau heeft ingeschakeld. Ze hebben een afspraak voor mij geregeld met een adviseur die me waarschuwde voor de gevaren van semi-religieuze organisaties geleid door multimiljardairs met een privé-eiland en een parkeerterrein vol limousines. Dus, poepoe! Dat was kantjeboord!

Ik woon bij mijn ouders in Ruislip, waar de prachtige Jordan ook vandaan komt, die ons gedurende een jaar met haar aanwezigheid heeft verblijd. Andere prominente ingezetenen waren die bekende spionnen, de Krogers, Lindford Christie en Mantovani, en ik hoop dat op een dag de naam Graham Cracknall ook op ieders lippen zal liggen.

Nou ja, mijn tijd zit er bijna op, dus genoeg over mij. Ik ben op zoek naar een tengere, niet-rokende, heteroseksuele vrouw met humor, een bruisende persoonlijkheid en met interesse voor bordspelen. Uiterlijk is niet belangrijk, maar ik geef de voorkeur aan iemand zonder fysieke tekortkomingen, ergo kinderen. Ze moet met een computer overweg kunnen, financieel onafhankelijk zijn en minstens één treetje op de maatschappelijke ladder staan. In het beste geval komt zij tot rust met easy listening-muziek. James Blunt is een van mijn favorieten; ik ben een jaar geleden naar een concert van hem geweest in Reading. En als ze ook The Two Ronnies leuk vindt, Only Fools and Horses en Inspector Morse, dan kunnen wij samen de hemel bestormen. Ik heb de complete set van Morse op dvd, director’s cut.

Als dit je bevalt, kun je me bereiken op: grahamcracknall@hotmail.co.uk

Toen de film was afgelopen, zei Camilla zwakjes: ‘Ik denk dat hij er beter uitziet mét haar.’

‘Ongetwijfeld,’ zei Charles, ‘maar ik denk niet dat Graham is gezegend met verfijnde trekken, lieverd.’

Camilla zocht en vond ergens een vonkje moederliefde; misschien dat, als dat vonkje wat verder aanwakkerde, er een warm brandje zou ontstaan. Ze was altijd, als klein kind al, dol geweest op het verhaal van het vreemde eendje in de bijt. Misschien zou Graham ooit uit het metaforische rafelpak tevoorschijn kruipen en als een elegante zwaan de rivier in glijden.

Later die avond stonden Charles en Camilla naast elkaar hun tanden te poetsen in de krappe badkamer, waarbij de een de ander de ruimte gunde om hun mond te spoelen in de gebarsten wastafel met kalkafzettingen. Camilla mocht van Charles nooit de kraan laten lopen omdat hij zich zorgen maakte over de wereldwijde waterschaarste, dus dit ritueel vereiste enige organisatie.

Camilla bestudeerde haar spiegelbeeld onder het genadeloze licht, en ze zuchtte: ‘O liefste, ik zie er vanavond uit als een dweil.’

‘Je bent niet goed wijs,’ zei Charles. ‘Voor mij word je met de dag mooier.’

Ze hoorden beneden het geluid van brekend glas, en samen liepen ze de trap af. In de huiskamer vonden ze een brok steen die door de ruit was gegooid. Aan de steen was een stukje papier vastgemaakt met een elastiekje. Er stond op: Jij wort nooit koonegin. Charles verfrommelde het snel tot een propje en stak het in zijn zak voordat Camilla het kon zien. Die arme schat heeft al genoeg voor haar kiezen gekregen, dacht hij. Hij rende de donkere wijk in, waar slechts een enkele straatverlichting werkte. In het huis van William en Harry waren de lichten aan.

Charles liep naar de versperring met het brok steen en liet het aan de dienstdoende politieagent zien. ‘Als mijn vrouw daar op de vloer had gelegen, onder het raam, had ze wel dood kunnen zijn.’

‘Waarom zou je vrouw daar op de vloer gaan liggen? Hebben jullie geen stoelen?’

Charles werd nijdig. ‘Luister, ga je dit vandalisme nog uitzoeken of hoe zit het?’

‘Nee. Ik geef je het alarmnummer voor de verzekering, als je wilt.’

‘Ik ben niet verzekerd: de premies gaan mijn budget te boven. Kun je geen vingerafdrukken komen nemen, of iets dergelijks?’

De politieagent schoot in de lach. ‘U leeft nog in de goeie ouwe tijd, meneer.’

‘Kunt u dan de camerabeelden niet bekijken?’ vroeg Charles.

‘Ik ben er niet op getraind om camerabeelden te lezen, meneer. En hoe dan ook, de ene capuchon lijkt sprekend op de andere,’ zei de agent. ‘Dus, wilt u nu alstublieft naar huis gaan? U overtreedt de regels van de avondklok.’

Charles kwam in de verleiding om de agent het papierpropje te laten zien dat hij in zijn zak had, maar iets weerhield hem. Een klein stemmetje in zijn hoofd zei dat hij dat handschrift eerder had gezien. Toen hij thuiskwam, zag hij dat Camilla geen poging had ondernomen om de glasscherven op te ruimen. Ze zat met de honden in de keuken. Nadat hij het tapijt in de huiskamer had gestofzuigd en een plastic zak over het gat in het raam had geplakt, stelde hij Camilla voor om maar te gaan slapen. Zodra hij vermoedde dat ze in slaap was gevallen, liep hij naar zijn schrijftafel, waar hij het slot openmaakte van de bureaulade waarin hij zijn souvenirs en herinneringen bewaarde. Hij doorzocht de lade naar de laatste verjaardagskaart van Harry. Hij haalde de gekreukte kaart eruit, streek ‘m glad en vergeleek het handschrift. Het was niet alleen de abominabele spelling waar hij kwaad om werd.

Harold Bunion zat al twintig minuten op het knopje te drukken op zijn nachtkastje. Zijn blaas stond op barsten, maar hij had iemand nodig om hem uit zijn bed en in zijn stoel te helpen; zijn benen waren als twee hompen lood sinds zijn laatste beroerte. Beneden op de gang hoorde hij Edna Hart smeken: ‘Help! Help me toch!’ En een stukje verderop lag iemand te kreunen alsof hij erge pijn leed. Harold spitste zijn oren of hij voetstappen richting zijn kamer hoorde komen, maar het bleef doodstil.

Hij riep: ‘Is daar iemand?’ Prins Philip draaide zich om in zijn slaap, en Harold schreeuwde nogmaals: ‘Is daar iemand?’

Prins Philip kwam steunend overeind uit zijn kussens en riep: ‘De Britannia maakt water!’

Harold zag in gedachten hoe het koninklijke jacht kapseisde en verzwolgen werd door de enorme, donkere golven, en vroeg zich af waarom de Queen al een paar dagen haar echtgenoot niet op was komen zoeken. Hij kon zien dat Philip niets had gegeten of gedronken van de onaangeroerde dienbladen die op zijn beddentafeltje werden gesmeten. Hij tastte in het schemerlicht op het kastje naast zijn bed naar iets van een schaaltje. Zijn vingers raakten het plastic potje waarin hij zijn gebit bewaarde, maar toen hij het trachtte vast te pakken duwde hij het nog verder weg. Hij drukte weer op het knopje, en deze keer hoorde hij voetstappen op de gang. Een verpleegster die hij nog niet eerder had gezien, stak haar hoofd om de hoek van de deur en zei: ‘Maakt u al dat lawaai?’

‘Ik moet naar het toilet,’ zei Harold bars. ‘Help me om in mijn stoel te komen.’

De vrouw antwoordde echter: ‘Om iemand in een rolstoel te krijgen, zijn twee mensen nodig. Het is zondag vandaag, en ik moet met één andere verpleegster het hele zakie hier regelen. Ze heeft nu pauze, dus u zult moeten wachten.’

Harold viel woest uit. ‘Ik kan niet wachten. Help me nou maar gewoon in die stoel, oké?’

‘Mag ik niet van de arbo-wet. Ik ga mijn rug niet verkloten voor die vijf pond per uur. Ik haal wel een fles voor u.’

Philip begon weer te schreeuwen. ‘We zullen verdrinken! Ik ben al kopje-onder!’

Er was enige commotie ontstaan in een van de kamers aan het eind van de gang, en Harold kon uit de stemmen opmaken dat mrs. Hart uit bed was gevallen. Hij begon te huilen; hij had elke controle over het leven verloren, en nu verloor hij ook de controle over zijn blaas. De urine stroomde eruit; eerst was het warm, maar al snel voelde het koud en lag hij in zijn doorweekte bed te rillen.

Hij hoorde prins Philip zeggen: ‘Ik heb honger en ik heb dorst. Waar is Elizabeth?’

‘Ze komt morgen weer,’ zei Harold. ‘Ga maar slapen.’

Harold was zelf ook enigszins gerustgesteld door het idee dat de Queen de volgende ochtend wel zou komen. Hij was weliswaar een republikein en had de monarchie vaak publiekelijk gehekeld, maar hij had vertrouwen in mrs. Windsor en mocht haar graag. Hij lag nog enige tijd wakker, terwijl hij luisterde naar de ademhaling van prins Philip.